Week 8

Maandag, Tweede paasdag
Vandaag wederom niet zoveel bijzonders gedaan, het weer is nogal Hollands. Oftewel, erg veel regen. Erg jammer, ik had gehoopt nog even van de hitte te kunnen genieten en een mooi bruin kleurtje te krijgen.
Wanneer we naar de supermarkt lopen komen we altijd door een tunneltje heen. Hier liggen regelmatig zwervers, die hier ook wel Bergies worden genoemd. Zo ook vandaag, één stelletje en een andere Bergie, lagen onder dekens verstopt in de tunnel. Het vervelende is dat ik ze vaak over het hoofd zie en bijna op ze ga staan. Zo ook vandaag weer, ik loop keurig om het stelletje heen, maak geen lawaai zodat ze door kunnen slapen en stap daarbij bijna op de andere Bergie. Erg typisch weer. Op de terugweg heb ik alle drie de Bergies een rol koekjes en één grote fles drinken gegeven. Hopelijk hebben hun hiermee ook nog een beetje een leuk Pasen.
’s Middags zijn we naar het internet café geweest, hier heb ik lang met mijn ouders gesproken. Wat erg gezellig was maar er toch ook wel voor zorgt dat ik besef dat ik ze mis. Ook heb ik Kaya (onze hond) even gezien die helemaal gek werd toen ze mijn stem hoorde maar me niet zag. Hierna hebben Car en ik nog gezellig wat warme chocolademelk gedronken terwijl Diek en Mich nog aan het internetten waren. ’s Avonds lekker een soepje gekookt en daarna kaartjes geschreven voor mijn oppas kids en andere mensen. Morgen weer naar stage, erg veel zin in. Als het goed is mogen we een vergadering o.i.d. bijwonen over cliënten, omdat wij (Diek en ik) binnenkort elk counseling mogen verrichten. En natuurlijk is er morgen ook weer de Support Group waar ik ook erg veel zin in heb.

Dinsdag, Cliënt review & Support Group
Wauw, wat een drukke dag vandaag. Toen we binnenkwamen werd ik door Hermien gevraagd om een meisje rond te leiden die een paar dagen komt helpen in het centrum omdat ze vakantie heeft. Ze komt voornamelijk om in de crèche te helpen. Nadat ik haar heb rondgeleid en we de walk through hebben gedaan (weet niet of ik al eens heb uitgelegd wat dat is eigenlijk. Het idee is dat we elke ochtend een ronde door het centrum doen om te kijken hoe het met de vrouwen en kinderen gaat en of ze in het centrum blijven voor de dag of nog weg gaan), werden we gebeld door Hermien of we konden komen. Ze wilde namelijk graag dat we bij de cliënt review zaten. Dit houd in dat alle staff members die aan counseling doen vertellen hoe het met hun cliënten gaat en of er nog bijzonderheden en/of vragen zijn. Diek en ik hebben nu ook elk een cliënt toegewezen gekregen. Erg spannend, dat wordt de eerste keer dat ik echt één op één ga werken met een vrouw en zo’n grote verantwoordelijkheid draag. Maar wel erg gaaf en uitdagend, ik kan niet wachten! Tijdens deze drie en een half uur (!!!) durende cliënt review zijn we alle cliënten bij langs gegaan. Erg heftig want hierbij krijg je veel over de vrouwen te horen. Veel details die.. hoe zeg je het.. misselijkmakend? Shockerend? Een stomp in je maag? Verschrikkelijk? Gruwelijk? Onmenselijk? Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar wat er met deze vrouwen is gebeurd, dat gun je geen mens! Wel hebben we ook veel lol gehad omdat er ook dingen zijn die je aan het lachen maken in het centrum. Zo heeft één vrouw Dorothea de hele dag geholpen met van kantoor verhuizen om de dag erna te vragen of ze een nieuw kantoor had. Dat zijn natuurlijk wel de grappige en leuke dingen. De vrouw die ik toegewezen heb gekregen is een vrouw die ik tot nu toe erg vriendelijk vind. Zo bedankt ze ons altijd nadat we iets voor haar gedaan hebben of na de Support Group. Wel ben ik erg benieuwd naar haar verhaal en naar in hoeverre ze zich voor mij open stelt.
Hierna hebben we snel wat gegeten om binnen een half uur aan de Support Group te beginnen. Vandaag begonnen we weer met een trust game om te werken aan het vertrouwen van de vragen. De knuffel die aangeeft wie er mag praten, was er ook weer bij en doet zijn werk perfect. De vrouwen wijzen elkaar er onderling op dat ze de knuffel niet hebben dus niet mogen praten en je merkt dat ze het ook fijn vinden om wat in hun handen te hebben wanneer ze over dingen praten. Vandaag voor het eerst een oefening gedaan die betrekking heeft op positieve psychologie. De oefening is erg simpel en willen we voortaan gebruiken om de Support Group mee te openen. Het gaat erom dat de vrouwen het meest positieve/leuke moment van de week delen met elkaar. Vandaag was het heel bijzonder omdat er drie vrouwen in tranen uitbarsten. Eén vrouw omdat ze vertelde dat ze een rot week had gehad. Blijkbaar hebben er anderen in het centrum over haar gepraat achter haar rug om en haar hierbij onder andere beschuldigd van het misbruiken van haar zoontje (een nog erg jonge, prachtige baby). Dit heeft haar diep geraakt en om eerlijk te zijn.. mij ook. Iedereen is voor dezelfde reden in het centrum, ik snap niet waarom sommigen elkaar dan zo onnodig kwetsen. Daarbij is dit een vrouw die hard werkt en daarnaast alsnog zoveel mogelijk tijd met haar zoontje probeert door te brengen. Het raakte mij dat ze wel zo open was om het te delen terwijl ze zei dat ze geen vertrouwen meer in wie dan ook had.
Hierna vertelde een andere vrouw dat haar gelukkigste moment was toen twee andere vrouwen (waarvan er eentje op dat moment in de groep zat) haar mee uit lunchen had genomen. Ze was hier ontzettend dankbaar voor omdat ze zich voelde alsof ze met familie was. Hierbij waren er tranen zichtbaar en toen ik aan de andere vrouw die haar mee uit lunchen had genomen wat ze voelde, begon ook deze te huilen. Ze hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en bedankt. Ik vond het zo ontzettend mooi dat ik zelf ook een brok in mijn keel had. Ik heb net vanochtend alle verhalen van deze vrouwen gehoord en dat ze dan toch zoiets moois voor elkaar doen en zo kunnen genieten van de kleine dingen, ik vind dat onwijs mooi. Dat doet mij als persoon toch wel heel veel goeds.
Na deze hectische dag heb ik nog met Car en Diek een pakketje opgehaald van het postkantoor. Car wacht al heel lang tot ze eindelijk haar pakje kan ophalen en nu was het eindelijk zover. Haar vriendje heeft een prachtig canvas doek met allemaal foto’s opgestuurd, zo ontzettend lief! Hierna hebben we nog hardgelopen en nu ben ik eigenlijk wel bekaf. Toch wel erg indrukwekkend om alle verhalen te horen, om te merken hoe open de vrouwen zijn ondanks dat ze roepen dat ze niemand vertrouwen en hoe eenvoudig het eigenlijk is om een verschil te maken, als je maar wilt. Ik hoop zo dat de vrouwen wat hebben aan het werk dat ik verricht.
Oh nog een mooi moment, de vrouw waar ik vorige week een akkefietje mee had is deze week in de crèche. Toen ik daar binnenkwam rende haar dochtertje op me af met open armpjes en gaf me allemaal knuffels. Ze achtervolgde me echt om me te knuffelen. Haar moeder zei toen ‘she really likes you!’ en keek hier ontzettend gelukkig bij. Dit doet me uiteraard altijd goed om te horen, maar om het van haar te horen doet me eigenlijk wel extra goed. Vooral omdat ik het gevoel had dat ze me ‘maar’ als een vrijwilliger zag en dat dit dankzij haar dochtertje wat is bijgedraaid. Stiekem streelt dit mijn ego wel een beetje.

Woensdag, Goed begin van de ochtend
Bijna huilen van geluk in de ochtend zie je mij niet vaak doen, eerder omdat ik mijn lekkere bedje uit moet, maar vanochtend is het toch bijna gebeurd. De cliënte die ik gisteren heb toegewezen gekregen om counseling mee te doen vertelde vanochtend wat meer over zichzelf en over haar 21 jarige dochter die ook in een gewelddadige relatie zit. Erg heftig, maar wel bijzonder dat ze zo open is. Daarna vertelde ze Dieke en mij dat ze het zo fijn vond dat wij ‘beautiful ladies’ er waren, dat wij zomaar alles achter ons hebben gelaten om hen te helpen en dat dit God wils is geweest. Nou ben ik niet gelovig maar het raakt mij wel als een gelovig persoon mij verteld dat ze het gevoel heeft dat ik door God gezonden ben. Ik bedoel, God stuurt geen slechte mensen naar je toe om te helpen, toch? Ze was zo positief en zei zulke lieve dingen, dat ze zelf tranen had, maar ik ook bijna. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven (Weg met de grenzen) en er daarna de hele dag van genoten. Ik weet wel dat ik dat ik erop moet gaan letten dat ik grenzen aangeef. Het is mooi wat ze zegt, en bijzonder, maaaaaaaaaaar ze is wel mijn cliënte en ik moet wel een professionele relatie met haar aangaan. Oké, werken aan de afstand dan maar.
Omdat er parenting support was waar Diek en ik niet meer bij mogen zitten omdat we nu de Support Group hebben, was het weer een drukte in de crèche. Tijdens parenting support komen ook alle jonge kinderen in de crèche, wat leuk maar ook erg vermoeiend is. Hierna hebben we nog even met Grace (de psychologe van buitenaf die de parenting support doet) gepraat. Ik vind het zo’n lieve en wijze vrouw. Het liefste zou ik haar schaduwen zodat ik kan zien hoe zij met haar cliënten werkt en ik hiervan kan leren. Ze gaf ons complimenten over de Support Group en vertelde dat de vrouwen vandaag tijdens parenting support ook erg supportive naar elkaar waren. Ze boden echt steun en waren heel open. Ze gaf ons hier veel credit voor, wat ontzettend veel voor mij betekend. Ik denk ook voor Diek, maar kan natuurlijk niet voor anderen spreken. Het is zo fijn om te voelen dat ik/we eindelijk echt verschil beginnen te maken. Grace had dit ook tegen Hermien gezegd, die ons hier later veel complimenten voor gaf. Ze vertelde ook dat de opkomst tijdens Support Group nog nooit zo hoog was geweest als nu. Echt geweldig om te horen! Ik voelde me al op mijn plek in het centre, maar nu eigenlijk nog meer. Het gaat zo goed de laatste tijd, de kinderen zijn gek op mij (en ik misschien wel nog gekker op hen) en ook met de vrouwen kan ik het goed vinden. Een heerlijk gevoel. Vandaag weer lang met Hermien gepraat over hoe het ging, dat ze vind dat we het goed doen en ze heeft ook even stoom afgeblazen over dingen die haar dwars zaten.
’s Avonds zijn Carla, Diek en ik naar het Jazz festival geweest. Dit was in de stad en for free, dus daar moesten we wel even een kijkje nemen natuurlijk. Mich en Miriam hadden er geen zin in, dus die zijn thuis gebleven. Het was echt een ontzettend leuk festival, ik heb met volle teugen genoten. Er was één podium en ontzettend veel mensen. Wanneer er een band was afgelopen werd er andere muziek gedraaid waarop zo goed als alle Afrikanen helemaal los gingen. Het mooie was dat ze één bepaald dansje hebben die ze dan met een hele grote groep doen. Dappere dodo die ze is, heeft Carla gevraagd aan één van die vrouwen of ze het ons ook konden leren. Het was echt geweldig grappig, ik bakte er nog niet zoveel van terwijl het dansje opzich niet eens zo moeilijk is, het gaf echt een gevoel dat je samen één bent, en dat gevoel vind ik erg bijzonder. We zijn Simone (oud huisgenootje) en Jelmer (Haar scharrel) ook nog tegen gekomen, wat wel weer gezellig was. Oh ja, grappig feit, in de rij bij de wc’s ben ik nog versierd door een grote, gespierde neger. Eerst zaten we heel gezellig te praten over van alles en nog wat en naïef als ik ben, dacht ik er verder niet echt over na dat hij wel eens meer zou willen. Tot hij mijn nummer vroeg. Ik heb er maar van gemaakt dat ik een ontzettend jaloers vriendje heb (Sorry Mich) dus dat mij dat geen strak plan leek. Hierna ben ik maar met de homo voor mij in de rij gaan praten, misschien toch iets verstandiger haha. Toen we thuiskwamen heb ik nog heel lang met Carla gepraat, voor de afwisseling. Ik begin haar al meer als een vriendin te zien en vind haar echt een mooi en leuk mens.

Donderdag
Jeetje, wat heb ik veel geregeld vandaag en wat voelt dat lekker! Vanochtend eerst heel lang op Kate, de dochter van Hermien gepast. Hermien en Dorothea (een andere staff member) waren zo ongelofelijk druk. Je kijkt je ogen echt uit, ze rennen letterlijk!! het hele gebouw door en zijn zo druk bezig. Dus heb ik ‘even’ op Kate gepast. Geweldig! Ze kan net staan, als je haar vasthoud tenminste en is erg vrolijk. Hoewel ik nooit zeker ben wie er meer pret heeft, zij of ik. Wat lijk ik wat dat betreft toch op mijn pap, zit ik daar met zo’n klein kindje, en wie is dan degene die de meest gekke geluiden maakt en zich het minst volwassen gedraagt? Guilty! Hahaha. Heb nog lekker met haar in de tuin gewandeld (het is niet zo gek dat ik al weken last van mijn rug heb –zucht-) en gezellig ‘gekletst’. Hermien was erg blij dat ik op wilde passen, terwijl ik juist erg blij was dat ik op mocht passen. Vooral omdat ik eigenlijk al van plan was geweest om te vragen of ik even met Kate door de tuin mocht lopen. Gewoon, zelf even een rust momentje pakken, maar ook omdat ik weet dat Hermien het heel druk heeft dus dat Kate dan best veel in het kantoor zit, waar Hermien zich op haar beurt weer schuldig over voelt.
De rest van de dag vloog voorbij, de donation rooms zijn eindelijk helemaal leeggehaald, ik heb tijd op de crèche doorgebracht wat heerlijk was, en zoals ik al zei van alles geregeld. Op de crèche was ook de ‘nieuwe vrouw’ (dit is haar tweede dag) aanwezig. Het viel haar op dat ik goed met de kinderen kon omgaan en dat ze mij mochten. Ze vond dan ook dat ik maar crèche leidster moest worden, zo lief. Ik moet ook toegeven, het was ook heel fijn met de kids vandaag. Eigenlijk heb ik niets gedaan, gezeten en geluisterd/geobserveerd. Er huilde een meisje, dat heb ik op mijn schoot gezet waarop ze niet meer weg wilde. Wat wel moest, omdat er nog meer kinderen bij mij wilden zitten. Uiteindelijk heb ik het maar een beetje door gewisseld. Ik vind dat zo leuk hea, een beetje met de kids knuffelen en gek doen. Het enige probleem is dat ik hele erg rugpijn heb, is wel goed te verklaren, ik sjouw veelte veel rond met de kids en sport nu niet zoals ik normaal doe, dus worden die spieren ook niet echt getraind. Maar goed, komt wel weer goed, is niet zo gevaarlijk (hea pap?). Ook heb ik een afspraak gemaakt met mijn cliënte voor counseling, maandag gaan we de eerste sessie hebben. Spannend hoor!! Maar ze was wel erg dankbaar en enthousiast, wat erg fijn is en mij wat vertrouwen geeft. Niet dat ik haar laat merken dat ik het zo spannend vind. Jammer genoeg had ik de hele dag al wat hoofdpijn, maar werd het de laatste uren wel heel erg. Ik was ontzettend duizelig en mijn hoofdpijn was echt niet te harden. Ik was dan ook erg blij toen ik thuis was en op bed kon gaan liggen. Heb eindelijk het kaartje van mijn ouders binnengekregen! Een lief paaskaartje, dat uiteraard ook weer op mijn kast komt te hangen.
Mijn hoofdpijn en duizeligheid zijn pas weg gegaan toen ik mama via de Skype sprak. Mam is vandaag eindelijk geopereerd. Nadat ze vanaf december al last heeft van haar buik en twee keer opgenomen is geweest in het ziekenhuis, is eindelijk maar toch haar blindedarm verwijderd. Als er iets is waar ik mij extreem druk om maak, of dat nou bewust of onbewust is, krijg ik last van spanningshoofdpijn. Het voelt dat net of er een band heel strak om mijn hoofd word getrokken en mijn hele wereld draait rondjes. Pas toen ik mam sprak was dit gevoel eindelijk over. Tja, van wie zou ik dat toch hebben, dat druk maken om anderen? Het was echt fijn om mam te spreken en pap een beetje, voor zolang die stil kan zitten haha. Het blijft dan ook altijd rot om doei te zeggen en op te hangen.
Gelukkig had ik daarna afleiding, heb gezellig met Miriam en Carla biertjes in de tuin gedronken. Heerlijk, gewoon kletsen, kaarsje erbij aan en je nergens druk over maken. Ik mag deze meiden echt heel graag en we hebben zelfs al plannen gemaakt om samen Miriam op te zoeken wanneer ze in Berlijn gaat wonen. Miriam komt oorspronkelijk uit Duitsland en wil daar na haar stage ook gaan afstuderen en wonen. Mich is weer weg vanavond, hij mag de merchandise van Zinkplaat regelen vanavond. Dit is de band van één van zijn stagebegeleiders. Hij mag dus bij hun optreden shirtjes en cd’s gaan verkopen. Toen hij siste had hij ‘al’ twee shirtjes verkocht, maar gelukkig heeft hij het wel heel erg naar zijn zin. Ben zo trots op hem, hij werkt echt hard hier zonder te klagen dat hij vroeg zijn bed uit moet of lange uren maakt. En het mooiste vind ik om te zien hoeveel plezier hij eraan beleefd.

Trouwens, bedankt dat jullie mijn verslagen lezen. Vooral de reacties vind ik ontzettend leuk! Doet me echt veel goed en daar kijk ik ook altijd ontzettend naar uit. Dank jullie wel