Week 21

Maandag, Mosselbay en Oudtshoorn
Vanochtend vertrokken vanaf Katink, wat echt al heel lang geleden voelt terwijl het deze ochtend nog was. Na een heerlijk en uitgebreid ontbijt hebben we afscheid genomen. Een rot idee dat we Katink niet meer zien, na bijna een half jaar samengewoond te hebben is het nu toch wel heel definitief en vreemd. Ze voelt echt als mijn kleine zusje en ik ga haar onwijs missen. Ik zou echt wel willen dat zij en haar familie dichterbij zouden wonen.
We zijn eerst naar Mosselbay gereden, hier was een geweldig mooi strand en hier hebben we dan ook een hele tijd rondgelopen. Mooi een berg beklommen en heel veel marmotten (tenminste, ik gok dat die beesten zo heten) gezien. Uiteraard is Michel weer gevallen, dit keer in de stiekelbosjes. Uiteraard speelde ik de perfecte vriendin en piste ik bijna in mijn broek van het lachen. Het zag er wel zielig uit, dat moet ik wel toegeven, allemaal stekels die uit zijn hand staken. Oké, wie hou ik voor de gek ik zit nu alweer te lachen als een gek. Het is gewoon, Mich valt altijd! Elke keer als we een berg beklimmen valt hij minstens één keer. Hierna zijn we doorgereden naar Oudtshoorn waar we een hele gave backpackers hebben gevonden. Oké, de voornaamste reden dat ik het zo gaaf vind is omdat ze twee labradors hebben waarvan eentje een puppy!! En nog een hond van de buren die hier telkens heen komt. Geniaal! De eigenaren zijn een relatief jong (rond de 30 denk ik) stel. Ray en ik verdenken de man van ADHD, hij is zo warrig en all over the place, maar wel erg tof en aardig. Ik mag hem wel.
We zijn eerst gaan lunchen bij een onwijs lekker restaurant. Hierna zijn we snel snel doorgereden naar de Congo Caves. Hier waren we nog net op tijd om mee te doen met de laatste tour. Dit was een tour van ongeveer een uur. Het gaafste was een ‘kamer’ (zo noemde hij een hele grote ruimte) waar heel vroeger klassieke concerten werden gegeven. De gids demonstreerde dit door zelf een Quosa (Dus met klikken) liedje te zingen. Het klonk echt geweldig, echt een kippenvel momentje! De grot was erg mooi en bijzonder groot. Er was ook nog een andere route die heel krap is en waarbij je jezelf echt vooruit moet duwen met je voeten omdat je met je handen niets kunt doen. Ik weet nog steeds niet of het me onwijs tof of onwijs eng lijkt. Ik denk beide en ik denk dat ik het wel had willen ervaren. Hoewel het verhaal over een te dikke Amerikaan die 11 uur klem heeft gezeten in één van de tunnels doordat ze niet luisterde toen haar werd verteld dat ze te dik was en toch de route wilde doen.
Het terugrijden was wederom geweldig, de uitzichten hier zijn echt onbeschrijfelijk mooi. Behalve heel veel struisvogels, kwamen we onderweg ook dromedarissen tegen, blijkbaar maakten die deel uit van één of ander restaurant. We hebben gegeten bij een game lodge, die werd aangeraden door de kerel van de backpackers. Het zag er erg luxe uit en het eten was dan ook erg lekker. Hierna naar de backpackers terug gereden. Ze hebben hier een douche die echt geniaal is! Er zit echt een super grote kop, loooooooooovely!! De kerels hebben gekaart en ik heb met Vonne geskypt. Erg gezellig en leuk. Ik geniet met volle teugen, het is heerlijk om weer ff wat andere mensen om ons heen te hebben en om Mich zo blij te zien. Vanavond slapen we met zijn vieren op één zaal. Opzich gezellig maar aan de andere kant blijven kerels kerels dus wat dat betreft zou ik het ook niet erg vinden om morgen weer met zijn tweetjes te slapen.

Dinsdag, Cango Wildlife & Waterfalls
Vanochtend wakker geworden, veel te vroeg, door de wekker van Jelmer die per ongeluk nog aan stond. Hierna was het plan om op tijd met Mich naar de winkel te gaan zodat ik een vest (ben ik vergeten mee te nemen, we hebben wat spulletjes in het huis laten staan) en ontbijt kan kopen. Dit is mislukt, uitslapen is toch ook wel erg lekker.
Na wat tips van de backpacker eigenaar (die hoogstwaarschijnlijk ADHD heeft, man o man wat was hij snel afgeleid en wat vertelde hij veel) zijn we op pad gegaan. Eerst even snel langs de Mr. Price (een hele goedkope kledingwinkel) om een vest voor mij te kopen, ik dacht namelijk dat ik nog eentje mee had maar heb blijkbaar maar één trui meegenomen, toen naar de supermarkt en toen echt op weg. Onze eerste stop was het Cango Wildlife park, we hadden van meerdere mensen gehoord dat je hier met Cheeta’s op de foto kan en er ook mee kunt lopen. Dat trekt mij natuurlijk onwijs aan! Eerst hebben we een rondleiding gehad, er waren nog veel meer dieren te zien en hoewel het er mooi uitzag en het leuk was, kon ik niet wachten tot we eindelijk bij de katachtige waren. Ze hadden erg mooie dieren in het park en de katachtige waren geweldig om te zien. Er waren verschillende opties om met ze op de foto’s te gaan. Je kon aangeven met welk dier je op de foto wilde. Het koste natuurlijk wel wat geld dus voor Michel twijfelde eerst. Ik wist sowieso zeker dat ik met de cheeta’s wilde maar wilde ook wel heel erg graag met de tijger ‘jonkies’. Hoewel ze nog maar acht maanden oud waren, waren ze al behoorlijk groot. Toen we werden meegenomen naar de tijgers toe was ik toch wel wat nerveus. Gebeurt natuurlijk ook niet elke dag dat je zo dicht bij een tijger komt. Mich en ik liepen de kooi/het hok/het verblijf, ik weet niet wat het juiste woord is, binnen lopen en ja hoor, daar lag hij dan. Direct rechts van de deur lag de tijger. Wat een schatje, wat een schoonheid, wat wilde ik hem graag knuffelen! Eerst moesten we wachten want de tijger had geen zin om stil te zitten. Hij ging mooi zijn eigen gang en liep wat rond door zijn verblijf. Zijn broer zat in een kooi zodat die ons niet zou ‘lastig vallen’. Van mij mocht hij er rustig bij, maar goed dat is niet aan mij natuurlijk. Eindelijk was het moment daar, we mochten hem komen aaien. Eén van ons mocht eerst en gelukkig offerde Mich mij op onder het motto ‘ladies first’. Oh wat een geweldig gevoel! Kun je het je voorstelen? Loop je daar op een tijger af die je gewoon mag gaan aaien! Wel moesten we goed opletten, zodra hij ging rollen moeten we opstaan en naar achter stappen. Hij mocht absoluut niet met ons spelen omdat hij dan niet goed zou weten wanneer hij ons zeer deed. Uiteindelijk mochten we ook met zijn tweetjes met de tijger op de foto. Hij wilde wel veel rollen was vrij druk. We moesten dus vaak overeind gaan staan en even wachten. Wat ik niet erg vond, want dat betekende wat extra tijd met dit mooie beestje. Hierna was het de beurt aan Raymon en Jelmer, wij mochten van boven op de brug toekijken. Echt geweldig, de lach was niet van mijn gezicht af te slaan. Toen was het de tijd om met zijn vieren naar de cheeta’s toe te gaan. Deze waren een heel stuk minder actief. Er werd ons ook uitgelegd dat je met tijgers zulke dingen niet meer kunt doen zodra ze een jaar zijn omdat dan hun jachtinstinct naar boven komt. Cheeta’s daarentegen slapen 21 uur per dag en kunnen hun hele leven benaderd blijven worden, mits ze dat gewend zijn natuurlijk. De cheeta’s lagen dan ook heerlijk te slapen. Ik mocht weer als eerste naar ze toe, spannend!! Er lagen twee naast elkaar, zo schattig, zo mooi! Eentje begon te spinnen toen ik hem aaide. Echt geweldig! Ik ben wel erg jaloers op de mensen die hier werken, ik zou maar al graag hele dagen met deze dieren willen werken. Wat lijkt me dat gaaf zeg!! Vele foto’s en mooie momenten later moesten we weer weg. Ik ben erg blij dat ik nog heb gevraagd of ik nog even hem over zijn kop mocht aaien, dit had ik namelijk nog niet gedaan. Nadat ik dit had gedaan was mijn hele dag compleet, wat gaaf zeg!! Ik stuiter er nu nog van na!!
Weer in de auto zijn we verder gereden naar een waterval toe. Hiervoor moesten we een heel stuk off road rijden. Ik had uiteraard het geluk om achter het stuur te zitten, net iets voor mij zo over zo’n onverhard weg dek scheuren en me vooral geen zorgen maken over of er ook krassen op de auto komen. Gelukkig wilden de jongens het met plezier van me overnemen en heb ik de meest steile delen niet zelf hoeven rijden. De eerste watervallen waren onwijs mooi! Er waren er twee vlak naast elkaar, een vrij grote en een hele kleine. Uiteraard klom Mich weer omhoog, gevolgd door Jelmer. Voor ik het wist klom ook Raymon omhoog en stond ik alleen met alle spullen en een pak koekjes. Hallo, pak koekjes, ik ben Marieke en ik verveel mij. Gelukkig kwam er een Australisch meisje aanlopen waar ik een hele tijd mee heb zitten praten. En gelukkig kwam Mich dit keer zonder te vallen naar beneden. Nadat we in de auto zijn gesprongen zijn we op weg gegaan naar de volgende waterval. Hierbij ben ik in de auto in een diepe slaap gevallen waar ik nogal raar uit wakker werd. Ik denk dat ik raar heb gedroomd, maar dit weet ik niet zeker. Ik weet alleen wel dat ik me daarna een beetje verdrietig voelde. Gelukkig was Mich heel lief en de andere twee ook vrolijk dus ging het wel snel weer over. De andere waterval was ook zeker heel erg mooi, hoewel ik de eerste imposanter vond.
De backpackers die ons was aangeraden door de man van de vorige backpackers scheen helemaal bovenop een berg te liggen. Erg fijn om daar in het donker naartoe te rijden, over een onverharde weg. Helaas konden we van de omgeving niet zoveel zien omdat het inmiddels al donker was, maar de kamers waar we in sliepen bestonden uit houten blokhutten met alleen een stapelbed en een tweepersoonsbed. De wc’s waren een stukje lopen, wat een uitdaging was aangezien het koud, nat en heel erg donker was. Ik was erg moe en heb geslapen als een grote.
Ohw ja, op weg naar de backpackers was het zo ongelofelijk mistig op de weg dat we nog geen meter voor ons konden kijken. Ray reed dan ook erg langzaam en voorzichtig, waar ik wel heel erg blij mee was.

Woensdag, Big tree & Braai
Vanochtend heerlijk uitgeslapen. Vannacht regende het erg hard en vanochtend moest ik plassen maar had ik echt geen zin om de kou in te stappen. Ik heb om beide dingen wakker gelegen, dus erg lekker geslapen had ik niet. De omgeving was in het daglicht echt onwijs mooi, je had een ongelofelijk mooi uitzicht en ook de backpackers was erg gaaf.
We hebben ontbijt bij de supermarkt gehaald en zijn hierna naar het informatiecentrum gegaan. Hier hebben we wat tips gekregen waarna we zijn gaan rijden. De eerste stop was: ‘Map of Africa’, een uitzichtpunt waarvan je een bos kunt zien met daarom een rivier wat lijkt op de vorm van Africa, erg mooi. Hierna zijn we verder gereden (via een heerlijke omweg) naar ‘the big tree’. Dit is een boom van zeven meter omvang die gigantische takken heeft en redelijk hoog is. Wel mooi om te zien. Hier hebben we ook nog een wandeling gedaan. Daarna weer in de auto (blugh) en op weg naar Knysna. Dit is een plek die bekend staat om zijn schoonheid. We hebben hier een backpackers opgezocht die wederom werd aangeraden door de man van de eerste lodge. Het is een hele mooie plek en er staat een lieve man achter de kassa. We hebben voor morgen een kano tocht van drie uur (shit, hoe gaan we dat volhouden?) geboekt. Hierna gaan de kerels naar een shooting range en hopelijk kan ik paardrijden.
’s Avonds was het de bedoeling dat we gingen braaien, hier hadden we dan ook boodschappen voor gedaan. Er waren alleen een aantal anderen ons voor. Wachten tot er plek was op de braai duurde de kerels te lang dus is alles warmgemaakt in geweldig goede (kuch niet kuch) pannetjes. Later op de avond zijn er nog twee Duitsers aangeschoven. Het was een gezellige dag en een leuke avond. Momenteel lig ik met Raymon en Michel in bed, wat heel fout klinkt natuurlijk. Net even filmpjes gekeken terwijl Jelmer nog met de Duitser zat te praten.

Donderdag, Knysna
Vannacht beroerd geslapen, eerst lag ik wakker omdat het onwijs hard regende en daarna waren onze buren vrij luid aan het praten. Niet de beste nacht maar wel lekker warm gehad. We moesten er op tijd uit om klaar te staan voor het kanoën. Helaas was het weer niet zo best dus ging het kanoën niet door. De man die met ons zo kanoën was een lange man, met half lang haar en een stem die klonk alsof hij om de tien seconden een zware shag peuk rookte. Hij bood ons aan om in plaats van het kanoën met hem op pad te gaan zodat hij ons Knysna kon laten zien. Dikke prima. Omdat we nog een nachtje wilden blijven maar alles vol was, moesten we naar een andere plek toe om te overnachten voordat we met hem, Orie, mee konden. We zitten nu in een apart huis met bad (jippie), wat nog wel onderdeel is van dezelfde backpackers. Het voelt echt als een upgrade. Na een snel ontbijt heeft Orie ons mee genomen. Hij heeft de Knysna Heads laten zien, wat twee bergen zijn waar de zee tussendoor stroomt. Erg mooi en ook leuk om wat feitjes te leren over planten die je kunt eten. Zo is er één blad dat smaakt naar één of andere kruid, een andere plant die heel bitter is maar goed werkt tegen buikpijn en nog een andere plant die ontzettend naar wiet ruikt. Dit hadden we al vaker vanuit de auto geroken en nu weten we dan eindelijk maar toch welke plant erbij hoort.
Na een dutje ben ik met Jelmer naar een arts en crafts marktje gegaan. Wij waren de enige twee die er rondliepen en werden dan ook letterlijk gesmeekt om wat te kopen. Ik merk dat ik hier wat harder in ben geworden. Jelmer voelde zich nog wat schuldig en wilde graag iedereen helpen door wat te kopen, zelf wilde ik het liefste zo snel mogelijk de kraampjes uit zodra ze begonnen te smeken omdat ik het zo vervelend vond. We hebben wat mooie souvenirtjes gekocht en zijn daarna langs de winkel gegaan om wat broodjes te halen. Na een snelle lunch zijn de mannen op pad gegaan naar een shooting range, iets waar de jongens het de hele tijd al over hadden. Zelf ben ik even tv gaan kijken, de auto schoon gaan maken en daarna op pad gegaan naar Waterfront, een soort haventje waar je volgens Orie met een veerboot kon rondvaren. Helaas ging de veerboot pas twee uur later, tegen de tijd dat het al donker zou worden, dus heb ik dat niet gedaan. Op mijn weg terug Waterfront uit werd ik aangesproken door een jongen die graag een drankje met me wilde doen morgen omdat hij mij zo ‘pretty’ vond. Euhhhh oké, leuk compliment. We hebben daarna nog wat gekletst over normalere dingen en daarna liep hij door. Toen ik thuiskwam wilde ik even mijn laptop pakken en daarmee naar de backpackers lopen zodat ik internet verbinding zou hebben. De backpackers is twee minuutjes lopen en in het huis waar we nu in slapen hebben we geen internet. Ik schrok me helemaal rot toen ik op de wc zat en mensen in het huis hoorde. De kerels zouden pas een paar uur later terugkomen dus die konden het niet zijn. Het was een stelletje die ook in het huis kwam slapen. Ze kwamen ook uit Kaapstad en wonen vlakbij Mowbray. Het is een leuk stel waar ik gezellig mee heb gekletst. Hierna ben ik gaan internetten en toen ik weer terug kwam ben ik heerlijk in bad gaan liggen. God wat heb ik dat gemist! Lekker een boekje lezen in warm water, heerlijk! Al vrij snel waren de jongens er ook weer die eerst naar de backpackers zijn gegaan om te internetten. Ik heb ze later opgezocht toen ik het bad uit ging omdat het licht was uitgevallen. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan, dit keer in een restaurant zonder internet. Wat heerlijk! Eindelijk gezellig kletsen in plaats van al die mobiels op tafel, waar ik zelf vrolijk aan meedoe trouwens.

Vrijdag, Kanoën en Bungee jumpen
Vanochtend weer vroeg uit de veren om te gaan kanoën. Het weer zag er een stuk beter uit en volgens mij had iedereen ook beter geslapen als de nacht ervoor. Ik ben in mijn leven nog nooit zo vaak ‘love’ genoemd als door Orie. Het kanoën was zeker gezellig en erg mooi, we peddelden tussen de bergen door en zagen langs de rand koeien en verschillende vogels. Het was zeker de moeite waard.
Hierna besloten we verder te rijden richting Hogsback (onze eindbestemming). Voordat we beginnen bedachten we dat we wel konden bungee jumpen. Snel bellen en ja hoor, er was nog plek. Ray wist zeker dat hij niet wilde, wat ik me goed kan voorstellen met hoogtevrees. Ik was super zenuwachtig, ik denk doordat ik het al eerder had gedaan en wist wat me te wachten stond. Na het betalen en mijn favoriete moment, het wegen, was het tijd om de brug op te lopen. Of nou ja, over de brug heen rijden auto’s dus hebben ze vlak onder de brug een soort, tja hoe noem je het.. mini brug gemaakt? Je loopt over een soort gaas zodat je goed kunt zien waar je straks naartoe springt. Ik kwam aan de praat met een heel gezin dat ging springen. Het gezin bestond uit een meisje van 14, haar vader, stiefvader, moeder en twee vrienden van haar ouders. Het waren ongelofelijk vrolijke mensen en ik voelde meteen een klik met ze. Ook met de Schotse Paul, die ik ervan verdenk homo te zijn mede door zijn regenboog streepjes sokken, had ik het erg gezellig. Ray wilde meelopen naar de plek vanaf waar wij zouden springen, maar helaas weerhield de hoogtevrees hem van het doorlopen tot dat punt. Hij heeft dus van een afstand gekeken. Toen we er eenmaal stonden was de vraag of de vader van het 14 jarige meisje als eerste wilde springen. Hij wilde liever later dus werd er gevraagd of iemand eerst wilde. Ik wilde heel graag als eerste, dan kon ik niet nog zenuwachtiger worden van de anderen zien springen en dan had ik dat heerlijke gevoel van adrenaline alvast. Helaas mocht ik niet als eerste, ik weet niet waarom, maar had Mich het geluk om als eerste te mogen en ik de pech om als laatste aan de beurt te zijn. Iets met kinderen die vragen... Ik vond het al zenuwslopend om Mich te zien springen, hoewel hij er zelf vooral heel veel zin in leek te hebben. Oké, hij scheet hem 60 kleuren blauw, maar wat is het toch een schatje als hij ergens zo’n zin in heeft en zenuwachtig is. Hij kwam met een lach van oor tot oor weer boven en was helemaal gelukkig. Jelmer had het geluk als derde te mogen, ook hij kwam helemaal gelukkig weer boven. De muziek was heel gaaf boven, van die lekkere kont schud muziek. Ik stond uiteraard een feestje te bouwen en met iedereen te kletsen maar god wat was ik nerveus. Ik denk dat ik zo’n twaalf mensen heb zien springen voordat ik eindelijk aan de beurt was. Tegen die tijd was ik echt op van de zenuwen en keerde ik het liefste om. Ik wilde graag achterste voren springen, maar dit mocht niet omdat dit mijn eerste keer van deze brug was. Door de zenuwen stond ik zelfs op mijn handen te bijten. Mijn god wat was het HOOG!!! Niet te zuinig. Ik hoorde ze aftellen en dacht alleen maar ‘nee, nee, nee, nee, het is zo hoog’. En voordat ik het wist ging ik, vliegend door de lucht als een soort vogel zonder vleugels. Ja, ik wist meteen weer waar ik het voor deed, wat een kick, wat een gevoel, wat heerlijk!! Het enige nadeel was dat zodra je uit gebungeed was, je op de kop moest wachten tot iemand aan een touw naar beneden was gezakt om je op te halen. Het beste geluid van mijn dag was het geluid van een wildvreemde man die ‘Mariekaaa, you crazy girl!’ riep. Ik overal om me heen kijken (schaap dat ik ben) en roepen ‘where are you?’. Uiteraard was hij boven mij, wat bevestigd werd toen ik met veel moeite naar boven toe keek. Hij zorgde dat ik wat rechter op hing en op die manier gingen we naar boven toe. Het omlaag hangen zorgde ervoor dat ik onwijs scheel keek, ik weet niet of het ook te zien was, maar ik zag toch echt twee kerels die me optakelden terwijl het er maar één was. Eentje die me maar bleef vertellen dat ik een gek meisje was. Wow wat een ervaring! Ik heb al een keertje eerder gebungeejumpt, maar dat was een sprong van 75 meter hoogte en dit eentje van 216 meter hoogte. Klein verschilletje.
Na deze ervaring zijn we doorgereden naar Port Elizabeth, waar we helaas in het donker aankwamen. Dit is helaas omdat de stad er nogal creepy uitzag en de plek waar onze backpackers stond (of nou ja, ‘onze’ was volgeboekt dus hadden we het adres van een andere backpackers gekregen) was bezaaid met allemaal hoeren langs de straat. Erg fijn, zorgt er absoluut voor dat je je meteen ergens op je gemak voelt. De man die achter de balie werkte was erg vriendelijk (ik had al even met hem gebeld om te vragen of hij nog plek had) en liet ons de kamers zien. Mich en ik hadden wederom het geluk om in een houten huisje te mogen slapen en de andere twee hadden elders een kamer. We hebben eten gemaakt en na het eten nog wat rondgehangen. Zelf heb ik nog even met papa en mama geskyped, wat wel erg fijn was. Ik had ze al een poosje niet gesproken en uiteraard genoeg te vertellen (dat zal ook eens niet).

Zaterdag, Grahamstown
Vanochtend weer op tijd in de auto om richting Grahamstown te rijden. Hier is een groot festival in de hele stad gaande waar Mich heel graag heen wilde. Het vinden van een slaapplaats was een ramp en leverde ook de nodige stress op. Uiteraard kwamen er heel veel mensen op het festival af en was alles volgeboekt. Uiteindelijk werden we doorverwezen naar een wat luxer/duurder guesthouse op ongeveer tien minuten lopen van het centrum. Bij het zien van het huis voelde ik me meteen op mijn plek. Ze hebben niet één, niet twee, niet drie, maar vier honden! Jippie!!! Uiteraard heb ik meteen met de honden gespeeld en de jongens laten bepalen of we hier bleven en of de kamer het geld waard was. Mij was het wel prima haha.
’s Middags zijn we het centrum ingelopen waar het flink druk was. We hebben over de markt gelopen, geluncht met enkele zakjes chips in een pub die leek op een sportkantine en uiteraard glühwein gedronken. Say what? Tja, Mich & Ray hun manier van drank drinken in Afrika haha. We hebben nog een echte lunch gehad bij een pizzeria, waar ook een groep jonge mensen kwam dansen. Erg leuk om te zien en erg gezellig. Ik vind het echt heerlijk om met alleen mannen te zijn en niet het typische vrouwen gezeur om je heen te hebben. Hoewel de gesprekken soms wel heel typisch mannelijk zijn.
We hebben nog een poos door de stad gelopen, ergens avond eten gehaald en zijn daarna op tijd terug naar het huis gegaan. Wel jammer, maar om eerlijk te zijn ben ik kapot. Dit komt denk ik door de combinatie van veel autorijden wat ik niet gewend ben, elke ochtend vroeg opstaan en elke keer ergens anders slapen en met spullen sjouwen. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het geweldig leuk, elke dag een ander plaatsje en veel zien, je wordt er alleen wel moe van. En hoewel Mich degene was die er het hardste van baalde dat we terug gingen, liggen hij en Ray nu lekker knus in het tweepersoons bed te slapen en lig ik in een eenpersoonsbed. Tja, had ik maar niet moeten gaan douchen hahaha. Nadat iedereen wakker was geworden zijn we in de auto gesprongen om rond te kijken wat er nog te doen was. Helaas konden we niet vinden waar de bandjes waren, dus zijn we na wat te hebben rond getoerd (lees, drie keer door dezelfde drukke straat rijden =b ) weer terug gegaan. Hier hebben we nog gezellig met zijn viertjes op het tweepersoonsbed een film uitgekeken en hierna zijn we maar weer gaan slapen. Wat trouwens nog best een opgave was gezien de buren een feestje hadden en Jelmer complete bossen omzaagde.
Oftewel, ik heb het onwijs naar mijn zin en ben blij dat we zoveel tijd hebben uitgetrokken om rond te reizen. Dit is zeker een goede beslissing geweest!

Zondag, Off road & Spoken
Mijn favoriete zin van vandaag; Godzijdank ik zie asfalt!! Het wordt in de loop van het verhaal wel duidelijk waarom ;)

Vanochtend nogal wat moeite met wakker worden. Ik heb erg slecht geslapen en zou het liefste gewoon blijven liggen. De planning voor vandaag; naar Hogsback toe voor wat mooie uitzichten en daarna richting Bertie rijden. Bertie was de stagebegeleider van Michel en wilde heel graag dat we een nachtje kwamen overnachten. Dikke prima!
We hadden het geluk dat het ontbijt er bij in zat (het was ook een wat duurder hotel) dus vanochtend geen zorgen maken over het verkrijgen van voedsel. Ray en ik zaten al aan het ontbijt tafel toen de manager (een onsympathieke, rijk uitziende man) naar ons toe kwam om te vertellen dat zijn werkneemster het verkeerd had gedaan en dat de kamer nog R200 duurder was al was afgesproken. Mijn hoofd sprak boekdelen want de man legde meteen uit hoe en wat. Het was dat Ray meteen zoiets had van ‘zoveel meer is het niet, laat maar gaan’, anders had ik denk ik stennis geschopt. Ik vind dat geen manieren om in één keer meer te vragen en dit normaal te vinden. Maar goed, laat maar gaan. Het ontbijt was heerlijk en we hebben ons dan ook lekker volgegeten.
De weg naar Hogsback was nogal bewogen. Er waren koeien op de weg, weer mooie omgeving en slechte muziek in de auto. Oftewel, weer een mooie dag om rond te reizen. Op een gegeven moment stonden er zoveel varkens langs de weg en was het uitzicht zo mooi, dat we zijn gestopt om foto’s te maken. De appels die we nog hadden en inmiddels verrot waren heb ik aan de varkens gevoerd. Aan de andere kant van de weg stonden twee jongetjes waarvan er eentje in een kruiwagen lag en de ander hem duwde. De oudste jongen schreeuwde ‘we’re hungry’, waarop wij meteen in de kofferbak hebben gezocht naar eten. Wat zijn we toch schatjes haha. We hebben de jongens wat eten overhandigd waarop ze helemaal gelukkig er vandoor renden met hun buit en het jongste jongetje in de kruiwagen. Wat een vertederend gezicht. In een dorpje ben ik snel naar de wc gegaan en hebben we de weg gevraagd. De enige route die de TomTom aangaf was een off road route waar een bord bij stond dat alleen bakkies en 4x4 auto’s daarover heen konden rijden. Dus hebben we een andere route gevraagd en deze gevolgd. Na een stukje off road te hebben gereden met heel veel kuilen in de weg, kwamen we eindelijk aan in Hogsback. Zodra we het dorpje in kwamen rijden renden er meteen allemaal mannen op ons af om spullen te verkopen. Ray en ik hebben elk r10 aan een man gegeven zodat hij eten kon kopen. Jammer genoeg kregen we niet het beeldje dat hij beloofde maar goed. Na wat informatie te hebben gevraagd over wat de mooie plekken waren in Hogsback. Het eerste plekje was zeker heel erg mooi, we zijn eerst naar een uitzichtpunt gegaan waar een bad stond. Gewoon, op de rand van een berg. Het mooiste was dat er nog water uit de kranen kwam ook. Hierna zijn we naar een waterval geweest. Hiervoor moest je wel een stukje lopen maar dat was zeker de moeite waard. Het was een hele mooie waterval. Er waren ook mensen aan het abseilen van de waterval, iets wat mij ook erg tof lijkt om te doen. Hierna hebben we nog verder gereden naar een labyrint gegaan. Hier zijn we maar heel even gebleven omdat we honger als een paard hadden en we nog een flink eind moesten rijden om naar een dorpje te komen waar we konden overnachten. We namen een off road route die op de Tom Tom werd aangegeven. Wel stond er een bordje ‘niet aanbevolen voor caravans’. Inmiddels hadden we redelijk wat haast om weg te komen aangezien we vanaf die ochtend niet hadden gegeten en we voor het donker een slaapplaats wilden vinden. De weg was prima in het begin, wel off road, vol kuilen en de nodige dieren langs de weg, maar prima te doen. Tot er na een half uur plotseling een stukje wel erg stijl naar beneden ging en er wel erg veel stenen verkeerd lagen. Met verkeerd bedoel ik;;; AAAAAAAAAAAAAAHHHHH hier komen we nooit overheen met een Toyota zonder dat hele ding te vernachelen!!! Verder was ik natuurlijk de rust zelf, kalmeerde ik iedereen en vertelde Raymon precies hoe hij moest rijden. Not, ik ben eerst nog in de auto blijven zitten en heb gewoon gehoopt dat het goed zou komen. Ik zag dat pad en mijn enige gedachte was;; Nee, hier komen we niet heelhuids doorheen. Nadat we de eerste paar meters hadden overleefd moest ik zo hard lachen, van opluchting en omdat het gewoon te belachelijk voor woorden was. Helaas kwam er na de volgende vijf minuten het volgende obstakel. Weer een weg die echt niet te doen was. Hierbij ben ik vooruit gelopen omdat ik het zo verschrikkelijk vond die auto de hele tijd over de grond te horen schuren en om de hele tijd weg te schuiven en en en pffff. Gelukkig bleven de kerels wel rustig, Mich gooide stenen voor de auto, Jelmer gaf aanwijzingen en Ray stuurde auto als een pro. Achteraf kan ik er zo hard om lachen. Zitten we met onze auto te prutsen op een weg die duidelijk alleen voor 4x4 auto’s was. Wat waren we blij toen we iemand zagen lopen, dan zouden we toch niet zo ver van de bewoonde wereld zijn? Toch? Het leek echt forever te duren voordat we weer in de bewoonde wereld waren, maar eindelijk maar toch reden we door een soort dorpje heen. Toch was dit nog steeds off road en waren we echt aan het hopen als een malle dat we niet nog meer obstakels tegen kwamen. Toen kwamen daar die verlossende woorden, het momentje waarop de hemel openbrak en een magische stem (a.k.a. Ray in de auto naast me) zei; Godzijdank ik zie asfalt! En ja hoor, tien minuten later waren we eindelijk weer op een gewone weg! Man o man wat waren wij opgelucht. Op hetzelfde moment pakten Mich en ik elkaar vast, keken elkaar aan en begonnen keihard te lachen. De weg waar we vanmiddag voor stonden waarop stond ‘only 4x4 or bakkies’.. dat was de weg waar we nu uit kwamen zetten!! We hadden dus alsnog dezelfde off road, niet geschikte route gedaan. Oooh wat hebben wij gelachen, ik had het niet meer. Het mooiste was nog dat er een man voorbij liep, mij zag lachen (ik was uitgestapt om een foto te maken van het bord waarop dit stond), me herkende en hard begon te lachen. We hadden hem vanmiddag om een alternatieve route gevraagd omdat we niet over deze route heen wilden.
Toen kwam het spookgedeelte, de weg was voor een deel afgezet. Het was inmiddels donker en niet helemaal duidelijk wat de bedoeling was. Dus reed Ray vrolijk verder, langs twee stilstaande auto’s en een zwaaiende man. We hadden het er nog over wat die man nou zou willen zo te zwaaien. Daar kwamen we snel achter. In één keer zagen we een vrachtwagen recht op ons afkomen. Begrijp me goed, dit was een weg waar geen tegenliggers hoorden te zijn op dat moment omdat het afgezet was en niet paste. Dus snel de berm in en wachten tot de stroom auto’s van de andere kant langs was gekomen. Hierna de auto gekeerd om terug te rijden, wat geen goed plan was want op dat moment kwamen er ook auto’s van de andere kant aan. Dus weer snel omkeren en verder gereden. Wat een avonturen vandaag, geniaal. Uiteindelijk kwamen we aan in Middelburg (ja hoor ja, die hebben we hier ook) een uitgestorven stad waar iedereen slaapt om tien uur ’s avonds. Gelukkig nog een hotel (veelte duur, maar goed) gevonden waar we kunnen blijven. De tijd vliegt echt veelte snel voorbij. We mogen wel opschieten als we de jongens ook nog wat willen laten zien van Cape Town, anders hebben we daar helemaal geen tijd meer voor.