Week 13

Maandag, afscheid Hermien
Een dag die heel snel en heel emotioneel verliep. Vanochtend support group gehad, hierin hadden we als opdracht dat de vrouwen een brief naar hun vroegere zelf moesten schrijven. Ze mochten erin zetten wat ze maar wilden, dat ze het wel zouden redden, of advies of wat dan ook. De mooiste brieven kwamen eruit voor en het voorlezen riep heel veel emoties op. Eerlijk toegegeven, zelf moest ik meerdere malen slikken en me hevig inhouden om niet alle vrouwen een dikke knuffel te geven. Zelfs de vrouw die heel hard zuchtte toen ze de opdracht hoorde, voor support group al had aangegeven er geen zin in te hebben en binnen 3 minuten klaar was met de opdracht, werd emotioneel en liet echt wat van zichzelf zien. Voor mij zijn dit echt kippenvel momenten die ik inmiddels redelijk goed een plekje kan geven, maar die me nog wel aangrijpen.
Hierna vroeg Hermien ons om te komen helpen, ze moest vandaag haar hele kantoor leeghalen, de laatste dingen regelen en Kate (haar dochtertje, mijn vriendinnetje) wilde natuurlijk niet slapen. Geen probleem, lekker met haar in de tuin gewandeld, geknuffeld, gek gedaan, oftewel; een feestje voor mij. Wat wel erg heftig is, is dat Kate misschien/waarschijnlijk epilepsie heeft. Ze heeft hier een onderzoek voor gehad waar niets is uitgekomen en moet er nog eentje. Omdat je het nu weet let je er meer op en ja hoor, vandaag twee ‘toevalletjes’ gezien. Mijn pgb kindje heeft ook hevige epilepsie en daarbij ook veel cliënten van de Trans waar ik mee werk, dus ik ben bang dat ik dit ‘goed’ herkend heb. Hermien vroeg mij om bevestiging en die heb ik helaas gegeven. Nou is dit mijn mening, mijn gedachte en hoeft het helemaal niet te kloppen (ik hoop van niet!!) maar ik ben bang dat ze epilepsie heeft. Dit vind ik zo ontzettend naar en dit grijpt me zo onwijs aan.
’s Middags hebben we met alle collega’s afscheid van Hermien genomen. Erg leuk, gezellig en de hapjes waren heerlijk, maar toch vind ik het erg moeilijk om haar en Kate te zien gaan. Dieke en ik zijn langer gebleven om haar te helpen alles op te ruimen en natuurlijk mocht ik weer op Kate passen. Ik vind het zo bijzonder, zelfs als ze bij een ander op de arm zit en ze ziet mij binnenkomen, wil ze naar mij toe. Krijg er ook nu weer een lach van op mijn gezicht. Pfff, wat ga ik hun toch missen!!
Toen ik thuis kwam was het snel snel eten koken, eten en op naar Nin Jitsu. Dit keer alleen met Katinka, maar misschien gaat Sharon woensdag mee. Het was een heftige warming up dit keer. Als voorbeeld; we moesten allemaal (krappe 20 mensen) op de grond op een rij gaan liggen. De eerste van de rij liep over onze buiken en ging achteraan liggen. En zo ging we de hele rij af!! Ook de spierbundels van kerels. Mijn god!! Ik lag naast een 16 jarig meisje, geloof dat ze iets van Kathy ofzo heet, die altijd vrolijk is en geweldig goed in Nin Jitsu. We gingen helemaal stuk van het lachen terwijl het eigenlijk helemaal niet zo grappig was. Vooral niet toen er ook nog een kerel over ons heen viel. Hierna was er nog een oefening die ik echt verschrikkelijk vond! Eentje lang plat op de grond en de ander had zijn vuisten in je buik en tenen op de grond. Oftewel; het hele gewicht hing in je buik. Deze persoon ging dan met zijn vuisten je buik op en neer (zoals een kat zijn nagels in en uit doet). Ik heb Katink op een gegeven moment gevraagd of ze alsjeblieft wil stoppen want ik hield het echt niet meer. Al met al was de warming up spannender dan de rest van de les, hierin hebben we helaas niet zoveel gedaan. Dat is het nadeel aan met zoveel zijn, iedereen wordt opgedeeld in kleine groepjes en wij zaten in het beginnersgroepje die twee passen leerden. Erg jammer, maar goed, kan het alleen maar beter worden.
Toen ik thuis kwam hoorde ik dat mam een neuro-endocrine tumor van één centimeter doorsnee in haar blinde darm had zitten. Gelukkig is ze verder geen behandeling nodig en is alles weggehaald maar jemig, wat een nieuws! En ik wilde vandaag al zo graag met mam praten over alles op stage, met Kate enzo.. Gelukkig hebben we via Skype gepraat. Ik heb ouderwets bij mijn mams uitgehuild. Moet nu bijna alweer janken, wat ben ik toch ook een softie. Het is gewoon, ik wil er graag zijn als mam het moeilijk heeft, of pap, of Rich of Steef. En dat kan nu niet, dat kon al niet toen ik wegging en ze geopereerd werd en nu weer niet. Het komt wel weer goed maar nu is de afstand even klote. Ik ben dan ook ontzettend blij dat Mich er is, dat hij me kan troosten, ook al is het dan niet helemaal zoals mam dat doet. Ik ben blij dat deze dag erop zit maar ben wel erg benieuwd hoe het nu zal worden zonder Hermien.

Dinsdag
The first day without Hermien. Ik blijf maar kijken of de lampen van haar kantoor aanstaan. Het voelt net als een relatie over is. Die eerste periode dat je de telefoon oppakt om je geliefde wat te vertellen en dan net op tijd bedenkt dat het uit is. Blijft nog wel even moeilijk denk ik, maar het komt wel weer goed. Ik voel me wel ontzettend moe vandaag, moest me er echt een beetje doorheen slepen.
Normaal hebben we altijd cliënt review op de dinsdag, waarbij we alle cliënten bespreken, maar dat ging vandaag helaas niet door. Vandaag heb ik dan ook voornamelijk aan mijn stageverslag gewerkt bij Isa op het kantoor. Isa is een ontzettend lieve meid die helaas deze week voor het laatste hier is. Ik kan zo ontzettend fijn met haar praten en dingen bespreken. Dat ga ik echt missen. In ons kantoor was het zo’n ontzettend kabaal, Lizzy en Erin voelden zich beide ziek dus bleven in het kantoor en Buddy zit eigenlijk heel vaak in het kantoor. Dus stond het geluid van de computer luid aan en werden er luide gesprekken gevoerd. Ik was dus erg blij toen Isa me aanbood dat ik wel bij haar op kantoor kon zitten werken.
Tussen de middag het beloningssysteem met de kinderen gedaan, pfff wat waren de kinderen losgeslagen! Ik hou van probleemkinderen en van uitdagingen, maar de moeilijkheid is dat je niets hebt als consequentie. Want als ze niet luisteren wat dan? Op een gegeven moment kwam het zelfs zover dat Niklas en ik twee kinderen uit de crèche hebben gezet en hebben terug gestuurd naar hun moeder. Erg snel verlies ik mijn geduld niet, maar nu.. pffffff.
Toen ik thuis was ben ik snel met Anna-Marie naar de winkel geweest, snel omdat ze nog een kaartje moest posten en dat moet voor vijf uur anders is het postkantoor dicht. Hierna nog boodschappen gedaan en daarna lekker spaghetti gekookt met Car en Mich. Dit heerlijk met zijn drietjes opgesmikkeld met als toetje ijs, heerlijk! Daarna helemaal niets meer gedaan, ik was echt gesloopt! Samen met Mich nog een film gekeken maar viel rond half acht al bijna in slaap. Uiteindelijk iets later in slaap gevallen.

Woensdag
Vanochtend werd ik eindelijk een keertje met een fris gevoel wakker. Het lange slapen heeft me echt goed gedaan. Vanochtend in de crèche gewerkt. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om met de kinderen te verven. Het was ook erg leuk, maar jemig! Wat een bende achteraf! Het verf zat nog net niet aan het plafond. Maar goed, maakt niet uit, de kinderen vonden het geweldig en dat is wat telt, toch? De vrouw die deze week in de crèche werkt is wel een fijne vrouw om mee te werken. Zo heeft ze bijvoorbeeld de ‘naughty chair’ geïntroduceerd, wat inhoud dat wanneer een kind heel vervelend is hij/zij op deze stoel moet zitten tot wij bij diegene komen. Of nou ja, dat is hoe ik het aanpak, vragen waarom het kind er zit, kind sorry laten zeggen, een knuffel geven en dan is het weer klaar. Het lastige is alleen dat we twee kinderen hebben die alleen Zulu (ik hoop dat je het zo schrijft maar dat zal wel niet) spreken. En erg ondeugend zijn dus regelmatig op de stoel belanden. Geen idee of ze snappen waarom ze er zitten. Ik hoop dat ze het weten en begrijpen.
’s middags zijn Dieke en ik naar de crèche geweest om de kinderen die al tien sterren hadden met het beloningssysteem, te belonen. Ze mochten geschminkt worden en vonden dit helemaal geweldig! Helaas hadden nog niet alle kinderen tien sterren, maar ik denk wel dat ze nu beter begrijpen waar ze voor sparen. Ik hoop dus dat het als een extra motivatie gaat werken.
Vanmiddag weer een kaartje in de bus! Dit keer van de familie Grotenhuis. Een ontzettend leuke verrassing en erg lief!
Vanavond weer met Katink naar Nin Jitsu geweest. Een hele leuke les gehad, Michael (de sensei –hopelijk schrijf je het zo) bood zijn excuses aan dat het maandag zo’n saaie les was geweest en gaf ons daarom veel toffe dingen te doen. Het was niet zo’n pittige les als maandag, behalve dan dat ik het opdrukken op mijn knokkels voor geen meter kon omdat ik het echt heel pijnlijk vond. Er is een nieuwe vrouw bijgekomen. Opzich heel leuk en ze is heel schattig, maar (er is altijd een maar) ze is er allemaal nog niet zo handig in, om het maar subtiel uit te drukken. Ik vind het erg moeilijk om met haar samen te werken en begin er zelf ook van te klunzen. Maakt niet uit, ze leert het vast wel. Hierna nog ijs gegeten met Mich en nu lekker slapen. Morgen een heerlijk dagje vrij, hoewel ik wel veel voor mijn stageverslag wil gaan doen en waarschijnlijk met Dieke en Anna-Marie naar het slavenmuseum ga. Ik ben erg benieuwd!

Donderdag, Slave Lodge
Vandaag aan school gewerkt en daarna met Anna-Marie en Dieke naar het slavenmuseum geweest. Opzich wel indrukwekkend, alleen ging er maar een heel klein deel van het museum ook daadwerkelijk over de slavernij, dat was wel jammer. Er ging een groot deel over de strijd tegen de apartheid en tevens een vriend van Nelson Mandela die ook veel heeft gedaan, maar waar ik nog nooit van gehoord heb en ook nu de naam van ben vergeten. Wel indrukwekkend om te zien allemaal. Hierna zijn we wat gaan eten en daarna hebben we nog geshopt. Heb leuke souvenirtjes voor Brink, Vonne en Oma gekocht. Hierna zijn we naar huis gegaan waar ik nog heb gekookt en verder bijzonder weinig heb gedaan. Jelmer en Simone kwamen op bezoek maar eerlijk gezegd was ik daar een beetje te moe voor. Dus heb ik hen niet echt gesproken. Wel heb ik nog een lange Skype sessie met mijn enige echte Brink gehad. Heerlijk om haar te spreken! Eindelijk weer eens!!

Vrijdag
Drukte op stage vandaag, een malle dag. Eerst training gegeven, weer over de DESC, een manier een assertief te zijn op de juiste manier. Erg leuk, maar wel lastig om de meest Bitchie vrouw te overtuigen dat dit een goede manier is. Hierna geregeld dat Mich en ik een auto voor het weekend hebben. Van Mich moet ik even zeggen dat ik hem lief vind, dus bij deze. Maar goed, hierna een kort gesprek met mijn cliënte gehad. Ze moest haar counseling sessie weer cancelen omdat ze naar haar zus in het ziekenhuis moest die vandaag te horen heeft gekregen dat ze kanker heeft. Zo, dat kwam wel even binnen bij mij. Na maandag nieuws te hebben gekregen dat mijn moeders buikpijn veroorzaakt werd door een tumor in haar buik en na alles met mijn kleine broertje, ben ik hier toch wel heel gevoelig voor. Ik heb haar zoveel mogelijk gesteund en ben zolang mogelijk bij haar gebleven, tot ze werd opgehaald door haar dochter. Hierna ben ik naar de crèche gegaan voor afleiding. En afleiding was er. Werd ik eerst plat geknuffeld, mocht ik daarna meteen een jongetje op de ‘naughty chair’ zetten en flink optreden. Heerlijk die afwisseling.. NOT! Soms wilde ik wel dat de kids gewoon zouden beseffen dat het niet normaal is om een ander kindje te slaan omdat jij dat speelgoed ook wilt of omdat je daar gewoon zin in hebt. Nou snap ik die behoefte overigens wel. Ik denk ook wel eens ‘jij zou even een tik op je neus moeten hebben, gewoon zachtjes, maar wel even een tik’. Maar goed, dat kan natuurlijk niet. Tenminste, vind ik dan hea, wat best vreemd lijkt te zijn in de ogen van deze kinderen. Het leuke is wel dat het beloningssysteem werkt! Vandaag weer een jongetje mogen schminken, dit maal als een tijger. Of nou ja, een goede poging tot. Ik heb me kapot gelachen. Ik zei tegen hem dat hij dan wel moest grommen en zijn handen als pootjes moest krommen. Met hem op mijn heup naar zijn moeder gelopen en grommend de kamer binnengegaan. Mijn god, wat een schatje! Zijn broertje vond het machtig mooi, die wees naar hem en keek verbaasd, keek naar mij en lachte en keek weer naar zijn broer om ongeloofwaardig te kijken. Heerlijk, wat zijn kinderen toch leuk. Wel schattig en grappig (misschien ook wel zielig, maar goed nadat ze zo gek hadden gedaan in de crèche vond ik het even niet zo erg), om te zien dat een aantal andere kinderen letterlijk gingen huilen en op de grond stampen omdat ze niet ook geschminkt mochten worden. Hopelijk doen ze nu nog harder hun best voor het beloningssysteem. Would be nice!
’s Avonds ben ik met een aantal collega’s (Lizzy, Grace, Erin, Bridget, Buddy, Dieke, Michel (stiekem geen collega)) uit eten geweest. Het was erg gezellig en ik heb zeker van het eten en het gezelschap genoten! Daarna nog lekker met paps en mams geskyped en nu snel slapen want morgen om 9 uur staat de auto voor de deur (pam pam pam) en dan gaan Mich en ik een weekendje naar Stellenbosch toe!!

Zaterdag, Croc farm, Monkey ’s & Lions
Vanochtend vroeg m’n bed uit om me klaar te maken voor onze Road trip. Nog snel even gebeld om een GPS te regelen en alles klaarmaken. Net op het moment dat ik Mich het bed uit schopte omdat het bijna 9 uur was en de auto om 9 uur zou komen, ging de bel en stond Willem voor de deur. Willem kwam onze auto, die we Karel hebben gedoopt, brengen. We hadden geluk omdat we in plaats van een A-klasse auto een B-klasse auto hadden. Oftewel, groter, met stuurbekrachtiging en airco! Super veel geluk dus! Stiekem was ik wel een beetje zenuwachtig, stuur aan de verkeerde kant, verkeer aan de verkeerde kant, een heleboel mensen die als gekken rijden en mama die 100x heeft gezegd hoe spannend ze het vind dat ik ga autorijden werkten wel op mijn zenuwen. Wel een erg leuk gevoel, achter het stuur gaan zitten (ik stapte via de goede kant in!), koppeling op laten komen, gas erbij.. en ja hoor! Daar gingen Karel en ik! Auto gedraaid, Mich erin, GPS aan en daar gingen we! Ik moest letterlijk bij elke afslag nadenken waar ik heen moest en dat ik links moest blijven rijden. Maar oh wat voelde het goed! Eindelijk weer autorijden, wat een heerlijk, onafhankelijk gevoel. En wat een prachtige omgeving, geen straf om hier te rijden. Onze eerste stop was de krokodil farm. We hadden het geluk dat er een tour binnen tien minuten startte. Het was niet heel groot, vier verschillende verblijven waar de krokodillen in lagen. Eentje was voor twee krokodillen die geboren zijn zonder staart. En dan was er nog eentje voor de wat oudere krokodillen en eentje voor de oudste krokodillen. Er waren er in totaal een stuk of 700/800. Erg veel dus, wat wel indrukwekkend was. Wij mochten nog een klein krokodilletje vasthouden. Zijn bekje werd dicht gemaakt met een elastiekje dus echt heldhaftig was het niet. Het voelde erg vreemd, hij was binnen twee tellen droog en erg gespierd. Toen hij wat spartelde voelde ik zijn spieren bewegen. Geweldig om een keertje mee te maken. Het enige jammere vind ik dat de krokodillen gebruikt worden om tasjes en olie en dergelijke van te maken. Een beetje als koeien in Nederland dus. Dat was wel even slikken, ik wist niet dat ze daarom daar waren. Hierna hebben we wat gegeten, de locatie was heel erg mooi en we hebben op een pier gegeten. Hierbij werden we gezelschap gehouden door twee honden en wat eenden in het water. Hierna zijn we op weg gegaan naar een park waar ze chimps hebben. Wat een gave dieren! Het park was vrij klein en nog niet zolang geopend, maar wel erg leuk om rond te lopen en alle apen te zien. Vlak ernaast zat een leeuwen park. Hier hebben we ook nog een kijkje genomen. Dit was een stuk groter maar omdat het zo warm was (lucky us!), lagen er veel leeuwen te slapen. We waren dan ook helemaal enthousiast toen er twee leeuwen in actie kwamen. Het was wel een mooi park en er waren veel leeuwen, maar het was jammer dat ze voornamelijk achterin in hun verblijf lagen. Veel van de leeuwen waren, net als de chimps, gered. In dit park kun je ook overnachten in een tent, tussen de leeuwen. Ik wil nog even opzoeken hoe duur dit is e.d. en dan kijken of dat leuk is om te doen. Hierna zijn we naar ons appartement gereden. Toen we aankwamen bij ons appartementje hadden we nog een meevaller; omdat er geen mensen in de andere kamer kwamen kregen we nog een upgrade! We mochten in de kamer die boven, aan de buitenkant van het huis zat. Wat een geluk op één dag! Het mooiste vond ik dat er een bad in het huisje zat (daarom hadden we deze ook gekozen).
We hadden niet veel tijd om in het huisje te zijn omdat we ook weer op tijd bij het laatste optreden van Zinkplaat moesten zijn. Dit is de band van Mich zijn stagebegeleider, die na tien jaar stoppen. Dus heeft Mich geholpen met de voorbereiding van het laatste optreden en mocht ik de merchandise doen. Erg spannend, want dit had ik nog nooit gedaan en rekenen is niet mijn sterkste kant. Toen we eraan kwamen is Mich vrijwel meteen bezig gegaan met spullen klaarzetten e.d. ik wist niet zo heel goed wat ik moest doen, dus heb ik Elwin (was ook mee naar Ramfest en daar heeft Mich eerder mee samengewerkt) maar geholpen. Hierna heb ik ‘mijn’ tafel met daarop alle shirts en cd’s ingericht. Er waren in één keer heel veel mensen, dus ook heel veel drukte bij mijn kraampje. Ik vond het erg leuk om te doen, wat ik niet helemaal had verwacht. Helaas heb ik niet zoveel van Zinkplaat gezien en was het erg koud, maar dat waren dan ook de enige tegenvallers. Er was één shirt die ik super mooi vond en mocht hebben, jippie! Ook hadden ze hele grote flessen wijn met daarop het logo van Zinkplaat, hier mochten we ook twee van meenemen. Lekker lekker! Halverwege werd ik nog gevraagd om bij een meisje te kijken die bewusteloos in de wc’s lag. Ik had al eerder gemerkt dat er een dronken meisje daar zat, toen ik in het wc hokje stond kwamen er opeens twee voeten mijn hokje in en hoorde ik een hoop geluiden die je liever niet hoort. Jammer dat mensen zo dronken moeten worden, maar goed, die periode heb ik ook gehad, hoort er allemaal bij. Ze was niet meer bewusteloos toen ik bij haar ging kijken, maar echt fit was ze nou ook niet. Gelukkig kwam haar vriendin eraan lopen die het verder overnam.
Aan het einde van de avond zijn we naar huis gereden (nadat we ff wat te eten hadden gekocht) en al snel viel Mich in slaap. Ik heb nog wat dingen opgezocht die we de volgende dag konden doen en ben daarna ook snel in bed gekropen.

Zondag, Franschoek
Vanochtend veelte vroeg wakker geworden doordat de kamer gordijnen had die het licht er doorheen liet. Dus, rond half 8 in de benen. Maar snel in bad gegaan, wat heerlijk om weer in een bad te liggen!! Dat had ik echt gemist! Hierna zijn we in Stellenbosch gaan ontbijten en daarna doorgereden naar Franschoek. Hier hebben we een poosje rond getoerd en foto’s gemaakt van het geweldige uitzicht. We kwamen langs een pad waar ‘Kierie Kwaak’ opstond. We waren nieuwsgierig, dus zijn het bruggetje ingereden. Hier hebben we de auto geparkeerd en zijn we gaan wandelen. Wat Kierie Kwaak is weten we nog steeds niet. De omgeving was echt grandioos! We zijn een natuurreservaat ingelopen om daar te wandelen. We zijn een riviertje overgestoken en hebben een heel stuk gewandeld. Het was erg mooi en super gezellig.
Hierna hebben we weer rondgereden en na een poosje zijn we gestopt om ergens wat te eten. Het enige eten wat ze hadden was een kaasplankje, no problemo, klinkt heerlijk! En dat was het ook.
We hebben hierna een heel stuk rond getoerd. Gewoon, lekker rijden en van de omgeving genieten. Mich kwam met het idee om een berg op te rijden. Onderweg kwamen we in één keer een baviaan tegen. Dus, wij langzaam rijden en foto’s maken.. zitten er om de bocht nog een hele groep bavianen. Er kwam een auto van de andere kant aan en beiden stonden we stil om foto’s te maken en te bedenken wat te doen. Toeteren lijkt de beste oplossing, maar dit mag normaliter niet (is ons de vorige keer verteld) omdat ze dan kunnen schrikken en richting de andere auto’s kunnen rennen. Maar aangezien de auto aan de andere kant begon te toeteren, heb ik dat ook maar gedaan. Gelukkig gingen ze (in hun eigen Afrikaanse tempo) van de straat waarna we weer door konden rijden. Onze rit kon na het zien van deze beestjes, eigenlijk al niet meer kapot. Het oprijden van de berg was echt een super goed idee, wat een geweldig uitzicht!! Ergens bovenaan de berg hebben we nog gepicknickt (hadden geen eten dus alleen wat gedronken) en veel foto’s gemaakt natuurlijk. Mich kwam een stuk verder op het geniale idee om de berg op te lopen. Omdat ik dacht dat hij na 10 meter toch zou opgeven (er was namelijk geen pad en van de Table Mountain beklimmen werd hij niet heel vrolijk), ging ik mee.. op slippers. Niet mijn beste idee ooit, want Mich hield het dit keer wel vol tot de top wat betekende dat mijn voeten flink te lijden hadden. Maakt niet uit, het uitzicht was echt schitterend! Hierna hebben we voornamelijk heel veel gereden en heel vaak stil gestaan omdat ik ook van het uitzicht wilde genieten.
Toen we eindelijk bijna thuis waren zijn we nog wat in Observatory (district (van Mich mag ik het geen dorpje noemen ,fijn als hij meeleest ;) ) naast de onze) gaan eten. Toen we net ons eten op hadden kwam er een zwerver binnen die allemaal suiker zakjes van onze tafel graaide. Hij zag er nogal .. hmm hoe ga ik dit zeggen? Goor uit, er druppelde letterlijk melk en koffie van zijn baard naar beneden. Mich heeft hem al eerder in de KFC gezien waar de man aan het flippen was omdat hij eruit moest. De man had het wel slim bedacht want hij had net zolang gewacht met binnen komen, tot de twee obers weg waren en alleen de serveerster er nog was. Toen de man weg was stonk het zo ontzettend erg in het restaurant! Niet normaal, ik heb wel vaker mensen meegemaakt die stonken, maar dit sloeg echt alles!! Gelukkig gooiden de obers gauw de ramen open. Jammer genoeg wilde hij later weer binnenkomen en stond hij buiten toen wij naar de auto liepen. Hij wilde graag mijn overgebleven pasta die ik heb gegeven. Hier baalde ik wel van, natuurlijk mag hij mijn eten maar ik wilde het zelf ook zo graag want het was zo lekker. Zeikerd ben ik ook hea? Maak ik een ander blij, voel ik me zuur omdat ik het zelf graag het willen eten.
’s Avonds echt niets meer gedaan, we waren beiden gesloopt! Vandaar dat ik dit ook nu pas (maandag avond) typ.
Het weekend was echt super leuk! We hebben beiden ontzettend genoten en heel veel mooie dieren, maar ook dingen gezien. We hopen snel weer op pad te gaan. Ik mis Karel nu al –zucht-