Het laatste verslag

Woensdag, Windhoek
En ja hoor, vandaag weer het hele eind terug rijden. Het eerste deel van de weg was weer een gravel road. Goed begaanbaar (beter als die hiervoor), maar alsnog is het opletten, vlak voor je auto kijken of er geen grote stenen liggen en opletten of er niets voor je auto springt. We zagen nog een paar Kuru’s die vanuit stilstand over een meter hoog hek heen sprongen. Wilde wel dat ik spring wedstrijden met ze kon rijden, het was echt indrukwekkend! Ook nog ongelofelijk hard op de rem gemoeten voor een hond die bedacht dat het leuk was om over te steken. Maar gelukkig hebben we ook een heel stuk op een normale weg gereden, wel met veel bergen dus ons kleine auto’tje had het zo af en toe wel wat zwaar. Ik aan het einde ook trouwens, zeven uur rijden is een hele kluif. Gelukkig hadden we iets minder wind afgelopen nacht dus hebben we wel wat meer slaap gepakt, maar helemaal ideaal slaapt het alsnog niet op een luchtbed.
Eenmaal in Windhoek zijn we naar een backpackers gereden waar we spaghetti hebben gemaakt en films hebben gekeken. Oh eerst hebben we de auto helemaal uitgepakt trouwens. Of we, ik voor een deel en daarna ben ik op bed in slaap gevallen, ik was kapot. Weinig spannends vandaag, behalve de noodstop voor de suïcidale hond.

Donderdag, Johannesburg
Vanochtend er vroeg uit, de laatste spullen in de koffers gepropt, auto ingepakt en op weg gegaan naar de carwash. Mich heeft zijn krukken achtergelaten bij de backpackers, hij is ze niet meer nodig en wie weet komen ze daar nog eens van pas. Het was vrij druk bij de carwash, er weer ook onwijs grondig schoongemaakt en het is natuurlijk Afrika, dus het tempo lag ook niet al te hoog. Ach ja, stoeltje erbij, wat te drinken erbij, eten erbij, boekje erbij, oftewel, prima uit te houden. Hoewel het uiteindelijk wel heel erg lang duurde en we in de stress waren of we nog wel op tijd waren om de auto in te leveren en in te checken. Flink doorrijden en het auto verhuur bedrijf maar alvast opgebeld of ze klaar wilden gaan staan. Gelukkig waren we nog mooi op tijd. De auto was prima, wat een hele opluchting is en het inchecken ging vrij snel. De douane ging zelfs vlot, wat een heerlijke afwisseling! Het vliegen zelf ging erg snel, het waren ook maar een paar uurtjes en het grootste deel hebben we geslapen. Ik had gisteravond al een backpackers geregeld die ook de dienst hadden dat ze je van het vliegveld kwamen halen. Eigenlijk dus niet zoveel spannends vandaag, we zijn opgehaald en zitten nu in de backpackers. Beiden zijn we erg moe en hebben we wat dubbele gevoelens over het einde van de reis dat eraan zit te komen. Morgen gaan we Johannesburg verkennen, ik ben benieuwd aangezien de meeste mensen nou niet bepaald positief over Johannesburg zijn. Het schijnt hier heel crimineel en de mensen niet al te vriendelijk te zijn.

Vrijdag, Hop on
Vanochtend weer vroeg uit de veren, wat inmiddels meer gewoonte dan uitzondering is, voor een lift naar het station. De bedoeling was dat we vandaag met de rode hop on hop of bus Johannesburg zouden verkennen. Door een man van de backpackers werden we met de auto naar het station gebracht. Tijdens dit auto ritje had ik bijna alles eronder gespuugd. Het was al vrij warm in de auto, maar deze man draaide de verwarming NOG verder open. Mijn god, wat een hitte! En als ik ergens nou niet goed tegen kan… Onder het ritje kwamen we langs een onwijs groot township. Het zag er erg indrukwekkend uit, voornamelijk door de grote, maar ook omdat het omringt was door veel luxe huizen. Een vreemde combinatie.
Op het station zag het er allemaal super de luxe uit. We moesten kaartjes kopen om door poortjes te kunnen (van die luxe kaartjes, die op pinpassen lijken) en keken op het perron onze ogen uit! Wat een luxe, er stond letterlijk iemand om in de gaten te houden of je wel achter de strepen bleef staan wachten. Wat ik uiteraard niet deed dus waarvoor ik meteen een waarschuwing kreeg. Er kwam zo’n belachelijk hyper moderne trein aangereden, ik keek mijn ogen uit. Dit was wel even wat anders als de treinen in Kaapstad. We hoefden maar een klein stukje in de trein waarna we uitkwamen in de binnenstad van Johannesburg. Tegenover het station wachtte de hop on hop of bus al. Het ritje was erg mooi. We zijn door vele winkelstraten gekomen en hebben veel gebouwen gezien waarover een vrouwtje vrolijk in mijn koptelefoon over verteld. Bij één winkelcentrum kon je een toren in die heel hoog was en van waaruit je een geweldig uitzicht zou moeten hebben. Oké, mooie plek om eruit te gaan voor lunch, nieuwe schoenen en het uitzicht. Samen met een Australische ginger en een gids zijn we in een lift (die onwijs snel ging) naar de bovenste verdieping gegaan. Het uitzicht was inderdaad grandioos. Je kon heel Johannesburg overzien.
De man/jongen die ons de rondleiding gaf klepte er vrolijk op los over wat er allemaal te zien was en wilde ons daarna weer meenemen naar de bus. Wij wilden heel graag in het winkelcentrum blijven, wat op zich prima was, maar of we dan wel een tijd met hem wilden afspreken zodat hij ons kon komen ophalen om ons weer op de bus te zetten. Mwah, vonden wij niet zo nodig, we wisten de halte wel te vinden en vonden het juist wel lekker om niet op tijd te staan. De jongen drong nogal aan omdat het zo gigantisch crimineel is hier. Zelf voelde ik me wat arrogant worden, we hebben al een half jaar in Kaapstad gewoond en weten hier prima mee om te gaan, u wordt vriendelijk bedankt. Nadat we hebben gegeten bij een restaurant met wel een hele leuke ober (sorry Mich) en minstens zulk lekker eten, zijn we op zoek gegaan naar schoenen voor Michel. Nou moet je begrijpen dat schoenen shoppen niet bepaald mijn hobby is. En dan druk ik het nog voorzichtig uit. Ik vind het verschrikkelijk en heb dan ook de instelling ‘als het goed zit en het ziet er leuk uit, koop het dan gewoon dan kunnen we wat leuks doen’. Nou moet je ook weten (achtergrond informatie is zeer belangrijk) dat met Michel schoenen kopen nou niet bepaald de gemakkelijkste opgave is. Het eerste paar schoenen wat hij aanhad waren ontzettend leuk, maar volgens hem ‘te gewoon’. Uiteindelijk zijn we zonder schoenen naar de bus gesprint omdat we eigenlijk wat aan de late kant waren en nog graag eruit wilden bij het pretpark. Het pretpark heette Gold Reef City en was een succes! We zijn in zoveel mogelijk attracties gegaan waarin je kotsje misselijk wordt. Op een gegeven moment moest ik ook echt even zitten omdat ik bang was dat het er via mijn neusgaten uit zou komen. In de boot die niet over de kop ging, niet hard ging en niet spannend was, had ik oogcontact met een meisje die aan de andere kant van de boot zat. We zaten al wat naar elkaar te gebaren wat er een beetje op neer komt; als ik kots dan ben jij de lul hihi. Toen de boot weer stilstond was eigenlijk nog niemand tevreden. Alle attracties waren zo ongelofelijk kort! Elke keer als het net leuk begon te worden, was het ritje alweer over. Gelukkig zaten we in deze boot met een heel stel pubers, dat allemaal keihard begon te krijsen dat ze nog een keertje wilden. Natuurlijk heb ik niet mee geschreeuwd, ik zou niet durven. Na dit rondje gingen we in een achtbaan waar, jawel, je op de foto kwam! Omdat de foto niet goed wilde lukken zijn we er nog twee keer in gegaan tot we een foto hadden die we leuk genoeg vonden. Maar de top attractie was toch wel de kleine gele achtbaan. Deze schoot vooruit, ging over de kop, een stuk omhoog, weer terug over de kop en een stuk naar achteren. De eerste keer was ik zo nerveus maar heb ik de hele tijd zitten lachen. Mich zat naast me met zijn armen heen en weer te gaan alsof hij aan het hardlopen was en sloeg gilletjes uit die klonken alsof ik een meisje naast me had zitten. Oh, ik wilde wel dat ik dat gefilmd had.
Deze achtbaan verveelde niet, we hebben hier dan ook een groot deel van onze tijd in gespendeerd. Hoewel ik de laatste keer weer in mijn broek scheet van angst. We hadden namelijk nog krap aan tien minuten om de bus te halen en we zaten al vast in de achtbaan toen ik hierachter kwam. Mich lachte het weg ‘komt wel goed’ maar ik kneep hem toch behoorlijk! Mich kan nog niet rennen met zijn enkel en euhhh.. waar zit de uitgang ook alweer? Na dit ritje zijn we als mallen naar de bus gesprint, die er gelukkig nog stond. Een baal momentje was het toen de bus weg reed en we toen pas zagen dat er nog een achtbaan was in het park! Eentje van mijn lievelingssoort, zo’n eentje waarbij je hangt in je stoeltje. We konden beide wel janken.
De rest van de hop on hop of was koud, maar wel gezellig en interessant.
Toen we weer op het station waren wilden we bellen naar de man die ons zou oppikken. Helaas hadden we beiden geen bereik en was de man er niet op de afgesproken tijd. Heel nerveus ben ik naar een lief uitziend meisje met werkende telefoon gelopen en heb ik gevraagd of ik haar toestel eventjes mocht lenen. Gelukkig mocht dit en kon ze lachen om de situatie. Ze zouden ons z.s.m. (Afrikaanse z.s.m.) komen halen. Wat betekende dat we lekker buiten mocht blauwbekken. Mich met zijn sokken in zijn slippers en ik op mijn slippers omdat ik mee wilde voelen met Mich vanochtend. Samen hebben we mensen geobserveerd en er verhalen bij bedacht. Zo hebben we een man gezien die zijn vrouw zo vurig kuste dat het wel zijn minnares moest zijn. Net op het moment dat we de hoop opgaven, kwam de man van de backpackers eraan gereden. Wat een opluchting!
Thuis hebben we ons even omgekleed en daarna zijn we naar een winkelcentrum in de buurt gebracht om te dineren. Het winkelcentrum was gezellig druk en we hebben heerlijk gegeten. Wel een erg vreemd gevoel dat dit onze laatste avond in Afrika is. Het voelde dan ook een beetje als een galgenmaaltijd. Niet echt een fijn gevoel kan ik je vertellen. En tja, daarna maar de koffers inpakken en een beetje chillen. Morgen gaan we nog een poging doen om schoenen voor Mich te vinden en dan is het zover.. De reis terug.

Zaterdag, Hop back
Vanochtend wakker met een vreemd gevoel ´de laatste ochtend in Afrika´. Eigenlijk kon ik vanaf dat moment al wel janken. Ter afleiding ben ik maar gaan knuffelen met de drie honden van de backpackers. Ik heb nog wat mooie foto´s van ze gemaakt en Mich heeft foto´s van mij met de honden gemaakt. Hierna zijn we naar het winkelcentrum gegaan.
Gelukkig vonden we hier snel schoenen voor Michel, mooie simpele zwarte. Toen we een andere winkel inliepen zagen we allemaal shirt met grappige teksten erop liggen. Voordat ik het doorhad waren we op zoek naar shirts voor de hele vriendengroep (een stuk of 11 jongens). Wat een gedoe, want natuurlijk zijn de eerste shirts wel gemakkelijk, maar er zijn altijd een paar mensen voor wie je echt niet weet welk shirt je moet kiezen. Uiteindelijk was het gelukt, wij helemaal blij en op naar de volgende winkel. Na drie winkels kwam ik tot de schokkende conclusie dat we één vriend waren vergeten!! Shiiiiiiit!! Wij snel terug naar de winkel om nog een shirt te kopen en toen kwam de volgende schokkende ontdekking; onze tijd is op, we moesten naar buiten voor onze lift terug naar de backpackers.
De rit naar het vliegveld was vreselijk. Ik wilde eigenlijk mijn hakken in het zand zetten en weg rennen. Ik wil niet naar huis! Ik wil blijven! Ik vind dit mijn huis en ben nog lang niet klaar voor het afscheid! Draai om, draai om!
Gelukkig waren we ruim op tijd op het vliegveld (dit keer wel) dus konden we ons nog een hele tijd vervelen. Mich was er vooral heel erg druk mee wie van de vriendengroep hem zou staan op te wachten in Amsterdam. Via de app had Anton laten vallen dat hij het wel leuk zou vinden om Michel op te halen van Schiphol. Mich zat zich hier dus ook al geruime tijd op te verheugen.
De reis ging op zich prima, het wachten in London was wat vervelend omdat het erg laat was en we eigenlijk wel door wilden, maar ook dit was goed te doen. Toen was het moment daar, uitstappen in Amsterdam. Ik voelde aan Michel dat hij al nerveuzer werd. Terwijl we op onze koffers aan het wachten waren liep hij wel drie keer naar het raam toe om te kijken of hij al iemand zag. Hij was niet nerveus, hij wilde gewoon kijken of hij al iemand kon zien, aldus Michel. Eindelijk kwamen onze koffers tevoorschijn en eindelijk konden we door de deuren en onze vrienden en familie zien! Wat een teleurstelling voor Mich, niemand maar dan ook niemand van zijn vrienden was er. Ik had zo met hem te doen dat ik hem eigenlijk helemaal fijn wilde knuffelen. Maar ja, mijn ouders en Brink en Vonne stonden er wel! Snel naar hun toe en hen knuffelen, hoewel het allemaal heel dubbel voelde. Ik besefte dat ons avontuur nu echt voorbij was en dat mijn leven in Nederland weer ging beginnen. Gelukkig waren Mich zijn ouders en zus er wel, die zelfs een mooi spandoek hadden laten afdrukken voor ons. Brink en Vonne hadden geweldig mooie shirts aan! Op de voorkant een foto van mij en hen en op de achterkant verschillende teksten. Zo had Brink erop staan ‘dat weet ik nog wel ja, daar was ik bij’ en Vonne ‘pretty woman, walking down the street’. Hier zitten hele verhalen achter, maar even in het kort; het zinnetje wat op Brink haar shirt staat is een zinnetje die Ilse de Lange op een heel onnozel moment zegt wat erg grappig is. De tekst van Vonne slaat op de keer dat we Vonne kwijt waren in de winkel en Brink en ik onze Pretty Woman gingen zoeken en proberen te lokken door het liedje te zingen.
Mich ging met zijn ouders mee in de auto naar ons toe en wij met de trein. Zodra we de hoek om waren zei ik tegen mama dat ik het wel heel erg sneu voor Mich vond dat geen van zijn vrienden er waren. Mama draaide heel tactisch haar hoofd weg en ik zag nog net een lach over haar lippen verschijnen. Oké mam, biecht maar op, zitten ze bij ons thuis of bij hen thuis? Het bleek dat ze zich hadden verzameld bij ons thuis, hartstikke leuk, alsnog een verrassing dus! Thuis zaten ook mijn broers met aanhang te wachten en had Serima een geweldig mooie jungle taart gemaakt. Het was fijn om iedereen, inclusief de vriendengroep, weer te zien. Het mooiste moment was toen Michel binnenkwam en door kreeg dat zijn vrienden er waren. Hij was zo blij en volgens mij moest hij zelfs eventjes slikken. Een extra verrassing voor mij was het toen Manon, Erik-Jan (mijn nicht en haar man) en mijn kleine achterneefje de deur door kwamen. Wat geweldig om hen te zien!! Ook Tiny is nog geweest, nog zo’n heerlijke verrassing! Hoewel het wel fijn was om weer in mijn eigen bed te liggen, wist ik al meteen dat het zwaar afkicken ging zijn.

16-9-13
Het is nu ruim een maand geleden dat we terugkwamen van wat misschien wel ons grootste avontuur ooit is geweest. Wat hebben we veel meegemaakt, gedaan, geleerd en gezien. Ik moet toegeven dat ik het ontzettend mis en meer moeite heb dan ik dacht om in Nederland weer te wennen. Het is heerlijk om mijn vrienden en familie om me heen te hebben, om weer op te passen, pgb werk te doen en bij de Trans te werken. Om te volleyballen en paard te rijden. Om gewoon mijn vriendinnen te kunnen bellen en om niet telkens op straat alert te hoeven zijn. Maar wat ik mis ik mijn werk daar, hoe ik me voelde, wie ik was, de mensen, de kinderen, de cultuur, de prachtige omgeving, het niet weten waar je heen gaat, de vrijheid, het altijd Mich om me heen hebben en ga zo maar door. Ik heb het er erg zwaar mee en merk dat ik het moeilijk vind om mijn opgebouwde zelfvertrouwen hier ook vast te houden. Ik denk dat dit voornamelijk komt doordat ik in Afrika werk deed waar ik heel veel voldoening uit haalde en heel veel bevestiging, vertrouwen en liefde kreeg. Ik mis het dat er bij de kassa niet wordt gevraagd hoe het met je gaat, ik mis de taal, ik mis de mini taxi’s met schreeuwende mensen uit het raam, ik mis het gevoel dat ik echt wat bijdraag aan de wereld. Ik mis zoveel. Ik merk wel dat de ervaring me veel heeft geleerd. Als ik nu om me heen kijk voel ik me ontzettend rijk. Wat heb ik veel spullen, veel kleren, veel mensen om me heen, wat een rijkdom! Wat krijg ik veel kansen om een goed leven op te bouwen en wat een geluk dat mijn ouders van elkaar houden en elkaar niet in elkaar slaan. En toch.. als iemand me zou zeggen dat ik morgen terug zou kunnen dan zou ik het doen. Ik voel me niet meer compleet hier, het voelt alsof ik een deel van mij heb achtergelaten in het mooie Afrika. Ik mis de kinderen nog het meest. Ik vind het moeilijk om aan mijn stage verslag te werken omdat ik dan intense heimwee voel. Ik wil mijn foto’s nog niet bij langs omdat ik dan in duizend tranen kan uitbarsten. Ja, ik heb het er veel moeilijker mee dan ik had verwacht.
Ondanks deze heimwee ben ik erg dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren. Dankbaar voor alle steun die ik heb mogen ontvangen, of dit nou door middel van een kaartje, een skype sessie of een reactie op mijn verslagen is, het maakt niet uit, het doet me ontzettend veel goed! Ik ben gegroeid als mens en daar ben ik trots op. Ik hoop dat Michel en ik hier later op terug kunnen kijken en kunnen zeggen ‘dat waren nog eens tijden hea..’.
Dit is mijn laatste reisverslag en met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Niet van jullie, want ik hoop jullie nog lang te zien, maar van een deel van mijn leven. Een deel van mijn ziel misschien wel, want ik denk dat er altijd een deel van mij in Afrika zal blijven.
Ik wil graag eindigen met de woorden; Baie Dankie vir alles!!