Week 24, Zondag

Zondag, Autorijden
Grootste deel van de dag doorgebracht in de auto. Nadat we ons huisje hadden leeggehaald en zo’n vier keer hadden gecheckt, zijn we op pad gegaan. Ik had het huisje zo grondig gecheckt dat ik zelfs een sok van iemand anders onder het bed uit trok. Iehl iehl iehl!!!!
Het rijden wordt al gemakkelijker, ik merk nu dat ik beter aanvoel wanneer ik een pauze nodig ben en dat ik het gemakkelijker een uur achter elkaar volhoud. Ik stop na elk uur dat ik heb gereden zodat ik het goed blijf volhouden. In één of ander dorpje zijn we naar de supermarkt gegaan omdat ik ontzettend zin in chips had en dit moest stillen. Geen zorgen, vanaf september ga ik sporten als een malle en op een dieet zodat ik eindelijk die strakke buik heb waar ik jaren van droom maar niet genoeg moeite voor doe. Maar goed, terug naar de supermarkt. Voor de supermarkt stond een jongen met een stok heel vrolijk naar me te zwaaien, lief! Jammer genoeg kwam deze jongen zodra we weer in de auto zaten naar onze auto toe om, om geld te bedelen. Hea bah, wat jammer nou. De jongen liep slecht en had aan één hand zes vingers. Say what? Ja, ik heb het ook niet verzonnen. Mich had een briljant idee, namelijk de jongen zijn oude krukken geven! Dus hoppa, Mich springt die auto uit en tovert de krukken tevoorschijn. Maar denk maar niet dat de jongen ze wil. Hij vond zijn stok prima maar wilde wel graag onze slaapzak. Ach, vooruit, neem jij die slaapzak maar. Hij was er helemaal blij mee en was hem druk aan het inspecteren toen we weg liepen. Binnen no time stonden er meer mensen omheen om te kijken wat het gekke blauwe ding nou precies was, of tenminste, ik denk dat dat is wat ze aan het onderzoeken waren. Afijn, wij rijden verder hoor ik opeens een soort ‘bam’ geluid, maar dan zachtjes. Dus ik vraag heel nonchalant aan Mich ‘hebben wij iets op de auto laten liggen wat eraf kan vallen?’ ‘neuhhh’ was zijn antwoord. Dus wij doorrijden. Nog geen vijf meter later (ja je voelde het goed aankomen) zegt Mich ‘mijn zonnebril!!! Mijn zonnebril viel!!!’. Hoe kan het ook anders. Mich en die zonnebril.. ik weet niet wat dat is maar als het ding meegaat naar Nederland ben ik verrast. Hij is hem al zo vaak vergeten. In Ethosa op de wc, in Ethosa bij het restaurant, bij een ander restaurant, bij een ander huisje en ga zo maar door. Hoe hij het doet, geen idee, maar volgens Mich zelf is dit genetisch bepaald, iets waar ik me niet over uit laat ;)
Afijn, zonnebril op de grond, wij in de auto omkeren en op zoek. Denk maar niet dat het ding er nog lag. Ik dacht zelf dat de jongetjes die langs de kant zaten hem misschien hadden gepakt, ik bedoel, dat zou ik ook doen. We reden terug naar de supermarkt waar de jongen nog steeds zijn slaapzak stond te bewonderen en waar het inmiddels zo katsie druk was dat keren een hele opgave was. Ik hoor mijn broertje al lachen, die vindt dat ik daar nooit iets van bak. Nou Rich, dit keer was het echt helemaal stampen vol en denk maar niet dat de mensen aan de kant gaan als je de auto probeert te draaien. Daarbij stonden er ook allemaal hele jonge, schattige jongetjes te bedelen bij mijn raam. Hoe vervelend ik het ook vind dat jongetjes van vijf/zes al bedelen, ik ga niet over ze heen rijden. Eindelijk terug op de weg werd ik door een man heel enthousiast vanuit de auto gewuifd. Euhhh oké, of jij hebt de zonnebril of jij wilt ook geld van ons. Toch maar even stoppen en ja hoor, daar kwam de zonnebril uit de mouw, het ding was dus inderdaad gevallen en deze man had hem zo snel mogelijk gepakt. Uiteraard heeft Mich hem wat geld gekregen, waardoor de waarde van de zonnebril ondertussen al aardig stijgt. Ik lach me er kapot om en ben vooral benieuwd wanneer hij hem weer vergeet.
Verder onderweg dooie diertjes gezien, honden, koeien en nog iets waarvan de darmen te zien waren maar ik geen idee heb wat voor diertje het ooit was. Ook veel levende dieren gezien, maar dan meer het ‘gewone’ kaliber wat altijd voor de auto langsloopt alsof ze de baas van de weg zijn. Heerlijk, hou ik van! En dan bedoel ik ezels, koeien, honden, paarden, hoewel die meestal wel aan de kant blijven staan, struisvogels en verder schiet het met eventjes niet te binnen. Er liepen ook een soort stokstaartjes langs de weg, geen idee wat het echt waren, maar schattig waren ze wel. Tijdens één van onze stoppen waren er een heleboel mannen die onze ‘ka meee raaa’ wel wilden zien. ‘gelukkig’ hadden we deze in de auto, hoewel ik niet denk dat ze iets kwaads in de zin hadden maar je weet maar nooit.
Toen we over de grens wilden moesten we weer allerlei papieren invullen en een road permit voor Namibië aanvragen. En toen was het zover, we waren weer in Namibië. Dacht ik. Er kwam een man druk gebarend die wilde dat ik de auto in de achteruit zette en terug reed. Blijkbaar had ik een stop sein gemist. Die, ter mijn verdediging, in de bosjes stond en daarbij dacht ik dat dit stomme bord alleen gelde als je nog niet alle papieren had ingevuld. Toen ik mijn auto stil had staan kwam er een hele grote, brede, boze man op ons aflopen. Het liefste verdween ik op dat moment onder mijn stoel of gaf ik hem een beste trap in zijn edele delen. Oftewel, we hadden bij het zien van elkaar al niet zo’n best gevoel over elkaar. Mijn gevoel versterkte toen hij me vertelde dat ik geen goede chauffeur ben omdat ik het stop bord had gemist. Ik denk dat zijn gevoel versterkte .. nou ja, dat versterkte waarschijnlijk niet want ik was nogal onder de indruk en heel erg moe dus ik zat eigenlijk meer mijn best te doen om of niet te gaan huilen of niet de autodeur met een ontzettend rot gang tegen hem aan te knallen. Maar goed, braaf de papiertjes ingevuld (Wat hij ook zelf had kunnen doen) en daarna de grens over. Meteen hierna is er een ‘Rest Camp’ waar je kunt overnachten. Omdat ik inmiddels zo gaar als een klontje was besloten we hier te overnachten. Het is goedkoop, lekker rustig en Christelijk. Ja, we hebben het weer voor elkaar. Weer twee eenpersoonsbedden (dit maal niet vastgeschroefd dus wel aan elkaar te zetten) en overal kruizen, zelfs op de menu kaart. Nou ja, de mensen zijn vriendelijk, de kamer is prima en ik hoef niet verder te rijden.
’s Avonds eigenlijk voornamelijk bier gedronken en op internet gezeten. Het eten viel nogal tegen, het enige wat ik als vegetariër kon krijgen waren ‘verse’ groenten en patat. Volgens mij kwamen de groenten regelrecht uit blik, zo smaakte het in elk geval. Maakt niet uit, het bier was wel lekker.
Onze volgende stop is Windhoek. Helaas zit er tussen Buitepos (Waar we nu zijn) en Windhoek niet echt meer een dorpje en vonden we Windhoek de vorige keer niet zo heel erg spannend. Nu balen we best wel dat we zo snel naar Namibië zijn gereden en niet nog wat langer in Botswana hebben doorgebracht. Hopelijk vinden we nog wat om te doen de komende dagen, aangezien het onze laatste in Namibië zijn.