Loving my life
Blijf op de hoogte en volg Marieke
04 Juni 2016 | India, Delhi
Zaterdagavond en ik zit heerlijk op de bank te genieten van een film en de gedachte aan afgelopen week.
Vorige week zondag ben ik vooral bezig geweest met het plannen van reizen. Mijn ouders en broertje komen deze kant op en voor die week heb ik al een complete planning gemaakt. Voor de reis met Michel is het allemaal nog wat lastiger. Vooral omdat we beiden Kashmir –waar we graag heen willen- niet kennen. Het komt allemaal vast goed –belangrijkste is sowieso dat we samen zijn- maar ik gok dat hier nog wel wat uurtjes in gaan zitten.
Maandag was het weer zo ongelofelijk slecht, het kwam met bakken uit de hemel. Dus heb ik vanuit huis gewerkt. Als het heel veel regent komen de kinderen uit de slums toch niet naar school dus had ik bedacht dat ik dan beter vanuit huis kon werken. In de avond nodigde Kritika me uit om wat te gaan drinken. Samen met een vriend van haar en Shristi zijn we naar een kraam gereden waar ze drank verkopen , waar hij bier voor ons heeft gehaald. Ik stap nooit meer bij hem in de auto, dat is één ding dat ik zeker weet. In onze gemeenschap zitten heel veel drempels waardoor je niet zo snel kunt rijden. Nou, daar dacht hij anders over. Tussen elke drempel werd het gas volop ingetrapt. Daarnaast wilde hij ook nog gaan rijden en drinken. Euhhh nee, zet mij dan eerst maar ergens af want daar hou ik niet van. Uiteindelijk bij zijn huis wat gedronken en toch nog een gezellige avond gehad.
Dinsdag was het tijd voor TKD hope school, waar summer camp nog steeds in volle gang was. Medical camp ging helaas niet door omdat de doktoren niet konden in verband met een training. Dit keer stond er een quiz op het programma. In het Hindi.
In de avond zijn we met Aamir, Aastha, Stefan en Sushmita uit eten geweest. Het was Sush haar laatste dag bij EY. De dertiende begint ze aan een nieuwe baan dus een goede reden voor een feestje. Omdat ik eerst langs huis ging besloot ik me op te tutten. Eindelijk maar toch kon ik mijn jurkje aan. Wat een groot succes was. Mensen staren wel vaker naar me maar nu voor iets andere reden dan normaal hahaha. Jammer genoeg had ik niet zo goed nagedacht dat in jurkjes zitten niet echt mijn ding is. Op de foto zie je dan ook bijna mijn kont omdat ik mijn benen verkeerd hou hahaha. Jup, heel vrouwelijk ben ik.
Het eten was wederom heerlijk en het gezelschap goed. Voor Sush haar afscheid hadden allerlei collega’s een mooie videoboodschap voor haar ingesproken, heel mooi om te zien hoe ze hier van genoot.
Woensdag is Steef voor een weekje op vakantie gegaan en mocht ik weer naar Nizamuddin. De kinderen vonden het geweldig om me weer te zien en een meisje in het bijzonder. Ze kwam meteen stijf tegen me aanzitten en vroeg in het Engels –wat ik echt heel knap van haar vind- of ik deze week wel mee kon om haar huis te zien. Vorige week vroeg ze me dit ook maar toen was ik met collega’s die na het werk meteen naar huis wilden en hier geen tijd voor wilden maken. Gelukkig was ik nu met collega’s die hier wel tijd voor wilden maken. Met de kinderen hebben we nog meer vlinders gemaakt en hierna werd ik door het meisje meegenomen naar haar huis. Aan mijn ene zijde liep het meisje met haar kleine hand stevig in de mijne. Aan mijn andere zijde liep haar zus die mijn arm stevig vast hield. De bewoners van Nizamuddin die ons zo zagen lachten allemaal naar ons. Ik denk dat het ook wel een mooi gezicht was. Een blonde reuzin die word voortgesleept door twee kleine meisjes. Vol trots liet ze haar huis zien. Een klein hokje, opgebouwd met blauwe bakstenen en een doek als deur. De ruimte was zo groot als een gemiddelde badkamer. Dit was hun hele huis, hier koken, slapen en leven ze. Hun oma en kleine zusje was aanwezig. Hun ouders waren aan het werk. Hun moeder is een schoonmaakster en hun vader rijd een riksja. Oma was aan het glunderen omdat ik bij hun binnen keek. Ook al stond er bijzonder weinig in het huis –er was zelfs geen bed, alleen wat dunne dekens op de vloer- kreeg ik meteen water aangeboden. Voor mij was dit een moment waarop ik wel kon janken. Niks, ze hebben niks en alsnog zijn ze zo dankbaar dat ik hun huis kom bekijken en willen ze me dat beetje dat ze hebben aanbieden. Ik krijg nog een brok in mijn keel als ik daaraan denk. Wat zou ik hun graag de wereld geven en ervoor zorgen dat ze zich geen dag in hun leven meer zorgen hoeven te maken. Dat kleine blauwe huisje waar ze met vijf mensen in wonen. Ongelofelijk.
Mijn stemming klaarde wat op toen we besloten om een riksja te nemen in plaats van een bus. Wat erg krap was, aangezien Amu, Ammulu, Tenny en ik met zijn viertjes achterin opgepropt zaten. We hebben veel lol gehad.
Donderdag was het tijd voor medical camp, dacht ik. Prasad rijd ons normaal en Gary stuurt de boel aan. Helaas gingen ze beiden niet mee omdat ze beide andere verplichtingen hadden. Wat ervoor zorgde dat we met voornamelijk vrouwen heen gingen. Dat leek heel leuk, tot we de weg niet konden vinden. Omdat Jinu normaal niet rijd had hij geen idee waar we heen moesten. Wanneer je achterin de medical van zit krijg je eigenlijk niet zoveel mee van de weg om je heen. Een klein raampje zit achterin maar hier zit altijd een gordijn voor omdat de zon je anders weg brand. Het beetje wat we zien door de voorruit is niet genoeg om de weg echt te zien. Dus, uiteraard, verdwaalden we. Arme Amu was aangewezen als de leidinggevende en kreeg vanuit het ziekenhuis constant telefoon waar we bleven. We deden echt ons best om het te vinden maar alles lijkt op elkaar. Na twee en een half uur zoeken naar de plek besloten we het op te geven. De dokters waren al aanwezig op de plek en het wachten zat. Amu werd nog steeds bestookt met kwade telefoontjes en het leek er niet op dat we het nog zouden gaan vinden. Erg balen want dit is een leuke locatie en aangezien dinsdag medical camp ook al niet doorging..
Een ander vervelend nieuwtje voor mij kwam van Pusa. Pusa had met Marlo gesproken over mijn toekomstplannen. Ik had aangegeven heel graag nogmaals terug te willen komen maar dat ik wel hoopte dat ik dan een beetje betaald zou kunnen krijgen. Alleen de reiskosten zou ik al prima vinden. Pusa gaf aan dat ze telefonisch contact met Marlo –hij zit voor een paar weken in het buitenland- had gehad en dat hij had gezegd dat dit niet kon omdat ze hier geen geld voor hebben. Pusa zei achteraf dat ze me nog nooit zo verdrietig had gezien. Ik heb me ingehouden hoor, maar het kwam wel ff aan.
Op kantoor waren Alisha, Jinu en Jirin onder de indruk van mijn haar. Hoe we erop kwamen weet ik niet meer maar ze vertelden dat ze mijn soort haar alleen nog maar bij barbies en poppen hadden gezien. Wat al snel ertoe leidde dat ze mijn haar aan het doen waren. Uiteraard kreeg ik het meest geweldige kapsel dat je je maar kunt voorstellen. Ik hou echt van mijn collega’s, ze zijn zo leuk en puur en lief en ga zo maar door.
Na een fijn gesprek met Michel over het niet betaald kunnen krijgen, sporten in de sportschool en chillen met Kritika en nog een paar vrienden, kreeg ik een appje van Marlo zelf. Hij vertelde dat ze me heel graag weer terug willen hebben maar dat hij me geen loon kan betalen. Wel wil hij reiskosten, lunch en eventueel andere kosten die ik tijdens het werk zou maken betalen. Ik heb zo’n tien minuten lang door de kamer staan dansen. Wat een opluchting! Ik weet dus zeker dat ik terug kom en weer voor TejasAsia ga werken! Marlo zei dat ze mij als onderdeel van de familie zien. Sterker nog, volgens hem ik ben ik; ‘a little happy bubbly sister’. Na nog heel wat complimenten en blijdschap met Marlo gedeeld te hebben, heb ik mijn moeder gebeld om samen met haar nog extra blij te zijn. Zo vreemd, volgens mij heb ik nog nooit eerder ervaren dat alles zo op zijn plek valt als nu.
Vrijdag al stuiterend het kantoor in gekomen en collega’s op de hoogte gebracht. De blijdschap was overweldigend, zo leuk! Met nog een paar collega’s ben ik weer naar TKD hope school gegaan voor de laatste dag van summer camp. We hebben gezongen, gedanst en gezellig chipjes gegeten. Hierna was het tijd om eindelijk maar toch een belofte in te lossen. Ik zou al weken lang bij Ammulu en Prasad komen eten maar de afspraken die we maakten gingen de hele tijd op het laatste moment niet door. Nu was het eindelijk maar toch gelukt; ik ging lunchen bij hun thuis. Naast dat het twee collega’s van mij zijn, zijn ze getrouwd en goede vrienden van me geworden. Jeevan ging ook met ons mee, hij woont een klein stukje van hun af en is ook goede vrienden met hun. Met zijn drietjes op de motor zijn we naar hun huis gereden. Wat ik best even spannend vond. Jeevan voorop, Prasad in het midden en ik achterop. Geen helm, geen motor kleding... Woepsssss. Eenmaal bij hun huis –Ammulu was de halve dag bezig geweest met koken- werd ik hartelijk onthaald door Ammulu. Het gekke is dat het voelt alsof het de omgekeerde wereld is. In plaats van dat ik dankbaar hoor te zijn dat ik bij hun mag eten en bij hun mag komen, zijn zij ongelofelijk dankbaar dat ik naar hun kom en dat ze voor me mogen koken. Ik denk dat dat wel een cultuur verschil is. Eentje die ik erg mooi vind. Het eten was overheerlijk! En erg veel. In India ga je niet bij iemand eten om vervolgens maar een beetje te eten. Als je mensen een plezier wilt doen eet je veel. En laat ik nou net goed zijn in veel eten als het me smaakt haha. Rijst eten ze hier met hun handen, wat ik nog zo’n heerlijke gewoonte vind. Na het eten hebben we lang gekletst en daarna hebben Jeevan en Prasad me terug gebracht naar kantoor waar Ajay me oppikte. Ook Ajay had wat leuks voor me in petto. Hij wilde me een typisch Indiase snack laten proeven. Ik wist niet zo goed waar ik het moest laten maar hij was zo ongelofelijk vrolijk, dat het moeilijk was om nee te zeggen. Zoals Brink altijd zegt; er is altijd ruimte voor een toetje. Wat trouwens een overheerlijk toetje was! Het heet jalebi, ziet er lichtbruin uit, is knapperig, wat vettig, ongetwijfeld onwijs ongezond en heerlijk!
Vandaag heb ik tijd met Kritika doorgebracht. We zijn naar Aishani geweest omdat een van haar honden jarig was. Geweldige reden toch? We hebben gezellig gekletst en daarna heb ik geluncht bij Kritika. Oooh ik hou echt van Indiaas eten! Heerlijke roti met bloemkool, aardappel en nog wat dingetjes erdoor, jummie jummie. Hierna nog een poosje bij Kritika gezeten en daarna lekker in huis aan gerommeld.
Trouwens, mijn crowdfunding gaat goed maar om mijn doel te halen ben ik nog €624 nodig dus mocht je nog wat over hebben...
http://www.worldofcrowdfunding.com/food-and-education
-
04 Juni 2016 - 19:58
Ingrid:
Geweldig om alles zo te lezen lieve bitch van mij -
04 Juni 2016 - 20:02
Marga:
Zaterdagavond en ik zit heerlijk weer een verhaal van mijn lieve bitchenvriendinnetje te lezen. Geweldig zeg. Haha jij blonde reus hahaha geweldig zoiets. Geniet ervan en helemaal als je vriendje en papa en mama er zijn. -
04 Juni 2016 - 23:05
Lisa Bakker :
Mooi geschreven :) Heb het weer met plezier gelezen. Heel bijzonder die cultuurverschillen, went dat nog niet na zoveel tijd? Heel veel succes nog en fantastisch dat je nu de mogelijkheid hebt om langer te blijven! -
05 Juni 2016 - 21:41
Melissa :
Zo leuk dat jullie straks gewoon echt gaan rond reizen! Ik ben benieuwd wat je dan allemaal gaat beleven en of jullie op de zelfde plekken komen als Johan en Haik.
Zo gek hea die huisjes, als je het al huisjes kunt moemen. Zo knap dat ze zo kunnen leven. Vaak vergeten wij uit gemak hoe goed wij het eigenlijk hebben. Dit soort dingen maakt je echt weer even bewust en dankbaar.
Oh ik krijg gewoon trek van al jou lekkere en gezellige eet verhalen. De Indiaase keuken is een van de weinige Aziatische keukens waar ik nog niet mee bekend ben. Ik hoop echt nog een keer naar India te gaan en het zelf te ervaren! -
05 Juni 2016 - 21:41
Melissa :
p.s. Ik ben gewoon weer helemaal bij!! jeeeej! Whoop! Whoop! :D -
05 Juni 2016 - 23:11
Mama:
Zo jouw verhaal weer gelezen, en nu lekker slapen. -
14 Juni 2016 - 00:13
A.veen:
waar blijft je verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley