Week 9

Maandag, Nin jitsu
Vandaag eindelijk weer naar stage. Vooral op de counseling sessie verheugde ik me heel erg, maar daarnaast is er natuurlijk ook Support Group en het weerzien van de kids. Helaas zit ik weer in een periode waarin ik de hele nacht aan één stuk door droom. Volgens Mich ben ik ook weer druk aan het praten in mijn slaap. Erg grappig voor hem natuurlijk, maar voor mij het nadeel dat ik altijd moe wakker word. Op stage meteen hard aan het werk om alles te verzamelen voor Support Group. Ik had de oefening bedacht dat iedereen een compliment voor elkaar op een kaart schrijft. Ieder persoon krijgt dus aan het einde van de oefening een kaart terug met daarop allemaal complimenten. Tijdens het voorlezen vloeiden de nodige tranen, zoals we inmiddels gewend zijn bij Support Group. Het is erg bijzonder en aangrijpend om te horen dat zoveel vrouwen nog nooit zoveel positiefs over zichzelf hebben gehoord en dat het ze echt goed deed. Eén vrouw werd het teveel en die is huilend de groep uitgelopen, Dieke is later nog naar haar toe gegaan maar ze wilde niet meer praten, het kwam wel goed zei ze. Dat voelt natuurlijk niet erg fijn, maar wat kun je eraan doen? We hebben er een melding van gemaakt en haar verder maar gelaten.
’s Middags zou ik counseling hebben maar de vrouw moest helaas afzeggen omdat ze voor het regelen van haar scheiding op pad moest. Erg jammer, maar gelukkig kan het meteen de dag erna plaatsvinden. Wat voor mij een ‘oh my god als ik nu maar niet ga janken’ moment was, was toen één jongetje (die sinds de laatste weken meer naar me toe trekt) thuis kwam van school, mij zag, begon te lachen en daarna met open armen naar me toe rende. Heel erg filmachtig, stiekem heb ik dan ook even gecheckt of er geen regisseur aanwezig was. Verder ben ik eigenlijk met van alles erg druk geweest, rende van hort naar her. Heb onder andere toestemming gekregen om te beginnen met Kid Skills met één van de kinderen. Dat is een coaching methode die in plaats van naar problemen, naar de vaardigheden die je nodig bent om deze problemen op te lossen kijkt. Lekker positief dus en erg leuk om te doen. Het ’s middags meteen een afspraak gemaakt met het meisje dat ik mag coachen, die daar erg enthousiast over was. Het liefste wilde ze op dat moment beginnen, maar we hebben toch maar een afspraak voor woensdag gemaakt zodat ik me nog even kan voorbereiden.
’s Avonds was het dan eindelijk zover, de eerste les Nin jitsu. Mijn god, wat was ik nerveus! Ik wist er geen drol van, alleen dat het een vechtsport is en dat Car en Mir niet meer mee gingen. Dus Katink en ik op weg, mijn god wat was ik nerveus. De laatste keer dat ik een nieuwe sport probeerde was ik zeven jaar oud. De man die ons les gaf was wel heel erg aardig en tot mijn verrassing was er nog een meisje in de groep. Hoewel, meisje, stoere vecht chick is een betere omschrijving. Ze is dun, heeft een vlecht tot onder haar kont, bril op en doet me een beetje aan een spitsmuisje denken. Maar ze staat haar mannetje wel, zelfs tegen de meest brede kerel die er was! De warming up was de eerste uitdaging, we moesten licht door onze benen heen (Wat brand na twee minuten) en dan ‘relaxt’ je spieren losmaken. Een hele opgave dus, hoewel ik er niet over peinsde om eerder naar beneden te gaan als de man die ons les gaf (wat ik de dag erna goed kon voelen). Tijdens de warming up werd het wat ‘bruter’, we moesten elkaar in de buik slaan en ook tegen elkaar aan beuken en dergelijke. Dat voelde echt heel erg vreemd. Later wat meer echt bewegingen geleerd die je kunt gebruiken als iemand je aanvalt. Heel erg gaaf, je voelt gedurende de tijd dat je er beter in wordt en dat je na de les denkt ‘wauw ik kan mezelf al een heel stuk beter verdedigen’. Wat natuurlijk onzin is, na één les zal je jezelf vast niet heel veel beter kunnen verdedigen. Ik vind het wel erg gaaf om een nieuwe sport te leren, nieuwe mensen te leren kennen en iets met Katinka te doen. Hierna was ik wel gesloopt natuurlijk.

Dinsdag, Counseling
Eindelijk, na al die jaren op school oefenen in toneelstukjes en erover nadenken hoe het dan zou zijn, is het tijd om mijn eigen counseling te beginnen! Eerst hadden we cliënt review, waarin alle cliënten worden besproken, wat zijn de bijzonderheden, wat is er nieuw, enzovoort. Ik vind dat altijd zulke ontzettend leuke bijeenkomsten, ook al is dit nog maar de tweede die ik ook mag bijwonen. Na deze bespreking had ik dan eindelijk maar toch mijn eerste sessie. Het was eigenlijk de bedoeling dat we alleen een formulier doorliepen, maar na de eerste twee vragen begon ze al te praten over hele andere dingen. Omdat ik het gevoel had dat ze al heel lang zat te wachten tot ze het hier met iemand over kon hebben heb ik haar laten praten. Ik heb zoveel mogelijk aantekeningen gemaakt en zo min mogelijk doorgevraagd omdat ze van de hak op de tak sprong en het meer leek alsof ze alles er even uit wilde hebben, dan dat ze één verhaal wilde vertellen. Het was een hele goede sessie, met een paar tranen en aan veel dankbaarheid. Omdat ze hier was, omdat ze werd geholpen en omdat ik haar counselor ben, wat wel gek voelt dat iemand daar dankbaar voor is. Nog een hele tijd op Kate (dochter van Hermien) gepast. Hermien had een vergadering dus stelde ik voor dat ik wel op haar kon passen. Heerlijk met haar in de tuin gewandeld samen met Dieke. Ik geniet echt van deze kleine dreumes, ze is zo heerlijk bezig de wereld te ontdekken en zuigt echt alle aandacht die ze krijgt op.
Heb voor het eerst in tijden trouwens spierpijn, wat erg leuk is als je kantoor een trap omhoog zit. Voelt opzich wel lekker, eindelijk weer het gevoel dat ik écht iets gedaan heb.
’s Avonds zijn we, Carla, Michel en ik, met een groepje uit eten geweest van een ander huis. Er was een pasta aanbieding in een restaurant bij hun huis in de buurt waar we heerlijk hebben gegeten. Het is echt lekker om andere mensen te zien dan de mensen die je dagelijks ziet. En uit eten is hier veel goedkoper dan zelf koken, dus ook daarvoor hoeven we het niet te laten.

Woensdag, Kids Skills
Ook deze dag vloog weer voorbij, geen idee waar de tijd blijft maar het gaat mij veelte, maar dan ook echt veelte snel voorbij! Gisteren is een collega van Dieke uit Nl om het leven gekomen bij een eenzijdig auto ongeluk. Erg bizar, meisje was nog maar 23 jaar oud. Dat grijpt mij wel aan en je kunt goed aan Dieke zien en merken dat het haar heel erg aangrijpt. Sneu hoor, dat zijn wel momenten waarop je in Nederland zou willen zijn en goed merkt hoe groot de afstand is. In dit geval voor haar natuurlijk, ik wil hier nog lang niet weg, maar toen mam geopereerd werd had ik dit gevoel al heel erg, laat staan als er iemand overlijd.
Vandaag weer van alles geregeld en gedaan, ´s ochtends natuurlijk weer in de crèche. De kinderen gingen vlinders vangen en we hebben samen zaadjes uit blaadjes gehaald. Ook hier voel ik papa´s aanwezigheid, ik zei letterlijk tegen de kinderen ´Nee, niet van de boom plukken, pak degene maar die op de grond liggen´. Als ik het me goed herinner zei pap dat vroeger ook tegen mij, omdat het anders zonde van de bomen was. Ik weet nog één keertje dat Steef zei ‘als je het eraf plukt moet je het ook opeten, anders is het nutteloos dat je het eraf plukt’. Na een gesprekje met Buddy gisteren, die aangaf dat één meisje die een luier draagt eigenlijk zindelijk is maar dat haar moeder haar niet zindelijk laat zijn omdat dat meer moeite kost, heb ik besloten om de kinderen op de wc te zetten. Gewoon, twee keer per dag. Ook om te voorkomen dat ze ergens anders plassen, wat regelmatig voorkomt. Zo waren ze maandag nog druk met in de zandbak plassen, getver de getver. Hermien doodleuk: ‘How do you feel about sand now?’, met een grote grijns op haar hoofd. Dus sinds gisteren doe ik dat met de kids, wat ze erg leuk vinden omdat ze daarna én mogen doortrekken (gaaf man!) én handen mogen wassen MET zeep (wiehoeee). Waar kinderen al niet blij van kunnen worden.
’s Middags was het dan eindelijk tijd voor Kids Skills! Het meisje kwam het kantoor in, gaf mij en daarna de rest van de vrijwilligers/stagiaires een dikke knuffel en toen hebben we een kantoortje gezocht. Het is wel duidelijk dat dit meisje geen counseling krijgt, of nog niet in elk geval. Na een paar vragen die met Kids Skills te maken hadden begon ze over vroeger te vertellen. Ik vind dat zo indrukwekkend hea. Een heel verhaal over haar vader, die haar broertje wel maar haar niet zag staan. Een vader waarbij zij alles verkeerd deed en haar broertje alles goed. Hoe anders is dat bij mij thuis? Waar ik papa’s oogappeltje ben? Waar ik hem kan vertellen wanneer hij te chagrijnig is of wanneer hij die twinkel in zijn ogen heeft wanneer hij speciaal voor mij worteltjes (shit wat mis ik die!) heeft gekookt. Het is zo indrukwekkend om haar dit te zien vertellen, om te zien hoe ze er nu nog last van heeft om haar te horen zeggen dat ze het niet erg vind dat ze hem niet meer ziet. Heel aangrijpend allemaal. Gelukkig ging Kids Skills erg goed en zei ze na afloop dat ze het erg leuk vond. Ze wilde het liefste vrijdag alweer de volgende sessie. Heb het toch even uitgesteld naar volgende week zodat ik wat meer tijd heb om me voor te bereiden en met Hermien kan overleggen over hoe ik verder kan gaan met counseling met haar. Het is echt een schat van een meisje, waar ik al veel langer een goede band mee heb. Dat ik iets wezenlijks voor haar kan doen voelt erg goed.
’s Avond was het weer tijd voor Nin jitsu. Carla is ook meegegaan vandaag, zo leuk! De sessie vandaag was qua conditie veel pittiger dan maandag. Opdrukken op je vingertoppen, buikspieren trainen (shit die bestonden ook nog), iemand over je buik laten lopen terwijl je je buikspieren traint (dan wil je ze wel aanspannend hoor), leren hoe je iemand een mes afhandig maakt, elkaars vuisten wegslaan, en natuurlijk het heerlijke door de benen gaan. Ik was KAPOT na afloop, maar wat een heerlijke sessie! Vooral erg gaaf toen we leerden hoe we iemand een mes afhandig kunnen maken, ik trainde met een jongen die er al langer op zit als ons, maar er niet helemaal uitkwam. En, jeej good for me, ik kon het hem uitleggen hoe het wel moest. Klinkt echt stom, maar was echt een trots momentje. Over trots gesproken, ik voel aan mezelf dat mijn zelfvertrouwen groeit met alles wat ik hier doe. Vooral met alles wat ik op stage doe, maar ook met hoe ik groei hier en hoe ik me hier red. Ook het samenwonen, gaat zo ontzettend lekker nu, het voelt echt heel goed met Mich. Dat deed het altijd al wel, maar ik heb wel het gevoel dat we nog verder naar elkaar toe zijn gegroeid. Ik heb nu de drang ook niet meer om het perfecte vriendinnetje te zijn, dat ben ik niet en zal ik nooit worden, is ook niet nodig. Dat neemt erg veel druk bij mij weg. Ook is het zo ontzettend fijn om nieuwe vrienden te maken, Miriam en Carla, ik zie ze echt als mijn vriendinnen nu. En zoveel steun als ik krijg, via kaartjes, berichtjes, mailtjes, noem maar op, dat voelt echt super. Kan dat gevoel niet uitleggen maar ik voel me echt een sterker persoon als ik ooit was.