Week 25

Maandag, Solitair
Wauw, de tijd vliegt!! Aan de ene kant heel mooi, want ik wil iedereen weer zien maar aan de andere kant.. Blugh ik moet er niet aan denken om weer in Nederland te zijn. Die gedachte gaat me al meer tegenstaan. Het zou veel mooier zijn als ik met al mijn familie, schoonfamilie en vrienden naar een ander land zou kunnen verhuizen.
Vanochtend dacht ik eventjes dat ik thuis was. Ik hoorde een busje starten en dacht ´oh papa gaat zo naar het werk´. Tot dat ik hem niet tegen Kaya hoorde praten en de deur beneden niet open en dicht hoorde gaan. Toen besefte ik half dat ik ergens anders was. Ook droom ik constant over paardrijden, dus ook dat wordt erg gemist. Het is dus toch niet helemaal verschrikkelijk om straks weer thuis te zijn haha.
We zijn vandaag naar Windhoek gereden, daar hebben we bij het toeristen office gevraagd hoe lang het rijden is naar Sossusvlei, een plek met allemaal duinen dat erg mooi schijnt te zijn. We hadden toch niet zo’n zin om alleen maar in Windhoek te zitten voor de rest van de dagen en Mich was heel enthousiast hierover dus waarom ook niet?! Volgens de man was het vier a vijf uur rijden tot een plekje waar we van hem moesten stoppen omdat het anders donker werd. Wel was dit allemaal aan een onverharde weg die volgens hem goed te doen was met onze kleine auto. Ook heeft hij meteen een camping plaats gereserveerd voor ons in Sossusvlei. Ik vond het echt zo’n vader figuur deze man en vind het dan ook jammer dat we niet meer tijd hadden om met hem te kletsen. Hierna gingen we op weg, eigenlijk was ik al wel een beetje moe van het rijden naar Windhoek, maar aan de andere kant had ik nog heel veel energie om wat leuks te ondernemen. Het rijden ging prima, de onverharde weg was wel wat rot omdat je af en toe helemaal wegglipte wat wel spannend was. Toch kwamen we veilig en wel aan bij de slaapplek. Snel de tent opgezet en toen het restaurant opgezocht. Toen we terug kwamen van het eten zagen we dat onze tent op zijn kop lag. Het waaide onwijs hard en we hadden alle scheerlijnen vast gelegd met stenen behalve twee, die onze tent dus hadden gered, die hadden we vastgeknoopt aan het bankje. Gelukkig maar, anders waren we de tent waarschijnlijk kwijt geweest. Maar goed, nu het volgende probleem, waar gaan we onze tent neerzetten zodat hij niet helemaal kapot waait? Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat de plek waar we het ‘beste’ (lees, minst slecht) de tent neer konden zetten bij de wasbakken was. Hier was een inhammetje waar we de tent vast hebben gezet. Heel creatief hebben we de scheerlijnen vastgemaakt aan wasbakken, kranen en een paal. Stuk beter dachten we zo. Nouuuu dat viel tegen. De wind heeft ons de hele nacht wakker gehouden, het stormde en de tent kwam van alle kanten op ons af. Ook stonden er de hele nacht lampen aan bij de wasbakken dus was het lekker licht. Zelfs mijn mooie koala muts over mijn ogen trekken werkte niet.

Dinsdag, Nieuwe achternaam!
Na een nachtje wakker liggen zijn we vroeg weggegaan naar Sossusvlei. Na zo’n 30 km zei ik tegen Mich ‘goh we hadden de banden wel even mogen oppompen, ik voel de stenen wel heel goed’. Na nog wat kilometers heb ik de auto toch maar stil gezet om te checken of er geen eentje lek was. Ennnn ja hoor, onze linker voorband was kapot. Zo lek als een mandje. Gelukkig hadden we al het gereedschap om de band te vervangen. Gewoon ff een krikje eronder, oude band eraf en de nieuwe er om. Maar euhhh, hoe doe je dat? Geeeeen idee natuurlijk! Net op het moment dat we de camping wilde bellen waar we afgelopen nacht hadden doorgebracht, kwamen er mensen aan. Ik zwaaien als een gek en gelukkig stopten ze. Het raampje ging naar beneden en toen moest ik gaan uitleggen dat wij niet wisten hoe we een band moesten vervangen. Awkward! Gelukkig wilden deze Duitse mensen ons wel helpen en hadden ze vrij vlot de reserve band eronder. Omdat we hier maar 80 km per uur mee mochten rijden duurde het wel lang voordat we eindelijk in Sossusvlei waren. Hier aangekomen hebben we de auto meteen naar een monteur gebracht. Ondertussen kwam ik aan de praat met, je raad het al, Nederlanders. Getverdemme het zit er hier vol mee! Het stelletje vertelde dat ze een nacht eerder weggingen omdat het hier zo hard waait. Ook stelde de jongen voor dat we hun kampeer plekje wel over mochten nemen vannacht omdat ze toch al betaald hadden voor twee nachten. Oftewel, een gratis plekje voor ons! Wel hebben we nu een nieuwe achternaam, Van Dijk en behoor ik eigenlijk 2x zo dik te zijn. Mich behoort als meneer Van Dijk vieze witte mondhoeken te hebben, maar wel heel sociaal te zijn. Dikke vette prima, kunnen wij best! Als echte Nederlanders genieten we van ons gratis stekkie. De band was helaas niet meer te plakken omdat ik er te ver op doorgereden ben (schaam schaam), dus zit er nu een mooie nieuwe op.
Na ons nieuwe stekkie even te hebben bekeken en nog even gekletst te hebben met de mensen van wie we hem over mochten nemen, zijn we de poort door gegaan naar de duinen toe. Gelukkig lag hier een geasfalteerde weg, wat een heerlijke afwisseling! Er waren niet heel veel dieren te zien, wat gemsbokken, springbokkies en één jakhals, maar de omgeving was wel onwijs mooi. Er was één duin die duin 45 heet en heel hoog was. We kwamen aan de praat met mensen die hier stil stonden die vanaf Londen naar Cape Town zijn gereisd, of daarmee bezig zijn in elk geval. Hun raadde ons aan om het monster te beklimmen, hartstikke leuk. Niet dus. Bijna bij de top had ik het echt gehad. Het waaide heel hard waardoor er vies veel zand tegen je aan kwam en ademhalen lastig was. Ook had Mich zijn zonnebril laten waaien (en weer weten te pakken) dus was hij een stuk achter mij. Ik probeerde te wachten, maar door die wind was dat echt een rot opgave. Dus ben ik naar beneden gegaan en is Mich alleen naar boven geklommen (de held). Er liepen allemaal grote, blauwe kevers op de duinen, echt super mooi en onwijs snel.
Aan het einde van het asfalt was een weg die alleen te doen was met een 4x4 auto. Om bij de valleien te komen kon je ook met een tour guide mee. Dikke prima, laten wij dat maar doen. Net op het moment dat we weg wilden kwam er nog een stel van onze leeftijd aan. Of ze alsjeblieft ook mee mochten omdat hun 4x4 auto het niet was gelukt om door het zachte zand heen te komen en ze de valleien wel heel graag wilden zien. De eerste vallei was de ‘dead vlei’, je moest een stuk door de woestijn/duinen lopen en kwam dan opeens op een stuk waar het helemaal wit (van het zout) was en dood boompjes stonden, een erg mooi gezicht. Het stel dat bij ons in de auto zat waarschuwde dat we snel moesten zijn als we nog naar de Sossusvlei wilden, omdat de laatste auto die daar heen ging om 4 uur ging en het al bijna zo laat was. Dus wij als een malle foto’s maken en terug lopen. Scheen het dat ze hun tijd nog op de Zuid Afrikaanse klok hadden ingesteld en het een uur eerder was. Voor niets gehaast dus. Geeft niets, waren we in elk geval mooi op tijd. De vallei waar het echt om ging, de Sossusvlei viel nogal tegen. Het was wel mooi hoor, een zoutvlakte en een duin, maar lang niet zo mooi als de andere vallei. Gezellig met het stel (waarvan we alleen weten dat de jongen Arnaud of Arnoud heet) zitten kletsen en daarna werden we weer terug gebracht. Er waren wel meer auto’s die vast kwamen te zitten in het zachte zand, ik was dan ook erg blij dat ons dat ditmaal niet was overkomen.
Toen we de vallei uit waren hebben we wat in het restaurant gegeten. Hierna wilden we de poort uit waarop een jongeman naar ons toe kwam die vertelde dat we eerst een bekeuring kregen. Eerst had ik niet echt door wat hij zei maar toen ik het door had schoot ik meteen in de verdediging. Wat hadden wij gedaan dan? Hij zei dat we ook deze poort voor zes uur uit moesten zijn en dat we te laat waren. Euhhh say what?! We wisten dat we de poort naar de vallei voor zes uur uit moesten, dat stond overal aangegeven, maar dit was ons niet verteld. Slaat ook nergens op trouwens, waarom plaats je dan een restaurant voor het hek als je er daarna een probleem van gaat maken? Volgens hem hadden we ons moeten melden bij de bewaker om te vertellen dat we bij het restaurant gingen eten en dat we later de poort door wilden. Nogmaals, hoe moeten wij nou weten dat we ook dit hek voor zes uur uit moesten?! Gelukkig liet hij ons hierna met rust omdat we moesten wachten op een andere man. Een man, stevig, met lelijke laarsjes en een nors uiterlijk. Ook hij gaf ons dezelfde preek en ik gaf dezelfde preek terug. Hoe moesten wij weten dat... Ik moest met hem mee de auto in, waarop ik hem best wel scheet. Shit shit shit, straks wordt hij vet boos of gaat hij rare dingen doen of of of.. Dus ik zit daar met meneer lelijke laarsjes in de auto om het verhaal nog een keer te doen. Hij vroeg of we ook bewijs hadden dat we in het restaurant hadden gegeten waarop ik vertelde dat Mich een bonnetje had. Of ik wel even wilde vragen of hij die wilde laten zien. Hierop vroeg hij waar we vandaan kwamen en vond het geweldig dat ik ‘hoe gaan het’ verstond. Jaja, enig maar ik wilde weg uit die auto ZONDER bekeuring en scheet hem onwijs. Ik zat ook zo ver mogelijk tegen de deur aan. Gelukkig liet hij ons gaan zonder bekeuring, hij vertelde dat hij geen politie agent was maar wel wist hoe hij dit soort dingen moest regelen. Oké, dikke prima, als dat geen bekeuring betekend vind ik het allang goed. Een heel avontuur dus, wat ik absoluut niet leuk vond.
Hierna snel de camping op gegaan en onze tent opgezet. Het waait hier nog steeds onwijs hard dus ik hoop dat we vannacht beter slapen. Morgen willen we terug naar Windhoek en dan vliegen we al bijna naar Johannesburg voor onze laatste dagen.