Week 23

Zaterdag, Rundu
Vanochtend heerlijk ´uitgeslapen´. Alsnog wakker geworden van de wekker, maar dit keer pas rond 9 uur in plaats van zeven of acht uur. Voelde echt heerlijk. Nadat we het dorp in waren geweest om wat boodschapjes te doen en om een eenrichtingsverkeer straat van de verkeerde kant in te rijden (hele dorp overstuur, iedereen riep ´one way one way´), zijn we op weg gegaan naar Rundu, een plaatsje op weg naar de Victoria Falls. Hoewel ik het rijden voor eventjes altijd wel leuk vind, komt er standaard een moment waar ik het poepieflauw ben. Gelukkig kon Mich ook vandaag een stukje rijden. We zijn namelijk naar een meteoriet geweest, één van de grootste ter wereld volgens Mich. Ik vond er zelf niet zoveel aan, het zag eruit als gewoon een stukkie steen. Nou ja, wel een steen van 8 meter en uit de ruimte, maar verder.. Opzich wel boeiend dat hij uit de ruimte komt natuurlijk. Maar goed, dit lag aan een onverharde weg dus kon Mich dat stuk terug mooi rijden.
Het mooie onderweg was toen we door een soort dorp, maar dan heel groot, kwamen. Er stonden allemaal hutjes gemaakt van takken en riet. Erg indrukwekkend om te zien en eigenlijk nogal een cultuurschok. We zijn toch Kaapstad gewend, waar het allemaal wat luxer is en dan zie je in één keer dit. Er liepen onwijs veel mensen en ook onwijs veel vee rond, erg leuk om te zien. We hebben dan ook als echte toeristen foto´s gemaakt en vrolijk gezwaaid naar een aantal mensen. In Rundu aangekomen hebben we eerst maar gegeten om er zeker van te zijn dat niet weer alles uitgestorven zou zijn tegen de tijd dat wij het toe hadden aan eten. We hebben in een vrij luxe restaurant, wat een onderdeel van een super duur hotel was, gegeten. Een mooi momentje was toen we om de voliere met vogels liepen en Mich tegen de pappagaai praatte. Op het moment dat Mich zijn hoofd dichterbij deed pakte het beest de kooi nogal bruut vast met zijn bek. Mich schrok zich helemaal rot en ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.
We hebben op internet gezocht naar een betaalbare plek om te slapen, wat nog niet meeviel. Uiteindelijk kwamen we uit op een plek die anderhalf uur rijden was van waar we op dat moment waren. Beetje shit dat het al donker was en het zwaar word afgeraden om in het donker te rijden omdat er overal vee rond de weg loopt. Het viel gelukkig wel wat mee met het aantal dieren dat we hebben gezien, maar doordat er nergens verlichting langs de weg is lijkt het heel vreemd als er een auto op je af komt. Vooral als ze van een heuvel komen, dan lijkt het licht recht op je af te komen en denk je dat je binnen no time een botsing krijgt. We waren dan ook erg blij toen we bij de slaapplek aankwamen die we hadden opgezocht. Eerst konden we niemand vinden op het terrein en werd ik al een beetje bezorgd dat we nog verder moesten rijden, tot er iemand op ons af kwam rennen die in het Afrikaans vertelde dat ´meneer´ zo kwam. Gelukkig was er nog plek en konden we goedkoper dan we dachten een kamer krijgen. Het is eigenlijk een familie huisje dus zitten er meerdere kamers in. Ook zit er een bad in en wonen er de nodige (onwijs grote) spinnen. Een feestje voor Mich dus. Niet dat hij vet bang voor spinnen is, als het spinnetje maar klein genoeg is vind hij het prima. Maar eerlijk is eerlijk, deze zijn wel erg groot. Gelukkig hebben we in de slaapkamer nog geen ontdekt.
We zijn erg benieuwd hoe alles er hier bij licht uitziet. We horen nu al een hele tijd allemaal mensen zingen en hebben net buiten gekeken. Ik durfde niet alleen buiten te kijken, dus ging Mich mee. We zagen alleen een vuur wat verderop en daar kwamen de zangstemmen ook vandaan. Nu liggen we veilig binnen in bed en kunnen het gezang nog goed horen. Ik vind het zelf wel mooi klinken en vind het heerlijk om toegezongen te worden terwijl ik ga slapen.

Zondag, Avonturen dag
Vanochtend heerlijk wakker geworden, wat een rust hier en wat een fijn zacht bed. Ondanks dat er een gigantische spin op de muur zat, hebben we nog lekker een poosje in bed liggen kletsen. Dat is één van de dingen die ik zo fijn vind aan Mich, we kunnen na zoveel tijd nog steeds lekker met elkaar praten over van alles en nog wat. Nadat ik Mich een ontbijt op bed had gebracht zijn we wat gaan rondkijken op de plek waar we hebben overnacht. Zoals we al hadden verwacht was het er erg mooi en vredig.
Het doel van vandaag was om een flink stuk richting de Victoria Falls te rijden. Onderweg kwamen we weer heel wat mensen tegen. Er zijn vele mensen die lopen en een lift willen. We vinden het beiden vervelend om door te rijden zonder te helpen omdat het echt stik heet is buiten en ze waarschijnlijk nog een heel stuk te gaan hebben. Maar goed, overal word afgeraden om mensen een lift te geven en echt plek in de auto hebben we ook niet. Dus helaas rijden we telkens door zonder mensen een lift te geven. Het rijden ging voorspoedig tot we besloten langs de Poppa Falls te gaan. Jammer genoeg zijn we er eerst voorbij gereden dus moesten we weer een heel stuk terug, balen. Toen we er eindelijk kwamen bleek het nog gesloten te zijn ook. Gesloten? Watervallen? Ja, blijkbaar waren ze aan het restaureren. Dus weer een heel stuk terug rijden, beetje jammer maar goed gelukkig hadden we het wel gezellig. Naast de weg stonden borden die waarschuwden voor overstekende olifanten. Say what?! Wij natuurlijk als gekken aan het rondkijken. Nooit een olifant gezien uiteraard. Wel zagen we op een gegeven moment een buffelroute. Die wilden we wel doen want van de big 5 hadden we alleen de buffel nog niet gezien. Dus wij een vergunning gekocht en die route gaan rijden. Ik maakte me nog wel even zorgen over de begaanbaarheid van de paden, maar voor ons reed een busje die het ook makkelijk kon doen, aldus de vrouw die ons de vergunning verkocht. Dus wij vol goede hoop dat we de buffel zouden zien op pad. Na wat herten, kuru’s en vervallen huisjes, reden we op een weg waar het zand wel heel zacht werd. Ik grapte al tegen Mich dat het slechts een kwestie van tijd was voordat hij moest duwen. En helaas had ik dit helemaal goed voorspeld. Het zand werd al zachter en de bult in het midden van de weg al hoger en ja hoor.. Toen zaten we vast. Dus Mich duwen en ik probeer eruit te rijden, maar nee hoor. Van alles geprobeerd, vooruit, achteruit, over stenen heen, rechtdoor sturen, opzij sturen, vloeken, lachen, gebedje.. niets hielp. We hadden ook geen nummer van het kantoor meegekregen (dom dom dom) en wisten echt niets anders meer dan dat één van ons het hele stuk terug zou moeten lopen. Rond die tijd waren we ruim 15 minuten aan het rijden, dus het stuk dat terug gelopen moest worden was niet bepaald klein. Ook zaten er de nodige wilde dieren en hadden we al een hele tijd niemand op de weg gezien. De uitdaging hoefde dus niet echt gezocht te worden. We besloten dat het het makkelijkste zou zijn als ik terug zou lopen aangezien Mich nog last van zijn voeten heeft. Dus daar ging ik, gewapend met mijn kleine camera en pepperspray. Terwijl ik liep en verder van de auto verwijderde raakte, voelde ik me lichtelijk nerveus worden. Wat als ik een buffel tegenkwam? Oké, dan had ik de big 5 wel gezien, maar zou dat dan ook het laatste zijn wat ik zou zien? Of een zwijn, die beesten houden toch niet echt van mensen? Maar aan de andere kant, waarom zouden ze mij iets doen als ik hen ook niets doe? En al die jaren vegetariër zijn, die zullen zich toch wel eens afbetalen? Met deze gedachte liep ik verder, het zand was wel zwaar en het was behoorlijk heet. Uiteraard was ik perfect voorbereid en had ik drinken meegenomen.. Not! Terwijl ik filmpjes maakte zodat ik in elk geval wat zou achterlaten als een leeuw mijn kop eraf zou kauwen, liep ik dapper verder. Toen was het moment daar.. het moment dat de hemel zich opensplijt en een auto op de weg zette! Woehhhhhh!! Bijna springend van geluk liep ik op de auto af. De auto stopte en er zaten mensen in die in het park werkten. Ze vroegen wat er was en zeiden dat ik snel de auto in moest komen. Zodra ik de auto in stapte zag ik twee meiden op de achterbank met geweren. Euhhh, hallo? Voorin zaten twee mannen en ik voelde me lichtelijk nerveus worden. Misschien was lopen toch beter? Ze vertelden me dat ik erg dapper was dat ik was gaan lopen omdat hun alleen met een geweer hier rondliepen en nooit alleen. Het enige wat ik dacht was;; dapper of dom? Ze legden me uit dat deze weg alleen voor 4x4 auto’s is en dat de vrouw bij de kassa ons een route had horen te geven. Zelf zouden ze met zijn viertjes in het natuurreservaat slapen en ‘patrol’ (kan even niet op de goede vertaling komen) houden. Wat was ik blij toen ik zag dat Mich er nog was. Toen ze de auto zagen waren ze er eventjes stil van en om heel eerlijk te zijn, ik ook. Waarom heb ik hem niet eerder in de achteruit geknald? Maar goed, ik dacht.. die weg wordt wel weer beter want dat busje is er ook langs gegaan. Ik moest achter het stuur (heb nog gevraagd of niet iemand van de mannen dit wilde doen, maar nee), dus daar zat ik.. met bevende handjes gas te geven terwijl de rest aan het duwen was. Vooruit, achteruit, vooruit, achteruit. Na heel wat getrek en geduw kregen we de auto achteruit. Ik gaste flink door en kwam zo’n tien meter verderop weer tot stilstand. Ik kon wel janken maar bleef hoop houden. Na nog heel wat gezwoeg en met planken onder de banden, hebben we toch maar besloten dat de auto trekken waarschijnlijk het beste is. Jammer genoeg hadden we geen trekhaak, maar er zat wel een ander soort haak aan de auto waar een touw aan vast werd gebonden. En daar gingen we weer, ik vol gas en de andere auto mij slepend.. en het werkte!!! Oooh wat een geweldig gevoel! Hierna flink doorgereden naar een stuk waar het zand weer echt hard was en waar we verkeerd gereden waren. Eén van de mannen kwam ons achterna om te checken of alles goed was. We hebben hem bedankt met een groot biertje en heel veel dankbetuigingen. Eigenlijk wilden we beiden nu de buffel zien ook! Dus besloten we de ‘goede’ route op te gaan. We werden beloond met een buffel langs de waterkant en wat nijlpaarden. Gaaf gaaf gaaf! Echter, toen we verder doorreden werd de weg weer zachter. Oooh god! Ik werd zo nerveus en begon in paniek te raken dat de auto weer vast zou komen te zitten. Helaas had ik weer gelijk. Moet toch eens stoppen met die voorspellingen, sinds ze allemaal uitkomen. Zodra de auto vast zat kreeg ik een paniekaanval. Ik flipte helemaal dat we nu echt niet meer wegkwamen en die kut buffels ook. Gelukkig bleef Mich heel lief, rustig en geduldig. Hij duwde de auto en met een rot vaart ben ik naar achteren gereden. Nadat ik de auto had gekeerd ben ik zo snel mogelijk naar de verharde weg gereden. Wat een goddelijk gevoel! Hierna een stukje doorgereden op zoek naar een slaapplaats. Eerst kwamen we bij een plek waar alleen 4x4 auto’s heen konden, oké dat doen we maar niet dan hea. Dus een andere plaats gezocht. Uiteindelijk vonden we eentje waarvoor we wel een stukje over steentjes weg moesten rijden, maar wat goed te doen was. Onderweg zagen we nog een hele groep apen, heel gaaf! Toen we aankwamen bij de pijl naar de receptie, moesten we weer een weg op die halverwege zacht zand bevatte. Shiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit! (hoewel mijn eigenlijke taalgebruik stukken minder beschaafd was). Meteen omgekeerd en terug gereden, we lopen wel! Boven op de bult aangekomen zagen we alleen wat diertjes wegspringen en een heleboel schedels van olifanten en andere dieren. Maar verder was er niemand en zag het er nogal griezelfilm achtig uit. Er stond iets verderop een huisje achter allemaal prikkeldraad. Nadat ik om hulp riep kwam er een vrouw uit het huis die ons vertelde dat er geen receptie was. Oké, nog vreemder allemaal! Dus weer snel in de auto en op zoek naar een andere plaats voordat het donker werd (het begon al te schemeren en dan gaat het in één keer heel hard hier). We vonden een andere plek die ook off road lag maar goed bereikbaar was. Dit hebben we trouwens wel eerst gecheckt bij voorbijgangers. Gelukkig was er nog ruimte op de camping dus hebben we snel onze tent opgezet. De man die er werkte zei dat we voor het restaurant met een bootje gebracht moesten worden. Onze tent stond ook vlak naast een meer, erg gaaf!! Dus wij op de veerboot in onze zomerse kleren (kooooooouuuud!!), verteld die man dat er krokodillen en nijlpaarden in het meer zitten, gaaaaf!! Naar het restaurant toe zagen we al een paar keer een nijlpaard weg schieten. Aangekomen op het eiland, waar de ‘gewone’ slaapplaatsen ook waren, zagen we een gigantische (tja hoe omschrijf je dit goed..) toren staan. Op de eerste verdieping was het restaurant, waar we kennis maakten met de eigenaar en één van zijn medewerkers. Op de tweede en derde verdieping had je een geweldig mooi uitzicht over het meer. Jammer genoeg was het al donker dus zagen we niet zoveel, maar gaaf was het wel. Na het eten werden we weer teruggebracht naar de camping. Slapen in een tent is toch niet echt mijn ding, maar het was wel erg gaaf om allemaal nijlpaarden in het meer te horen eten en lopen. Jammer genoeg geen één gespot, maar wel heel gaaf om te horen!