14/07 Manali en scooters

Helaas is Michel afgelopen nacht weer ziek geweest. De arme jongen bleef maar naar de wc rennen en gloeide erover. We hadden besloten om te proberen de mountain bikes af te zeggen. Ziek op de fiets leek ons niet het beste idee. Mich is lekker in bed blijven liggen terwijl ik naar het toeristenbureau ben gelopen. Gelukkig waren ze onglofelijk begripvol en zelfs bezorgd over Mich. Ik was van tevoren best nerveus omdat we een papier hadden getekend waarop stond dat je je geld niet terug kon krijgen. Het doet me goed dat er zulke eerlijke en lieve mensen zijn.
Later op de dag knapte Mich weer aardig op en werd ons aangeboden dat we wel scooters mochten huren. In Manali kent iedereen elkaar en is iedereen bevriend. Als je iets wilt is dat geen probleem, dat word dat gewoon met een andere vriend overlegd en voor je het weet heb je wat je wilt. Eerst mochten we de scooters uit proberen. Ik gaf natuurlijk gas toen ik wilde remmen en stuiterde vooruit. Was dan ook zo nerveus als een opwindkonijn. Michel maar eens proberen. Vrij soepel reed hij met de scooter weg en werd hem gevraagd om ook een stukje op de weg te rijden. Het duurde alleen wat lang voordat hij terug kwam.. Waar ik al bang voor was, was dus ook gebeurd; hij was gevallen toen hij probeerde te draaien met de scooter op een weg die nogal steil was. Onder de schrammen en bultjes van de brandnetels kwam hij terug. En toen mocht ik het nogmaals proberen. Jaja, fijn hoor. Eigenlijk ben ik gewoon een dikke schijterd als het gaat om me in het verkeer begeven op een tweewieler. Verrassend genoeg ging het heel soepel en vond ik het nog leuk ook. Een half uur later zijn we met twee scooters weggegaan. De man waarvan we de scooter huurden en de man van het hostel waren bezorgd om Michel en hebben mij wel zes keer gevraagd of het goed ging komen met Michel en of we niet liever een tweepersoons scooter huurden zodat ik kon rijden. Ik heb ze geprobeerd uit te leggen dat Michel ietwat koppig is en dat ze dit beter aan hem kunnen vragen dan aan mij.
Het scooter rijden was onwijs leuk en ging lekker. We besloten naar de Sylang valley te rijden, een stukje de berg op met allerlei slingerpaden. Ik mocht de weg wijzen. Nou hoor ik mijn mama al denken; dat komt nooit goed. Nou, dat kwam hartstikke goed, whoepieeee. Halverwege zijn we gestopt voor een ontbijt waarna we snel weer doorreden. Wat een heerlijk gevoel om te kunnen stoppen wanneer je wilt, zo hard –of langzaam- te kunnen gaan wanneer je wilt en overal te kunnen toeteren –we zijn tenslotte in India-, weer heel wat anders dan constant afhankelijk zijn van hoe anderen rijden.
Aangekomen in de Sylang valley was het uitzicht super mooi. Er was een kabelbaan die naar boven ging –die we niet hebben genomen omdat het best mistig was-, je kon paragliden –al eens gedaan plus dat het mistig was- en met een pony de berg op. Ah kijk, dat klinkt leuk! Volgens de man die de pony’s verhuurde was het een eenvoudige route en konden we zelf de berg oprijden naar de hot spring toe. Michel zag het niet helemaal zitten maar –lieverd dat het is- had het wel voor mij over om op een pony te gaan. Mijn pony heette John, was wit, klein en cool. Mich had een bruine pony van wie hij de naam is vergeten. Helaas was de route naar boven helemaal niet zo eenvoudig en was het zadel keihard (heb nog dagen last van mijn kont gehad.) Overal lagen stenen en de weg was vrij steil. Ik had medelijden met de pony’s die onwijs hun best deden maar waar het vanaf straalde dat het zwaar werk was. Vooral toen we door diepe modder gingen waar we beide bang dat de pony’s om zouden vallen van vermoeidheid. Een ding weet ik zeker; dit doe ik nooit weer. Het is nu dagen later maar voel me nog schuldig tegenover de pony’s.
Eenmaal boven aangekomen was het wat begonnen te regenen. We zagen een super mooie waterval waar een hot spring onder zat. Omdat het al harder begon te regenen en je je schoenen uit moest doen om de trap naar de hot spring op te lopen, ben ik blijven schuilen terwijl Mich ging checken of het de moeite waard was. Het viel wat tegen dus zijn we weer terug gegaan naar onze pony’s. De weg naar beneden was nog pijnlijker voor mijn kont maar gelukkig wel wat makkelijker voor onze pony’s. Jammer genoeg stopte de regen niet. We wilden nog naar een andere plek toe dus gingen we weer op pad, door de motregen. Na wat gezoek begon het al harder te regenen en besloten we te schuilen. Op dat moment waren we beiden al redelijk nat geregend en hadden we het onwijs koud. Het leek niet beter te worden en al snel stroomde het water over de wegen heen. We waren het erover eens dat we wel weg moesten gaan nu omdat de wegen alleen maar slechter werden. Wat een ramp zeg! Al trillend en blauwbekkend zijn we terug gereden. De lol was op dit moment ver te zoeken. Oh en best lastig rijden trouwens, als je zo bibberd. De wegen waren slecht, het was moeilijk te zien waar de kuilen waren omdat het water als een malle over de wegen heen stroomde. Achteraf zeiden we beiden tegen elkaar dat we bang waren geweest om te vallen. Oh oh oh en het cliché dat een vrachtwagen/auto langs je rijd en je NOG natter maakt... check. Blugh wat een rot gevoel!
Eenmaal terug zijn we meteen onder de douche gesprongen, hierna ben ik met een dikke trui in bed gaan liggen waar het nog een flinke poos duurde voordat ik weer echt warm was. Ik gok dat we op een dag hierom kunnen lachen maar tot op heden nog niet.
’s Avonds besloten we in overleg met de man die het hostel runt en zijn vrienden dat het handigste voor ons om naar Leh te komen, de mini bus was die ’s nachts vertrok. De rit zou zo’n 18 uur duren en door de bergen gaan. Voordat we vertrokken hebben we samen met Monte (een jongen/man –hij is 35 maar stiekem geestelijk en qua uiterlijk 25- die ook in het hostel woont) en een paar van zijn vrienden wat gedronken en gezellig gekletst. Monte is helemaal blij dat hij ons heeft leren kennen. Ik had ’s ochtends met hem gekletst en toen kwamen we erachter –doordat hij bij elke zin zo ongeveer het rockteken met zijn handen maakt- dat we dezelfde muziekstijl hebben. Voor hem is dit het einde; hij komt zelden mensen tegen die van dezelfde muziek houden.
We moesten om half 1 klaarstaan aan de straat zodat we om 1 uur konden vertrekken. Hierbij hadden we weer geen rekening gehouden met het feit dat de Indiase half 1 wat anders betekent dan de Nederlandse half 1. Om half 2 kwam een mini busje aangereden. We stonden niet op de kaart dus heb ik Monte meteen gebeld over hoe en wat. Hij kwam meteen naar ons toe en heeft met ons op het volgende busje gewacht. Ondertussen was ook een dronken kerel aanwezig die we wel eerder hadden gezien in het hostel. Hij sloeg eerst al een arm om mij heen –waar ik me snel uitwurmde- en daarna probeerde hij bij Michel hetzelfde. Hij stelde Michel zelfs voor dat hij wel bij hem mocht slapen. Nadat Monte aanwezig was –die korte metten met die kerel maken ‘go home, sleep, you’re drunk’- kwam ook een van zijn vrienden bij ons staan. Samen hebben ze ervoor gezorgd dat we in het goede busje kwamen te zitten. Ik vind dit zo mooi en typisch voor dit land. Iedereen zorgt voor elkaar en wil zeker weten dat het goed met je gaat en dat je je goed voelt. Met een goed gevoel stapten we in het mini busje en zochten onze plaatsen op. Het busje bevatte dertien plaatsen, waarvan twaalf bezet waren. Let the journey begin!