Weekend in Cape Town

21-2, Weekend!
De laatste dag voor het weekend, morgen mogen we een dagje vrij. Op stage gebeurd er niet veel bijzonders, we helpen in de crèche, zijn met school bezig en missen Buddy en Sophia. Buddy is ziek en Sophia is de hele week vrij omdat haar moeder in town is. In de pauze halen we heerlijke donuts van de bakker, oh kon ik jullie die maar laten proeven.
De high fives gaan goed, één van de kids rent al naar me toe zodra hij een puzzel heeft gemaakt, voor een high five. Ook waren er twee kids die ons achterna kwamen rennen omdat ze nog een high five wilden, erg schattig en erg lief.

22-2, Shopping time!
Vandaag gaan Diek en ik naar Claremont om te shoppen, of naja, het voornaamste doel is een hepatitis prik voor Diek halen. Het shoppen is erg leuk, mijn favoriete aankopen zijn een ketting en een rok met Afrikaanse print.
S ‘avonds gaan we met zijn drietjes nog even de stad (Observatory) in. Eerst komen we in een bar terecht waar er halfnaakte vrouwen aanwezig zijn. Dit wil zeggen dat de meiden wel een bh, minitopje, rokje en van die sletten laarzen aanhadden, maar daar hield het ook mee op. Op een gegeven moment dansten ze zelf op de bar (en hoe). Het was wel grappig om te zien hoe er mensen van buiten het café naar binnen gluurden om de meiden te zien dansen. Buiten stond er een Bacardi auto die in het midden was opengeklapt. Daar stonden twee dj’s en voor de auto stonden twee schattige meiden (echt schattig want ze waren eigenlijk te verlegen om te dansen) een poging tot dansen te doen. Uiteraard stond ik meteen te swingen toen ik buiten stond en de uitsmijter had overtuigd dat ik mijn glas wel weer binnen zou zetten. Dit had als gevolg dat de meisjes me op een mini podium trokken en me daar lieten dansen. Mijn moment of fame hahaha. Wel grappig om te zien dat er daarna nog meer mensen op het podium gingen dansen, zelfs oude getrouwde stellen, zo mooi om te zien! We kwamen zelfs Lizzy (van stage) nog even tegen. Hierna kwamen we toevallig in een bar terecht waar het elke vrijdag rock night is. We hebben gepoold met twee lokale jongens en genoten van Rock muziek. Het was super gezellig en het is een café waar ik zeker vaker heen wil. Kan niet wachten tot we het café aan Katink kunnen laten zien, denk dat zij het ook gaaf gaat vinden.

23-2, Township
Vanochtend er vroeg uit voor een ‘uitje’ naar the Township. Dit zijn wijken waar de armste mensen wonen. We werden met een busje opgehaald door Pele en zijn neefje en nichtje. Al gauw zat zijn neefje bij Mich op schoot en had onze camera ingepikt. De camera van Diek werd niet veel later door het meisje ingepikt. Ik ben helaas hun namen vergeten, wat ook wel lastige namen zijn voor een Nederlander. Het valt me wel op dat er redelijk wat kindjes zijn die niet goed weten hoe ze moeten spelen. Zo ook dit jongetje, hij slaat Mich voor de grap en heeft hem zelfs een paar keer bij de keel gegrepen. Mich deed hier niet zoveel aan, maar ik heb hem hier op aangesproken (net een echte schooljuf ;) ) waardoor hij er gelukkig mee stopte. Of naja, zolang ik keek dan.
In het Township aangekomen begon mijn hart sneller te kloppen. Ik wist echt niet wat ik zag, zulke kleine huisjes, ongeveer ter grote van twee keer onze bijkeuken, en dat waren dan huizen waar twee gezinnen in wonen. Nou bestonden deze gezinnen vroeger uit minimaal zes kinderen, wat betekent dat er per huis ongeveer 16 mensen woonden. Gekkenhuis, het past niet eens naar mijn idee. Kom ik aan met mijn gigantische slaapkamer! Mijn slaapkamer is letterlijk groter dan wat deze mensen met twee gezinnen delen. Een stukje verderop kwamen we in een ander Township terecht, hier woonden nog armere mensen. Hier mochten we ook het busje uit en zijn we gezamenlijk rondgelopen. Pele vertelde dat we straks naar een nog armere buurt zouden gaan en vroeg of we allemaal een beetje geld wilden inleggen zodat hij koekjes voor de kids en groenten plus aardappels voor een vrouw waar we in huis mochten kijken, kon kopen. Dit deden we uiteraard allemaal. Het is wel vreemd om te zien, deze mensen hebben niets, geen geld, geen fatsoenlijk onderdak, maar toch zijn ze erg vriendelijk en verachten ze je niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo vriendelijk zou zijn/blijven als ik zo arm was en dan van die blanken langs zag komen, met hun verrekte camera’s. Van het geld van die camera’s kun je een heel gezin onderhouden en dat volk komt hier langs om te kijken hoe wij leven in armoede.. Nee, ik zou niet bepaald vriendelijk zijn als ik in hun positie zou zitten. Terwijl het neefje van Pele Michel helemaal had gevonden, wijkt zijn nichtje niet meer van mijn zijde af. Ze hield de hele tijd mijn hand vast, zo lief! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel heel vertederend vind om Mich met kids te zien, klapperende eierstokken van tot aan Tokio. Don’t worry mam, nu nog niet hoor. Toen we terug liepen naar het busje deelden we al wat koekjes uit aan wat kinderen. Erg mooi om te zien hoe dankbaar ze waren voor twee kleine koekjes.
In het nog armere deel van the Township kwamen de kinderen al schreeuwend naar het busje toegerend. ‘Pele, Peleeeeeeeee, Peleeeeeeeeeeeeeee’, echt amazing om te zien hoe ze Pele al van verre herkenden. Ik denk dat er wel 40, misschien wel 50 kinderen op het busje kwamen afgerend. Pele vertelde ons om de tassen in de auto’s te laten liggen en alleen onze camera’s mee te nemen. De tassen waren onhandig omdat we gingen dansen, zingen en spelen met de kids. Dat klonk natuurlijk als muziek in mijn ogen! Het stelde dan ook niet teleur toen we de auto uit stapten en werden onthaald alsof we goden waren. Echt bizar, de kinderen vlogen op ons af en pakten ons bij de hand, bij de arm, waar ze maar konden, alsof we hun een beter leven ging geven in plaats van even tijd met hen doorbrengen. Pele liep voorop met natuurlijk een hele hoop kids om hem heen en begon een Afrikaans lied te zingen. De kinderen zongen het na, erg mooi om te horen en echt wel even een ‘slik’ momentje. Als pap erbij was geweest was hij sowieso gaan huilen! Ik liep naast een mooi meisje die letterlijk anderen weg duwde omdat zij naast me wilde lopen. Omdat het liedje ook met ‘kliks’ erin was, vond ik het verschrikkelijk moeilijk om na te zingen. Zij heeft me dat heel geduldig geleerd, wat wel erg grappig was. Ik kan het gevoel niet beschrijven, daar loop je dan, als stinkend rijke (want dat ben je in hun ogen) blanke, tussen zoveel gekleurde prachtige kindjes, die moeten knokken voor hun leven, waarvan hun woning bestaat uit een paar golfplaten, maar die zo gelukkig zijn op dat moment en zingen alsof ze nooit anders doen. De één loopt met zijn of haar zusje op de arm, de ander probeert Mich helemaal te claimen en op hem te klimmen en Pele.. Pele is echt een held in mijn ogen. Hij loopt daar te zingen en die kindjes aanbidden hem, dat zie je gewoon! Wanneer we een rondje zijn gelopen (die mij eigenlijk veelte kort duurde) gingen we in een grote kring staan. Hierin gingen we nog meer liedjes zingen en dansen. Erg grappig, erg leuk en ook erg aandoenlijk. Aan het einde van dit alles mochten we de koekjes uitdelen. De kids moesten in een rij gaan staan en kregen elk twee koekjes, waar ze helemaal gelukkig mee waren. Ook het op de foto gaan vonden ze helemaal geweldig, als je ze liet zien dat ze op de foto stonden, vonden ze dat helemaal geweldig en werden ze helemaal dol. Moet je je voorstellen dat ze in Nederland verplicht op de schoolfoto moeten en daar soms zelfs een probleem van maken! Wat een verschil, ongelofelijk! Hierna zijn we nog naar een ander deel van het Township geweest. Hier hebben we de groenten aan een vrouw overhandigd, die ons ook haar woning toonde. Het was allemaal erg krap en kaal. Echter, de vrouw was helemaal trots op haar woning en bedankte ons omdat we er wilden kijken, hoewel ik het eerder andersom vond, ik was erg dankbaar dat ze ons liet kijken. Ze was er erg trots op dat ze nu twee bedden hadden, omdat ze vroeger maar eentje hadden waar ze met twee of drie personen op moesten liggen.
Onderweg terug mochten we ook nog koekjes uitdelen aan de kinderen, ik moest wel lachen toen ik een foto van een groepje mannen maakte. Ze pakten allemaal hun mobiel en maakten ook een foto van mij, haha. Wel vreemd om te zien dat ze daar wel geld voor hadden maar wel in een krottenwijk wonen. Pele vertelde ons dat het hen meer om de materiële zaken gaat dan om de plek waar ze in wonen. Ze kopen liever mooie meubels dan een goede opleiding omdat ze vinden dat (En er zit een kern van waarheid in) je aan meubels voor de rest van je leven nog wat hebt, en aan een opleiding niet. Dat klinkt raar, maar hier in Kaapstad is de kans groter dat je verkracht wordt dan dat je een baan vind. Er is simpelweg bijna geen werk te vinden, dus waarom zou je daar dan in investeren? Een man die al dronken leek (terwijl het 12 uur s ’middags was) vroeg Mich om bier voor hem te kopen, gelukkig greep Pele in en vertelde Mich naar het busje te gaan. Ik voel me wel welkom in het Township en ook redelijk op mijn gemak, maar zou er niet graag in mijn eentje lopen. Ik denk dat men dan heel anders reageert. Er wordt ons nog vlees van de braai aangeboden, een vrouw houd zelfs twee dode kippen (brrrr) omhoog om ons te tonen.
Het is erg indrukwekkend en ook bizar. Ik weet dat ik het goed heb in mijn leven en als je dit zo ziet schaam je je haast omdat je ooit klaagt of hebt geklaagd over je geld of over je eigen leven. Geld maakt niet gelukkig, degene die dat ooit heeft bedacht is duidelijk nog nooit in een Township geweest. Geld maakt wel gelukkig want geld zorgt ervoor dat je een dak boven je hoofd en brood op de plank hebt!
Hierna gaan we met een groep naar het strand toe, Mich blijft thuis, volgens mij vind hij het wel lekker om even alleen te zijn. Het is wel wennen, de hele tijd zijn er mensen om je heen. Dat wennen geld ook voor mij, thuis kan ik me terug trekken op mijn kamer of een stuk met Merwin gaan rijden en dan waan ik me echt even helemaal alleen. Maar nu lukt dat niet, er zijn altijd mensen om je heen. Op je stage, thuis, en alleen weggaan kan ook niet. Het is niet erg, maar wel wennen.
Diek en ik gaan met Simone in de auto naar Camps Bay toe waar het strand is. Wanneer we daar zijn en willen parkeren slaat de auto af. Simoon raakt lichtelijk in paniek omdat de auto niet meer wil sturen. Ik zie dat het lampje van de olie brand en denk meteen aan een over verhitte auto. De auto trok de heuvels op ook al erg slecht, dus een echte verrassing was het niet. Maar goed, daar stonden we dan, met de auto midden op de weg.. Als een echte techneut (lees; na heel veel prutsen) had ik de motorkap open. De auto ronkte hetzelfde als mijn pa die aan het snurken is. En geloof me, dat is nogal een geluid. Er kwam een jongen van een restaurant uit de buurt aangelopen om te vragen wat er was, hij ging meteen weer naar binnen om te vragen of één van zijn collega’s kon helpen. Inmiddels was er ook een kind aan het zingen die om geld schooide. Geen van allen hebben we hem geld gegeven, ik heb hem wel een flesje water gegeven, waar hij in eerste instantie wel blij mee leek. De rest van de groep (Maud, Patrick, Ricoda (ofzoiets) & Eva) zijn alvast naar het strand toegelopen. Marije, Diek en ik hebben bij een stressende Simoon gewacht. Simoon had alvast de garage gebeld maar die konden er pas na een uur zijn. De barmannen van het dichtbij zijnde restaurant waren erg lief, ze kwamen de hele tijd vragen of ze konden helpen. Uiteindelijk stopte het ronken en heeft Simoon (met trillende handen), met één van de barmannen naast zich, de auto weten te parkeren. De mannen van de garage bevestigden mijn vermoeden (en streelden mijn ego, want woehoeeee ik had gelijk!) en hebben de olie en het water bijgevuld.
Samen met Patrick ben ik het water ingegaan. De kou van de zee is als volgt te beschrijven;; duizend kleine naaldjes die in je lijf steken. Maar goed, na een poosje verdoofd de boel wel en deden alleen onze knieën nog zeer. Dikke pret in de golven, een paar keer onder water getrokken waardoor mijn hele knieën open lagen, maar goed, dat nemen we voor lief. Daarna nog even op het strand gelegen, waar ook Bas, Jelmer en Auke zich bij ons aansloten. Dit zijn allemaal mensen van andere huizen, wat wel erg gezellig is. De kerels gaan morgen shark cage diven, iets wat ik ook nog heel erg graag wil!
Hierna zijn we uit eten geweest met iedereen behalve Marije, Maud en het Oostenrijkse meisje. Het eten was super pittig, wel lekker, maar pfff mijn mond stond echt in de brand!
Hierna zouden we naar Silent Hill toe, een plek in de bergen vanaf waar je de zonsondergang kunt zien. Dit schijnt erg mooi te zijn, je kunt de zon zien ondergaan in de zee, maar ook de hele stad overzien. Wij wilden daar ook heen, de andere groep was alvast vooruit gereden, alleen konden wij het met ons vrouwelijke richtingsgevoel niet vinden. Wel kwamen we bij onwijs mooie villa’s terecht, vanaf waar we de zon in de zee zagen verdwijnen. Op de terugweg kwamen we uiteraard wel in één keer Silent Hill tegen, het was zo ontzettend mooi. Je kunt mijlenver kijken en ziet alle lichtjes van de stad, zo prachtig!
Hierna zijn Maud, Marije en het Oostenrijkse meisje komen douchen, hun water is al vanaf vorige week afgesloten dus komen ze regelmatig bij ons douchen. Hoe het komt dat hun water is afgesloten is nogal mysterieus, Karin zegt dat ze alles op tijd heeft betaald maar het bedrijf beweerd anders. Erg rot voor ze in elk geval.

24-2, Cocktails
Vandaag staat mijn favoriete ding op de agenda;; Huiswerk, jippie!! Bijna de hele zondag naar de maan door huiswerk, blegh! Maar goed, in de namiddag hebben we gelukkig nog wat tijd over en gaan Mich en ik gezellig Observatory in. Eigenlijk was het plan om alleen een ijsje te halen, maar dat mislukte jammerlijk. We zijn terecht gekomen bij een.. hmmm hoe moet ik het noemen? Bar/restaurant/hippie achtig iets, waar er happy hour was, wat inhield dat je voor r18 cocktails kon kopen. Ik zal even omschrijven hoe het eruit zag, dan snap je misschien waarom ik niet goed weet hoe ik het moet noemen. Je loopt onder een soort boog door en komt op een grasveldje met daarop picknick tafels, een verhoging waar rechts een half pipe (om op te skaten) en links nog meer picknick tafels zijn. Je kunt nog verder lopen waar nog meer picknick tafels zijn, maar wij besluiten buiten te zitten. Het weer is heerlijk en er spelen drie gitaristen muziek. Dikke prima dus! Eén van de gitaristen zingt ook en vind het leuk dat we na elk liedje klappen en zo enthousiast zijn. Het is hele rustige muziek en hij heeft een hele relaxte stem. In maart treden ze op in een café hier in de buurt, dus dan willen we wel gaan kijken, ben erg benieuwd of de zanger ons dan nog herkend. Hij ging liedjes speciaal voor mij zingen, weet niet meer welk liedje het was, maar het kwam erop neer dat ik aan hem moest denken als ik s’ ochtends opstond en mijn make up opdeed. Ik ben benieuwd ;)
De dagen vliegen voorbij hier, vanaf morgen weer naar stage, erg veel zin om de kids te zien! En volgend weekend hopelijk naar holi fest, daar gooien ze met verf poeder op iedereen. Enig probleem is dat je een witte outfit aan moet.. dat wordt nog even shoppen (vervelend).

Nog even een verhaaltje over Mich, aangezien hij dat zelf toch niet doet ;). Het bevalt hem goed op stage, hij kan een aantal dagen in de week met Simone meerijden, de andere dagen gaat hij met de trein. Dat is goed te doen maar het is wel goed opletten of je op het goede station uitstapt. Daarbij kan het erg druk zijn in de trein. Hij moet zijn laptop mee dus heeft hij mijn laptop tas mee omdat daar een slotje op zit. Ze zijn nu op zijn stage druk bezig met het Woorfeest, een festival van een week lang die volgende week begint. Hij heeft erg leuke collega’s, die hem onder andere schapenstaart laten proeven, en shirtjes geven van hun band. Volgens mij zit hij er wel op zijn plek. Hoewel het een pienekeutel blijft met eten heeft hij inmiddels al wel een keer gekookt en een paar keer de was gedaan. Vandaag werd ons zelfs al gevraagd of we getrouwd zijn, gaat dus prima hahaha