Week 15

Maandag, ADHD?
Vandaag meteen nadat we de walk through hebben gedaan, ben ik naar Dorothea gegaan om over de collega waar ik een aanvaring mee had, te praten. Ik heb haar om advies gevraagd en verteld wat er was voorgevallen. Ze zei dat ze met Ilse (mijn nieuwe stage begeleidster en ook hun begeleidster) zal praten en dat Ilse met de collega zal praten. Waarschijnlijk komt er ook nog een gesprek tussen Ilse, de collega en mij. Ik ben zeer benieuwd. Wat ik wel heel erg fijn vind is dat Dorothea me bedankte dat ik zoveel moeite doe om iedereen gemotiveerd en de boel draaiende te houden. Dit deed me erg veel goed.
Hierna heb ik mij opgesloten in een ander kantoor om druk bezig te gaan met mijn stageverslag. Dit faalde redelijk hard, ik was meer bezig met andere dingen zoals Facebook, dan met mijn verslag. Dom, ik weet het, maar goed. ’s Middags wel druk bezig geweest en nog even in de crèche geweest. Er waren kinderen die tien of meer sterren hadden dus geschminkt mochten worden. Wat een feestje was dat! Hierna voor het eerst met mijn nieuwe kindje counseling gehad. De jongen wilde eerst niet mee, maar toen ik vertelde dat we in een heel groot kantoor gingen zitten, was hij snel om. Het was een interessante sessie. Hij heeft nog geen seconde stilgezeten, een hond voor me getekend, verteld dat zijn vader zijn oom heeft neergeschoten, dat hij school leuk vind en het niet leuk vind dat wij (Dieke en ik) niet altijd met hem willen spelen in de crèche. Het was een gesprek wat van de hak op de tak ging, hij zag van alles liggen wat hij wilde hebben en met je kauwgom spelen is ook erg leuk. Ik denk dat ik hele korte sessies met hem moet gaan plannen, want vandaag drie kwartier met hem ‘gepraat’ en aan het einde daarvan stuiterde hij door de hele kamer heen. Het meest bizarre moment was toen hij wat uit Diekes tas wilde pakken en ik hem tegenhield. Hij pakte me daarna helemaal vast en bleef me knuffelen, ook wilde hij me het liefste morgenmiddag na school weer spreken. Omdat ik dan zijn zus zie gaat dat niet, maar nu hebben we een afspraak voor woensdag middag gemaakt. Ik ben zeer benieuwd.
’s Avonds natuurlijk weer tijd voor Nin jitsu! Het was een leuke les, maar moesten wel wat lang dezelfde oefeningen doen. Oh en ik moest tijdens de warming up met een jongen die geen grenzen kent. Dat wil zeggen, alles gaat hard en dan ook echt hard. De oefening was als volgt; één persoon staat met gebogen benen en zijn handen op zijn hoofd. De ander schopt aan de binnenkant van elk bovenbeen en daarna schopt diegene twee keer op de bovenkant van de bovenbenen. Vooral aan de onderkant deed het onwijs veel zeer. Op een gegeven moment ook maar even gevraagd of het ietsje zachter mocht.

Dinsdag, Counseling
Vandaag is mijn stem nog steeds half weg (komt nog van vrijdag), maar het gaat al wat beter. Heb het druk gehad met verschillende dingen, waaronder veel dingen voor andere mensen doen. Toen ik even in de crèche was met Dieke rond slaaptijd, waren er nog drie meisjes wakker. Twee sprongen meteen op toen ze mij zagen en riepen mijn naam, wat een hartverwarmend moment. Jammer genoeg kwam de moeder van één van hen er net aan toen ik ze rustig had liggen. Cindy (vrouw die in de receptie werkt) vroeg mij om te komen. Eén van de cliënten werd het centrum uitgezet (omdat ze drugs gebruikt) en nou waren haar twee kamergenoten bang dat ze hun spullen zou stelen. De vraag aan mij of ik z.s.m. een lijst kon maken van haar spullen en deze aan de security kon geven. Ik moest eerst nog bij de crèche blijven om de kinderen in slaap te helpen. Daarbij wilden de twee mensen die al in de crèche zaten even een pauze. Ik ben vervolgens naast een meisje gaan liggen, heb mijn arm om haar heen gelegd en mijn hoofd tegen haar hoofd aan. Gewoon, proberen of veiligheid bieden zou helpen. Ze kroop tegen me aan, sloeg haar armpje om me heen en probeerde zo dicht mogelijk tegen me aan te liggen. Zo bijzonder, ik kon wel janken en tegelijkertijd een dansje doen. Kan ik dit betekenen voor zo’n klein, lief, onschuldig wezentje? Kan ik degene zijn die haar veiligheid bied? Kan ik dat verschil maken? Ik voel me nog steeds volschieten met liefde als ik eraan terug denk.
Hierna wilde ik die lijst maken, maar de vrouw was al weg uit het centrum. Ze had inderdaad spullen gestolen maar dit was gelukkig net op tijd onderschept. Maar dit betekende wel dat haar kamergenoot helemaal flipte. Dus haar proberen rustig te krijgen en haar het verhaal laten vertellen. Heb ook aan haar uitgelegd dat ze aan de drugs is en dus aan niets anders denkt dan aan drugs scoren. Het jammere is dat deze vrouw zwanger is, iets waar haar kamergenote ook heel erg kwaad om was, want hoe kun je een kind dat aandoen? Helemaal mee eens maar toch is dit lastiger als je verslaafd bent natuurlijk.
’s Middags had ik counseling met de zus van de jongen die ik gisteren zag. Wat een bijzonder meisje is dit, ze is twaalf jaar oud maar zo ontzettend ontwikkeld. Dit komt ook door haar rot jeugd natuurlijk. Ze heeft veel gezien, teveel en ook teveel zelf meegemaakt. Een stiefvader die je het hele huis laat schoonmaken en je 100 rondjes om het huis laat rennen om je vervolgens in elkaar te slaan voor straf. Pfff wat heb ik met haar te doen. Wat heftig allemaal, onvoorstelbaar ook. Als ik naar mijn vader kijk, die me vroeger wel eens een corrigerende tik gaf, kan ik me niet voorstellen dat hij ooit zoiets zou doen. Verschrikkelijk. Aan het einde van het gesprek vroeg ik haar of ze mij iets wilde vragen. Haar eerste vraag was of mijn daddy mijn mommy ook sloeg. Toen ik nee zei wilde ze meteen weten waarom ik dan hier wilde werken. En wat zeg je dan? Tegen een meisje dat je net een kijkje heeft gegeven in haar verschrikkelijk moeilijke leven tot nu toe. Waarom zou je willen werken met iemands anders ellende? Ik vind het mooi dat ik counseling met haar en haar broer kan doen, maar toch ook verschrikkelijk heftig. Ik besef me telkens meer hoe geweldig goed mijn jeugd is geweest, hoe zo’n geluk ik heb met mijn ouders, mijn omgeving, mijn familie.. Ik voel me ook echt anders nu. Vroeger stond ik hier nooit zo bij stil en nu weet ik niet meer hoe ik het niet kan beseffen.
’s Avonds zat ik met Mir in de tuin wijn te drinken, toen Katink naar ons toe kwam om te vragen of we met haar, Niklas (een Duitse jongen die ook stage loopt op het Saartjie Baartman Centre) en Heinrich (een vriend van Niklas), mee gingen naar Observatory om wat te drinken. Mich ging ook mee en met zijn zessen zijn we gezellig wat gaan drinken. Hierna hebben we tafelvoetbal gespeeld. Erg grappig en erg gezellig. Al met al een gezellige avond gehad, ik hou wel van zulke spontane acties.

Woensdag, De broers
Vandaag een bijzonder moment in de crèche gehad die me heel erg heeft geraakt. Dieke en ik kwamen rond etenstijd in de crèche. Er waren niet zoveel kinderen, zes geloof ik. Tijdens het moment dat er geslapen moest worden was het natuurlijk weer een strijd. Op een gegeven moment lag iedereen bijna te slapen, komt de moeder van één van de jongens binnen om haar andere zoon ook te brengen. Om eerlijk te zijn baalde ik hier ontzettend van. Ze zag dat de rest bijna allemaal sliep en weet dat haar jongens pittige kinderen zijn. Ik heb haar ook gevraagd of ze dan wilde helpen met haar jongens te laten slapen. Maar om eerlijk te zijn rende ze nog net niet weg. Ik heb haar jongste zoontje apart genomen. We hebben namelijk een stukje in de crèche waar een bed staat. Die staat achter een laag muurtje, maar wel afgezonderd van de rest. Ik hoopte dat hij hier wat sneller in slaap zou komen en ben naast hem gaan zitten. Op een gegeven moment kwam zijn broer ook om het hoekje met een woedende Dieke achter hem aan. Hij begon op het bed te springen, waarop ik hem heb vastgepakt, nee heb gezegd en hem daarna op mijn schoot heb getrokken. Deze jongen is de oudste van de twee broers en tevens de jongen die maandag op mijn schoot in slaap viel. Toen had hij niet geslapen omdat mijn favoriete (niet dus) collega hem weer naar buiten had laten gaan tijdens slaaptijd. Hierdoor was hij heel erg huilerig. Ik had hem op mijn schoot getrokken, dicht tegen me aan gehouden en vijf minuten later sliep hij. Afijn, heb hem nu weer op mijn schoot getrokken, hem dicht tegen me aangehouden terwijl ik ook zijn broertje neer legde en tegenhield om weg te gaan. De jongen op mijn schoot sliep snel maar erg onrustig, zijn broertje had meer moeite om te gaan slapen. Hij vocht zichtbaar tegen zijn slaap. Uiteindelijk legde hij zijn kleine beentje over de mijne en viel langzaamaan in slaap. Zijn broer die op mijn schoot lag, werd in paniek half wakker. Hierop draaide ik hem om zodat hij nu echt in mijn armen lag, maar dan met zijn buik op mijn buik (eerst lag hij andersom). Hij klemde mij vast en viel weer in slaap. Zo ging het een paar keer door. Elke keer werd hij half wakker, totaal in paniek, en viel weer in slaap zodra ik zachtjes tegen hem praatte of hem over zijn hoofd aaide. Om eerlijk te zijn vecht ik tegen mijn tranen nu ik het opschrijf. Wat is er toch met deze jongens gebeurd dat slapen zo onveilig voelt? Waarom wordt deze jongen telkens in paniek wakker? Hoe kan ik zorgen dat hij zich wat veiliger gaat voelen? Doe ik het wel goed zo? Ga ik wel goed met hem om? Draag ik wel genoeg bij? Wie heeft hem en zijn broertje en zijn moeder zoveel pijn bezorgd? Waarom? Waarom?! Ik vond het dan ook erg moeilijk om uit de crèche weg te gaan. Gelukkig troste Niklas hem toen hij weer zo’n ‘paniekaanval’ had toen ik wegliep. Of hij me hoorde weglopen of dat het weer een droom o.i.d. was weet ik niet. Ik weet wel dat mijn hart naar hem en zijn broertje en eigenlijk alle kids daar, uitgaat. Deze jongens hebben beide hiv, ze gaan geen knappe oude mannen worden, gaan ze ooit trouwen? Krijgen ze ooit kinderen? Ik weet het niet..
’s middags heb ik een sessie met hetzelfde jongetje als maandag gehad. Ik zal hem voortaan kris noemen. Niet zijn naam, maar dat maakt het misschien wat makkelijker. Kris had onwijs veel zin me te zien, ging met plezier met me mee en was helemaal enthousiast toen hij de playroom zag. Terwijl we daarheen liepen hield hij me bij mijn shirt vast, rende halverwege nog even een trap op en weer af toen hij zag dat ik niet meeging, en praatte volop. De sessie was geweldig. Ik had Ilse (mijn nieuwe stage begeleidster) om raad gevraagd omdat hij het zo moeilijk vind om stil te zitten. Haar advies was om gewoon met hem te gaan spelen. Ook dat kan therapeutisch werken en dan komen de gesprekken later wel, of niet, ook geen probleem, als hij zich maar goed voelt. Opvallend was dat hij in zijn familieportret zijn vader niet wilde tekenen. Ook vertelde hij dat zijn zus en zusje hem niet leuk vonden. Ik heb voor Kris een schriftje gemaakt. Een dergelijk schriftje heeft zijn zus gisteren ook gekregen en ingevuld. Dit schriftje is bedoeld om hun moeder op de hoogte te stellen van wat er in de sessies besproken/gebeurd is. De kids mogen zelf weten wat ze willen vertellen aan hun moeder, als ze alleen vertellen dat ze mij hebben gezien dan is dat ook prima. Zijn zus had gister al een heel verhaal geschreven wat ze graag tussen haar moeder en haar wilde houden. Prima, je hoeft het mij niet te vertellen, dat is alleen als je het wilt. Kris wilde zijn moeder vertellen dat hij van haar houd, spijt heeft dat hij haar boos heeft gemaakt en het niet erg meer vind dat zijn moeder hem heeft geslagen. Ik moest al slikken bij deze woorden, ben erg benieuwd hoe zijn moeder dat heeft ervaren. Schitterend vind ik het dat hij me het liefste morgen weer ziet en eigenlijk de sessie niet wilde stoppen. En of ik in het weekend niet even terug kon komen voor hem, dat zou hij wel leuk vinden.
Ik vind het heerlijk dat ik nu twee kinderen mag counselen, maar vind het ook lastig. Vooral bij het meisje wist ik op momenten echt niet wat ik moest zeggen of vragen. Ik was zo geschrokken door wat ze vertelde. Ik weet niet of dit mij een slechte counselor of een onervaren persoon maakt die veel emoties heeft, maar weet wel dat ik dit lastig vind. Gelukkig vind ik het nu niet erg om te vragen om hulp. Ik wil graag hulp om beter te worden in wat ik doe en deze kinderen echt helpen.
Nin Jitsu was geweldig vandaag. We waren met zijn zessen en Katink en ik mochten verschillende manieren van schoppen oefenen. Wat een manier om je uit te leven, wat vermoeiend maar wat een heerlijk gevoel! Ik heb dat kussen heerlijk in elkaar getrapt! Even alle emoties eruit, fijn is dat. Op een gegeven moment moesten we een vrij lastige trap doen. Hierbij moest je met je ene been een hup maken en dan met je andere schoppen. Oké, waardeloze uitleg, maar waar het om gaat is dat Michael waarschuwde dat je hierbij heel makkelijk verkeerd kon trappen waardoor je achterover kon vallen.. Ja, klopt, inderdaad.. Ik viel, zucht. Erg fijn dat we maar met zes waren. Aan de andere kant heb ik Katink op een gegeven moment zo’n schop gegeven (Ze had het kussen wel voor zich hoor), dat ze omviel. Ook al was het lieve Katink, toch een lekker gevoel dat ik dit kan.
Mijn rare gevoel is nog niet weg, ik blijf met al deze kinderen in mijn maag zitten. Ook heb ik met de vrouwen erg te doen, vooral omdat er eentje het centrum uit moet en ze dit aan mij vertelde. Ze kwam naar mij toe, praatte hier met mij over, deelde haar gevoelens met mij. Pfff bijzonder hoor, ik hoop maar dat ik goed genoeg geluisterd en lief genoeg ben geweest. Heb haar aan het einde van de dag nog een dikke knuffel gegeven en hoop dat ik haar vrijdag nog even zie voordat ze weggaat. Mooi moment vandaag (één van de) was toen er een aantal vrouwen voor de ingang stonden (waren net klaar met een e.h.b.o. training) en ons vroegen waarom we er nooit meer waren. Dieke en ik hebben één dag de walk through niet gedaan en ze misten ons nu al haha. Wat een schatten zijn het ook! Wat een heerlijk werk! Kan ik niet toch hier blijven...?

Donderdag, Lunch
Vandaag heerlijk een dagje vrij, dus eerst uitslapen natuurlijk. Hierna met Mir naar Rondebosch gewandeld om de tickets voor Rugby op te halen. 1 juni is het eindelijk zover, dan gaan we naar een game toe! Ik kan niet wachten! Hierna samen ff op een terrasje gezeten en daarna snel naar huis omdat ik al bijna te laat was voor mijn lunchafspraak.
Samen met Isa in Observatory (district naast de onze) geluncht. We hadden een leuke nieuwe bakkerij achtig iets ontdekt waar je heerlijk kunt eten. Het enige probleem, er was zoveel keus dat we na een kwartier nog niet wisten wat we wilden eten. We veranderden telkens van gedachten tot ik een wrap naar een andere tafel zag gaan. Toen was mijn keus gemaakt. Het eten was heerlijk en het was erg gezellig. Ik mis Isa ook echt op stage, we konden altijd gezellig praten en ook als me iets dwars zat kon ik het er met haar over hebben. Het was dan ook erg leuk om bij te kletsen en we hebben besloten snel weer te gaan lunchen. Hierna heb ik even geslapen, ik was zo ontzettend moe. Ik geloof dat het een combinatie van dingen is. Zo hoest ik mezelf ’s nachts telkens wakker, wat niet echt meewerkt, stress ik over mijn verslag voor stage, ook niet echt bevorderlijk, en ben ik bang dat het weer minder gaat met mijn b12. Vlak voordat ik naar Afrika ging kwam ik er na jaren eindelijk achter waarom ik altijd moe ben/was. Door mijn vegetariër zijn heb ik namelijk vitamine b12 tekort. Of nou ja, een aantal injecties later moet het nu weer goed zijn, alleen heb ik het idee dat het weer wat minder wordt. Dit denk ik niet alleen omdat ik moe ben, maar ook omdat ik heel vaak heel hard tril. Komt wel weer goed, alleen soms wat lastig.

Vrijdag
Vandaag een dag die snel voorbij ging. Op stage hadden we vandaag support group, we hebben de vrouwen ditmaal een collage laten maken die hun representeert. Het is bijzonder om te horen wat voor verhalen er naar voren komen. Sommige vrouwen zijn heel eerlijk en geven ook hun minder mooie kanten toe, maar er zijn er ook die eigenlijk flink liegen en de waarheid nogal wat mooier maken dan dat die werkelijk is. Hierna ben ik met Dieke naar de crèche gegaan omdat de vrouw die in de crèche stond naar een bijeenkomst over tuberculose moest. Er waren niet zoveel kinderen, maar toch was het er een drukte van jewelste. Komt natuurlijk ook doordat we er tijdens eet en slaaptijd waren. Tijdens het slaapmoment heb ik het meisje dat het meest vervelend/lastig/moeilijk is, meegenomen naar het bed dat in de crèche staat en heb ik haar daar neergelegd. Ik ben er zelf bij blijven zitten en heb haar rug gestreeld in de hoop dat ze in slaap zou vallen. Helaas kwam er een andere jongen (één van de twee broers waar ik woensdag over vertelde) eraan en probeerden ze samen de boel op stelten te zetten. Ik heb het jongetje op mijn schoot getrokken en daar gehouden. Het meisje heb ik naast me laten liggen en haar daar gehouden. Het duurde lang en koste heel, heel, heel veel geduld, maar uiteindelijk (na ze beiden zo’n 20 maal terug te leggen) viel de jongen in slaap. Ik ben nog niet vaak zo blij geworden van gesnurk en gekwijl. Het meisje was wat moeilijker om in slaap te krijgen. In plaats van boos te worden heb ik haar telkens heel liefdevol benaderd en rustig tegen me aan laten liggen. Het duurde lang, heel lang, maar uiteindelijk was ook zij zo goed als in slaap. Na nog twee andere kinderen met knuffelen in slaap te helpen ben ik toch maar gaan lunchen. Ik heb nog heel even de tijd gehad om bezig te gaan met school en hierna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Wel lekker, maar maak me nu wel zorgen om mijn verslag. Het gaat helemaal niet zo snel als ik wil en ik ben erg bang dat het niet goed genoeg is omdat ik nu voornamelijk nog een uitleg geef over Kids Skills die ook in het boekje staat. Daarbij moet ik het z.s.m. afhebben omdat het al bijna tijd is om voor een week naar huis te gaan.
Toen ik thuiskwam waren Jelmer en Simone er. We hebben gezellig wat gedronken bij ons thuis en afgesproken elkaar ’s avonds in de stad te treffen. ’s Avonds zijn we met Miriam, Mich en Dieke naar de stad gegaan. Hier waren Dominique en Carla al om Dominique zijn laatste avond in Zuid Afrika te vieren. Morgen vliegt hij weer terug en vanaf dan woont Car weer bij ons. Ik ben erg blij dat ze weer bij ons woont, maar vind het voor haar wel erg jammer dat Dominique weer terug moet. Hoewel, zelf vind ik het ook wel jammer want het is een erg aardige jongen. Het zou echt leuk zijn geweest als hij langer kon blijven. We hebben eerst wat in Mama Africa gedronken, hier speelde een lokale band. Mama Africa is een heel populair restaurant waar je lokale gerechten kunt eten. Hierbij moet je denken aan krokodil, struisvogel, springbok enzovoort denken. Niets voor mij dus, maar de bands die er spelen zijn wel heel leuk. Gewoon akoestische, echt Afrikaanse muziek. We hebben nog even bij een ander café gezeten waar we ook Jelmer en Simone hebben getroffen. Het mooiste vond Mich de jukebox, hier was hij dan ook niet bij weg te slaan. Mich en ik zijn eerder naar huis gegaan als Dieke en Miriam, omdat we morgen naar een pretpark willen. Het was erg gezellig.

Zaterdag, Stomme hoge hakken
Vandaag zouden Mich en ik naar een pretpark naast Canal Walk (heel groot winkelcentrum) gaan. Miriam verraste ons door ook mee te gaan (nice nice nice!). Toen we aankwamen zagen we heel groot op een bord ‘open 364 days a year’ staan. Ik grapte nog dat je dan net zou zien dat hij vandaag dicht was.. En ja hoor, park is gesloten tot aan juli. Hebben wij weer. Dus besloten we ‘eeeeeeven’ op zoek te gaan naar schoenen voor mij om te dragen tijdens de bruiloft. Helaas moeten er op alle schoenen glitters of mega hoge hakken aanwezig zijn. Beide kan ik niet echt waarderen. Helaas dus alleen een paar ballerina’s gevonden. Ik had meer geluk met de sieraden, heb een mooie ketting en oorbellen gekocht. We hebben nog wat geluncht en gedronken en waren er daarna helemaal zat van. Winkelen is best leuk, maar niet als je iets moet hebben. En al helemaal niet als je het dan niet kunt vinden.
Thuis hebben Mich en ik nog wat films gekeken en lekker lui gedaan. Morgen de hele dag met mijn verslag bezig, bah bah bah.

Zondag, Cola en huiswerk
Vandaag was het zover, de hele dag met mijn verslag bezig. Had mezelf een doel gesteld die ik met behulp van minimaal een liter cola heb behaald. Wel heeft me dit letterlijk de hele dag gekost. Ik moet toegeven, het huis was daarna wel netjes opgeruimd haha. ’s Avonds lekker spaghetti gemaakt met Mich, nou ja, hij keek toe en ik maakte het en daarna film gekeken. Geen spannende zondag dus. Het is al bijna tijd om een week naar huis te gaan, aan de ene kant veel zin in, aan de andere kant zie ik er erg tegenop. Ik mis een hele week stage, plus dat ik mijn verslag komende week i.p.v. de week erop in moet leveren. Maar goed, je broer trouwt nou eenmaal één keer en hoe gaaf is het dat ik getuige mag zijn!! Wacht maar tot jullie mijn jurkje zien, ik kan niet wachten tot ik hem mag dragen!!