Mijn eerste week in India

07-02-2016
Zo, dan zal ik nu eens vertellen wat mijn eerste indrukken van India zijn. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven.. ik ben in India en blijf hier een half jaar!!! Jeeeeeeemig, hoe vet is dat wel niet!!!
Mijn vlucht was prima, zowel tijdens de eerste vlucht als tijdens de tweede vlucht had ik contact met mede passagiers. Blijkbaar zie ik eruit als een persoon die graag wil dat je tegen haar praat ;) Tijdens de eerste vlucht sprak een man mij aan die zelf de hele wereld over reist voor zijn werk. Hij zorgde ervoor dat ik op het vliegveld wist waar ik heen moest en dat was dat. Voor het overstappen had ik anderhalf/twee uur de tijd. Wat mij meteen opviel waren de vele mannen met tulbanden op hun hoofd en de vrouwen met Indische kleren aan. Schitterend vind ik dat. Tijdens de tweede vlucht zat ik naast twee Indiase mannen die mij vertelden wat wel en wat vooral niet te doen in India. En natuurlijk noemden ze op welke plekken ik moest bezoeken, wat ik uiteraard zo goed als allemaal weer ben vergeten. Ook wel lastig trouwens, wanneer Indiase mensen iets uitspreken klinkt het geweldig. Wanneer je het dan in een boekje op wil zoeken blijkt de spelling totaal anders te zijn dan verwacht.
Op het vliegveld was het eenvoudig om mijn broer te vinden; gewoon zoeken naar een witte man. Ajay heet onze chauffeur –of eigenlijk Steef zijn chauffeur maar Steef heeft geregeld dat hij mij voortaan ook naar mijn werk brengt- wat je uitspreekt als atdjaaj. Zie, niet zoals je het spelt.
Na een paar uurtjes slapen met Monkey, mijn nieuwe super zachte onwijs knuffelbare knuffel gekregen van Steef, werd ik wakker gemaakt. Tijd om wat van India te zien. We zijn naar een winkelcentrum geweest waar we heerlijk hebben gegeten en ik mijn eerst cocktails heb genuttigd. Hierna heb ik vooral heel lang geslapen.
De rest van de dagen heb ik niet zoveel bijzonders gedaan. Steef moest werken dus ben ik wat rond gaan lopen. Wij zitten op een soort park met allemaal hoge flatgebouwen, een supermarkt, zwembad, bewakers bij de main gate en een schitterend uitzicht vanaf ons balkon. Welk balkon? Tja, vanaf alle drie eigenlijk wel haha. We hebben het hier zo luxe, jemig! We hebben onze eigen schoonmaker, een heel klein mannetje die bij mij net boven mijn navel uitkomt, onze eigen chauffeur, een appartement die gigantisch ruim is en hele lieve mannetjes die ons ‘namaste’ wensen elke keer als we het gebouw uitlopen. Steef werkt hard en lang, op woensdag was hij pas rond half 11 thuis. Laat eten is hier normaal maar nog wel iets om ‘even’ aan te wennen. Na de eerste dagen rustig aan te hebben gedaan was het vrijdag eindelijk zover; mijn gesprek bij Tejas, mijn vrijwilligerswerk. Uiteraard dacht ik niet nerveus te zijn en vooral veel zin te hebben in het gesprek, maar midden in de nacht dacht ik daar blijkbaar anders over en was slapen toch moeilijk.
Nadat ik mijn lunch op kantoor met Steef en zijn collega Sushmita had genuttigd, was het dan echt zover; op naar het gesprek. Natuurlijk waren mijn zenuwen wederom voor niets. Marlo gaf me meteen een dikke knuffel en vertelde hij blij hij was dat ik bij hun kom werken. We hebben samen een filmpje gekeken die laat zien wat hun doen. Ook heb ik een deel van mijn nieuwe collega’s ontmoet die allemaal vriendelijk ogen. Uiteraard ben ik nog steeds een ramp met namen dus dat is nog iets om aan te werken. Maandag ben ik echt met werken, de bedoeling is dat ik de eerste week mee kijk met alle verschillende aspecten van Tejas en dan besluit waar ik het liefste ingezet wil worden. Ze hebben een medical team, een team wat onderwijs verschaft, een team wat op kantoor werkt en Marlo heeft ook gevraagd of ik eventueel in de toekomst presentaties zou willen geven om op die manier sponsoren te werven. Genoeg uitdagingen dus!! Morgen maar eens kijken hoe en wat, het zal vast snel genoeg wennen.
Vrijdagavond zijn Stefan, Sushmita, Neeha, Ashta, Aamir en ik uit eten geweest. Stuk voor stuk zijn dit collega’s van Stefan en stuk voor stuk vind ik ze super leuk. Wat een vriendelijke, spontane en leuke mensen. We hebben in een restaurant gegeten die heel hoog was wat een mooi uitzicht bood. Ik hou ervan om nieuwe mensen te ontmoeten en vind het dan ook ontzettend leuk om uit eten te gaan met mensen die ik nog niet ken. Het klikte goed en ik hoop dat we binnenkort weer wat ondernemen met deze mensen.
Zaterdag was het vroeg dag en met vroeg bedoel ik ook echt vroeg. Het was tijd om naar de Taj Mahal te gaan! Het meest bekende gebouw van India. Sjah Jahan bouwde de Taj Mahal als mausoleum voor het lichaam van zijn favoriete vrouw, Arjmand Bann Begum, die in 1631 overleed vlak na de geboorte van haar veertiende (say whaaat) kind. Samen met Ajay en Sushmita zijn we heen gereden. Het was een rit van 238 km maar door de slechte wegen hier hebben we onwijs lang erover gedaan voordat we aankwamen. Ik heb nog nooit zo’n chaotische rij situatie gezien als hier in India. Ik zal proberen het te beschrijven. Je rijd links, maar als je plots bedenkt dat je de andere kant op moet mag je rustig tegen het verkeer inrijden. Je grote licht mag je altijd aandoen, maakt niets uit of een ander eraan komt of niet. Je waarschuwt elkaar als je wilt inhalen door te knipperen met je lichten en dan haal je rechts of links in, maakt niet uit welke kant. Toeteren hier is een must. Heb je niet getoeterd dan heb je niet gereden. Overal waar je kunt mag je een u turn maken, no problemo. Mensen worden hier niet boos op elkaar in het verkeer maar roepen gewoon heel vaak ‘really’ en drukken nog eens op de toeter. Er zijn verschillende obstakels tijdens het rijden. Zo kunnen er koeien, varkens, honden, mensen of apen oversteken. Oh of er ligt opeens weer een drempel of de weg gaat ineens over in een off road weg met alle hobbels die daarbij horen. Het is altijd druk op de weg; geen spitsuur maar spitsdagen. Dus kun je over 10 km rustig een uur doen.
Oh en als we het dan toch over verschillen in culturen hebben.... ik ben zooooo interessant!! Je kunt het je niet voorstellen maar als ik langsloop kijkt iedereen me na. Natuurlijk is dat omdat ik wit ben, I know. In Afrika gebeurde dit ook wel maar niet zo erg als hier. Het is echt weer wennen en erom denken dat ik mezelf bedek wanneer ik straks in de sloppenwijken van India ga werken. Ook het feit dat mensen denken dat je onwijs rijk bent (hoewel ik moet zeggen dat ik me ook wel heel rijk voel hier aangezien zoveel mensen zo’n arm bestaan leven) en hun wel kunt helpen, is weer wennen. Zo had ik woensdag een meisje achter me aan lopen die me een heel stuk heeft gevolgd omdat ze eten of geld van me wilde. Dit zit me nog steeds dwars. Ik weet dat ik moeder Theresa niet ben en niet iedereen kan helpen (ja mam, dat weet ik echt wel, ik hoor het je zo zeggen) maar toch.. pfff liefste neem ik zulke kinderen mee naar huis, geef ze een douche, een maaltijd en een dikke knuffel. Vooral die knuffel. Zoals ik in Afrika geleerd heb en mij ook wederom verteld is door Marlo; al red je ‘maar’ één kind in het half jaar dat je hier werkt, weet dat je dan iets goeds hebt gedaan en dat je niet iedereen kunt redden. Dit wordt mijn nieuwe mantra want ik weet nu al dat ik mezelf hier nog vaak aan moet helpen herinneren.
Goed, terug naar de Taj Mahal. Toen we eindelijk in de buurt waren hebben we onze auto geparkeerd en zijn we verder gegaan met een tuktuk. De jongen die ons reed was nog jong maar vriendelijk genoeg en zette ons vlakbij de Taj af. Voor de Taj is een drukke winkelstraat met allemaal souvenir winkeltjes (woehoeeee). Erg leuk maar ook ronduit irritant om blank te zijn op deze momenten. Iedereen wil je in zijn of haar winkel en ze zetten kinderen in om je in hun winkel te krijgen. Te schattige, goed Engels sprekende, had ik al schattige gezegd? kinderen. Moeilijk om te weerstaan dus. Eerst hebben we ze maar afgeschud en zijn we de Taj gaan bekijken. Wat een schitterend gebouw! Adembenemend mooi en erg indrukwekkend. We hebben heel hard om Ajay gelachen, die overal selfies nam. Hij zorgde heel goed voor mij, hoewel hij nauwelijks Engels spreekt en het dus lastig is om te communiceren (ik ben al aan het werk met mijn Hindi), bleef hij elke keer dat ik een foto klikte bij me om te zorgen dat ik niet alleen was. Ajay is getrouwd en heeft een dochter, alleen wonen hun best een stuk rijden verderop. Hij werkt als privé chauffeur voor Ernst en Young en stuurt een deel van het geld dat hij verdiend op naar huis.
Nadat we bij de Taj niet alleen het gebouw, maar ook papegaaien, eekhoorns en andere mooie vogels hadden gezien, zijn we naar Fatehpur Sikri gegaan. Natuurlijk hebben we eerst een paar souvenirs gekocht van alle mensen die we op de heenweg hadden verteld dat we langs zouden komen. Een paleizencomplex van de mongol keizer Akbar. We hebben eerst het tweede deel bekeken, waar vet schattige puppies zaten die eigenlijk niet zo schattig waren en heel hard tegen Sushmita blaften. Never mind, dan lopen we wel door. Het zag er zeker wel mooi uit. Aan het einde van het eerste deel was een opdringerige man die wilde dat we hem een klein beetje geld gaven voor een rondleiding door het andere deel. Nou, vooruit dan. Het tweede deel was ook erg mooi en indrukwekkend maar heel veel tijd om het goed te bekijken was er niet. We wilden voor het donker bij de auto zijn. Zodra we de trap van het gebouw uitliepen en het donker werd kwam iedereen op ons af. De een wilde geld, de andere ons meenemen in zijn tuktuk, nog een ander eten en ga zo maar door. We zijn door dezelfde man als die ons een rondleiding gaf, in zijn tuktuk naar onze andere tuktuk chauffeur gebracht. Deze heeft ons bij een lekker restaurant en na een goed maal weer bij onze auto afgezet. De terugreis was lang, de wegen slecht maar bovenal gezellig en leuk.
Nu zitten we lekker te luieren. We gaan zo naar de supermarkt, de spannende drukke weg weer over en vanavond hebben we met etentjes bij Sushmita haar familie. Omdat Stefan, zij en ik bevriend zijn geraakt, willen ze graag weten wie we zijn en ons leren kennen. Erg leuk en ook een beetje spannend. Wat nou als ze me niet leuk vinden? Ach, loopt vast wel weer los. Ik heb er zin in!