Week 14

Maandag
Wauw wat een dag vandaag! Ik ben nog steeds zo ongelofelijk moe van het weekend en hoopte dan ook op een rustige dag op stage. Het bleek alles behalve een rustige dag te zijn. Toen we binnenkwamen werden we meteen aan het werk gezet. We moesten alle vrouwen verzamelen voor een training. De rest van de dag was ook druk druk druk. De kinderen waren ontzettend vervelend. De laatste weken zijn ze echt losgeslagen. Ik heb veel meegemaakt, maar dit is echt erg! Omdat er geen vrouwen waren (die waren allemaal bij die training), moesten Dieke en ik een lange tijd in de crèche zijn. Opzich prima, maar op een gegeven moment wilde ik er echt een paar ik weet niet wat aandoen. De naughty chair was druk bezocht, maar zelfs dat werkte niet. Er is op mijn gespuugd, ik ben geslagen en ontzettend uit geprobeerd. Het vervelende is dat deze kinderen normaliter een tik krijgen als ze moeten luisteren. Dit kunnen en willen wij niet doen, maar het is wel heel moeilijk om zonder door te dringen. Ik zou ze nooit willen slaan, echt niet, alleen kost het wel heel veel geduld en daar heb ik vooral op dagen zoals vandaag, waarop ik heel moe ben, niet heel veel van. Het slaapmoment was vooral erg lastig. De kinderen klommen tegen de ramen (zitten tralies voor) omhoog en renden rond als wilden. Uiteindelijk hebben we ze op één na allemaal in slaap gekregen, dat voelde wel erg fijn. Vlak voor onze dag over was hoorden we dat er een vrouw in het centrum is (die zit er al langer) waarvan vandaag is gebleken dat één van haar drie kinderen tuberculose heeft. Haar andere twee kinderen moeten nog getest worden. Het fijnste is dat deze kinderen net de gewoonte hebben ontwikkeld om te spugen op andere mensen. Al met al was het een lange dag en ik was dan ook blij toen ik thuis was.
Ik had het geluk dat ik weer een kaartje had, dit keer van Ome Geert en Tante Ina, super lief, dank jullie wel!
Nin Jitsu ging heel slecht vandaag, ik kon me niet concentreren. Was echt veelte moe en ook blij toen ik weer thuis was. Carla haar vriend is sinds vrijdag in Afrika, dus die zitten heerlijk ergens in een hotel. Dominique (haar vriend) heeft hagelslag voor ons meegenomen, dus na Nin Jitsu heb ik heerlijk een bammetje met hagelslag gegeten! Wat heerlijk, wat een genot!! Wat heb ik dat spul gemist!! Nu gauw lekker slapen en hopen dat morgen rustiger verloopt. Hoewel ik denk van niet omdat ook dan de vrouwen training hebben dus wij weer in de crèche moeten zijn. Ach, komt wel weer goed, ik bedenk wel wat leuke dingen om met ze toen doen ofzo.

Dinsdag, Crèche dag
Vandaag weer bijna alleen maar in de crèche geweest. Dit omdat de vrouwen ook vandaag naar een training moesten. Dus vanochtend de crèche geopend en alle kinderen ermee naar toe genomen. Eerst ging het prima, maar al snel kwam er ook een jongen die eigenlijk naar school moet maar omdat er gisteren tuberculose bij een jongetje is vastgesteld, mag hij nu niet naar school toe. Ik vind deze jongen heel leuk en boeiend, maar het is ook echt een extreem probleemgeval. Het liefste zou ik één op één met hem werken, mijn inzien heeft hij dat ook hard nodig, maar dit gaat helaas niet. Hij terroriseert de hele crèche en fokt hierbij ook de andere kinderen op. Met terroriseren bedoel ik het volgende; andere kinderen pesten, spugen, aan mijn haar trekken, niet luisteren, grenzen opzoeken en overschrijden enz. Heel vermoeiend. Normaliter zou ik dit als een uitdaging zien. Momenteel voel ik voornamelijk frustratie. Elke keer als ik denk dat ik vooruitgang met hem doormaak en een bandje opbouw, begint hij weer opnieuw. Aan het einde van de dag is het zover gekomen dat ik hem letterlijk heb buitengesloten van de crèche. Hier ben ik niet trots op en het voelt ook heel vervelend. Het lastige is alleen dat je er met zijn tweetjes staat en zo’n vijftien kinderen niet alleen moet vermaken, maar ook moet zorgen dat ze in leven blijven. Dit houdt in dat ze elkaar niet vermoorden en dat ze zichzelf niet in gevaar brengen. Nogal een opgave om eerlijk te zijn. Alle kinderen zijn geweldig en ik ben echt gek op ze. Maar zodra er eentje begint te stieren ben je eigenlijk gewoon de lul. Toen we om half twaalf eindelijk de crèche even konden verlaten omdat er afwisseling was, werden we gebeld of we naar cliënt review konden komen. Toen we daar een half uurtje zaten, kwam onze vervanging al binnen lopen dat ze andere dingen moesten doen dus niet meer in de crèche konden zijn. Dieke had om één uur een afspraak staan met een cliënte dus.... ik was de lul! Gelukkig mocht ik Lizzy (andere vrijwilligster) uit de training plukken om me te helpen. Dit kwam voornamelijk doordat ik heb gezegd dat ik niet in mijn eentje heen ging. Ze hadden hun lunch net op wat betekend dat het meest geliefde moment van de dag daar was;; slaaptijd! De tijd waarop de kinderen veranderen in slijmende, springende, doorgedraaide, hyperactieve monsters die letterlijk via de ramen omhoog klimmen en rondrennen alsof ze met een mattenklopper achterna worden gezeten. De enige manier waarop het lately lukt om ze te laten slapen is de deur op slot te doen en heel, maar dan ook echt heel heel heel veel geduld hebben. Toen Liz en ik ze net een beetje rustig hadden kwamen Dieke en Sophia binnen om ons te helpen. We zijn allemaal bij een kind gaan zitten en hebben deze in slaap gebracht. Uiteindelijk heb ik zo’n honderd keer ‘slaap kindje slaap’ geneuried, had ik twee in slaap gekregen. En gelukkig hadden mijn collega’s de rest in slaap gekregen. Alleen mijn lieve terror kid rende buiten nog rond. Ik heb een collega gevraagd naar een oplossing voor hem omdat het ook voor hem niet goed is op deze manier. Ze gaat zijn moeder vanavond vragen een andere oplossing te zoeken dan hem in de crèche te zetten. Ik ben zeer benieuwd hoe dat gaat werken.
Na een korte pauze hebben Dieke en ik de kinderen naar huis gebracht en daarna zat de dag er alweer op. Eenmaal thuis besloten Mir en ik een pizza te bestellen, wat een geweldig idee was! Hierna hebben we nog ontzettende pret gehad met een opblaasbal. Erg leuk om daarmee over te slaan in de keuken. Na nog een film te hebben gekeken met Mich en Mir is mijn dag wel voorbij. Ik ben echt gek op mijn stage maar ik zie momenteel zoveel dingen in de crèche fout gaan, dat ik hierdoor wel heel gefrustreerd ben. In mijn eentje kan ik het niet veranderen, hoe ik ook mijn best doe. Ik hoop maar dat het beter gaat wanneer de nieuwe crèche teacher in juni komt. Ik kan niet wachten! Morgen aan Ilse (nieuwe supervisor) vragen of ik met twee kinderen (Waaronder het terrorkid) counseling mag beginnen en als het goed is zie ik ook mijn cliënte weer.