Bangalore, Tejas Asia & Radio ster

Vrijdag was het tijd voor mijn volgende avontuur; op naar een weekendje in Bangalore met mijn broer en zijn collega. Steef zou in totaal anderhalf week in Bangalore blijven om daar training te geven voor zijn werk. De vliegreis was een makkie, drie uurtjes vliegen maar en met alleen handbagage ben je zo klaar met inchecken. De douane stelde niet zoveel voor. Je moest je spullen op de band leggen en werd daarna gefolieerd. Nou was de beveiliging voor de Askhardam tempel een stuk strenger en grondiger. De vliegreis heb ik besteed aan het lezen van het boek van Kunal Nayyar, de acteur die Raj in Big Bang Theory speelt en uit India komt. Zijn boek is zeker een aanrader. Gevuld met humor en leuke anekdotes. Ook herkende ik heel veel van wat hij over India vertelde. Het laatste uur van de vliegreis raakte ik aan de praat –of eigenlijk begon zij met praten dus raakte zij aan de praat- met mijn buurvrouw. Een meisje van ergens in de twintig die voor een jaar naar Bangalore verhuisde voor haar studie. Hoewel het een leuk gesprek was wilde ik stiekem verder lezen. Plus dat ze zachtjes sprak dus ik eigenlijk zou willen dat ik haar volume omhoog kon zetten. Dit is niet om te klagen overigens, want het was een leuk, spontaan en gezellig meisje.
Aangekomen op vliegveld Bangalore heb ik afscheid genomen van mijn buurvrouw en bij de taxi balie een –veel te duur bleek later- taxi ticket gekocht. Op naar het hotel waar Steef en Rahul verblijven. Het was me nogal een autorit. Het verkeer is ook hier druk en de straten zijn wat smaller. Wel viel me op dat het zo groen was, allemaal bomen, planten en gras. Erg mooi. Van wat ik er van gezien heb want ik viel genadeloos in slaap. En weer wakker... nee toch slapen.. ennn weer wakk...
Aangekomen bij het hotel keek ik mijn ogen uit. Het zag er zo ongelofelijk luxe uit. Mijn koffertje werd van me afgepakt en er kwam direct een vrouw naar me toe die vroeg hoe en wat ik kwam doen. Uitgelegd dat ik bij mijn broer in de kamer zou verblijven en of het goed was dat ik eeeeven zou wachten tot hij hier was voordat ik echt incheckte. Prima, ga vooral lekker zitten, hoe lang duurt het voordat je broer er is? Nou, hij zei rond de twintig minuten... Vergeten dat mijn broer al aardig wat Indiase gebruiken over neemt en zijn twintig minuten dus niet meer zijn wat ze waren haha. Anderhalf uur en een half boek later, waren ze er dan eindelijk. Rahul zag ik voor het eerst en het klikte eigenlijk meteen. Een leuke, spontane, intelligente jongen. Eigenlijk hebben we ’s avonds niet zoveel meer gedaan. We hebben eten van Taco Bell besteld –altijd goed- en verder hebben de mannen gewerkt en ik vooral lekker chill op het grote, harde, bed tv gekeken.
Zaterdag zijn we op tijd naar het buffet vertrokken. Wat een goddelijkheid! Overal lekker eten, aardige mannetjes die hier werken –eentje lacht constant naar me, zo schattig- en ook nog eens lekker drinken. We –en met we bedoel ik Rahul- hebben een taxi met chauffeur geboekt voor deze dag die ons naar het Mysore paleis zou brengen en ons wat meer van Bangalore zou laten zien. Oftewel;;; roadtriiiiiiiiiiip!! Mysore is de op één na grootste staat van Karnataka, een deelstaat van India. Na onderweg wat te hebben gedronken, natuurlijk garlic bread –Steef zijn verslaving- te hebben gegeten, wat te hebben geslapen en naar Bollywood muziek te hebben geluisterd, kwamen we na een paar uur bij de eerste bezienswaardigheid aan. Het zomerpaleis van Tipu Sultan van Mysore. Van de buitenkant zag het eruit als een verlaten, blauw gebouw. Zo’n eentje waar je niet zo nodig binnen hoeft te kijken. Echter, van binnen zag het er grandioos uit! Uiteraard mochten we weer geen foto’s maken. Binnen waren de wanden compleet beschilderd met fragmenten van verschillende oorlogen. Het was wederom zo gedetailleerd gemaakt. Ik heb daar echt diepe bewondering voor. Ook het feit dat verschillende schilders hebben meegewerkt aan de wandtekeningen en het er toch uitziet alsof het door een iemand is gemaakt. Je moet het maar kunnen.
Hierna weer de auto in en op naar het volgende hoogtepunt; lunch. We zaten bij een compleet vegetarisch restaurant –oh ik hou van India- waar ik mijn lol niet op kon toen ik zag dat ze loempia’s op de kaart hadden. Ik heb nooit gehouden van warm eten tussen de middag maar begin er nu aardig aan te wennen. Ook op het werk eet ik regelmatig een portie rijst met dahl mee en zo begin ik me goed te nestelen in de gebruiken hier. Na een uitgebreide lunch bestaande uit meerdere lekkere gerechten, gingen we weer verder met onze road trip. En toen was het moment daar; we waren op de plek van bestemming aangekomen. Het Mysore paleis. Nou schijnt Mysore bekend te staan omdat ze een grote hoeveelheid aan paleizen hebben, maar dit is hét paleis. Tijdens een plas pauze bij een tankstation had ik vrienden gemaakt met twee vrouwen die ook op weg naar die paleis waren. Ze hadden schitterende slierten met bloemen in hun haar. En dat rook lekker! Dat schijn je dus op heel veel plaatsen te kunnen krijgen. En het voordeel van met twee mannen op pad? Je word flink in de watten gelegd. Dus bij de eerste de beste auntie die bij het paleis zat met bloemetjes, gevraagd om een sliert en of ze die in mijn haar kon spelden. Dat wilde auntie wel. En zo rook mijn haar naar bloemetjes en konden we het paleis van dichtbij gaan bekijken. Het was een schitterend paleis, ook binnenin zag het er waanzinnig uit. Jammer genoeg mocht je geen foto’s binnen maken. Gelukkig heb ik een broer die niet altijd doet wat de regels zijn. Bij heel veel toeristische bezienswaardigheden lopen mannen rond met grote camera’s die foto’s van je willen maken en voor je afdrukken. Normaal zeggen we hier nee tegen maar nu besloten we toch maar eens te informeren naar de prijs. Aangezien heb bij de Askhardam tempel zo goedkoop was en het wel een erg leuk souvenirtje is. Ook hier koste het net niks, 100 roepie ongeveer per afdruk. En dat is dan een mooie, grote afdruk. Oh en je deelt het door 70 dus het kost net iets meer dan een euro. Rahul is een jongen die trots is op zijn land en graag wil dat wij –buitenlanders- het beste van India zien en ervaren. Alle mensen die mij wilden benaderen voor een foto kregen dan ook een standje van hem. Waarom moesten ze India zo neer zetten? Er schijnt iets over geschreven te zijn, ik weet niet meer zo goed hoe Rahul dat zei, maar het schijnt ergens te zijn geschreven dat je buitenlanders met respect behandeld en met rust laat. Niet echt wat er gebeurd wanneer je ze om foto’s vraagt. Ik moet toegeven; het is best lekker als je even niet dat getrek aan je hebt van op de foto gaan en flink bekeken worden.
Bij het paleis liepen ook twee olifanten en twee kamelen rond. Hier kon je ritjes op maken wat er super duf uitzag. Je liep in een rondje en op de olifanten zat je in zo’n bakje, niet eens echt op de olifant. Nadat we hier een flinke tijd hebben rond gelopen zijn we naar een andere tempel gegaan. Ik ben de naam compleet vergeten (help Steef) maar hij was wel mooi. En werd beklommen door allemaal aapjes, wat het een leuk effect gaf. Rahul en ik waren helemaal gelukkig; we konden dit keer een foto met twee afdrukken voor 100 roepies in totaal laten maken! Wat een koopje! En toen haalde hij zijn roze, super kleine, absoluut niet professionele camera tevoorschijn en pisten we bijna in onze broek van het lachen. Ahhh, vandaar dat het zo goedkoop is. Hoewel de kwaliteit niets is vergeleken met de andere foto’s, ben ik minstens zo blij met deze foto. Ik hou ervan om mensen die werken voor hun geld te steunen en hij heeft echt heel hard zijn best gedaan om een mooie foto te maken. Hierna hebben we over een marktje gelopen en wat souvenirtjes geshopt. Rahul is een keiharde zakenman. Hij noemt een prijs en zint het je niet, loopt ie gewoon door. Wat vaak resulteert in een schreeuwende verkoper die alsnog akkoord gaat. Wat weer leid tot een grijnzende Rahul en een gelukkige Marieke. De weg terug was minstens zou lang als de heenweg. Heel vervelend was het niet aangezien een auto best prima slaapt, maar toen we op het laatste moment nog vast kwamen te staan was het wel heel zuur. Vooral omdat we eigenlijk te laat waren dus de chauffeur meer moesten betalen. De mannen waren hongerig dus pikten we wat bij de MacDonald's op. Wat op zich niet hele boeiende informatie is, maar ik had een heel gesprek met een jongetje over de happy meals en de verrassingen en toen over planeten, toen over honden, toen over zijn vader, toen over India en toen moest ik weg. Ik hou ervan, iemand die net zo snel van onderwerp veranderd als Brink dat doet. Ik bedoel, als ik dat doe ;)
Oh ja, mijn nachten zijn gevuld met geweld trouwens. Ik slaap naast mijn grote broer in bed en die kan snurken... niet te zuinig! Ook dat zit in de familie, hea pap? Dus ik heb nogal eens een mep uitgedeeld. Verder is het een lieve jongen hoor. Hij kan er ook niks aan doen dat dit genetisch bepaald is.
Zondag zijn we naar de stieren tempel geweest. Echter, voordat we daarheen gingen, zijn we langs een tempel geweest. Rahul gaat over een paar weken trouwen en hiervoor delen ze schitterende kaarten uit wat lijkt op een soort boekje. Zo mooi, zo luxe. Hij heeft eentje bij de tempel afgegeven. Dit houd in dat je de goden uitnodigt op je bruiloft om je huwelijk te zegenen. De tempel waar dit werd afgeleverd was de tempel waar zijn moeder –als ik het goed heb onthouden- vroeger heen ging. Het was er niet zo groot maar wel mooi. En Steef moest een rok aan omdat hij een korte broek aan had, wat natuurlijk alles leuk maakt. Ik moest een doek om omdat ik blote schouders had. Zoals Steef zei; we zijn de ochtend in stijl begonnen. Hierna gingen we naar de stieren tempel. Omdat ik dat wilde. Want dat zag er zo gaaf uit op internet. Rahul zei nog; zoveel stelt het niet voor. Maar mama raised no fool, ik wil daar heen. En Rahul had gelijk. Het stelde weinig voor. Wat hem wel beviel dat ik dit toegaf haha. We waren snel uitgekeken –want zoveel valt er nou eenmaal niet te zien- en zijn op zoek gegaan naar een plek om te lunchen. Weer een vegetarisch restaurant en weer heerlijk eten. Mocht ik ooit in hongerstaking gaan, sleur me dan gewoon mee naar India en zet me in een van deze restaurants neer. Problem solved. Hierna wisten we niet zo goed wat te doen. Voornamelijk omdat het warm was. Nee, niet warm, HEET. Bloody hot. Gloeiende gloeiende. Is dit hoe de hel voelt? Nou ja, dat idee. Warm dus. We hebben limonade op straat gekocht. Wat gemaakt wordt op een karretje en onder andere zout als ingredient heeft. Het is mierzoet maar wel lekker. En het stilt je dorst voor zeker vijf minuten. We hebben wat rond gesjokt, een beetje geshopt en verder bijzonder weinig gedaan. Wat goed beviel aangezien we ons kapot zweette zonder al te veel te doen.
Toen we in het hotel kwamen ben ik hopeloos in slaap gevallen, heb me gedoucht en daarna hebben we beneden in de lobby wat gedronken. Omdat ik alleen naar het vliegveld moest reizen en de mannen beide veelte bezorgd waren, ben ik ongelofelijk vroeg met de taxi –voor de helft van de prijs van vrijdag- naar het vliegveld gegaan waar ik vervolgens nog uren de tijd had. Dus, een lekker brownie ijsje voor mezelf gehaald en verder gelezen in mijn boek. Oh en gegruweld van de kakkerlakken die er liepen. Dat hoefde van mij dan weer niet. Toen het tijd was om in te checken ging het allemaal heel snel. Ik heb de hele vliegreis geslapen en toen ik weer in Delhi was ben ik op zoek gegaan naar Ajay. Na eventjes zoeken hoorde ik een vertrouwde stem ‘mam’ roepen. Ahhh daar was ie dan! Met een dikke grijns op zijn gezicht. Na een snelle knuffel zijn we lachend naar de auto gelopen. Wat een vreugd om elkaar weer te zien.
Na een relatief korte nacht –vier uurtjes slaap- was het tijd om naar mijn werk te gaan. Ik mocht mee naar TKD hope school met Sandhya. Hier aangekomen waren twee klassen samengevoegd omdat er niet zoveel leerlingen waren. Annu vroeg mij om tekeningen voor de kinderen te maken zodat ze die konden inkleuren. Ik, tekentalent dat ik ben, doe dat met veel liefde natuurlijk. En oh, die kinderen. Ik smelt voor ze. Het idee alleen al dat een aantal hun toetsen zo goed hebben gedaan dat ze binnenkort naar de openbare school kunnen ik ze niet meer zie, breekt mijn hart. En vervult het ook met trots natuurlijk, dat vooral. Beena zei op een gegeven, wijzend van de kinderen naar mij; ‘so much love for you’. Ja, zo voelt het ook wel. Als ik binnenkom en ze zien mij dan verschijnt er bij mij een stomme grijns op mijn gezicht, maar bij de kinderen net zo goed. Alleen zijn hun grijzende koppies de liefste ooit en wil ik ze allemaal knuffelen en zeggen dat ik van ze hou, maar dat is slechts een klein detail. Pusa was zo lief om me een halve dag te gunnen, wat betekende dat ik rond de middag met Sandhya terug ben gegaan. Wel met een beetje tegenzin aangezien ik zo lekker tekeningen aan het maken was, maar ik denk dat het wel goed voor me was. Toen ik thuiskwam heb ik heerlijk met de bank geknuffeld en ’s avonds bijzonder weinig gedaan. Dat schijnt een van mijn verborgen talenten te zijn tegenwoordig. Oh ik ben nog wel met Kritika naar de honden geweest, wat een fijn weerzien was. Behalve dat van de 4 pups eentje mist. Waar we maandag avond achterkwamen. Kritika belde me op of ik wist waar die was dus hebben we samen gezocht maar helaas niets gevonden. Fingers crossed dat ie een mooi huisje heeft nu en dat iemand hem stiekem heeft meegenomen.
Dinsdag was het weer tijd voor medical camp. Deze keer was het een beetje anders dan normaal. Tenny had een verzoek ingediend of we naar een school konden gaan. Deze school is van vrienden van haar en die hadden gevraagd of het mogelijk was dat we daar en keer medical camp zouden doen. De kinderen liepen allemaal keurig in uniform en waren zo beleefd! Als ik een lokaal binnen stapte gingen ze allemaal staan en zeiden ‘goodmorning mam’ als ik dan in het Hindi vroeg hoe het ging kreeg ik beleefd van iedereen antwoord. Oh en ze bleven staan tot ik zei dat ze mochten zitten, alsof ik een koningin was! En dan zeiden ze ook nog ‘thank you mam’ wanneer ze mochten zitten. Gekke kinderen. Omdat het bijna alleen maar kinderen waren waar het om ging had ik niet zoveel te doen. Plus dat we voor deze maand een nieuwe vrijwilliger hebben die voor zijn studie dit soort werk moet doet. Tony heet hij, een aardige jongen. Ik heb hem verteld hoe bp afnemen werkt en gevraagd of hij dit wilde doen. Ondertussen heb ik de kindjes begeleid naar mijn geïmproviseerde wachtkamer en .. oké, hoe vertaal je smalltalk? Ik kom er niet uit. Nou goed, dat heb ik dus met de kinderen gedaan. Vragen naar hun naam en hoe het gaat. Want zover kom ik inmiddels wel in Hindi. Het was een rustig medical camp. Wat een gekke afwisseling is haha. Gary is nu voor twee weken het land uit voor zijn visum, wat wel gek is want dat betekent donderdag een medical camp zonder hem. Hij coördineert altijd alles dus ik ben benieuwd. Of was eigenlijk want het is inmiddels al vrijdag haha.
Woensdag was het tijd voor de schoolbus. Ahhhhh eindelijk weer! Nadat vorige week de bus voor onderhoud moest, was ik er wel weer aan toe! Samen met Alisha, Tony, Jatin en Uncle –de chauffeur- op pad. Helaas moest Jatin halverwege weg omdat Ginu een ongeluk had gehad. Een motorrijder wilde hem inhalen –hij zat in de auto- waar dat absoluut niet kon, ik geloof zelfs in een bocht, en hierdoor kwam de motorrijder te vallen. Gelukkig was Ginu ongedeerd maar schrikken is het natuurlijk wel. Voor de schoolbus betekende dit dat we zonder Jatin moesten doen. Wat pittig was. Hoewel Tony graag wil leren –denk ik- toont hij niet veel initiatief en houd zich weinig echt met het werk bezig. Wat het lastig maakt omdat Alisha en ik er dus met zijn tweetjes voor stonden. In de eerste slum was dit goed te doen maar in RK Perum was dit nogal heftig. Volgens mij had ik het al eerder gezegd maar in dit slum, ook wel the wild kids slum genoemd, moeten alle raampjes dicht omdat anders kinderen van buiten de bus naar binnen proberen te klimmen. Het lesgeven was te doen, hoewel het zweet me overal weg drupte -40 graden maar liefst- maar het eten uitdelen was een ramp. Zo chaotisch. Kinderen die elkaar en ons omver duwden terwijl er heet eten uitgedeeld werd en kinderen die elkaar slaan en weet ik het wat. Ik vind dat niet zulke leuke momenten. Vooral omdat er vaak rijst met dahl word uitgedeeld wat als gevolg heeft dat het nogal eens voorkomt dat de dahl over een kind heen komt. En dat is heet! Uiteindelijk is het gelukkig redelijk goed gegaan –ook wel een voordeel dat deze kinderen wel wat kunnen hebben- en konden we weer terug naar kantoor. We waren allemaal kapot maar tevreden.
’s Avonds ben ik weer met Kritika en Shivam (een aardige jongen die met Holifest een emmer water over me heen gooide) naar de puppies geweest. Ze zijn zo liehiehiehiehieff!! Ik leer steeds meer nieuwe mensen kennen door de honden maar moet eerlijk zijn en toegeven dat ik veel van de namen weer vergeet. We hebben met een groepje een poosje zitten kletsen onder het knuffelen van de roedel honden. Het is heerlijk om zo relaxed met mensen te kletsen en ondertussen met honden te knuffelen. Ik vind het een gouden combinatie.
Donderdag was het weer tijd voor medical camp maar niet zomaar een.. we gingen naar de slum waar Hassan woont! Voor wie het vergeten is; dit is een gehandicapt jongetje die mijn hart heeft gestolen. Dankzij de donaties uit Nederland had ik nog een mooi speeltje, een olifantje die piept wanneer je erin knijpt. Natuurlijk mocht mijn vriendje dit hebben. En blij dat hij ermee was! De lieverd begon sowieso al te lachen toen ik eraan kwam lopen en zijn naam zei. Omdat Gary er niet was mocht ik foto’s maken en de interviews filmen. Wat ik wel leuk vond om te doen want nu had ik ook wat tijd voor Hassan. Ik vind dit slum sowieso erg leuk om heen te gaan. Er zijn veel moeders met jonge baby’s die ik nu echt zie opgroeien. Een van de baby’s was nog maar 11 dagen oud toen ik hem voor de eerste keer zag. Nu is hij al zoveel veranderd en gegroeid. Schitterend om te zien! En de vrouwen lijken het ook leuk te vinden om mij weer te zien, wat het nog leuker maakt. Ahhh en dan de kindjes die zo blij met me zijn, dat is natuurlijk het allerbeste.
In de avond kwam Steef eindelijk weer thuis! Volgens mij heeft hij het wel goed naar zijn zin in Bangalore gehad. Hoewel hij ook wel blij leek om weer thuis te zijn. Ik vind het in elk geval wel heel gezellig dat hij weer thuis is. Uiteraard ben ik weer met Kritika naar de honden geweest en daar hebben we weer andere mensen gezien. Gezellige boel.
En dan komen we bij vandaag. Vandaag was ik lekker vrij en heb ik wat om gelummeld. ’s Ochtends was ik via internet naar 3fm aan het luisteren toen ik zag dat je ook via internet een berichtje kunt sturen naar de dj. Dus heb ik Giel Beelen een berichtje gestuurd om hem een goede morgen te wensen vanuit een zonnig Delhi. Vervolgens kreeg ik een mailtje of ik ook een telefoonnummer had waarop ik bereikt kon worden. Ik had mijn Indiase nummer doorgegeven en twee minuten later ging mijn telefoon. Oh mijn god oh mijn god oh mijn god! Dat meen je niet! Hilversum stond er in het schermpje! Aaaah dat is de radio!!! Ik opgenomen en ja hoor... een of andere assistent vertelde dat hij dit soort berichtjes altijd interessant vond, stelde wat vragen en zei dat hij me graag met Giel wilde door verbinden. Iehhhhhh! Daar ging ik dan. Trillend van de zenuwen, op en neer springen, hart in de keel. Ik hoorde Giel wat vertellen over Roy Donders en toen had hij het over ‘iemand die al lekker in het zonnetje zat’. Vervolgens zei hij mijn naam en toen was het echt; ik was met Giel Beelen aan het praten!! Iehhhh!! Hij vroeg me hoe mijn uitzicht er uit zag, waar ik wat onhandig antwoord op gaf. Ook vroeg hij me wat ik hier deed en wat ik het meeste miste. Mijn vriendje natuurlijk! Dus mocht ik in 20 seconden wat tegen Michel zeggen. Ik heb mijn best gedaan een zo’n lief mogelijk berichtje in te spreken en dat was het gesprek. Ik heb nog een uur na zitten bouncen van deze ervaring haha. Helemaal geweldig!! Oh en de assistent vroeg me ook nog om vaker wat van me te laten horen omdat ze het bij de redactie leuk vinden om mensen zoals mij te volgen.
’s Avonds met Sush en Steef uit eten geweest om te vieren dat Sush haar ontslag heeft ingediend omdat ze ergens anders een aanbod heeft aangenomen. Het mooiste moment; toen de muziek harder ging en de obers gingen dansen. Heel ongemakkelijk gingen dansen. Het was maar een liedje maar het zorgde wel voor de nodige entertainment. Bij thuiskomst ben ik naar de puppies gegaan, eentje miste en Kritika is erachter gekomen dat beide pups die missen een huisje hebben gekregen. Goed nieuws maar wel klote dat we nu geen afscheid hebben kunnen nemen van ze. De andere twee worden waarschijnlijk dit weekend opgehaald. Erg dubbel, ben heel blij dat ze een goed huisje krijgen maar oh wat ga ik ze missen!

Om te luisteren naar het radio fragment, ga naar: http://www.3fm.nl/a/ug/323012 en luister naar de uitzending van 8 april. Ik kom rond de 41 minuten.