Terug in Nederland, week 2

Maandag ben ik op tijd met Richard –nou ja, later dan ik wilde omdat die jongen zo ongelofelijk kan treuzelen.. familiekwaaltje denk ik- in de trein naar Schiphol gesprongen. Want ook mijn broer en Sushmita kwamen deze kant op. Steef omdat hij moest werken en Sush omdat ze Neha heel graag weer wilde zien plus dat ze erg benieuwd naar Nederland was geworden na al onze verhalen over het land. De treinreis was gezellig, even wat tijd met mijn broertje doorbrengen, nooit vervelend. Op het vliegveld ontwikkelden we al snel een briljant leuk spel. Het ik-doe-net-alsof-ze-eraan-komen-en-als-je-kijkt-is-het-een-punt-voor-mij spel. Slaat natuurlijk weer nergens op maar leuk was het wel. Wie gewonnen heeft ga ik je niet vertellen en aangezien mijn broertje nooit mijn blog leest, kan hij het ook niet vertellen hehehe. Ik ben echt een watje trouwens. Emotioneel instabiel zou je kunnen zeggen. Tenminste, die kant triggert het vliegveld bij mij. Dan zie je al die mensen door de deuren komen, druk zoekend naar hun geliefden. Om vervolgens alles te laten vallen en te knuffelen, te zoenen, te lachen, te huilen. Oh nee, dat laatste doe ik dan wel. Dat zeg ik; emotioneel instabiel. Zal door mijn vader komen. Vroeger, toen we nog Disney video’s keken, was mijn vader altijd degene die aan het huilen was. Niet alleen vroeger trouwens, nu nog. Ben je in Limburg, komt er een Duitse animatie film voorbij en wie zit er te huilen.. Ik ben benieuwd of papa dit ook van een van zijn ouders heeft, ik kan mijn grootouders haast niet voorstellen op die manier maar je weet maar nooit.
Afijn, toen ze eindelijk door de deuren kwamen was het meteen gezellig. Rich was van tevoren wat zenuwachtig om Engels te praten met Steef en mij erbij maar verraste me aangenaam. Ja, hij praat behoorlijk met een accent maar hij doet het wel. En hij weet zich goed verstaanbaar te maken. ’s Middag heb ik nog lekker gewandeld met Steef, Sush en natuurlijk Kaya, die haar geluk niet op kon met alle aandacht. ’s Avonds ga ik weer naar volleybal, wat een stuk minder lekker ging dan de week ervoor. We moesten een blok oefening doen met snelle verplaatsing en buhhhh, ik schatte de bal de hele tijd verkeerd in. Ook wel logisch na zoveel maand maar wel jammer.
Dinsdagochtend ben ik met Sush en Kaya naar Ter Horst geweest. Hier hebben we heerlijk een stuk gewandeld en gekletst. Hierna heb ik een hele lange rit met Margo gemaakt. In de avond ben ik naar Mich toe gegaan. Wat toch een heerlijk gevoel dat ik binnen een uur bij hem ben en hem weer kan zien, met hem kan praten, hem vast kan houden en dat we eindelijk weer echt kunnen praten. Ben ook zo trots op hem dat hij nu zo hard aan het werk is met zowel zijn scriptie als met werk.
Woensdag ben ik naar Brechje toe gegaan, de laatste persoon die ik deze reis zou verrassen met een bezoekje. Onderweg kon ik wel merken dat ik het autorijden niet meer gewend ben. Normaal vind ik de heenweg, die iets langer dan anderhalf uur duurt, een makkie. Nu vond ik het best lang. Bij aankomst stond Brech haar buitendeur open en was Eileen haar bed aan het opmaken, Brech was nog in de badkamer. Bailey (de hond) was niet van me af te slaan, ze bleef maar piepen en tegen me aan springen, zo schattig. Eileen fluisterde me toe dat ik me in Brech haar bed moest verstoppen terwijl zij met de camera klaarstond om alles te filmen. Toen ik tevoorschijn sprong was Brech helemaal blij. Achteraf vertelde ze me dat ze me extra lang knuffelde omdat ze bijna moest huilen, zo lief! (had ik natuurlijk helemaaaaal geen last van *kuch kuch*) Het voelt zo fijn om bij Brech te zijn. Sowieso voelt het in Koedijk als thuiskomen voor mij. Het voelt echt als mijn tweede familie. Jammer genoeg ging het met zowel Brechje als Meike niet heel goed. Brech heeft nu geen gips meer om haar benen met als gevolg dat ze weer helemaal verdraaien en ook haar grote tenen weer de verkeerde kant op gaan staan. Wat dan allemaal weer slecht is voor haar heupen en ga zo maar door. Eigenlijk gaat haar lichaam naar de klote zo. Meik krijgt nauwelijks eten en/of drinken binnen. Plus dat haar aanvraag voor een nieuwe rolstoel is afgewezen omdat, zoals de WMO arts zei; ‘als ik zo naar jou gezondheid kijk dan leef je geen zes weken meer en we mogen alleen materialen geven als iemand er langer dan zes maand gebruik van maakt.’ Ik krijg er nog steeds kippenvel van. Hoe durft iemand zoiets te zeggen? Het was een super gezellige dag, Meik en Brech zorgen voor lammetjes die anders dood gaan om verschillende redenen. Zo zijn er sommige lammetjes van wie de moeders doodgaan of lammetjes waar niet goed voor gezorgd word. Meike haar lammetje, Finn, doet het heel goed. Helaas zijn van Brech al twee lammetjes dood gegaan. Toen ik er was kreeg ze een ‘nieuwe’, Noa, die weggehaald was bij de boer omdat ze van een drieling deel uitmaakte maar niet genoeg melk kreeg. De lammetjes waren zoooo schattig en zacht. Jammer genoeg hoorde ik later dat heb lammetje van Brech het niet overleefd heeft. Finn doet het tot op de dag van vandaag nog heel goed.
In de avond ben ik weer naar Mich toe gegaan voor een paar uurtjes. Maar even flink gebruik van maken dat hij nu zo dichtbij is.
Donderdag was het tijd voor Madurodam! Samen met Brink hebben we heel Nederland in een dag aan Neha en Sushmita laten zien. Dankzij de kortingsmunten van de Jumbo konden we super goedkoop heen, bedankt Jumbo. Was trouwens maar goed ook want in mijn herinnering was Madurodam heel groot maar dat viel wat tegen. Gelukkig was het super lekker weer en hebben we onwijs veel lol gehad. Toch wel erg knap gemaakt allemaal. Na een ijsje bij de Mac zijn we heel snel naar huis gegaan... not! We hebben super lang in de file gestaan wat nogal zuur was aangezien we een verrassingsfeestje voor Rich hadden georganiseerd. Dit was Neha haar idee overigens, niet dat iedereen denkt dat ik 180 verrassingsfeestjes per jaar organiseer haha. Uiteindelijk zijn we in Beilen opgehaald door Steef en Rich, die we hadden verteld dat we met zijn viertjes (Brink kon helaas niet mee) pizza wilden eten in Groningen bij Neha thuis. Nou zit vlakbij Neha haar huis de geweldige pizzeria Napoli dus vond ik het zelf wel een acceptabel excuus om naar Grunn te gaan. Rich was al wat achterdochtig maar toen hij tijdens het ophalen van de pizza Wout en Annemarie tegenkwam wist hij al dat hij een feestje kreeg haha. Terwijl Steef en hij de pizza haalden hebben wij het huis versierd en de gasten binnen gelaten. We waren met een clubje van zo’n tien mensen bestaande uit Dion en Lisa, Wout, Annemarie, Lusan, Michel, Neha, Sushmita, Steef en ik natuurlijk. Het was een hele gezellige avond. Rich heeft hele leuke, lieve vrienden die veel interesse tonen en waar ik het altijd goed mee kan vinden. Uiteraard heb ik weer bij Michel geslapen, voornamelijk omdat we vrijdag gezellig met zijn tweetjes een dagje naar Lauwersoog zijn geweest. Hier hadden we eerst een high tea –jammie- en daarna zijn we lekker gaan wandelen. Het weer was wederom goed en de natuur is daar zo mooi! Zeker een aanrader om een keer een kijkje te gaan nemen! Wel begon ik toen te beseffe ndat ik binnen afzienbare tijd weer terug naar India zou gaan en hem dan weer zou moeten missen. Ik miste India en mijn vrienden, collega’s en werk daar, maar Michel weer moeten missen was wel een vervelend vooruitzicht. ’s Avonds hebben we lekkere speciaal biertjes gedronken en een film gekeken.
Zaterdag was het tijd voor een van onze jaarlijkse goede doel wandelingen; de Walk for Life. Rondom het Paterswoldemeer wandelen met als doel het inzamelen van zoveel mogelijk geld voor kanker onderzoek bij jongeren. Toen ik voor het eerst mee deed was Loretta Boom (oud teamgenootje wat gestorven is aan kanker. In de tijd dat Rich net ‘schoon’ was verklaard werd haar verteld dat ze het niet zou overleven) gezicht van de Walk for Life en deden we met een hele groep uit Beilen en omstreken mee. Nu probeer ik elk jaar zoveel mogelijk vriendinnen mee te krijgen en loop ik nog trouw elk jaar mee. Dit jaar ging ik samen met Brink en oh, wat was het weer gezellig! Vanaf het moment dat we samen in de auto zitten tot aan het moment dat we weer thuis zijn, ik geniet van elke seconde. We hadden dit jaar een andere route die ook erg mooi was. We hebben niet zo vlot gelopen, voornamelijk omdat ik nog gewend ben aan het India –sjok sjok sjok- tempo maar ook zodat we extra tijd hadden om goed bij te kletsen. Hoeveel de Walk for Life dit jaar heeft opgebracht weet ik nog niet. Na het lopen hebben we een kopje thee in een restaurant gedronken en daarna zijn we naar huis gereden. Mijn voeten deden inmiddels aardig zeer. Ik jat altijd Rich zijn wandelschoenen, dacht ik, maar blijkbaar jat ik altijd zijn werkschoenen. Nu had ik wel zijn wandelschoenen en poeh, daar gingen mijn voeten wel pijn van doen. Toen ik thuis kwam was het al vrij snel weer tijd om verder te gaan want traditie nummer twee; een volleybaltoernooi met het (N)iets Veen team stond weer op het programma. Dus, hop hop, op naar Oosterhesselen met Rich, Mam en tante Alies. Daar voegden Paulien en Bert-jan en Suzanne en Alie zich nog bij ons en toen waren we klaar voor het toernooi. Het liep best lekker, hoewel het niveau natuurlijk erg laag is aangezien het gewoon een recreatief toernooi is. We zijn vlak voor de halve finales uitgeschakeld maar hebben wel heel veel lol gehad.
Zondagochtend ben ik nog heel eventjes langs Oma geweest. Even snel doei zeggen, ook al snapt ze dat niet helemaal meer. Ome Geert en tante Ina waren er ook dus snel even bijgekletst. En toen was het tijd voor mijn laatste ritje op Margo. Helaas was het weer niet zo lekker en natuurlijk bedacht Margo dat het leuk is om stil te gaan staan wanneer het begint te hagelen. Gelukkig kwam ze al snel in beweging... alleen dan wel in de verkeerde versnelling! Achteruit het boerenland op, argggg. Onder tussen bleef het gestaag door hagelen dus ben ik er maar naast gesprongen en heb haar het land uitgetrokken. Hierna deed ze weer keurig haar best tot we thuis kwamen. Vlak voordat we thuis kwamen begon het weer te hagelen dus snel in een drafje naar huis. Hoppa, schuurdeur open en.... op de rem!! Arggggg, NEE!! Dat was niet de bedoeling. Dus alsnog lekker nat gehageld voor de tweede keer. Ach ja, het heeft ook wel weer wat, ik bedoel, als ze netjes zou luisteren zou ik het lang niet zo leuk vinden om met haar op pad te gaan haha.
Na het rijden ben ik nog even bij Karlijn geweest om te kletsen en doei te zeggen en daarna kwam Michel langs. In de avond hebben we met een groot deel van de familie een bbq gehouden voor Rich zijn verjaardag. Ook Neha, Sushmita en Brink waren hierbij. Het was super gezellig en zelfs tante Tineke en ome Jans kwamen nog even langs, wat een hele leuke verrassing was!
Maandag heeft Michel me naar Schiphol gebracht en ben ik met Sushmita en Stefan op het vliegtuig gestapt. Afscheid nemen blijft lastig en wordt nooit mijn favoriete ding. De reis ging vrij vlot en in het tweede vliegtuig had ik een heel gesprek met een Indiase jongen die toevallig naast me zat. Verder heb ik vooral films gekeken en wat geslapen. Bij aankomst leek Ajay wederom blij om ons te zien en na het afzetten van Sushmita was het moment der momenten dan eindelijk daar... mijn hereniging met mijn bedje en Monkey –mijn mooie aap knuffel-. Ahhhhh wat een heerlijk gevoel!
Nogmaals bedankt iedereen in Nederland die ik deze weken heb gezien/gesproken. Het voelde erg fijn om te merken dat jullie me niet vergeten zijn.