Indiase bruiloft, bloeddruk en Delhi belly

Maandag was het dan eindelijk zover. Na een dagje op kantoor omdat de bus het niet deed, was het tijd om ons klaar te maken voor de laatste dag van de bruiloft. Eindelijk mocht ik mijn tweede suit aan en mocht ik me weer een Indiase prinses voelen. We werden opgehaald door de vader van Sushmita haar chauffeur omdat de bruiloft plaatsvond in Gurgaon, vlakbij het vliegveld. Dit is qua kilometers niet zo gek ver van haar huis af, maar aangezien het verkeer hier zo’n ramp is, kunnen deze kilometers al snel een uurtje of langer duren. Zo ook nu, we hebben geloof ik zo’n anderhalf uur in de auto gezeten. In de straat waar de bruiloft werd gevierd zitten allemaal dure hotels die afgehuurd kunnen worden voor bruiloften. Het zag er werkelijk waar schitterend uit, alleen van de buitenkant al. Alles mooi aangekleed met bloemen en kleuren oh en zelfs een rode loper! Toen we binnenkwamen werden me meteen verwelkomt door de heerlijke geur van verse bloemen. Ik zou wel willen dat behalve filmpjes je ook geur kon delen. De bloemen waren allemaal vers en er waren zelfs blauwe bloemen. Op elke tafel stond een groot bloemstuk en er waren twee podia aanwezig. Aan de ene kant een podium waar het bruidspaar eerst op zou gaan zitten en waar iedereen selfies –jaja dat is hier echt een plechtigheid- met het bruidspaar kan nemen en cadeaus kan geven, aan de andere kant een podium waar het echte trouwen plaatsvind. Hier gaat het bruidspaar zitten en maakt elkaar zeven beloften wat gemiddeld zo’n drie tot vier uur duurt. Er liepen allemaal mannetjes rond met hapjes en drankjes, waar we dankbaar gebruik van maakten. We hadden nog niet gegeten en moesten wachten. Wachten tot de bruidegom eraan zou komen. Wat op zich niet heel lang duurde, maar het is hier een ritueel dat de bruidegom met al zijn aanhang –dus de mensen die uit zijn naam zijn gekomen- voor het gebouw gaan dansen. En dat duurt niet eventjes, neeeeee dat duurt een paar uur. Klinkt wel erg gezellig trouwens. Er worden een soort trommels bespeeld en de mensen die dansen gaan helemaal uit hun dak. Ze blijven hier net zolang mee doorgaan tot ook de bruid is aangekomen. Wat nogal lang duurde. Inmiddels hadden we alle hapjes al gehad, een ronde langs het lopend buffet gemaakt, bekenden gesproken en gekeken bij de bruidegom die aan het dansen was. Omdat India geen Nederland is en het een doordeweekse dag was, moesten we om een bepaalde tijd naar huis toe. Gelukkig kregen we toestemming van Sushmita haar ouders om dit uit te stellen tot we Megha –de bruidegom- binnen hadden zien lopen. En jeetje wat zag zij er schitterend uit!! Erg comfortabel zag het er niet uit, ze had een schitterende soort van sluier om maar ook een neusring in die nep was maar met een ketting naar haar oor liep. Deze kwam de hele tijd vast te zitten in de sluier. Daarnaast krijgen Indiase bruiden om hun armen een soort van armbanden waar via touwtjes een soort gouden belletjes aanhangen. Het rinkelt niet –geloof ik- maar qua uiterlijk kan ik het het beste omschrijven als kerst klokken. Ik zal een foto toevoegen zodat je het zelf kunt zien. Tot aan de echte bruiloft had ik Megha alleen nog maar ontspannen gezien maar nu zag ze er zo ongelofelijk nerveus uit. Logisch ook natuurlijk. Vooral aangezien ze na de bruiloft met haar kersverse man naar Zwitserland verhuisd. Allemaal spannende dingen natuurlijk. Ik ben heel blij dat we haar nog even gezien hebben en dat ik nog een filmpje heb kunnen maken van hoe ze naar het podium liepen. Helaas was het daarna echt tijd voor ons om te gaan maar wat een ervaring zo’n Indiase bruiloft! Geweldig! Hopelijk volgt er komend half jaar nog eentje.
Dinsdag was het weer tijd voor medical camp. Sushmita heeft kort kennis gemaakt met mijn collega’s, wat van beide kanten positief uitpakte. Bij het medical camp zijn we naar een nieuwe locatie gegaan. Een locatie die er erg schoon en netjes uitzag. De mensen waren ook wat rustiger dan bij de locatie van vorige week. Ik mocht de bloeddruk opmeten met een heel makkelijk apparaatje. Hierbij had ik het geluk dat ik binnen onder de ventilator kon zitten op een lekker zacht bankje. De doktoren zaten aan een tafel vlak voor mij, Pusa zat naast mij en hielp mij soms met bloeddruk opschrijven en een andere collega –haar naam lijkt op Cinthia maar ik weet niet hoe je het spelt- hield de rij in de gaten. Medicijnen konden bij het busje worden gehaald en je inschrijven kon bij een tafel buiten. Super georganiseerd dus! Het leuke aan bloeddruk opnemen is dat je iedereen even ziet. Ik probeerde zo rustig mogelijk te werken zodat ik hopelijk de mensen het gevoel gaf dat er geen haast bij was –dus dat ze rustig in de rij konden wachten- en om ze te laten zien dat ik/we de tijd voor iedereen nemen. In totaal hebben we 130 mensen behandeld. Een oude vrouw zei dat ze gewoon graag even een dokter wilde zien omdat ze nieuwsgierig was, wat hebben wij om haar gelachen. Het was dan ook een ontzettend snoezig vrouwtje. Natuurlijk heb ik alle kindjes aan het lachen gemaakt en smolt ik bij een baby van twee maanden oud. Het was een drukke maar geweldig leuke dag.
Woensdag mocht ik mee met Amhulia –ik hoop dat ik het zo goed schrijf- die de leiding van het hygiene team heeft. Samen zijn we naar de Hope school gegaan. Omdat daar nog geen leerkracht voor de klas stond waar ik al een paar keer les heb gegeven, heb ik weer even voor de klas gestaan. Wat ik natuurlijk niet erg vond, vooral niet aangezien ik met knuffels en gejuich werd onthaald. De hygiene klas heb ik aan Amhulia overgelaten aangezien ik geen Hindi spreek. Ik moet toch maar meer Hindi leren –en vooral onthouden- zodat ik de kinderen kan vertellen dat ze stil moeten zijn bijvoorbeeld haha.
Bij Sushmita wonen is een waar feest. Haar moeder maakt de heerlijkste dingen klaar en Romeo de hond is mijn vriendje geworden. Van Sush haar moeder –mijn Indian mommy- krijg ik zelfs elke dag lunch mee, wat werkelijk waar smullen is!
Helaas was het donderdag niet zo’n feestje. Ik werd wakker met buikpijn en tja, hoe zal ik dit netjes zeggen... de emmer en wc zijn mijn nieuwe beste vrienden geworden. Typisch geval van een Delhi belly met later op de dag een blaasontsteking erbij. Gelukkig kwam Sushmita speciaal om voor mij te zorgen vroeg uit haar werk en bracht ze allerlei medicijnen mee. De blaasontsteking was dus snel verdwenen maar mijn buik is een ander verhaal. Vrijdag mocht ik niet naar werk –jaja je leest het goed- van Sushmita dus ben ik thuis gebleven. Misschien wel zo verstandig maar vooral ook heel erg saai.
Zaterdag zijn we eerst even naar kantoor geweest. Munni –een van mijn lieve collega’s- was jarig dus die wilde ik graag even feliciteren. Ik werd zo ongelofelijk liefdevol onthaald. Iedereen knuffelde me, vroeg hoe het met me ging en zei dat ze me hadden gemist. En dan ben ik maar twee dagen weg geweest! Wat toch een lieve lieve lieve collega’s! En ook Sushmita werd weer enthousiast onthaald. Jammer genoeg had ik nog steeds buikpijn en zo af en toe wat opvliegers. Nog niet helemaal beter dus. Hierna zijn we gaan shoppen en hebben we een karton met kleuren en glitters gekocht zodat we een groot bord konden maken om Steef ’s avonds op het vliegveld te verrassen. Wij rennen en vliegen naar het vliegveld samen met Ajay... doet Steef er vet lang over om zijn koffers te krijgen. Sta je dan met je mooie bord.. Toen hij er eenmaal aan kwam lopen keek hij helemaal ontroerd en super gelukkig, zo mooi om te zien! Het is erg fijn om Steef weer in het huis te hebben, voelt toch meer een thuis met hem erbij. Hij heeft ongelofelijk veel kleertjes en spulletjes meegenomen voor de kinderen in de slum. Iedereen nogmaals bedankt hiervoor! Kan niet wachten tot ik dit kan uitdelen en mensen hier gelukkig mee kan maken. Ik hoop maar dat ze er blij mee zijn, ik ben er in elk geval heel erg blij mee!! Ook lagen er allemaal mooie kaartjes voor mij in de brievenbus te wachten, stiekem is dat wel de mooiste manier om thuis te komen. Wetend dat er mensen aan de andere kant van de wereld aan je denken en moeite voor je doen. Al met al een mooie week –op de Delhi belly na- en ik kan niet wachten om volgende week minstens zo’n mooie week te maken!