12/07 Kasol en Pulga

Vanochtend de taxi richting Pulga gepakt. Het werd ons aangeraden om hier te gaan wandelen. Echter, op de een of andere manier had de man die de taxi’s regelt tegen de chauffeur gezegd dat we naar Tosha moesten. Het lijkt niet eens op elkaar. Hier kwamen we trouwens pas achter toen we bovenin de bergen waren en een aantal mensen met de weg bezig waren. Om hierlangs te komen moesten we behoorlijk stuntelen, tenminste, dat deden de auto’s die er wel langs gingen. Onze chauffeur besloot even te wachten. Dit was het moment waarop wij met het briljante idee kwamen om maar eens te checken waar we waren en hoe lang we nog moesten. Het half uur waarvan ze zeiden dat het zou duren, was allang om. Hij dacht dus dat hij ons voor 900 rupee naar Tosha moest brengen, in plaats van voor 500 rupee naar Pulga. Zo goed mogelijk uitgelegd dat we naar Pulga moesten. Daar aangekomen verwachte de beste man natuurlijk zijn 900 rupee. Heb hem met handen en voeten werk proberen uit te leggen dat dit niet onze fout was en wij hem geen 900 rupee gingen betalen. Geprobeerd het met hem eens te worden –het was namelijk een vriendelijke man die ons prima had gereden- maar dit lukte niet. Uiteindelijk heb ik 700 rupees bij hem achtergelaten en ben de taxi uitgestapt. Hij 200 minder verdienen, wij 200 meer betalen dan we dachten. Mij leek het een goede deal.
Al snel zagen we tijdens het wandelen dat op stenen de weg naar een of ander ‘Fairy house’ was geschreven. Oehhhh elfjes, daar hou ik van. Wij op zoek naar het fairy house, speurtochten blijven leuk. We kwamen uit bij een open plek waar een klein hostel stond. Hiervoor zaten een aantal hippie uitziende jongens. Ik werd begroet door een vrolijke pup en al snel werden we uitgenodigd voor wat chai. Na een poosje zeiden de jongens dat ze over niet te lange tijd een wandeling door het bos gingen maken met als eindbestemming een waterval. Als we wilden mochten we mee. Beide zagen we dit wel zitten, niemand kan je beter kennis laten maken met een plek als de locals. We waren met vier Indiase jongens en een Duits meisje. Dit meisje –ik vind het meer een vrouw want ik denk dat ze ouder is dan ik maar Michel denkt dat ze gewoon een oude kop had en we even oud waren- hield het allemaal niet zo best vol. De jongens hadden behoorlijk het tempo erin, het leek wel alsof ze niet anders doen dan hele dagen door het oerwoud heen huppelen. Ik deed mijn best om bij te blijven, net als Michel maar dit meisje en haar Indiase vriend gingen om de zoveel tijd zitten omdat ze moe waren. Al snel kwamen we echt het woud in en jeetje.. wat mooi zeg. Overal hoorde je krekels, de stromende rivier en verder.... helemaal niks! Wat genieten. Het rook ook zo lekker, echt zo’n bos geur. En zo mooi om te zien hoe die jongens met zoveel respect met de natuur omgaan. We zijn gestopt om kristallen in het water te zoeken, om paddestoelen te bekijken, om te bekijken hoe de krekels uit hun huid zijn gekropen en ga zo maar door. Ik hou daarvan. Mijn vader heeft ons altijd geleerd om met respect met de natuur om te gaan. In India heb ik veel moeite met de manier waarop men klakkeloos alle rotzooi op straat gooit, slecht voor de dieren zorgt en op alle mogelijke plekken zijn behoefte doet. Ik weet nog dat mijn vader ons vroeger een draai om de oren gaf als we iets op straat gooiden en mijn broer leerde mij het plukken van blaadjes af door te dreigen mij ze op te laten eten als ik het nogmaals zou doen. Respect voor de natuur en omgeving is iets wat mijn ouders ons van jongs af aan hebben geleerd. Om deze jongens met hetzelfde respect en liefde in de natuur te zien wandelen en met de natuur te zien omgaan gaf mij een warm gevoel. Zo af en toe was de wandeling best spannend, er waren niet echt wandelpaadjes, we liepen gewoon een beetje hatsieflatsie ergens heen voor mijn gevoel. Nou wandelen die jongens letterlijk dagelijks door deze bergen heen dus ze zullen het wel weten. Zo nu en dan wandelden we op best smalle paadjes en was het best glad. Ik heb nog nooit zo vaak in mijn leven; ‘slowly slowy my friend’ of ‘careful my dear’ gehoord. Na een lange wandeling was het dan toch zover; een prachtige waterval. Naast de waterval lag een omgevallen boom met een aantal takken eraan. De jongens vroegen of we mee wilden omhoog klauteren. Euhm.... ja? Denk ik... Het was super spannend, als je naar beneden zou vallen was je echt de lul. Beneden was water maar voornamelijk rotsen. Een van de jongens heeft mij veel geholpen door dichtbij mij te blijven en mijn hand vast te pakken wanneer nodig. Eenmaal boven lag er een boomstam over het water heen en een andere iets daarboven. Het was zo mooi! Uiteraard bij de waterval nog een stukje omhoog geklommen zodat er goede foto’s van ons gemaakt konden worden. Helaas gleed Michel hierbij uit en viel in het water. Gelukkig niet naar beneden! Het naar beneden gaan was nog spannender, het was glad en wat naar boven al moeilijk leek was naar beneden nog moeilijker. Toen ik eenmaal beneden stond was ik aan het trillen van de adrealine, wat een toffe ervaring! De terugweg ging veel sneller dan ik had verwacht. Wat nog wel even spannend was, was toen we over een richel liepen. Michel pakte mijn hand vast om over een glad stukje heen te stappen. Ik dacht dat hij mijn hand al losliet dus trok mijn hand terug.... Hij gleed weg en lag plat op zijn buik. Ik kan je vertellen dat het echt ver naar beneden was. Een van de jongens rende meteen naar hem toe om hem weer omhoog te trekken. Jemig wat spannend! En dom van mij, ik dacht echt dat hij mijn hand niet nodig was. Gelukkig is het met een sisser afgelopen.
We hebben na deze tocht nog even met de jongens gechilld en daarna zijn we terug gelopen naar de weg, op zoek naar een taxi. We moesten naar het volgende dorpje lopen waar we een taxi terug konden vinden. Eenmaal terug zijn we uit eten gegaan en daarna vermoeid op bed gaan liggen. Wat een toffe dag, wat een gave ervaringen en wat een leuke mensen hier!