Intens

Alweer een poosje geleden dat ik voor het laatst heb geschreven. Aangezien ik nogal heftige dagen achter de rug heb en even een ‘kon ik maar ff bij Michel of mams liggen of pap zijn hand vasthouden’ moment. Ik zal proberen terug te halen wat ik afgelopen dagen allemaal heb meegemaakt.
Donderdag ben ik weer mee geweest met medical camp. We proberen nu twee keer in de week medical camp te hebben, wat niet altijd lukt want we zijn wel afhankelijk van de artsen van Saket city hospital. Dit keer was de slum aan de beurt waar Hassan woont. Wat was ik blij en opgewonden, eindelijk dat mooie snoetje met die schitterende ogen zien! Vanaf vandaag gaat mijn collega Alisha op de donderdagen mee met medical camp zodat ze niet alleen maar telkens hetzelfde –de schoolbus- heeft. Super leuk want met haar kan ik het ongelofelijk goed vinden. Samen met haar en Gary zaten we achterin de medical van. We hadden het over de verschillende slums waar we met de schoolbus kwamen en ik vertelde dat ik ze de ‘shit slum’ en ‘wild kids slum’ had genoemd. Gary vroeg met oprechte interesse, of we ook de variëteiten van de poep konden identificeren. Alisha en ik keken elkaar aan en gingen daarna helemaal stuk van het lachen. Gary was zich van geen kwaad bewust, tot ik hikkend van het lachen zei dat het allemaal mensenpoep was en hem vroeg of hij wilde weten in wat voor vormen het er allemaal lag. Nou is Gary een volwassen man, maar dit soort dingen zijn niet aan hem besteed. Hij sloeg dan ook wild met zijn armen voor zich uit, ik denk om het beeld van zijn netvlies te vegen, en bleef maar ‘oh no, oh no’ roepen. Hilarisch, we konden niet stoppen met lachen, schitterend.
Eenmaal aangekomen sprintte ik bijna naar Hassan toe. Ja hoor, daar zat hij dan en toen ik zijn naam zei kreeg ik zo’n grote grijns als bedankje, dat ik zowat smolt. Die mooie lichtbruine ogen, die geweldige glimlach, wat ben ik blij en dankbaar dat ik hem heb leren kennen! Alisha was ook helemaal weg van hem en begreep direct waarom ik zo van hem gecharmeerd ben. Uiteraard vonden de kinderen om Hassan heen mij wel erg interessant. Voorzichtig kwamen ze dichterbij en raakten me stiekem aan. Even mijn haar aanraken, of mijn huid, wel bijzonder om te merken hoe zo’n indruk ik op de kids maak. Al snel was ik met de kinderen aan het ouwehoeren en werd mij gevraagd of ik ze mee naar buiten kon nemen zodat de boel klaargezet kon worden. Oooh dat kan wel hoor. Als een soort rattenvanger van Hamelen liep ik naar buiten met een hele stroom kinderen achter me aan. Allemaal wilden ze aandacht en ik heb geprobeerd ze allemaal aandacht te geven. Wat nog best een uitdaging was aangezien mijn linkerbeen letterlijk werd geclaimd door een meisje in een versleten paars jurkje en mijn rechterbeen was open voor gevecht. Letterlijk. Ik heb wat kinderen door de lucht gegooid –en opgevangen- op de glijbaan gezet, op de kop gegeven omdat ze mijn broek probeerden uit te trekken en uiteindelijk ben ik vermoeid op een bankje neer geploft met mijn gevolg achter me aan. Al die mooie ogen, die mini mensjes die nog helemaal gaan opgroeien, die onschuldige glimlachen en toch ook de ‘ik heb al heel wat meegemaakt en hoop maar dat jij lief voor me bent’ uitstraling. Meisje in de paarse jurk kwam direct bij me op schoot zitten, een ander jongetje kwam daar achteraan gekropen en om me heen klommen alle kindjes op de bank om maar dicht bij me te zijn. Door een meisje werd ik herhaaldelijk op mijn hoofd geslagen want hej, negatieve aandacht is ook aandacht. Natuurlijk moest er op een gegeven moment ook gewerkt. Omdat er niet zo heel veel mensen kwamen voor bloeddruk, kon ik ondertussen mijn gevolg aandacht geven. Ik bedacht plots dat handjeklap wel leuk zou zijn en jonge, dat had ik goed ingeschat! Om beurten ging ik handjeklap met ze spelen en ondertussen nam ik de bloeddruk op. Zelfs bij de tienerjongens was ik populair en zelfs hun wilden handjeklap spelen. Ik blijf me erover verbazen hoe makkelijk het soms kan zijn om contact te leggen hoewel ik me vaak wat verloren en gefrustreerd voel omdat ik de taal nog niet zo goed spreek. Meisje met paarse jurk vertelde later aan een collega dat haar vader was overleden en haar moeder de hele dag weg is voor werk. Verklaard wel een hoop van haar gedrag, balen dat ik dit niet heb kunnen achterhalen, had hier graag met haar over gesproken. Dat was in Afrika –waar de kindjes wel Engels spraken- toch makkelijker.
Halverwege de middag werd Hassan naast mij neer gezet, yes!! Hij vond het zo mooi om handje klap te horen/zien. Hij begon helemaal te stralen en stak zijn handje naar mij uit zodat ik ook op zijn hand kon klappen. Gieren dat hij deed, smelten dat ik deed. Tja, geen enkel kindje kan op tegen Hassan haha. Een uncle kwam en begon Hassan weg te rijden, ik meteen vragen wat er was en de man legde via Alisha aan mij uit dat hij niet wilde dat Hassan mij lastig viel. Pardon?! Terug met Hassan jij hahaha. Ik wist niet hoe snel ik zijn rolstoel weer terug moest rollen, dat kereltje blijft lekker dicht bij mij. Via Alisha nog even met zijn ouders gesproken, die erg blij waren dat ik hem zoveel aandacht gaf en zoveel oog voor hem had. Mijn witte shirt was na vijf minuten al niet wit meer trouwens haha. Echt geslaagd om mij een wit shirt te geven ;)

Vrijdag mocht ik weer naar TKD hope school. De bedoeling was dat ik mee ging helpen in een van de klassen, maar goed, dat is altijd de bedoeling en uiteindelijk sta ik altijd alleen voor een groep kinderen hahaha. Gelukkig hangt tegenwoordig op de kast een duidelijk rooster zodat ik een goed idee had van wat ik moest doen. Alsnog is het een beetje improviseren natuurlijk, maar met het rooster gaat het al een stuk beter. Het leuke is dat ik ook Hindi moet geven. Wat inhoud dat ik een kind op het bord laat schrijven en de kinderen mij Hindi leren haha. Ik weet nog steeds niet voor welke partij dit nou het leukste is. Zo af en toe is het wel frustrerend, dan komt hetzelfde meisje bijvoorbeeld twintig keer naar je bureau. Om spullen van je te jatten, omdat ze aandacht wil, op het bord wil schrijven of weet ik veel wat. Mijn geduld word aardig op de proef gesteld en zo af en toe kom ik er niet uit en word ik wat boos. Dat duurt natuurlijk niet lang want dan kijk ik weer naar die snoetjes en bruine ogen ach en dan smelt ik weer. Met voorlezen was ik de eerste tien minuten zoet met iedereen zover te krijgen dat ie ging zitten en voor tien tellen bleef zitten. Een jongetje heeft mij heel erg verbaasd. Hij was de hele tijd als eerste klaar met alles, was erg timide en er kwam geen lachje af. Tot we gingen rekenen. Alle sommen loste hij in een handomdraai om en nog goed ook! Aangezien ze hier geen krullen kennen als je iets goed doet, tekende ik smileys. Wat een pret had hij toen ik maar liefst drie smileys tekende. Hij bleef maar terug komen voor meer en moeilijkere sommetjes. We waren bijna te laat voor de lunch omdat de kinderen het zo leuk vonden. Mooi toch!
’s avonds hebben Sushmita, Steef en ik pizza besteld en verder een heerlijke luie avond gehad. Genieten na een hectische week!
Zaterdag zouden we naar de India gate toe maar helaas kon Stefan niet weg omdat hij van alles moest regelen. Dus hebben Sushmita en ik spelletjes gespeeld. Stefan heeft ons later vergezeld en zo was het eigenlijk toch best een leuke, lekkere luie dag. Zondag zijn we naar de mall geweest en hebben we lekker gedineerd samen met Sushmita. Hier zijn we gekomen door de riksja en de metro te nemen. Onderweg probeerde ik nog een hond wat brood te geven wat we over hadden maar niet zo lekker meer was. De hond kwam heel verlegen wat dichterbij, met zijn staart half tussen de benen. Natuurlijk sprak ik het beestje enthousiast toe en langzaam maar zeker kwam ie dichterbij. Hij likte mijn hand en toen durfde ik hem te aaien. Een flinke knuffel sessie begon en uiteindelijk kwam er zelfs een tweede hond aan die ook wel wat aandacht wilde. Ah wat toch heerlijk om lekker met hondjes te knuffelen en te zien dat ze eigenlijk gewoon heel graag aandacht willen. Stefan was uitermate trots dat we helemaal zelf de metro hadden genomen. Zo makkelijk gelukkig te maken die jongen ;). Al met al een rustig, maar gezellig weekend.
Maandag was het internationale vrouwendag en dus hadden we maar een half dagje op kantoor. Omdat ik niet thuis wilde zitten om me te vervelen, heb ik Pusa gevraagd of zij zin had om gezamenlijk wat te doen. Gelukkig wilde ze dit wel. Ze heeft een Amerikaanse vriendin die vlakbij ons werk woont en waar ze al eerder van had gezegd dat ze mij graag met haar kennis wilde laten maken. Prima, ik hou er wel van om nieuwe mensen te leren kennen! De vriendin van Pusa heet Cinthia en bij haar sliep een ander Amerikaans meisje, Bethany, die rond heeft gereisd door India en nu nog een weekje bij Cinthia verbleef. Vanaf het moment dat we kennis maakten klikte het al. Ik twijfelen of ik wel mijn voeten op de bank mocht doen, zie ik Cinthia rustig haar voeten op tafel leggen. Ah kijk, dat klikt wel. De kokkin van Cinthia had een heerlijke lunch gemaakt waar ik maar moeilijk genoeg van kon krijgen. Hierna hebben we met zijn viertjes door het park gewandeld. Ik had voornamelijk een gesprek met Cinthia en Pusa met Bethany. Erg verfrissend en leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Ik denk dat ik Cinthia nog wel vaker ga zien, ik hoop het in elk geval. ’s Avonds hadden we heel veel fruit/groente/kippen botjes afval over. We besloten om een stukje te lopen zodat we de diertjes hier blij mee konden maken. Lang hoefden we niet te wachten. Ik werd al snel besprongen door een gevlekte hond die de botten wel heel erg lekker vond. Even verderop zagen we wel een heel groot varken.. euhhh koe, staan (het leek echt op een varken vanuit de verte, eerlijk waar!). Deze koe scheen een stier te zijn en vond het eten heerlijk. Smakken dat ie deed, ongelofelijk! Wel lekker zo’n avond wandeling, gezellig kletsen en diertjes blij maken, dat past mij wel.
Dinsdag was het weer tijd voor medical camp. Dit keer in een locatie waar ik nog niet eerder was geweest. Hoewel dit slum, Nizamuddin, niet zo groot is, was het wel heftig om te zien. We werden al gewaarschuwd om niets waardevols mee te nemen omdat hier veel gejat word. Ook werd verteld dat veel van de mensen hier aan de drugs zijn. Na wat rondlopen op de plek waar we ons medical camp zouden hebben, kwam ik al snel tot de conclusie dat dit niet was gelogen. Ik weet niet of ik verbaasd was, maar fijn was het niet. Ik zag een naald liggen, gewoon, random. Er stonden riksja, huisjes, een speeltuin en daar lag dan zo opeens een dikke naald. Veel tijd om hier bij stil te staan was er niet, ik mocht weer bloeddruk opnemen en heb me verbaasd over de hoeveelheid magere mensen die hier wonen. Tegelijkertijd heb ik wat contact gemaakt met de kinderen die in de slum naar school gaan en naar buiten kwamen wandelen. Ik moest nog voor fotomodel spelen. Een vrouw –hoewel ik gok dat ze jonger is dan ik maar ze heeft al wel twee kinderen- wilde ontzettend graag met mij op de foto. Ach, dan doen we dat toch? Dus voor ik het wist was er weer een fotoshoot gaande, werd mijn haar door kindertjes verzorgd en was ik aan het voorlezen voor de kids. We hebben nog een rondje door Nizamuddin gelopen, wat indrukwekkend blijft om te zien en daarna zijn we terug naar kantoor gegaan. Hoewel ik medical camp helemaal geweldig vind, merk ik wel dat ik na zo’n kamp helemaal kapot ben en het liefst in bed kruip. Niet dat dat kan want er moet nog gedoucht, gekookt, de was moet gedaan en ga zo maar door.. Samen met Steef heb ik ’s avonds nog een rondje op het park gelopen. De gevlekte hond kwam ons dit keer al tegemoet rennen en genoot weer volop van de kippen botjes. Helaas geen zwijn of stier gevonden, dus het groente afval maar achtergelaten in de hoop dat het gevonden zou worden. Op de terugweg werden we enthousiast begroet door de vlek hond en zijn vriendje. Na wat aandacht sprongen ze vrolijk om ons heen en konden we ze maar met moeite afschudden. De bewakers lachen ons tegenwoordig vrolijk tegemoet en één van hen vind het schitterend om ‘haj’ tegen mij/ons te roepen.
Woensdag mocht ik weer met de schoolbus mee. Sinds kort kunnen we door donaties ook de kinderen in de schoolbus van eten voorzien. Wat een genot! Ik had een Engelse les voorbereid met de nodige liedjes/filmpjes en een eigenlijk gemaakte collega. De kinderen in de eerste locatie vonden het schitterend en luisterden goed. Het eten verliep ook goed, misschien wat hectisch maar goed te overzien. Wat een genot om de kinderen te zien eten. Bij het verlaten van de bus mochten ze bij mij handen wassen waar ik natuurlijk weer een spelletje van maakte. Binnen no time stonden er nog meer kinderen om de bus heen die mij wel erg interessant vonden. De lieverds wilden meteen weten wanneer ik weer kwam.
De tweede locatie was een ander verhaal. Natuurlijk noem ik dit slum niet voor niets de ‘wild kids’ slum. We –Alisha en ik- hebben eerst gekeken bij het jongetje dat zijn been kapot heeft doordat hij onder de auto is gekomen. Ik vind zijn wond slecht eruit zien en maak me dan ook zorgen om hem. Het mooie is dat hij zelf erg vrolijk blijft en zijn moeder en tante vinden het schitterend dat we langskomen. Auntie maakte zich zorgen om mij omdat ik zo warm aanvoelde –het is hier zo rond de dertig graden- en zij dat ze vond dat ik me zoals hen moest kleden. Wat betekende dat ik van alles op/aan/om me kreeg om op een Hindi meisje te lijken. Schitterend om mee te maken hoe enthousiast de mensen hiervan werden. En ik moet zeggen... ik vond het vet leuk staan! Hierna was het toch echt tijd om les te geven. Lesgeven ging wel goed, hoewel deze kinderen wel wat sneller afgeleid zijn dus het wel meer moeite kost om de aandacht te houden. Ook hier vielen de liedjes goed in de smaak. En toen gebeurde het.. het moment van eten uitdelen.. zodra de kinderen van buiten de bus doorkregen dat er eten te halen was in de bus brak de hel los. Van alle kanten kwamen de kinderen naar de bus, ze duwen aan de deur waardoor ik voorover viel en even knapte. De realiteit drong opeens keihard door. Deze kinderen hebben honger. Ze hebben honger. Geen trek, geen zin in iets lekkers, maar honger. Pure, ellendige, honger! HONGER! En wij hebben eten. Wat bedoeld is voor de kinderen die de les hebben gevolgd. We hebben niet genoeg om de kinderen buiten te geven en hoe moeten we dat ook doen? Ze meppen elkaar nu al verrot, laat staan wanneer je iemand buiten eten geeft. Er liep een jongetje met een ei naar buiten, hij werd aan beide armen getrokken, op zijn hoofd geslagen, geschopt en ik ben blank dus kan niet naar buiten want dan maak ik het erger! Bah bah bah! Wat een frustraties, wat een verdriet. Honger, pure honger en dat niet weg kunnen nemen. Ik weet het, we voeden per dag alleen met de schoolbus al, gemiddeld zo’n 90 kinderen, dat is geweldig en het is prachtig dat we dit kunnen doen en ik voel me ook bevoorrecht dat ik hier deel van uit mag maken maar kinderen met honger.. en dan weg rijden en niets kunnen doen. Veeg mij maar op, schiet mij maar lek, ik wil gewoon mijn moeder op zo’n moment! Mijn hoofd op haar benen leggen, haar hand door mijn haar, mijn vader die zegt dat het wel goed komt en de hond die me in mijn gezicht probeert te likken. Oh en dan als kers op de taart –ik hou niet zo van slagroom- Michel die op me wacht zodat ik op zijn borst kan liggen en in een diepe slaap kan vallen, wetende dat er van me gehouden word. Zelfs het feit dat Sushmita langskwam om met me te eten en ik niet hoefde te koken omdat we chinees bestelden, hielp niet. Ik kan het gewoon nog niet van me afzetten.
En dan zijn we bij vandaag aanbeland. Vandaag geen medical camp omdat de dokters niet konden, dus weer mee met de schoolbus. Hoewel Ading degene was die vandaag les moest geven, werd ik in een keer voor het blok gezet of ik dan wel de jongsten bezig wilde houden. Euhhhhh, oké. In het eerste slum ging het wederom vrij gemakkelijk en toen ik door mijn rekenstof heen was heb ik de liedjes van gisteren weer aangezet die nog steeds een grote hit zijn. Jammer genoeg hadden we vandaag niet zoveel eten meegekregen dus konden we maar kleine porties geven. Toen mijn collega’s het water van het handen wassen weg brachten, ben ik ook maar in dit slum handje klap gaan spelen. Ja hoor, wederom een grote hit, dit houden we er gewoon in! Ook dit keer wilde een ‘stoere’ tienerjongen handje klap spelen. Het mooiste moment? Toen we weg wilden rijden, hij naar het raam kwam voor een high five en daarna tegen mij zei ‘I miss you’. Wat hebben we gelachen! Heerlijk!
Het tweede slum was weer een ander verhaal. De hele bus zat propvol, jonge kinderen, oudere kinderen, alles door elkaar. Iedereen enthousiast om les te krijgen. Jammer genoeg nam Ading geen initiatief dus heb ik de les op mij genomen. Het ging wel aardig maar het is lastig om de aandacht te blijven houden wanneer je zelf niets heb voorbereid en kapot gaat van de hitte. Is een zwetende juf ook nog loveable? Dit keer hebben we een persoon buiten laten staan omdat tijdens de les ook nog heel veel kinderen naar binnen wilden maar we hadden echt geen zitje meer vrij. Halverwege werd helaas de deur vol in mijn rug gesmeten, een jongen wilde wel heel graag naar binnen. Even helemaal onder de indruk en met flinke pijn, heb ik even Jatin gevraagd het van me over te nemen. Tijdens het eten was het weer heftig, ik heb zo min mogelijk naar buiten gekeken en zoveel mogelijk naar de tevreden gezichtjes van de kinderen die we wel eten konden geven, gekeken. Na de les hebben Alisha en ik nog even bij het jongetje met zijn been gekeken. De wond ziet er nog steeds slecht uit en we hebben dan ook advies gevraagd aan Gary toen we terug waren. Hij had wat tips waarmee we kunnen kijken of we denken dat er een infectie zit of niet. Ik hoop van niet!
Op de terugweg heb ik samen met Ajay weer kokosnoot gedronken en we hebben ook een ‘kleine’ watermeloen gekocht. Stefan zit elke ochtend kwijlend naast me wanneer we langs de stands rijden waar ze watermeloen hebben dus het leek ons wel een mooi idee. Ik wilde hem verrassen, maar Ajay kon zich niet stilhouden en vertelde meteen toen hij Steef zag over de watermeloen haha. Oh ja, weet je hoe klein hij is? 4 kilo maar en dit was eerlijk waar de kleinste die er lag! En dat voor iets meer dan een euro, ongelofelijk toch?
Al met al heb ik het nog steeds onwijs naar mijn zin hier en hou ik nog steeds van mijn werk. Deze week alleen flink geconfronteerd en hoewel ik goed kan inzien hoeveel wij bijdragen aan het welzijn van deze mensen/kinderen, wist ik ook wel dat het moment zou komen waarop ik de keiharde werkelijkheid me even zou inhalen. Ik ervaar veel steun van verschillende kanten maar maak je vooral geen zorgen; dit hoort erbij en hier groei ik door. Af en toe even flink janken en stuk gaan hoort erbij. Deed ik dat niet dan zou ik me pas echt zorgen maken. Wil ik graag even afsluiten met een quote van mezelf waar ik erg trots op ben. Dit heb ik geschreven nadat ik vorige week zo’n leuke dag met medical camp had gehad:
Communication isn't about what you say to each other, it's about what you tell each other. Not through words, but through your actions.
You don't need to be special to make someone else feel special, just open up your heart and let some love pour out.