Week 6

Maandag, Support group
Mijn god! Na support group was ik toe aan support group! Daar zaten we, Diek aan het notuleren, ik aan het woord. Uiteraard kwam iedereen te laat, zoals altijd en daarna was er een bom ontploft. Maar goed, laat me bij het begin beginnen. ’s Ochtends hadden we eerst een telefoongesprek met onze stage begeleidster van Nederland en met Hermien. Hermien was erg positief over ons, wat natuurlijk erg leuk is om te horen. Ook Annemiek (de Nederlandse stage begeleidster) was erg positief en aardig. Een leuk en positief gesprek dus. Daarna was het tijd voor support group, de eerste keer dus best spannend. Ik mocht het woord doen want Diek had keelpijn. En hoewel dit me erg leuk leek, was het voornamelijk erg vermoeiend. Eén vrouw was constant aan het woord, hoewel ik meerdere pogingen deed om haar stil te krijgen en anderen de kans te geven om te praten, was dit vrijwel onmogelijk. Ze begon op een gegeven moment zelfs in het Afrikaans te praten, vrij onbeleefd. Met wat grapjes kreeg ik haar gelukkig wel vrolijk, maar ze wilde niet ophouden over het negatief zijn over vorige support groups (ze is al twee keer eerder in het centrum geweest), wat natuurlijk ook zijn uitwerking heeft op de rest van de groep. Het grootste issue is dat er vrouwen zijn die bang zijn dat anderen over hen roddelen en daarbij onwaarheden verspreiden. Volgende week gaan we het uur van support group dus invullen door vertrouwensoefeningen en teambuilding te doen. Erg leuk, maar man o man wat was deze sessie vermoeiend! Het voelde nog niet zo fijn als ik van tevoren had gehoopt/gedacht. Hopelijk gaat het volgende week goed met de oefeningen en kunnen we daarna we daarna wat meer als support group functioneren. Om eerlijk te zijn was ik wel bekaf na deze sessie.
’s Middags heb ik nog een vrouw in de crèche geholpen. Hierbij kwamen we aan de praat over waar haar dertienjarige dochter leefde en hoe het met haar ging. Voor ik het wist was ze aan het huilen en stond ik haar te knuffelen. Ze vertelde me dat ze zich altijd sterk houd en smeekte me meteen aan niemand te vertellen dat ze had gehuild. Het greep me erg aan dat ze zo open tegen me was en zich zo liet gaan. Ik kan niet anders dan respect opbrengen voor deze vrouw, die zo geduldig en lief met de kinderen omgaat en koste wat het kost haar dochter buiten alles wil houden. Ze vertelde me dat het zo moeilijk voor haar is geweest om de stap te nemen om weg te gaan bij haar man, die haar misbruikte. Dat ze zo vaak dacht ‘en nu ga ik’ maar het dan toch weer niet deed. Ze houd ontzettend vast aan God en ik vind het mooi en bijzonder dat iemand zoveel kracht kan halen uit het geloof. Zelf kan ik dit niet en heb ik er ook geen behoefte aan, maar dat is denk ik omdat ik vele andere ‘hulpmiddelen’ heb. Ik kan me voorstellen dat wanneer je niets meer hebt, het geloof nog waardevoller is dan dat het voor sommigen al is. Het voelt zo bijzonder dat ze me vertrouwde met haar gevoelens en haar gedachten. Ik voel me.. nee, echt uitleggen kan ik het niet. Bevoorrecht dat ik hier mag zijn, dat ik iets kan bijdragen, hoe klein ook, dat ik verschil kan maken. Het is bizar, zwaar en tegelijkertijd zou ik alle ervaring die ik nu op heb gedaan voor geen goud in de wereld willen missen.

Dinsdag, Afscheid Simone
Vandaag kreeg ik een belangrijke taak op stage. Hermien en de andere staff members hebben vandaag en morgen een strategic meeting, dus ze zijn niet aanwezig in het centrum. Hermien belde en vroeg mij om een eventuele fundraiser rond te leiden en ervoor te zorgen dat hij daadwerkelijk het centrum zou sponsoren. Hierbij zij ze dat ze alleen mij hiermee vertrouwde (waarom weet ik overigens niet, weet ook niet of ze het meende of gewoon zeker wilde zijn dat ik het serieus nam) en dat ik het echt goed moest doen. Oftewel, ik piste in mijn broek van de spanning! De vrouw en man die kwamen waren ontzettend aardig en erg geïnteresseerd. De vrouw wilde voornamelijk het centrum helpen door meer gras en bloemen te planten. De man/jongen (volgens mij is hij rond de dertig) werkt op de universiteit van Bellville en coacht een rugby team daar van jongens rond de 20 jaar. Hij wil de jongens bewust maken van het feit dat er andere dingen zijn dan rugby en school, door ze te laten helpen met de bloemen en het gras te planten. Dit willen ze graag samen met de vrouwen van het centrum doen zodat ze elkaar leren kennen en waarderen. Voor de vrouwen goed om te zien dat er ook ‘mannen’ zijn die goede dingen doen en voor de rugby jongens natuurlijk een geweldige ervaring. Ik denk dat ik het wel goed heb gedaan, de vrouw bedankte me meerdere malen en de man gaat aan Hermien vragen of ze mij wil uitnodigen wanneer ze langskomen om alles te planten. Ook wilde hij graag dat ik langskwam op zijn universiteit om rond te kijken. Een pak van mijn hart dus, ben erg blij dat het goed ging en hoop dat Hermien ook tevreden is.
Vanavond zijn we met het hele huis uit eten gegaan. Simone verhuisd morgen en dat moest natuurlijk afgesloten worden met een etentje (vond ik en gelukkig de rest van het huis ook). Het gaat wel stil in huis worden zonder haar. Het etentje was erg gezellig en leuk, na het eten hebben we nog wat gedronken en ook kennis gemaakt met vier nieuwe mensen. Eén daarvan is een jongen, Gary, die ik al vaker heb gezien omdat hij in dat restaurant werkt. Het was erg gezellig en leuk, hoewel ik nu wel bekaf ben en snel ga slapen. Morgen nog naar stage, donderdag is het een nationale feestdag, hoewel we er nog niet achter zijn welke en vrijdag ben ik ook vrij. Kort weekje dus!