Another Bookwork

13-2, Ballonnen dag
Het vroeg opstaan, blijft een ramp, als een soort zombie loop ik door het huis mijn ding te doen. Dit kan te maken hebben met het feit dat ik gister met Mich m’n hele dag nog heb doorgenomen haha. Voelt wel heel erg fijn om alles van me af te praten, hierdoor kan ik het werk blijven volhouden en ook de schoonheid ervan inzien. Het is wennen aan het ontbijten met andere mensen als mijn ouders. Zo zegt mijn pa vaak niet meer als ‘goedemorgen’ en ‘veel plezier vandaag’, wat ik heerlijk vind, vraagt mijn moeder net zolang door tot ik er gek van word (sorry mam) en heeft Rich het talent altijd daar te gaan staan waar ik ook wil zijn. Hier is dat niet het geval, hoewel de badkamer gedeeld moet worden. Simpele oplossing; naar de andere badkamer toegaan. Eigenlijk niets te klagen dus.
Vandaag maar met de ‘grote bus’ naar stage toe, de minibusjes zijn leuk maar je weet niet hoe laat je ooit op je werk aankomt omdat ze zoveel omwegen nemen. De big bus is even duur als de minibusjes en brengt ons direct naar het werk, dikke prima dus. Waar we gisteren een hond overreden, zien we vandaag een dode hond op de straat liggen. Hier is het vrij normaal en veelvoorkomend, s ’middags zie ik nog een dode hond liggen. Zelf word ik er verdrietig van, hoewel ik snap dat er niets aan gedaan kan worden. Men moet zichzelf in de handjes knijpen wanneer er genoeg geld is om zichzelf te onderhouden, laat staan ook nog zo’n viervoeter.
Er zijn nu een heleboel vrijwilligers in het Centre. Dieke, ik en Iza zijn de Hollanders, Grace & Lizzy de Amerikanen (oh my goshhhhh), Sophia, Buddy en Nicolas de Duitsers en er is nog één lokaal meisje waar ik de naam van ben vergeten. Grace & Lizzy zijn aardig maar echte Amerikanen. Oh my gosh is hun favoriete zinnetje en ook ‘totally’ en ‘sooooooo...’ komen geregeld om de hoek kijken, erg stereotype Amerikaans dus. Het lokale meisje doet me aan onze huisgenote Katinka denken, beiden zeggen ze gemiddeld twee keer per zin ‘jaoh’, wat ik tot nu toe voornamelijk vermakelijk vind.
Buddy heeft een onwijs mooie tekening gemaakt op de muren van het trappenhuis, helemaal naar boven toe. Deze is hij aan het schilderen, of nou ja, wanneer hij er zin en tijd voor heeft, verft hij deze. Vandaag hebben Diek, de Amerikanen en ik hem hierbij geholpen. Erg leuk, lekker de muziek aan en verven maar. De oceaan is bijna klaar, ziet er heel gaaf en gezellig uit.
Er kwam een Amerikaanse psychologe langs (die overigens al jaren in CapeTown woont) voor een groepsgesprek met de moeders van het Centre. Hierin kunnen de moeders aangeven waar ze tegen aan lopen, hoe hun week was en om tips vragen. Ik vond het erg interessant om te zien hoe zij deze vrouwen begeleide en hoe de vrouwen op haar reageerden. Het is wel heel heftig om te horen wat de vrouwen is aangedaan, wat de kinderen hebben gezien en hoe dit hen nu nog beïnvloed. Het was opvallend dat sommige vrouwen een omschrijving van hun kinderen geven die totaal niet matchen met hoe wij – de vrijwilligers- de kinderen in de crèche ervaren. Waar ik vooral bij moest slikken was toen een moeder haar verhaal deed (een verschrikkelijk verhaal) terwijl haar kindje zat te spelen. Het slikgedeelte komt nu; deze moeder is 23 jaar oud. Een jaar jonger dan ik. Een jaar jonger en zoveel meegemaakt. Een jaar jonger en knock out geslagen/geschopt door een man, haar man. Een jaar jonger en een prachtig mooi kind. Een jaar jonger en zo dapper, vrolijk in het leven staand terwijl ze zoveel dingen heeft meegemaakt die je niemand ooit toewenst.. Het grijpt me aan, drukt me met de neus op de feiten, wat heb ik ontzettend veel geluk gehad! Wie ben ik om ooit nog te klagen over mijn jeugd en wat er met mij is gebeurd?
Na tijd praten we na met de psychologe, ook een Grace, over wat we van de sessie vonden en of er nog vragen zijn. We krijgen nuttige tips van haar wat betreft de kinderen en moeders. Ook toont ze veel interesse in de opdrachten die Dieke en ik moeten uitvoeren voor school. Ze is ontzettend positief, wat me een warm gevoel geeft. Het is echt een vrouw die je op het eerste gezicht al mag, een dun, klein, grijs vrouwtje, dat over veel wijsheid beschikt. Ik hoop dat ze me wil begeleiden wanneer ik een opzet maak voor de uitvoering van mijn coaching project met de kinderen. Zij wil het zo groot maken dat de moeders er ook in betrokken worden en dat het doorgegeven kan worden nadat ik weg ben. Het gaat om de methode Kid Skills, die ik ook bij één van mijn oppas kids heb toegepast voor school. Ik vind het een geweldige methode. Het komt er kort op neer dat je een kind motiveert een vaardigheid te ontwikkelen op een ontzettend positieve en speelse wijze.
S ’middags hebben we een tour door het Centre gehad. Hierna zijn we naar de crèche gegaan. Van m’n oppas kids had ik cadeautjes mee voor de kids, waaronder ballonnen. Deze waren een groot succes. Ze hebben zich er de hele middag mee vermaakt, wat een prachtig gezicht is. Ik heb wat foto’s gemaakt die ik hopelijk op stage kan printen en aan de muur kan hangen. De kindjes vonden het machtig interessant om zichzelf te zien en op de foto te gaan. Ik ken nog steeds lang niet alle namen, maar blijf mijn best doen. Ik vind het bijzonder om te zien hoe anders de broer/zus relatie hier is. For example, je hebt hier een broer, zus en broertje. De broer en zus zorgen met liefde voor het broertje, ze tillen hem overal heen, verschonen hem, geven hem eten enzovoorts. En echt, dit alles gaat zonder klagen of wat dan ook. Daar zouden we in Nederland nog een voorbeeld aan kunnen nemen! En dan bedoel ik vooral aan het feit dat ze de kinderen durven zoveel verantwoordelijkheid te geven, dat ze hen vertrouwen en leren wat het is om voor elkaar te zorgen. Natuurlijk, soms is het noodzakelijk en hebben de kinderen geen keus, maar ik kijk graag naar het positieve ervan.
Mich is nog steeds niet naar stage geweest, op de één of andere manier werd er gedacht dat hij een auto zou huren, terwijl hij door had gegeven dat hij geen rijbewijs heeft. Balen, maar als het goed is word hij morgen opgehaald om naar stage toe te gaan. Ben benieuwd hoe hij het daar vind en of hij ook op de locatie dichterbij kan/mag werken. Gisteren is hij met het nieuwe meisje in huis Simone op pad geweest, vandaag heeft hij boodschappen gedaan (wat ook wel handig is) en verder niet zoveel.

14-2, Valentijnsdag
Stage was vrij rustig, hoewel de dagen voorbij vliegen. Het voelt alsof we al veel langer stage lopen, het voelt op de één of andere manier vertrouwd. Vandaag zijn we de dag begonnen door samen met Niklas de donaties te doen. Dit houdt in dat je in een muf kamertje staat waar letterlijk de stapels vuilniszakken zijn opgestapeld. Deze bevatten kleren die gesorteerd moeten worden. Klinkt erg saai, is het niet. Je komt de gekste, maar dan ook echt de gekste, dingen tegen. Van kleren waar de geur niet van te harden is, tot kleren die onder de vlekken zitten. Gelukkig zitten er ook bruikbare kleren bij en met wat muziek aan is bijna alles wel te doen.
We zijn verder gegaan met de muurtekening, Buddy had ook wat vrouwen gevraagd te helpen wat erg gezellig was. Ik merkte dat er een ontspannen sfeer hing en ook zelf ontspande ik tijdens het verven. Eén vrouw die in de crèche werkt vind het geweldig dat ik haar snap wanneer ze Afrikaans spreekt. Ze vraagt me dan ook constant ‘hoe laat is het?’ en meer van die dingen. Het is gek hoe je zelfs bij dingen als verven de persoonlijkheid van de vrouwen zien. De één pakt een potje met verf en gaat verven, no questions asked. Een ander wil niet verven omdat ze denkt dat ze het lelijk maakt, en weer een ander vraagt mij om haar verf bij te vullen omdat het gemixt moet worden en ze bang is dat ze het verkeerd doet.
Hierna hebben we een lange bespreking gehad met Hermien, samen met Sophia, Buddy & Niklas. Omdat we op een kindje moesten passen –zijn moeder was naar Engelse les- en hij aan iedereens haar trok, kreeg ik hem op schoot omdat mijn haar vast zat. Wat een ramp ;) Heerlijk gek met hem gedaan terwijl we ondertussen gezellig (maar ook nuttig) met elkaar overlegden. En ja hoor, ook hij viel in mijn armen in slaap. Ik vind kinderen geweldig, maar misschien wel het allerleukste –in elk geval het schattigst- wanneer ze bij je in slaap vallen. Het raakt me, het gevoel dat een kind het veilig genoeg bij mij vind om te slapen.
Op de terugweg hebben we toch maar weer een mini taxi gepakt omdat alleen de chauffeur erin zat en de grote bus te lang op zich liet wachten. De chauffeur stelde wat vragen over het Centre en vertelde ons daarna piekfijn zijn mening over abuse. Namelijk dat vrouwen minstens zo vaak mannen mishandelen en dat er ook een plek voor hen zou moeten zijn om heen te gaan. Hij moest echt zijn ei kwijt geloof ik, want hij kletste tot we op de plek van bestemming waren. Het enige wat hij nodig was, was zo nu en dan een ‘yeah’ of een ‘that’s so sad’ en dan praatte hij weer verder.
Thuis nog even boodschappen gedaan met Diek, Simone en Maud, een vriendin van Simone die een straat verderop woont. Ik heb Mich chocolade gegeven voor Valentijnsdag en hij mij een boek die ik al heel lang wilde. Super lief, hij heeft echt gezocht naar iets wat ik leuk vond.
's Avonds met m’n ouders geskypt en daarna nog film gekeken met Diek en Katinka.

15-2, TGIF
Thank god it’s Friday, morgen eindelijk een dagje uitslapen, heerlijk!!! Volgens Mich ben ik vannacht in het Engels tegen hem gaan praten in mijn slaap en meerdere malen in paniek wakker geschrokken. Ik denk dat ik in mijn slaap veel (misschien wel te veel) verwerk, aangezien ik nog weet dat ik heb gedroomd over mijn kindje, die bruin was. Fijn dat ik het verwerk, shit dat dit s’ nachts gebeurt aangezien ik 's ochtends elke keer uitgeput wakker word.
Vanochtend niet bijzonder veel gedaan, heb vooral heel lang met Buddy gepraat over werkelijk van alles. Een eng momentje was toen we net praatten over het feit dat we beiden te snel iets zeggen waarvan we later denken ‘shit, had ik dat maar anders gebracht’. Op het moment dat we het daarover hadden kreeg Buddy zijn daily text, met daarin een wijsheid. De wijsheid van vandaag kwam neer op ‘denk na voordat je iets zegt want je kunt andere mensen kwetsen door wat je zegt’. Heel creepy aangezien we het daar net over hadden. Het is leuk om zo met hem te praten, het is een slimme jongen die veel weet, maar zich ook voor veel interesseert. Ik kan het goed met hem worden, zoals ik de eerste dag al meteen had verwacht.
Hierna zijn we gaan helpen op de crèche, wat erg leuk was. De kids waren ontzettend geïnteresseerd in mijn camera, wat de nodige leuke foto’s opleverde. Ook merk je dat ze ons al wat beter beginnen te kennen. Zo heeft het meisje waar ik eerder over vertelde (die zoveel huilde) vandaag nauwelijks gehuild, om maar even een voorbeeld te noemen. Etenstijd is leuk, vlak voor het eten ging ik ‘deze vuist op deze vuist’ met de kids doen, iets wat ze nog niet kenden. Erg grappig, ik denk dat ik ga proberen het ze aan te leren aangezien het een goede manier is om ze bezig te houden en ze het leuk vinden. Voor de tweede keer heb ik een heel jong kereltje gevoed, degene die dinsdag bij me in slaap viel. Uiteraard zit ik nu weer onder de vlekken van het eten, aangezien hij het erg leuk vind het uit zijn mond te halen en dan op mij te gooien. Zou ik ook leuk vinden, alleen denk ik niet dat het mij net zo makkelijk vergeven word als hem. We hebben vanmiddag film gekeken met de kids. Hierbij kwam er één jongetje de hele tijd naar me toe. Hij is vaak ondeugend en dat was nu ook weer het geval. Hij wilde van de bank springen, wat van mij natuurlijk niet mocht. In plaats van hem te straffen kietelde ik hem op mijn schoot uit. Hij vond dit zo leuk dat we het ritueel nog zo’n 20x hebben herhaald. Wat hij ook geweldig vond was dat ik op zijn neus drukte en ‘toettoet’ zei. Hij deed het telkens heel voorzichtig bij me terug. Ook gingen we zijn vingers en tenen tellen, zo schattig. Hij kan nog niet zo goed tellen, hoewel je dat op zijn leeftijd eigenlijk wel verwacht, maar vind het wel ontzettend leuk.
‘s Avonds zijn we uit eten gegaan met ons viertjes, Katinka, Mich, Diek en ik. We zijn naar Observatory gelopen en zijn daar geëindigd bij een Italiaan. Mich bestelde natuurlijk spare ribs, hoe kan het ook anders. Deze waren zo groot als een half zwijn, echt niet te geloven! Het eten was lekker en het was erg gezellig. Hierna hebben we thuis nog wat geborreld en daarna zijn we gaan slapen.

Pinguïn dag!! 16-2
Vandaag zijn we naar Simons Town gegaan om pinguïns te kijken in hun natuurlijke habitat. We waren weer met zijn viertjes, Mich, Diek, Katinka en ik. Simone had al andere plannen dus is niet mee, anders was het echt een huis uitje geweest. Eerst moeten we een uur met de trein rijden, de derde klas is prima te doen, goed te vergelijken met wat in Nederland de tweede klasse is. In de trein staan twee vrouwen, eentje van hen heeft zichtbaar (wat een vreemde woordkeuze is, maar weet zo niets anders) een visuele beperking, die beginnen te zingen. We zijn er al voor ‘gewaarschuwd’ dat er veel mensen zijn die gebruik maken van de handicap van een ander, door op deze manier geld proberen te verdienen. Hoewel het erg mooi klinkt geven we ze geen geld. Gelukkig is Simons Town de laatste stop dus kunnen we niet verkeerd uitstappen. Met een busje gaan we naar de plek waar de pinguïns verblijven. Het is zo ontzettend mooi, ik kijk echt mijn ogen uit. Overal waar ik kijk zie ik bergen en een zee die zo blauw is dat ik het bijna niet geloof. De lucht is strakblauw en het is lekker warm. We lopen eerst door een deel heen waar je gratis in kunt en de pinguïns van heel dichtbij kunt zien. Uiteraard moet Mich weer allemaal spannende paadjes uitzoeken om langs te gaan en wijkt hij van de route af om naar de pinguïns te lopen, het lijkt mijn vader wel! De pinguïns zijn zo leuk, ze lopen zo grappig en als ze springen dan maken ze echt een ‘hopje’. In het andere deel kun je ook met de pinguïns zwemmen. Naja, de pinguïns liggen lui te zijn op het strand en wij zwemmen. Als je wilt kun je de pinguïns aanraken, maar dat word niet aangeraden. Er zijn hier nergens hekken die je tegenhouden om naar ze toe te gaan. Wel houden we een gepaste afstand, je vinger eraf door een pinguïn is niet het verhaal wat we thuis willen vertellen. Het water is koud maar goed te doen, de omgeving is zo ontzettend mooi, ik kan niet geloven dat ik in dit paradijs ben. Wanneer we uitgezwommen zijn gaan we lunchen bij het restaurant. Ik eet lekkere loempia’s die me doen denken aan Brink. Hierna kijken we nog bij het winkeltje, maar mijn aandacht gaat het meeste uit naar een man die van kraaltjes die mooiste dingen maakt. Hij heeft allemaal hagedissen gemaakt van kraaltjes, een olifantenhoofd, neushoorns en ga zo maar door. Het is een aardige man die verteld dat hij alles zelf maakt (op dat moment maakt hij een prachtige blauwe mand), samen met zijn vrouw. Nooit geweten dat er zo’n verleiding van kraaltjes kan uitgaan. Voor mam koop ik een souvenir, dat ik niet verder ga bespreken anders weet ze ervan, en voor mezelf hagedissen sleutelhanger, love it! En tja.. nu mam nog niet van haar cadeau kan genieten, kijk ik er nog wel even naar.
We besluiten terug te lopen naar het station, wat een stuk verder is dan we denken. Achteraf misschien niet zo slim aangezien we allemaal verbrand zijn. We kijken in wat winkeltjes en ik ben vooral met Katink aan het kletsen. De treinreis terug is een stuk minder comfortabel, er is een deel van de trein gereserveerd voor een groep mensen. Waarom en hoe en wat, geen idee, maar raar vind ik het wel. We zitten op elkaar gepropt en het eruit komen voor onze halte gaat als volgt: duw duw, voorzichtig lopen.. tot een meisje tegen me zegt;; ‘just push!’ ik neem haar raad van harte en beuk Katinka voor me uit de trein uit. We liggen compleet in een scheur daarna, nog nooit zo’n pret gehad bij het verlaten van de trein.
Mich en ik zijn nog ‘even’ naar het internetcafé geweest, waar ik met m’n ouders, broertje en Brink via Skype heb gekletst. De bedoeling was om 20 minuten te internetten, maar we hebben er uiteindelijk bijna twee uur gezeten. Gelukkig is het goedkoop.
‘s Avonds gaan we op stap met Simone en haar vrienden. Simone heeft sinds vandaag een huur auto, waar ze Mich, Diek en mij in meeneemt naar haar vrienden toe, die wat verderop wonen. Het rijden gaat euhm... snel voornamelijk, en met hier en daar een stoepje. Aan het einde is haar wieldop zo beschadigd dat hij uitsteekt, beetje jammer. Op weg naar de stad (we zijn met een groep van ik gok 8 mensen) worden we aangesproken door een bedelaar, of we geld voor hem hebben. Het is een ontzettend jonge jongen, ik gok een jaar of 17. Om te voorkomen dat ik uit medelijden geld aan hem geef (ik geloof namelijk niet dat dit geld echt naar eten toe gaat, eerder naar drank of drugs), kijk ik de andere kant op en loop door. Hij laat het er echter niet bij zitten en begint tegen ons te praten. We moeten niet zo asociaal zijn, kunnen best wat missen, moeten niet denken dat omdat we blank zijn we bang moeten zijn, enzovoorts. Vooral mij moet hij hebben. Ik loop dan ook naar voren toe en schaar me tussen twee van de jongens om ervoor te zorgen dat hij bij me weg is. Angst is niet wat ik ervaar, maar ik vind het wel ontzettend vervelend. Voel me echt rot, ik loop over de straat om te stappen, hij om te overleven. Het verschil is te groot, het komt zo hard bij me binnen dat ik het liefste heb dat de jongen snel doorloopt zodat ik een biertje kan drinken en hem kan vergeten, hoe hard dat ook klinkt. Hij blijft echter bij ons lopen, is boos op Michel omdat hij hem aan de kant duwde, boos op mij omdat ik in zijn ogen bang voor hem ben, boos op iedereen omdat we hem niets geven enzovoort. Hij bedreigt ons, als we hem geen geld geven haalt hij zijn vrienden erbij. Michel gaat naar hem toe en bied zijn excuses aan omdat hij hem duwde. Echter, dit doet hij op zo’n manier dat ik bezorgd raak en Mich erbij weg trek. Op dat moment ben ik wel bang, bang dat Mich een tik krijgt of erger. Gelukkig gebeurd er niets en kunnen we rustig doorlopen. Of rustig.. na een paar minuten komt er weer een bedelaar aan. Echter, deze zondert één van de jongens af van de groep om hem op dreigende toon aan te spreken. Gelukkig is hij snel weer bij de groep en laat deze bedelaar ons snel met rust. Inmiddels heb ik geen zin meer in stappen, ik voel me ontzettend rot en wil het liefste onder m’n deken liggen en alles vergeten. De jongens waar we mee op stap gaan zijn erg lief en zorgzaam, net als Simone, ze vragen aan me of het goed gaat en of ik nog wel op stap wil. Het is niet dat ik me niet goed voel, alleen erg verdrietig. Ik wil iedereen wel helpen, alles geven, maar dat kan ik niet. Deze realisatie maakt me verdrietig en geeft me een onmachtig gevoel. Gelukkig kan ik er troost uit halen dat ik via mijn stage een bijdrage lever aan een beter leven voor een aantal vrouwen en kinderen. Op deze manier draag ik toch mijn steentje bij, daar hou ik aan vast.
De eerste bar waar we heen gaan is een bar waarbij een man rapt op de muziek. Het is improvisatierap die leid tot de meest geweldige teksten zoals; ‘fuck what you just heard, just move’ ‘love her man, don’t kill her man’ en nog meer van dat niveau. De tweede bar waar we heen gaan is een echte –hoe zeg ik dit netjes- gangster bar? Naja dat dekt de lading niet helemaal, maar het is in elk geval een bar naar mijn hart. Er wordt volop hiphop gedraaid waarop we helemaal losgaan. We zijn binnen gekomen doordat Jelmer, één van de jongens van de groep, aan de praat raakte met twee donkere jongens. Ze geven ons dansles, wat er vrij hilarisch moet hebben uitgezien en we hebben dikke pret. Eén van de jongens bied ons een lift aan naar huis, maar gelukkig houd Diek ons met beide benen op de grond en herinnerd ons eraan dat we hiervoor zijn gewaarschuwd. We slaan de lift af, of naja, we lopen naar beneden en pakken een taxi, en gaan naar huis toe.

Huisvrouwendag
Mijn moeder zou trots op me zijn!! Ik ben vandaag begonnen met het OPRUIMEN!!!! van onze kamer, heb vandaag drie wassen gedraaid en het eten gekookt. Zie je mam, ik kan het wel! Voelde me vandaag verder erg slecht, misschien gisteren toch te lang in de zon gelopen. Was de hele tijd aan het zweten terwijl ik volgens Mich koud aanvoelde. Erg vervelend dus. Helaas moet ik voor school nog wat verbeteren aan een verslag van een ander vak. Hier moet je echter ook een filmpje voor hebben die op de één of andere manier maar niet gedownload wil worden. Het is een filmpje waarop te zien is hoe ik een training geef, ik heb hem geprobeerd te downloaden op mijn stage en in een internet café maar beide is niet gelukt. Tot overmaat van ramp kan ik ook nog eens niet de jongen bereiken waarmee ik heb samengewerkt. Veel stress dus, waardoor ik me nog slechter voel. Uiteindelijk besluiten we weer naar het internetcafé te gaan om nogmaals te proberen het filmpje te downloaden of af te spelen, beide lukt niet maar gelukkig zie ik dat de deadline op de 27ste staat, ik heb dus nog even de tijd.
Het is lastig om te bepalen wat je hier gaat eten, vlees en aardappelen zijn geen probleem, maar verse groenten hebben ze hier niet echt. Komt nog eens bij dat er veel is dat Mich niet lust, ik geen vis en vlees eet en Diek ook zo haar dingen heeft die ze niet lust. Feest dus ;) Ik snap nu wel waarom mam het vervelend vind als er kritiek op het eten komt. Ik merk aan mezelf dat ik prikkelbaar word wanneer het niet goed is gelukt of niet helemaal in de smaak valt. Begin al een echte huisvrouw te worden geloof ik.
‘s Avonds gezellig muziek geluisterd met Katink en Mich en daarna thee gedronken met Diek, wat al echt een traditie begint te worden. Gelukkig voel ik me wel weer iets beter. Mich is nu druk aan het kijken welke concerten we hier allemaal kunnen bezoeken, volgens mij wil hij overal wel heen haha.