Week 4
Blijf op de hoogte en volg Marieke
08 Maart 2013 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Dinsdag, De dag van het eerste Afscheid
Wat een klote dag. Ik voel me.. rot? Eenzaam? Klote? Down? Ik weet het niet, kan het niet in woorden omzetten en het beter uitleggen dan dat ik het wel uit kan schreeuwen. Misschien is het wel voornamelijk heel veel frustratie, verdriet en onbegrip.
Vanochtend riep Hermien ons (Dieke en mij) bij zich, of we wilden raden welke drank er in de bidon zat. Ik stak mijn neus erin en inhaleerde flink. Beetje te flink, mijn neus deed er pijn van. Geen idee wat het was, maar dat het drank was met veel alcohol, that’s for sure. We waren vandaag met drie vrijwilligers/stagiaires en zouden gedurende de dag elkaar afwisselen op de crèche. Ik zou eerst met mijn stage opdracht bezig, tenminste, dat was het plan.. Hermien riep me al snel bij zich, er werd een vrouw uit het centrum gezet en ik moest een oogje in het zeil houden om ervoor te zorgen dat ze niet zou flippen of iets anders doms zou doen. Wat zeg je wanneer je de kamer binnenloopt en bij twee moeders met hun kinderen binnenloopt, ‘haj ik kom je in de gaten houden?’. Liegen heeft toch geen zin, dus ja, zoiets heb ik wel gezegd, hoe dom het ook klinkt. Ze had niet alleen alcohol gedronken in het centrum (wat al een overtreding is) maar ook een minderjarige in het centrum alcohol laten drinken, haar zoontje met een riem geslagen en tegen hem geschreeuwd en kinderen in de crèche geslagen. Mein liebe! En dat is waar ik het niet meer snap. Je komt naar het centrum, niet alleen voor bescherming van jezelf maar ook voor je kinderen. Je bent zelf mishandeld en je weet hoe het voelt en en en.. Nee, ik kan er niet bij, ik wil er niet bij kunnen, hoe je zulke beslissingen kunt maken. Mijn dag bestond uit haar in de gaten houden, haar kinderen troosten, met de andere vrouwen praten, een meisje troosten die zelf met haar moeder in het centrum is gekomen en deze vrouw zo graag wilde helpen maar niet wist hoe, mezelf tegenhouden zodat ik niet zou gaan huilen, kleren uitzoeken voor een nieuwe vrouw in het centrum die alleen de kleren aan haar lijf heeft, Hermien op de hoogte houden van de situatie en helpen met spullen inpakken. Een moeder met drie kinderen, nu weer op de straat, waar moeten ze heen? Hoe kun je er niet over nadenken dat je weer op straat gezet kan worden? Hoe kun je het belang van je kinderen niet voorop stellen? Hoe kom ik door de dag heen, anderen troosten zonder zelf in te storten? Hoe ga ik dit een plekje geven? Hoe krijg ik het beeld van haar met drie kids op de stoep met vuilniszakken vol kleren om zich heen, weer uit mijn hoofd? Hoe kan ik me niet schuldig voelen, ook al is het de procedure, wist ze wat ze deed en kan het centrum niet anders als deze beslissing nemen? Vandaag wilde ik wel dat ik putjesschepper was. Niets met mensen te maken had, gewoon mijn werk doen en aan het einde van de dag voldaan naar huis. Maar nee, ik heb het goed gedaan vandaag, ik heb haar getroost, geholpen spullen te pakken, hulp geboden bij het zoeken van plaatsen waar ze heen kon gaan, de kinderen opgevangen, ik weet dat ik het goed heb gedaan.
Er is nog een vrouw weg gegaan met haar kindje. Zij is weggegaan omdat ze graag voor haar moeder in het ziekenhuis wil zorgen en binnen een maand toch weg zou moeten omdat haar tijd dan op is in het centrum. Hoewel ik het beter met haar kon vinden als met de andere vrouw, kan ik haar beter laten gaan omdat ik weet dat ze goed terecht komt.
Wat kan ik nog zeggen? Mis Mich, hij is t/m donderdag in Stellenbosch voor zijn stage, die hebben nu een festival, Woorfees, waar hij moet helpen. Ik mis mijn moeder die me altijd kan laten inzien wat ik wel goed doe. Ik mis mijn lieve Brink die naar me zou luisteren en zou zeggen dat ze zich er niets bij voor kan stellen maar dat het haar verschrikkelijk lijkt. Ik mis Jolien die met een bak ijs naast me op de bank zou komen zitten en er eindeloos met me over zou praten. Ik mis Kar, waarmee ik het er tijdens een rit op het paard over zou hebben. Ik mis mijn oppas kids die me altijd vrolijk maken en perfect naar me luisteren, wat ik van de kids hier nog niet kan zeggen. Ik mis papa, die bij god niet zou weten wat hij met me aan zou moeten als ik zo verdrietig ben als nu. Gekke Kaya die altijd wil spelen. Lieve Mer die me mee zou nemen op haar rug en veelte hard wil lopen. Blegh, ik mis alles maar ook weer niets. Want eigenlijk wil ik nu even zwelgen in zelfmedelijden omdat ik dit meemaak en daarna wil ik snel weer kijken naar de schoonheid van mijn stage. Want hoewel vandaag rot was, ben ik gisteren wel door één van de vrouwen bestempeld als haar beste vriendin, herkennen een aantal van de kinderen me al en begroeten me lachend, word er naar mijn inbreng geluisterd en voel ik me thuis in het centrum, maar ook in Cape Town.
Het komt wel weer goed, zo hardlopen met Diek en daarna helemaal niets meer dacht ik zo.
Oké, dat was niet helemaal een rustige avond. In plaats van chillen met mijn boek heb ik kakkerlakken opgebrand. Gatver de gatver de gatver! Gewapend met een deo bus en een aansteker en op de achtergrond een bijpassend melodietje, zijn we ze te lijf gegaan. Brrrr wat een vieze beesten!!
Ohw ja, vannacht heb ik slaap gewandeld. Was heel erg eng, vooral omdat Mich er niet is. Die is de hele week in Stellenbosch voor zijn stage. Ik droomde dat ik in de kamer zat met mijn huisgenoten en plots helemaal alleen was in het donker. Ik stond bij mijn kast maar was er van overtuigd dat ik bij de picknick tafel bij ons in huis stond. Kon wel de deur, maar nergens de doorgang van de deur vinden. Wilde eigenlijk heel hard schreeuwen, maar wist op de één of andere manier wel te bedenken dat ik dat niet moest doen omdat iedereen dan wakker werd. Na weet ik veel hoe lang, besefte ik dat het rode lampje van de stekker ook op mijn kamer kon zijn. Wat was ik opgelucht toen ik mijn bed vond en het lampje aan kon knippen. Brrrr wat een enge ervaring, hoeft van mij niet nog een keer!
Woensdag, Woordfees
Stage was prima vandaag, ging erg snel voorbij zonder al teveel bijzonderheden. S ’avonds zijn Simone, Carla en ik naar Woorfeest gegaan. Dit is het festival wat het stage bedrijf van Mich heeft georganiseerd. Het zag er super leuk uit, je kreeg er echt een picknick gevoel bij. Het was op een groot veld met een paar tribunes waarop je kon zitten, aan de achterkant van het veld allemaal kraampjes waar je eten en drinken kunt kopen en aan de voorkant het podium. Hiervoor stonden een honderd mensen de band aan te moedigen en op het rest van het veld zaten allemaal mensen op een kleedje te drinken en van de muziek te genieten. Erg leuk om Mich zijn stagebegeleiders en collega’s te ontmoeten. Afrikaans is prima te verstaan zolang er maar heel langzaam gesproken word. Carla en ik hebben zelfs in het Nederlands drankjes besteld, wat we zelf hilarisch vonden. De jongen achter de bar had er wat meer moeite mee omdat hij het niet helemaal snapte, wat bij ons tot nog meer hilarisch gelach leidde. De band die speelde was een Afrikaanse Punkband, Fokofpolisiekar genoemd. Opzich wel leuk, soms zelfs te verstaan. Was een ontzettend leuke avond, het enige nadeel was dat ze geen bier hadden dus dat ik maar aan de ‘sletsappies’ moest. Brrrr, zoet spul, niets voor mij. Toen ik twee zestien jarigen met het spul zag lopen schaamde ik me toch enigszins dat ik het dronk.
Donderdag, Workshop
Voor stage moeten we in tweetallen workshops maken, ik moet met Buddy een workshop voor de vrouwen maken over hoe je je kamer schoonmaakt (hier gaan de nodige opmerkingen over komen als reactie, ik voel het). Wat een geweldig onderwerp is en waar ik me erg op verheug om de vrouwen hierover meer te vertellen. De spanning, de sensatie, het overbrengen van mijn passie, heerlijk! Maar goed, wel hard nodig want de kids spelen allemaal op de vloer en negen van de tien keer is deze niet schoon. Ook niet helemaal de bedoeling dus.
Buddy en ik moesten nog wat voor een vrouw uit de donatiekamer opzoeken. Al snel begon er een ware verkleedpartij. De donatiekamer ziet er als volgt uit; Je duwt met de nodige moeite de deur open tot een kier waar je wel redelijk doorheen kan, om vervolgens uitzicht te hebben op een stapel vuilniszakken van een meter hoog. Wanneer je zo’n zak opentrekt komen de meest heerlijke aroma’s los, die je vol plezier inademt. En natuurlijk viel ik nog op mijn gat ook. Maar goed, de verkleedpartij was ontzettend leuk, het resultaat is op Facebook te bewonderen.
Diek en ik willen graag een support group voor de vrouwen beginnen. Tijdens parenting komen er altijd zoveel verhalen naar voren waar eigenlijk geen tijd voor is, dat we ze graag de kans willen bieden om hierover te praten. Wat voor ons natuurlijk ook erg leerzaam is.
Vrijdag, Ramfest
Jeeeeej, vandaag naar Ramfest, boehhhh het regent pijpenstelen! Hadden jullie dat weer niet in Nederland kunnen houden? Was wel fijn geweest opzich. Wachten nu op een collega van Mich en dan vertrekken we. Hopelijk is het weer beter op de plek waar wij heen gaan want dit is niet zo grappig.
Wat een klote dag. Ik voel me.. rot? Eenzaam? Klote? Down? Ik weet het niet, kan het niet in woorden omzetten en het beter uitleggen dan dat ik het wel uit kan schreeuwen. Misschien is het wel voornamelijk heel veel frustratie, verdriet en onbegrip.
Vanochtend riep Hermien ons (Dieke en mij) bij zich, of we wilden raden welke drank er in de bidon zat. Ik stak mijn neus erin en inhaleerde flink. Beetje te flink, mijn neus deed er pijn van. Geen idee wat het was, maar dat het drank was met veel alcohol, that’s for sure. We waren vandaag met drie vrijwilligers/stagiaires en zouden gedurende de dag elkaar afwisselen op de crèche. Ik zou eerst met mijn stage opdracht bezig, tenminste, dat was het plan.. Hermien riep me al snel bij zich, er werd een vrouw uit het centrum gezet en ik moest een oogje in het zeil houden om ervoor te zorgen dat ze niet zou flippen of iets anders doms zou doen. Wat zeg je wanneer je de kamer binnenloopt en bij twee moeders met hun kinderen binnenloopt, ‘haj ik kom je in de gaten houden?’. Liegen heeft toch geen zin, dus ja, zoiets heb ik wel gezegd, hoe dom het ook klinkt. Ze had niet alleen alcohol gedronken in het centrum (wat al een overtreding is) maar ook een minderjarige in het centrum alcohol laten drinken, haar zoontje met een riem geslagen en tegen hem geschreeuwd en kinderen in de crèche geslagen. Mein liebe! En dat is waar ik het niet meer snap. Je komt naar het centrum, niet alleen voor bescherming van jezelf maar ook voor je kinderen. Je bent zelf mishandeld en je weet hoe het voelt en en en.. Nee, ik kan er niet bij, ik wil er niet bij kunnen, hoe je zulke beslissingen kunt maken. Mijn dag bestond uit haar in de gaten houden, haar kinderen troosten, met de andere vrouwen praten, een meisje troosten die zelf met haar moeder in het centrum is gekomen en deze vrouw zo graag wilde helpen maar niet wist hoe, mezelf tegenhouden zodat ik niet zou gaan huilen, kleren uitzoeken voor een nieuwe vrouw in het centrum die alleen de kleren aan haar lijf heeft, Hermien op de hoogte houden van de situatie en helpen met spullen inpakken. Een moeder met drie kinderen, nu weer op de straat, waar moeten ze heen? Hoe kun je er niet over nadenken dat je weer op straat gezet kan worden? Hoe kun je het belang van je kinderen niet voorop stellen? Hoe kom ik door de dag heen, anderen troosten zonder zelf in te storten? Hoe ga ik dit een plekje geven? Hoe krijg ik het beeld van haar met drie kids op de stoep met vuilniszakken vol kleren om zich heen, weer uit mijn hoofd? Hoe kan ik me niet schuldig voelen, ook al is het de procedure, wist ze wat ze deed en kan het centrum niet anders als deze beslissing nemen? Vandaag wilde ik wel dat ik putjesschepper was. Niets met mensen te maken had, gewoon mijn werk doen en aan het einde van de dag voldaan naar huis. Maar nee, ik heb het goed gedaan vandaag, ik heb haar getroost, geholpen spullen te pakken, hulp geboden bij het zoeken van plaatsen waar ze heen kon gaan, de kinderen opgevangen, ik weet dat ik het goed heb gedaan.
Er is nog een vrouw weg gegaan met haar kindje. Zij is weggegaan omdat ze graag voor haar moeder in het ziekenhuis wil zorgen en binnen een maand toch weg zou moeten omdat haar tijd dan op is in het centrum. Hoewel ik het beter met haar kon vinden als met de andere vrouw, kan ik haar beter laten gaan omdat ik weet dat ze goed terecht komt.
Wat kan ik nog zeggen? Mis Mich, hij is t/m donderdag in Stellenbosch voor zijn stage, die hebben nu een festival, Woorfees, waar hij moet helpen. Ik mis mijn moeder die me altijd kan laten inzien wat ik wel goed doe. Ik mis mijn lieve Brink die naar me zou luisteren en zou zeggen dat ze zich er niets bij voor kan stellen maar dat het haar verschrikkelijk lijkt. Ik mis Jolien die met een bak ijs naast me op de bank zou komen zitten en er eindeloos met me over zou praten. Ik mis Kar, waarmee ik het er tijdens een rit op het paard over zou hebben. Ik mis mijn oppas kids die me altijd vrolijk maken en perfect naar me luisteren, wat ik van de kids hier nog niet kan zeggen. Ik mis papa, die bij god niet zou weten wat hij met me aan zou moeten als ik zo verdrietig ben als nu. Gekke Kaya die altijd wil spelen. Lieve Mer die me mee zou nemen op haar rug en veelte hard wil lopen. Blegh, ik mis alles maar ook weer niets. Want eigenlijk wil ik nu even zwelgen in zelfmedelijden omdat ik dit meemaak en daarna wil ik snel weer kijken naar de schoonheid van mijn stage. Want hoewel vandaag rot was, ben ik gisteren wel door één van de vrouwen bestempeld als haar beste vriendin, herkennen een aantal van de kinderen me al en begroeten me lachend, word er naar mijn inbreng geluisterd en voel ik me thuis in het centrum, maar ook in Cape Town.
Het komt wel weer goed, zo hardlopen met Diek en daarna helemaal niets meer dacht ik zo.
Oké, dat was niet helemaal een rustige avond. In plaats van chillen met mijn boek heb ik kakkerlakken opgebrand. Gatver de gatver de gatver! Gewapend met een deo bus en een aansteker en op de achtergrond een bijpassend melodietje, zijn we ze te lijf gegaan. Brrrr wat een vieze beesten!!
Ohw ja, vannacht heb ik slaap gewandeld. Was heel erg eng, vooral omdat Mich er niet is. Die is de hele week in Stellenbosch voor zijn stage. Ik droomde dat ik in de kamer zat met mijn huisgenoten en plots helemaal alleen was in het donker. Ik stond bij mijn kast maar was er van overtuigd dat ik bij de picknick tafel bij ons in huis stond. Kon wel de deur, maar nergens de doorgang van de deur vinden. Wilde eigenlijk heel hard schreeuwen, maar wist op de één of andere manier wel te bedenken dat ik dat niet moest doen omdat iedereen dan wakker werd. Na weet ik veel hoe lang, besefte ik dat het rode lampje van de stekker ook op mijn kamer kon zijn. Wat was ik opgelucht toen ik mijn bed vond en het lampje aan kon knippen. Brrrr wat een enge ervaring, hoeft van mij niet nog een keer!
Woensdag, Woordfees
Stage was prima vandaag, ging erg snel voorbij zonder al teveel bijzonderheden. S ’avonds zijn Simone, Carla en ik naar Woorfeest gegaan. Dit is het festival wat het stage bedrijf van Mich heeft georganiseerd. Het zag er super leuk uit, je kreeg er echt een picknick gevoel bij. Het was op een groot veld met een paar tribunes waarop je kon zitten, aan de achterkant van het veld allemaal kraampjes waar je eten en drinken kunt kopen en aan de voorkant het podium. Hiervoor stonden een honderd mensen de band aan te moedigen en op het rest van het veld zaten allemaal mensen op een kleedje te drinken en van de muziek te genieten. Erg leuk om Mich zijn stagebegeleiders en collega’s te ontmoeten. Afrikaans is prima te verstaan zolang er maar heel langzaam gesproken word. Carla en ik hebben zelfs in het Nederlands drankjes besteld, wat we zelf hilarisch vonden. De jongen achter de bar had er wat meer moeite mee omdat hij het niet helemaal snapte, wat bij ons tot nog meer hilarisch gelach leidde. De band die speelde was een Afrikaanse Punkband, Fokofpolisiekar genoemd. Opzich wel leuk, soms zelfs te verstaan. Was een ontzettend leuke avond, het enige nadeel was dat ze geen bier hadden dus dat ik maar aan de ‘sletsappies’ moest. Brrrr, zoet spul, niets voor mij. Toen ik twee zestien jarigen met het spul zag lopen schaamde ik me toch enigszins dat ik het dronk.
Donderdag, Workshop
Voor stage moeten we in tweetallen workshops maken, ik moet met Buddy een workshop voor de vrouwen maken over hoe je je kamer schoonmaakt (hier gaan de nodige opmerkingen over komen als reactie, ik voel het). Wat een geweldig onderwerp is en waar ik me erg op verheug om de vrouwen hierover meer te vertellen. De spanning, de sensatie, het overbrengen van mijn passie, heerlijk! Maar goed, wel hard nodig want de kids spelen allemaal op de vloer en negen van de tien keer is deze niet schoon. Ook niet helemaal de bedoeling dus.
Buddy en ik moesten nog wat voor een vrouw uit de donatiekamer opzoeken. Al snel begon er een ware verkleedpartij. De donatiekamer ziet er als volgt uit; Je duwt met de nodige moeite de deur open tot een kier waar je wel redelijk doorheen kan, om vervolgens uitzicht te hebben op een stapel vuilniszakken van een meter hoog. Wanneer je zo’n zak opentrekt komen de meest heerlijke aroma’s los, die je vol plezier inademt. En natuurlijk viel ik nog op mijn gat ook. Maar goed, de verkleedpartij was ontzettend leuk, het resultaat is op Facebook te bewonderen.
Diek en ik willen graag een support group voor de vrouwen beginnen. Tijdens parenting komen er altijd zoveel verhalen naar voren waar eigenlijk geen tijd voor is, dat we ze graag de kans willen bieden om hierover te praten. Wat voor ons natuurlijk ook erg leerzaam is.
Vrijdag, Ramfest
Jeeeeej, vandaag naar Ramfest, boehhhh het regent pijpenstelen! Hadden jullie dat weer niet in Nederland kunnen houden? Was wel fijn geweest opzich. Wachten nu op een collega van Mich en dan vertrekken we. Hopelijk is het weer beter op de plek waar wij heen gaan want dit is niet zo grappig.
-
08 Maart 2013 - 09:47
Martha:
Hoi Marieke, wat wordt je heen en weer geschud he met al die emoties.Natuurlijk mis je iedereen. En dan ook Michel niet direct naast je. Hopelijk komen er ook weer mooie ervaringen. En (ff flauw doen natuurlijk) wat zal jou kamer straks netjes zijn als je trug bent.Goed van je om geen dingen te verdringen en balend door een baaldag gaan, hoort er allemaal bij daar.over een paar dagen is Michel er weer en kun je zijn schouders goed gebruiken.Veel liefs Martha -
08 Maart 2013 - 12:15
Johan Van Der Molen:
Veel plezier van het weekend en doe Michel de groeten
-
08 Maart 2013 - 13:35
Mama:
Workshop schoonmaken?????????? Nee ik zeg hier verder niets over.
Kan me heel goed voorstellen dat het enorm lastig is om te moet beslissen dat zo'n vrouw eruit gezet wordt, vooral omdat er kinderen mee gemoeid zijn. Maar als dat de regels zijn, heb je dat te accepteren. Snap nu dat je daardoor van slag was, ik zou hier ook enorm veel moeite mee hebben.
Je krijgt al heel wat bagage zo in korte tijd.
Hoop dat de schouders van Michel dit allemaal kunnen dragen;-( Krijg bijna medelijden.
Geniet van het festival en kop d'r weer veur!
liefs papa en mama -
08 Maart 2013 - 14:03
Yvonne:
Hey hoi!
Wat een heftige verhalen weer, maar je hebt het zo te lezen weer super goed opgepakt :D
En als je wil praten is er altijd nog skype! Dan wil ik je wel een luisterend oor bieden (A)
Natuurlijk mis je iedereen hier in Nederland, maar wij zijn er over 5 maanden gelukkig ook nog!
Dus kun je nu volop genieten van jullie tijd in Kaapstad en nog heel veel meer ervaring opdoen.
Heel veel pleizer bij het Ramfest!!
Xxx -
08 Maart 2013 - 19:24
Brink:
Je kent me wel goed want dat wilde ik hier neer zetten! Ik kan me zo goed voorstellen dat je emoties echt als een achtbaan op en neer gaan. Maar kijk vooral naar de schoonheden van je stage en probeer het van je af te praten/schrijven!
De mensen in Nederland missen jou ook :(...Maar ga genieten waar het kan en ga door met mensen helpen waar het kan en lukt. En zolang je voor jezelf weet dat je het goed hebt gedaan is het goed :).
Mooi om te horen dat Michels stage goed gaat en vind het leuk om over die feesten te lezen.
Succes nog laiverd.
Dikke kus -
08 Maart 2013 - 22:00
Ina En Geert:
Beslissingen nemen die tegen je geweten in gaan is erg moeilijk, maar regels zijn er om na te komen en als men zich daar niet aan houdis er maar een oplossing straf en in deze omgeving is dat de opvang verlaten. Wij weten allemaal dat dat moeilijkheden zal opleveren voor degene die weer op straat gezet wordt, maar de regels moeten worden gehandhaafdwant anders worden de problemen alleen maar groeter. Wij kunnen ons voorstellen dat je je soms erg alleen voelt, dat hebik zelf ook vele malen gehad tijdens mijn uitzending, maar praat daar over met je collega's en schaam je daar niet voor. Desteun van je collega's is erg belangrijk vooral als Mitch er even niet is. Blijf positief denken en doorgaan metje stage en help de mensen die zich wel aan de regels houden want deze mensen willen een ander leven gaan leiden en zullen jullie altijd dankbaar blijven voor datgene wat jullie voor hun hebben gedaan. Je zult zien dat over een paar dagen de zaken er weer heel anders voor staan.
Groetjes Ina en Geert uit Ermelo.
-
09 Maart 2013 - 10:40
Alie:
Hoi Michel en Mariek!!
Wat weer een verhaal!!!!! Lees niet alles in 1x hoor!!!
Heftige dagen heb je weer gehad..
geef je zelf maar een schouderklop.... deze heb je wel verdiend!!
Enne..... een dikke knuffel vanuit Hessel.n!!! -
10 Maart 2013 - 14:06
Jantje:
hoi Marieke,
een verslaving is heel erg moeilijk en vaak voor de niet-verslaafde niet te begrijpen dat iemand haar eigen leven en dat van haar kinderen op het spek zet. Alleen door je aan de regels te houden, merkt deze vrouw het effect van haar eigen gedrag, hoe hard het ook is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Om dergelijke problemen in de toekomst te voorkomen is het misschien handig om samen met de verslaafde te kijken op welke momenten zij geneigd is te gaan gebruiken en bij wie ze op zulke momenten aan kan kloppen om het gebruik te voorkomen. Wat helpt wel en wat helpt niet om het gebruik te minderen / stoppen.
Wat betreft het schoonmaken. Niet zozeer het hoe, maar het waarom van schoonmaken lijkt me hier belangrijk. Bij het onderwerp schoonmaken, vraag ik me wel weer af of dit een taak is van een psycholoog, maar als je er een stuk bewustwording van het waarom aan toevoegt past het mogelijk nog wel.
Als je een project opzet voor een gespreksgroep, denk dan aan een nulmeting. Hoe is het nu en wat brengt het project aan verbeteringen. Hoe wil je dat meten?
Wees zelf voorzichtig met wat je drinkt. iets zonder alcohol is ook lekker volgens mij, zeker zo gezond en niet kinderachtig.
liefs en groetjes, jantje -
11 Maart 2013 - 23:03
Tiny:
Hallo Mariek
Wat kun je trots op jezelf zijn,ik ben dat ook.
Je bent sterk en weet steeds de knop om te zetten naar positief.
Dat schoonmaken?? -
12 Maart 2013 - 09:10
Marga:
Je weet zelf dat je het goed doet...nou dat is al 1-0 voor jouw. Je hebt goed gehandeld zeg je beng de 2-0 erin. De overwinning heb je binnnen. Ja soms is het niet te begrijpen hoe mensen handelen. Waarom gaan mensen terug naar een kerel die ze mishandeld geen idee. Waarom zuipen mensen zich lam en gaan slaan wellicht om hun eigen pijn niet te willen voelen. Geen idee. Jij doet je best beng dat is de 3-0 en dat is het belangrijkste.
Geniet van de mooie dingen en helaas heeft ieder vak zijn nare kanten. Daar weet ik alles van.
Marga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
