Indian Update

Wauw al een hele poos geleden dat ik een blog heb geschreven. Vandaag ben ik ziek naar huis gestuurd dus heb ik de tijd ervoor. Niets ergs trouwens, gewoon mijn buik die weer even van zich laat horen. Hopelijk is dat na een dag rust weer opgelost want morgen wil ik gewoon naar medical camp toe.
Maar goed, mijn belevenissen van afgelopen twee weken. Zondag avond zijn we gezellig met zijn tweetjes naar de film Jungle Book geweest. Het blijft een bijzondere ervaring dat je eten kunt bestellen en dat dit vervolgens zo naar je toe word gebracht onder de film. Genieten! Helaas was de 3D kwaliteit niet optimaal maar ach, de film was wel tof! Na de film kreeg Steef een telefoontje waarna hij vertelde dat Ajay –onze chauffeur- mij niet meer weg mag brengen met de auto. Eens in de zoveel tijd proberen ze in Delhi een regel uit om te kijken of dat ook scheelt met het aantal auto’s op de weg en dus met de vervuiling. Voor mij betekent dit dat ik in de ochtend word afgezet bij een metro station door Ajay en Steef en dan de metro naar mijn werk neem. Ik stap uit bij Saket en na 300m lopen ben ik op kantoor. In de metro zijn speciale vrouwen coupe’s om de veiligheid van vrouwen te ‘garanderen’. Zit je als man in deze coupe dan krijg je een boete. Voor mij betekent het simpelweg dat er niet zo naar me gestaard word, wat ik wel kan waarderen. Ik wist eerst niet zo goed welk station ik eruit moest, maar gelukkig hielp mijn lieve collega Tenny me. Deze week hadden we medical camp op maandag en woensdag, wat echt je hele ritme in de war brengt kan ik je vertellen. De dokters van het ziekenhuis konden anders niet. Aangekomen bij de slum waar we medical camp zouden hebben, bleek dat ze toch niet op ons gerekend hadden. Hoewel Gary dit toch echt heel duidelijk met hen gecommuniceerd had. Dus moesten we wachten. Wat ik niet erg vond want dit was een mooie kans om Vicky wat beter te leren kennen. Vicky is een vrouw uit Australië die van ‘my darling’ zoals ze hem altijd zo mooi noemt, oftewel; haar echtgenoot, twaalf weken in het jaar krijgt om rond te reizen en te doen waar ze gelukkig van word. Uiteraard hebben we het over onze ‘darlings’ gehad en gesproken over hoe het voelt als je zo los gelaten en gesteund word. Wat heel veel van mijn geduld vraagt is een andere collega die constant probeer het gesprek over te nemen. Op de heenreis –die twee uur duurde- is ze geen seconde stil geweest, ze laat anderen niet uitpraten, denkt alles beter te weten en mengt zich rustig in alle gesprekken. Ja je voelt het al aankomen, ze werkt mij op de zenuwen. Volgens mij heb ik het al eerder over haar gehad en over hoe ze in mijn allergie zone zit. Wat ik wel jammer vind want het is een lieve vrouw die het goed bedoeld, alleen komt het niet zo over. Afijn, ondanks deze stoorzender hebben we een goed gesprek gehad. Ik vind haar een lieve, wijze vrouw waar ik volgens mij wel een of twee dingen van kan leren. Uiteindelijk werd het medical camp verplaatst naar een andere locatie binnen hetzelfde slum. We kregen een mooie open ruimte met een airco –die niet geweldig werkte maar af en toe er voor gaan staan werkte prima- dus ik was een gelukkig mens. Een bijzonder moment voor mij was toen een jong meisje naar me toe liep, me recht in mijn ogen aankeek en zei; ‘Wooooh you’re so pretty.’ Euhmmm oké, dank je wel. Ik zweer je dat zelfs mijn nek rood kleurde van dit compliment.
Een ander mooi moment was toen ik naar Gary liep en hem vroeg hoe die zwarte zanger ook alweer heette die piano speelt. Stevie wonder natuurlijk maar daar kwam ik echt niet op. Hij vroeg hoezo ik dit wilde weten. Kijk maar rond, je ziet het vanzelf. Wat een schitterend moment toen hij een zwarte, blinde man zag met een grote zonnebril op. Hij schoot prompt in de lach. We hebben genoten van onze ‘Stevie Wonder’. Deze man heeft de hele dag bij ons binnen gezeten en trakteerde ons zo af en toe op een schitterende glimlach die van oor tot oor ging. Wat een pracht kerel.
In de ochtend heb ik het geld dat ik heb opgehaald dankzij jullie aankopen, overhandigd aan Marlo. Wat een bijzondere man. In plaats van zich op te winden over hoeveel geld ik had opgehaald -12350 roepies, €176- maakte hij zich druk over hoeveel moeite ik had gedaan voor dit geld. Over dat het zo bijzonder was dat ik deze spulletjes heb meegenomen en dat ik me zo heb ingezet voor TejasAsia. Ik vind dat zo bijzonder, zo’n mooie insteek. Trots op iemand zijn voor de weg ergens naartoe, niet de bestemming. Wel wil ik nog even benoemen dat we met dit geld voor een halve maand lang alle kinderen die wij opvangen kunnen voeden! Wat en heel lang en heel veel kinderen zijn. Eind van deze maand wil ik mijn crowdfunding opzetten zodat de mensen die nu geen kans hebben gehad om iets te kopen, ook nog kunnen sponsoren.
Dinsdag hadden we een heart and soul meeting. Wat inhoud dat we bespreken wat de afgelopen tijd is gebeurd en hoe dingen beter kunnen. Omdat we de hele dag in het gebouw zouden blijven, besloot ik dat ik dan wel mijn mooie roze Indiase broek plus zwart t-shirt aankon doen. Wat nogal de aandacht trok blijkbaar. Ik kreeg van al mijn collega’s te horen dat ik er zo mooi uitzag. Als ik schoenen aan had was ik er vast naast gaan lopen. Tijdens de bespreking begon ook Marlo hierover, dat ik er zo mooi uitzag, of ik wel even op wilde staan –euhmm oké- en wel even mijn outfit voor de groep wilde laten zien –oh nee, hoeft niet hoor, ik zit hier wel goed-. Tja, ik kan maar een bepaald aantal complimenten op een dag aan. Hoewel.. na Marlo zijn praatje ging Janice een korte presentatie houden, waarin ik weer werd overladen met complimenten. Dat ik zo pro-actief ben in de schoolbus en dit heel goed oppak. Oej, de cursus ‘hoe om te gaan met complimenten’ heb ik helaas gemist, had ik deze nu maar genomen. Want na Janice noemde ook Gary mij als voorbeeld en aan het einde van de dag vertelde Vicky dat ze me ook als voorbeeld wilde noemen omdat ik met zoveel onvoorwaardelijke liefde met de mensen omga. Jemig, wat gebeurd er allemaal! Bijna dagelijks vertellen mensen mij dat ze me mooi/lief/leuk/liefdevol of wat dan ook vinden. Ik heb dit volgens mij nog nooit zo extreem ervaren. Het overweldigd me allemaal een beetje.
’s Avonds zijn we weer heel dapper naar de sportschool geweest waar ik Steef heb laten kennis maken met de zogeheten ‘ladder’. Wat inhoud dat je een oefening begint met een bepaald gewicht en deze 10x doet. Dan doe je het iets zwaarder en doe je het 8x en zo ga je door. Steef heeft de rest van de week last gehad van zijn armen hahaha. Ik van mijn buik, als ik buikspieren train, train ik ze ook meteen teveel. Laten we het er maar op houden dat dat een talent is.
Woensdag was het weer tijd voor medical camp, whoop whoop. Helaas was dit ook de laatste dag van Janice, wat dan weer minder leuk is. We zijn naar Pittampura geweest, wat tussen Gary en mij bekend staat als ‘the clean slum’. Vicky moest hier heel hard om lachen en vroeg zich af of we voor elke slum een omschrijving hadden. Ik had hier nooit zo heel erg bij nagedacht maar inderdaad, Gary en ik hebben onderling een beschrijving van elke slum. Ik vergeet altijd welke naam bij welk slum hoort en Gary maakt dat dan duidelijk door omschrijvingen die ik dan aanvul en zo komen we tot een kenmerk van het slum zodat we de volgende keer weten welke we bedoelen. Mooie samenwerking dacht ik zo haha. Dit slum is inderdaad heel erg schoon en hier heb ik vorige keer met de kinderen naast de bus met een bal gespeeld. Dit keer waren er iets minder kinderen maar het was minstens zo leuk. Een moment dat we onwijs aangreep en me nog steeds een naar gevoel bezorgd ,was toen ik bij een vrouw haar bp opnam en de band wel drie keer om haar arm kon wikkelen. Het was een oudere vrouw, eind 60 dacht ik, en o zo mager. En toch.. toch van die krachtige ogen die door je heen kijken, ervoor zorgen dat je je nederig voelt zodra ze naar je kijken.
Een andere vrouw had een hele hoge bp, dus wilde ik dat haar suiker werd gecheckt. Ze vond dit zo eng omdat ze dan ‘geprikt’ zou worden. Bij suiker afnemen komt een kleine prik in je vinger, wat voor sommige mensen blijkbaar heel eng is. Ik heb haar hand vastgehouden wat tot vele ‘thank you’s’ leidde. Samen hebben we nog even gelachen toen ze weg liep, volgens mij besefte ze zelf ook dat het niet zoveel had voorgesteld haha.
Ah en een tip; als je met een baby voorbij mij loopt, loop dan door!! Ik strek meteen mijn armen uit en kijk je met puppy ogen aan. Wat dit keer nog werkte ook! Whoop whoop, had ik zo eens even een schitterend klein meisje in mijn schoot liggen. Gary schoot meteen in de lach, hij verbaasd zich hier inmiddels niet meer over. Wel klikte hij meteen wat foto’s met de mededeling dat ik die maar aan Michel moet laten zien haha.
Donderdag was het tijd voor de schoolbus. Samen met Tenny heb ik les gegeven in het eerste slum. Tenny vertaalde alles wat ik zei en oh wat ging het goed en was het leuk! De kinderen deden onwijs goed mee, ik bracht in praktijk wat ik Janice had zien doen –bijvoorbeeld je stemgeluid aanpassen, van hard naar zacht of je stem wat gek vervormen, dat houd echt de aandacht vast- en merkte meteen verschil. Het uitspreken is voor sommige kinderen soms wat lastig maar toch proberen ze het. Vooral ‘blacksmiTH’is heel lastig. Eindigen op een t werd hem echt niet haha. Dit werd een smitsjjj. Wat wel heel schattig klonk dus wat ik ze vooral niet teveel kwalijk nam. Zodra het eten werd geserveerd ben ik tussen de rijen in gaan staan en heb ik spelletjes met ze gespeeld. Dieren namen met gebaren en verschillende stemgeluiden uitspreken, wat ik ook van Janice heb afgekeken haha. Elke keer als een rij kinderen eten had, schoof ik weer een stukje op naar voren zodat de volgende stoelen ‘vrij kwamen’ en ze precies wisten wie dit keer eten kreeg. Het werkte zo goed, de sfeer bleef perfect en iedereen bleef keurig zitten. Het tweede slum nam Alisha de les over, wat als een verrassing kwam maar stil zitten is nou eenmaal niet haar ding. Omdat een jongetje vervelend was, moest hij op de trap van de bus zitten. Ik ben naast hem gaan zitten met het papier met de les van die dag erop –plaatjes van beroepen- en ben dit met hem gaan oefenen. Al snel kwam er nog een jongen bij die het lastig vond om zich te gedragen en zo hadden we een gezellig clubje. Een aantal kinderen die graag de bus in wilden maar dit niet konden omdat de bus al vol zat, heb ik vanuit deze positie ook betrokken bij de les. Hartstikke leuk om te doen en zo zie je maar weer dat de kinderen niet altijd vervelend zijn omdat ze graag vervelend zijn maar dat het soms wel heel lastig is om je te concentreren met zoveel kinderen en afleiding om je heen. Vooral als je dan wat verder achterin de bus zit waar je niets van de les ziet, ik snap het wel.
’s Avonds ben ik met Steef naar een Nederlands feestje geweest, nog voor Koningsdag. Via de Facebook groep Wereldvrouwen kwam ik bij dit evenement. Een van de wereldvrouwen had mij uitgenodigd en ach, waarom ook niet. Na een lange metro reis en een stuk lopen waarvan we meteen aan het zweten waren, kwamen we aan bij.... een veelte chique feestje! Kak, we zijn underdressed! Het was allemaal heel fancy en wij waren meer casual gekleed. Gelukkig hadden ze Heineken en.... KAAS!! Waaaaaah! Heerlijk! Ik werd aangehouden door een chic uitziende man die graag even wilde kletsen. Hij sponsorde nog een andere ngo en of ik hem de dag erna wel even wilde bellen. Afgesloten met twee smokken op mijn wang en het ‘hehe ik ben ontsnapt’ gevoel. Steef stond inmiddels met een ander Indiaas stel te kletsen wat wel gezellig was. Het ergste moment was toen een andere man ons aanhield, net op het moment dat we wilden gaan zitten. Deze man kon maar niet stoppen met praten en hoewel hij aardig was, heb ik geen flauw idee meer wat hij allemaal te vertellen had, zoveel interesse had ik voor zijn verhaal. Wel gedaan alsof ik luisterde natuurlijk, ben niet helemaal onbeschoft. Na ons vol gepropt te hebben met kaas zijn we weer naar huis gegaan.
Vrijdag was het wat lastig wakker worden maar gelukkig werd ik weer vol liefde onthaald door mijn collega’s. Dat werkt toch altijd als een soort ochtenddouche. Je word er warm en wakker van en voelt je helemaal lekker rozig voor je aan de dag begint. Ik zou naar TKD hope school maar doordat iedereen ergens anders heen moest werd het uiteindelijk een kantoor dag. Wat me wel goed uitkwam want samen met Vicky ben ik op het idee gekomen om wat te doen aan de soms negatieve manier van lesgeven op TKD Hope School. Dus hier ben ik de hele dag druk voor aan het werk gegaan.
In de avond heb ik met Kritika en Shristi gechilld. Even lekker bij kletsen en rustig zitten aangezien het te warm was om iets anders te doen.
Zaterdag ging Steef met Sushmita op stap dus heb ik Kritika gevraagd of zij toevallig iets te doen had. De seniors van haar school gaven een expositie van hun eind werk. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij voor moest stellen maar was allang blij dat ik een invulling van mijn dag had. Wel moesten we netjes gekleed. Voelde me net mijn vriendin Sjaak, heb meerdere outfits aan geprobeerd en Kritika foto’s gestuurd zodat zij kon kiezen wat ik aan zou doen haha. Heb schoenen van haar geleend wat achteraf gezien echt een hel was. Het waren sandaaltjes die tussen je tenen doorgaan, met een bandje aan de achterkant. Ik had niet gedacht dat tenen konden uitscheuren maar zo voelde het aan het einde van de dag wel! Voordat we weg gingen zijn we nog even bij Ashani en haar pup Jack geweest. Jack is een van de puppies van Bacynth, de straathond. Het is een leuke pup maar bijten dat ie doet! Hopelijk wordt dat nog beter.
Halverwege de metroreis voegde Rahet, Kritika haar beste vriendin, zich bij ons. Een leuk, spontaan meisje waar het meteen goed mee klikte.
De expositie was heel erg indrukwekkend. Een heleboel verschillende projecten werden weergegeven. Allemaal stands met verschillende, mooie ideeën. Ook werd er een modeshow georganiseerd, met kleding ontworpen en gemaakt door studenten. Een mooi moment was toen de mentor van Kritika mij voor een van de modellen aanzag en zich af vroeg waarom ik niet achter de schermen was. Wahahaha. Ze zei nog sorry ook. Hoezo sorry? Ik? Een model? Prima, mag je me best voor aanzien haha. Hoewel na het zien van de modellen ik wel weet dat als ik ooit model in India wil worden, ik nog wel minstens 10 kilo mag afvallen. Zonder grapje! Want jemig, die meiden mogen wel wat meer spek op de botten kweken. En als ik dat zeg dan is dat ook echt zo. Ze zagen er niet gezond uit. De kleding was super indrukwekkend, net als de hele modeshow op zich. Echt gaaf om een keer mee te maken! Sowieso was de hele expositie helemaal te gek! Ik wou dat ik zo creatief was, heerlijk lijkt me dat! Ook erg leuk om wat meer tijd met Kritika door te brengen. Hoewel we elkaar bijna dagelijks bij de honden zien, is het leuk om elkaar in een andere situatie mee te maken en te ontdekken dat het dan ook klikt. Toen we thuiskwamen heb ik haar vader nog ontmoet, wat ook erg leuk was.
Zondagochtend zijn we, jaja, naar de sportschool geweest! Woehooeeee, lekker zweten op de zondag morgen. Uiteraard hebben we mams ook in de watten gelegd. Ze heeft namens ons drietjes kaartjes voor haar en pap naar de Keukenhof gekregen, Steef had haar een bos bloemen gestuurd en ik een kaartje. Helemaal goed lijkt me zo. Wel jammer dat je haar dan niet ff kunt knuffelen. Dat zijn toch de momenten waarop je elkaar even extra mist.
In de namiddag zijn we naar de Humayun tomb geweest. Deze tomb is gebaseerd op de Taj Mahal alleen is deze voor de man gebouwd. Het ligt in het midden van een tuin en is werkelijk waar schitterend om te zien. Deze tomb heeft blauw accenten waarvan ik vooral denk dat mam dit heel mooi zou vinden. Waren er dan ook irritatiefactoren? Ja hoor, mensen die selfies willen, je niet met rust laten wanneer je zegt daar geen behoefte aan te hebben en proberen om stiekem alsnog een selfie met jou in de achtergrond te nemen. Ik heb een man gevraagd waarom hij dan een selfie wilde. Of dit echt alleen maar is omdat ik wit ben. Waarop hij zei; no no is no problem. Euhhh ja vriend, dat is het wel.
We hebben hier lang rond gelopen en volgens mij beiden genoten van alles wat er te zien valt. Oh en had ik al eens gezegd dat ik er zo van geniet dat Steef weer zo heerlijk los is sinds hij hier is? Gekke foto’s maken is tegenwoordig geen probleem en ook malle selfies ontbreken niet. Oehhhh en hij werd zelfs boos! Was ook heel erg terecht hoor. Na een rondleiding van een lieve bewaker die speciaal voor ons een deel van de tuin langer open liet en een uitleg gaf waar we geen drol van verstonden, liepen we naar buiten en werden we benaderd door riksja mannetjes. Geen probleem, we hadden honger dus wilden graag naar een restaurant. Jammer genoeg wilde de man waar we bij in zaten dan wel dat we in een winkelcentrum gingen kijken zodat hij een bonnetje voor diesel kreeg. Euhhh nee, we willen eten niet shoppen. Na een hele discussie zijn we zijn riksja uitgegaan en vervolgens bij eentje in gesprongen die voor ons zijn aanbod zong haha. Lekker origineel, I like it! Hij sprak wat Engels en zette ons af bij een restaurant die volgens hem super goed was. Het zag er alles behalve super goed uit but... ‘don’t jugde a book by it’s cover.’ Het eten was heerlijk! Echt Indiaas eten, jummie jummie! Afgelopen week heeft Alisha me geleerd hoe je rijst op de goede Indiase manier eet, met je vingers dus, wat Steef wat minder gelukkig maakte dan het mij deed. Ik hou ervan, lekker met je vingers in je rijst zitten mengen en eten. Een groot feest. Eenmaal thuis waren we ook wel moe, door de hitte ben je heel snel moe en voel je je alsof de energie drie keer zo snel uit je lijf wordt gezogen.
Maandag 9 mei mocht ik weer naar de TKD hope school. Weer gezellig met de metro naar het werk, whoop whoop, puppy aaien –die inmiddels al groot wordt-, collega’s knuffelen, bidden en hoppa, op naar het TKD. Lekker in de bus, jeej. Ik mocht les geven wat ik op zich heel leuk vind alleen wilden de kinderen vandaag niet zo heel lekker luisteren en wist ik op een gegeven moment echt niet meer wat te proberen. Omdat de ‘oude’ kinderen allemaal naar de particuliere school zijn gegaan, hebben we nu allemaal nieuwe kinderen op school. Erg leuk met veel uitdaging. Gelukkig kwam Ammulia me helpen. In de middag heb ik met de kinderen puzzels gemaakt. Van Jip en Janneke, afkomstig uit Nederland. Volgens mij hadden deze kinderen nog nooit puzzels gezien want ze wisten echt niet hoe en wat. Heel mooi om te zien dat ze na een half uur de smaak te pakken kregen en bijna vochten om wie de puzzel mocht maken. Dit ga ik zeker weten vaker met ze doen! Niet alleen maar leuk, ook goed voor de ontwikkeling. Hoewel Jip en Janneke nu wel Indiase namen hebben gekregen haha. Aan het einde van de dag hebben we een rondje door het slum gelopen. Dit blijft zo indrukwekkend. Het is schrijnend hoe deze mensen leven. Ik voel zoveel wanneer ik door zo’n slum loop. En toch.. wanneer de kinderen me zien zijn ze helemaal enthousiast en lijken ze zo gelukkig. Al die hele kleine ‘huisjes’, doeken en ander afval materiaal tegen elkaar aan gestapeld, waar dan zoveel mensen leven. En warm dat het is! Er staan nauwelijks bomen in dit slum dus de zon schijnt volop op hun huizen. Ik moet er niet aan denken om hier te wonen, het lijkt me zo moeilijk!
Dinsdag was het weer tijd voor medical camp! En ja hoor, dit keer weer in het slum van mijn Indiase vriendje Hassan. Wat een heerlijk jong! Zodra hij mijn stem hoort begint hij te lachen. Ik heb echt het idee dat hij me al herkend en wat is nou mooier dan dat? Omdat Gary nog ziek was mocht ik vandaag de foto’s maken, wat ik een genot vind om te doen omdat ik dan lekker veel tijd met Hassan kan doorbrengen. Ook de andere kinderen waren weer fan van me. Ik heb nog nooit zoveel kinderen op mijn rug getild haha. Mijn witte shirt was wederom bruin met wat verdachte roze vlekken. Wat een plezier heb ik gehad! Ik hou zo van deze kinderen. Wat mij opvalt is dat Hassan altijd hele vieze handen heeft en niemand hier wat aan doet. Ik wist dat Ammulia vochtige doekjes bij zich had dus heb ik zijn handen gewassen. Ik vond het heel bijzonder dat niet alleen kinderen maar ook een aantal volwassenen –waaronder zijn alcoholische vader die overigens heel vriendelijk is- om mij heen kwamen te staan om te kijken hoe en wat. Hassan reageerde erg goed op het schoonmaken. Hij liet het allemaal toe wat niet een gegeven is. Ik heb hem kinderen zien grijpen die irritant tegen hem waren wat mij deed schaterlachen. Hoezo hij kan zichzelf niet verdedigen? Het is mooi om te zien dat de kinderen mijn voorbeeld volgen in omgang met Hassan. Ik ben dan ook erg streng tegen ze, wanneer ze lelijk tegen hem doen ben ik boos en dat hebben ze snel door. Wanneer ze lief tegen hem zijn krijgen ze mijn aandacht en dat is precies wat ze willen. Al met al een heerlijke dag waarin 102 mensen de dokters hebben gezien.
In de avond was Sush bij ons thuis wat weer erg gezellig was. Ze heeft me geholpen met mijn les voor in de schoolbus voorbereiden wat dankzij mijn tekenkunsten nog best grappig was. Wist je bijvoorbeeld dat als je honger hebt je een extra vinger aan je hand krijgt? Nee? Nou bij deze hehehe
En vandaag.. tja.. vandaag werd ik wakker met een rot gevoel in mijn buik waarvan ik dacht het te kunnen negeren. Tot ik halverwege het lopen van de metro naar kantoor zo’n buikpijn kreeg dat ik nauwelijks rechtop kon blijven lopen. Aangekomen op kantoor werd ik liefdevol ontvangen en verteld dat ik weer terug naar huis moest gaan. Na het bidden heb ik dit advies ter harte genomen. Ik heb van half 11 tot half 3 geslapen en voel me nu –rond half 6- alweer moe. Mijn buik voelt wat beter en eten lukt goed. Misschien is het een teken dat ik even rustig aan moet doen. Ik heb geen idee maar heb wel met mijn buik afgesproken dat ik morgen weer naar het werk ga. Thuis zitten is zo niet mijn ding.