Eerste werkdag

Ah laat ik eerst vertellen over gisteravond, toen zijn we met Sushmita haar familie uit eten geweest. Op de heenweg hadden we een taxi in plaats van Ajay (hij was niet beschikbaar), wat een hoop irritaties opleverde. De man nam expres een langere route en reed onwijs sloom. Sushmita heeft hem gebeld en tegen hem geschreeuwd, you go girl! Niet dat het hielp overigens..
We waren met Sushmita haar ouders, zus en twee kinderen, broer en zwangere schoonzus. Haar ouders spreken geen Engels, de rest van de familie wel. We zaten aan een lange tafel, ik tegenover Sush haar nichtje en schoonzus, met naast mij Sush zelf. Het was ontzettend gezellig en wat een heerlijk eten! Ik ben echt in veggie heaven! Dat dun worden laat ik nog even achterwege hahaha. Op tafel stonden een speciaal soort bakken (lastig uit te leggen, ik wou dat ik een foto had gemaakt), waar barbecue platen op kwamen met daarop de heerlijkste gerechtjes, die aan een spies waren geprikt. Wel weer opletten wat je eet want zelfs de champignons zijn heet! Stefan was al snel druk in gesprek met Sush haar broer en ik natuurlijk met haar nichtje. Hoe kan het ook anders, waar kinderen zijn ben ik ;) Ze liet me allemaal foto’s zien en samen deden we raadsel spelletjes op haar telefoon. Aan de tafel naast ons zat een stel met een hele jonge baby, ik was er zo verliefd op en de mensen waren zo aardig dat ze me op een gegeven moment me aanboden dat ik de baby wel even mocht vasthouden. Uit beleefdheid zei ik nee, waar ik nu natuurlijk nog steeds spijt van heb want baby knuffeltijd is toch wel erg fijn. Het eten was heerlijk en de familie erg aardig. Via Sushmita nog wat met haar moeder geknuffeld. Bij het afscheid gaf iedereen me een knuffel, haar vader netjes een hand en toen ik bij haar moeder kwam kon ik me niet inhouden en heb ik dat lieve, schattige, mooie, kleine vrouwtje een dikke knuffel gegeven. Iets met eerst doen en dan denken.. Gelukkig viel het in goede aarde, ze nodigde me meteen uit om bij hun thuis te komen.
Na een nacht vol nachtmerries was het vanochtend om zeven uur dan echt zover; tijd om op te staan en me klaar te maken voor mijn eerste werkdag bij Tejas Asia. Omdat ik gebruik mag maken van mijn broer zijn chauffeur, zetten we eerst Stefan af en gaan dan naar mijn werk toe. Het verkeer zit vandaag mee wat eigenlijk niet had gehoeven want nu stond ik als eerste voor de deur. Gelukkig was Prasad al aanwezig. Prasad is onderdeel van het team, wat zijn rol precies is weet ik niet maar hij staat wel ergens onderaan. Hij maakt thee, haalt spullen wanneer nodig en zorgt ervoor dat de deur ’s ochtends open is. Hij spreekt goed Engels, wat heerlijk is en komt aardig over. Ik vind het moeilijk om mijn eerste dag te beschrijven. Ik merk dat verschillende emoties bij me opkomen, waarbij ongemak wel een grote is. Ongemak omdat veel collega’s Hindi spreken en niet zo goed Engels, ongemak omdat ik mensen om me heen van alles zag voorbereiden maar mij niet lieten helpen. Ik moest mezelf ‘comfortable’ maken en relaxen, niet echt mijn ding. Lief bedoeld natuurlijk. In de ochtend wordt er altijd met elkaar gebeden. Hier heb ik bij gezeten en besloten dit voortaan te skippen waar mogelijk. Hoewel ik de zang mooi vind (jemig wat een stemmen!), vind ik het preken vooral –issie weer- erg ongemakkelijk. Ik voel me haast schuldig dat ik erbij zit zonder te geloven. Hoewel ik het schitterend vind als mensen kunnen geloven en hier veel steun uit halen, lukt het mij niet om te geloven. Onderdeel uitmaken van zoiets intiems als samen bidden voelt dan haast hypocriet. Ik hoop dat dit logisch en niet raar klinkt. Hierna zijn we in de auto naar de school gereden. Jeetje wat een rit! Is de gewone weg al heftig, de smalle en drukke straatjes binnenin het dorpje waar de school staat is nog gekker. Elke keer dat ik uit de auto stap ben ik opgelucht dat we niets hebben aangereden en veilig zijn aangekomen. Op de school had ik meteen de aandacht van een meisje met mooie grote, bruine ogen en een hazenlip. De rest van de dag was ze constant om mij heen te vinden en ik heb zelfs de eer gehad om een kappersbeurt van haar te ontvangen met als resultaat een mooie vlecht. Eenmaal in het klaslokaal werden de kinderen helemaal wild, het is natuurlijk ook wel spannend zo’n nieuwe juf. Het meisje waar ik bij was vroeg aan mij of ik via kaarten met afbeeldingen erop de kinderen Engelse woorden wilde leren. Ik hield een kaart op, de kinderen schreeuwden het Hindi woord, ik zei het Engelse woord en kreeg met een beetje geluk respons. Mooi om te zien hoe gelukkig kinderen worden als je een duim naar ze opsteekt of zegt dat ze het goed hebben gedaan. Hierna besloot mijn collega (ik denk dat ze Murri heette) dat de kinderen buiten wel spelletjes mochten doen. Vervolgens heb ik mijn hele pauze doorgebracht met het meisje met de hazenlip en andere kindjes. We hebben 4 op een rij gespeeld maar dan de alternatieve versie; gewoon muntjes neerleggen en als alle muntjes op zijn juichen en weer opnieuw uitdelen haha.
Buba is een jongen die op deze school werkt. Hij kan niet praten maar maakt wel geluiden en probeert met gebaren je zoveel mogelijk dingen uit te leggen. Ik mag hem wel, hij heeft iets wat ervoor zorgt dat ik een connectie voel met hem. Hij heeft mij en nog twee collega’s meegenomen ‘the slump’ (krottenwijk waar de kinderen die naar deze school gaan weg komen) om zijn huis te laten zien. Op het moment zelf was ik gek genoeg er niet zo heel erg van onder de indruk. In Afrika heb ik deze slumps (die ze daar overigens Townships noemen) al vaker gezien, dus wat dat betreft ben ik wat gewend. Zodra ik thuiskwam en er met mama over praatte merkte ik dat het me toch wel heel erg heeft geraakt. Bizar hea, dat dit pas later bij mij naar boven komt?
In the slump was veel te zien, doeken die dienden als huizen, heel veel rotzooi, koeien, mensen die met me op de foto wilden, kinderen die naar de school gaan en uiteindelijk ook Buba zijn ‘huis’. Bizar om te zien hoe hun leven. Als ik op dit moment om me heen kijk zie ik een ongelofelijk groot appartement met alle luxe mogelijk terwijl hun daar... Bekende emoties maar daarom niet minder heftig. Ik weet dat het even mijn draai vinden is op mijn werk en dat het dan super leuk gaat worden. Voor mij is het denk ik vooral wennen omdat ik me ‘normaal’ eigenlijk altijd wel op mijn gemak voel en mijn draai weet te vinden. Wellicht goed om eens te ervaren dat dit ook anders kan.
Aan het einde van de dag nog wat eten van de nieuwe kok geproefd met Marlo. Hij spreekt gelukkig wel goed Engels en praat net zoveel en snel als ik. Morgen en overmorgen staan in het teken van een bijeenkomst met verschillende priesters. Ik weet niet zo goed wat hier van te verwachten dus laat ik het maar over me heen komen.
Zo, dit luchtte eens even goed op. Dit, het van me afschrijven en het gesprek dat ik met mama heb gehad. Toch fijn die moderne technologie.