Week 20

Maandag, Het begin van de laatste week
Jemig wat een dubbel gevoel vanochtend. Ohw wacht, laat ik beginnen bij afgelopen nacht. Ik werd namelijk huilend en helemaal overstuur wakker. Ik had gedroomd dat papa dood was. Eigenlijk had ik daarvoor ook al bizarre dingen gedroomd, Katink die een actrice was en voor de film echt iemand had neergeschoten, ik die Uggs (die lelijke pantoffeldingen) wilde kopen omdat dat op de één of andere manier moest, waarbij ik verliefd werd op de Uggs verkoper terwijl ik Mich aan mijn hand had en zo nog meer gekke dingen. Maar goed, het was een hele vreemde ervaring, ik was half wakker half aan het slapen en heel erg blij dat Mich bij me was. Hij bleef me maar verzekeren dat alles goed was maar het koste echt een poosje voordat het doordrong. Hierna hebben we een hele tijd gepraat over andere dingen tot ik weer een beetje bij mijn positieven was en (stijf tegen Mich aan gedrukt) weer durfde te slapen. Wat een rot nacht zeg!
Maar goed, terug naar deze ochtend. Ik was blij dat het weer tijd was om naar mijn stage te gaan, maar ook verdrietig omdat het de laatste week alweer is. Of eigenlijk, de laatste vier (en nu ik dit type nog maar drie =( ) dagen. Vanochtend de laatste support group gehad, als oefening deden we dat iedereen een eigen kaart kreeg waar alle anderen een compliment op moesten schrijven. Zo kreeg een ieder een kaart met negen complimenten van negen verschillende mensen op. We hebben de oefening al eerder gedaan, maar dit keer deden Dieke en ik ook mee en hadden wij ook een kaart. Pfff wat heb ik een mooie complimenten gekregen en wat was ik ongelofelijk ontroerd. Wat wel heel erg vervelend was, is dat één vrouw bij een andere vrouw op de kaart heeft gezet ‘I don’t like anything about her’. Dit vond ik echt heel erg vervelend en ik wist ook niet wat ik moest doen. Ik heb de zin een beetje aangepast zodat er stond dat er niets aan haar was wat ze niet leuk vond, maar volgens mij had de vrouw die de kaart kreeg het wel door. Achteraf wilde ik dat ik de kaart had verscheurd, de vrouwen er ferm op had aangesproken en een nieuwe kaart voor die vrouw had laten maken. Bah, ik baal er van dat ik dat niet heb gedaan! Gelukkig waren de andere kaarten wel goed gelukt en waren de vrouwen er erg blij mee. Zelf vond ik mijn kaart helemaal geweldig, ik ben heel blij met de complimenten en koester dit stukkie papier dan ook ontzettend. De rest van de dag heb ik voornamelijk aan mijn verslagen gewerkt (Bah bah bah!!). Gelukkig kwam aan het einde van de dag er nog een kindje samen met Dieke mee het kantoor in gewandeld. Natuurlijk kwam hij bij mij op schoot en heb ik hem geknuffeld. Samen hebben we youtube filmpjes gekeken en gedanst. Heerlijk, genieten! Een goede afsluiter van mijn dag zeg maar.
’s Avonds was het weer tijd voor Nin Jitsu. Helaas de laatste keer met Katink en mijn een na laatste les. We hebben een onwijs leuke les gehad waarin we elkaar mochten neerhalen en daarna mochten proberen om weer omhoog te komen terwijl de ander je probeerde tegen te houden. Wat heb ik gelachen. Ik hou echt van Nin Jitsu en zou wel willen dat ik de tijd zou hebben om ermee door te gaan in Nederland. Maar aan de andere kant is dit echt mijn ‘Afrika sport’.
Ohw ja, vanmiddag weer een kaartje gekregen! Dit keer van Mathilde en Anouk, super lief, heel erg bedankt! =D

Dinsdag
Vanochtend weer gedaan wat ik altijd doe, de walk through waarbij ik in kamer 3 (er zijn 8 kamers) een jongetje meeneem om me te helpen met de rest van de walk through. Hij houdt dan mijn hand stevig vast en klopt voor me op de deuren. Daarna gaat hij op zijn teentjes staan en opent de deur. Als ik hem influister dat hij goedemorgen moet zeggen volgt er zonder twijfel een ‘goodmorning’. Ik vind het heerlijk om ’s ochtends alle vrouwen en kinderen even te zien en vooral de kinderen even te knuffelen. Er zijn al veel vrouwen druk met ons aankomend vertrek, iets waar ik liever niet aan herinnert word.
Vandaag eigenlijk vooral met school bezig geweest, heel erg balen want het liefste breng ik zoveel mogelijk tijd door met vooral de kinderen, maar goed ik moet nog heel wat doen dus er zit niets anders op. Het vinden van een afstudeerplek gaat beter als ik dacht. Met één bedrijf heb ik al een paar keer heen en weer gemaild dus hopelijk wordt dat echt iets.
Na stage ben ik met Mich naar de bioscoop geweest, erg gezellig en een leuke film. Waren nog net op tijd doordat ik meteen vanaf stage kwam. Hierna zijn we naar de stad geweest. Het was vandaag Björn (een jongen die in een ander huis woont maar waar we het goed mee kunnen vinden) zijn laatste avond, morgenavond gaat hij alweer terug. Dus zijn we wat gaan drinken in de stad. Eerst waren Mich en ik nog alleen omdat de rest ook uit eten ging maar daarna kwam Björn aangelopen met nog zo’n zes mensen, waaronder Miriam en Carla. We hebben erg veel lol gehad en nadat we wat hebben gedronken hebben we nog bij het optreden van de kamergenoot (Jelle) van Björn gekeken. Opzich was het wel een leuk bandje, maar niet echt mijn smaak.

Woensdag, Nin Jitsu
Vanochtend was er Parenting Support, normaal mogen Dieke en ik daar niet bij zitten omdat wij de Support Group geven, maar omdat dit onze laatste week is mocht het vandaag wel. Helaas duurde het maar een half uurtje en toen mochten de vrouwen naar een gratis uitje toe. Ook vandaag weer druk gewerkt aan mijn verslag, hoewel ik ook tijd in de crèche heb doorgebracht. Dit wil ik eigenlijk elke dag even doen omdat ik het daar zo heerlijk vind. Het is zo anders sinds de crèche teacher er is. De kinderen zijn nu veel rustiger, luisteren perfect naar haar en ze bied de kinderen veel grenzen waardoor ze veel gelukkiger zijn. Ik geniet hier oprecht van en zou ook wel willen dat ik langer met deze vrouw kon samenwerken. Ik denk dat ik heel veel van haar zou kunnen leren.
’s Avonds was het weer tijd voor Nin Jitsu, mijn allerlaatste les en zonder Katink. Sharon (huisgenootje) is jarig en had daarvoor iedereen uitgenodigd om uit eten te gaan. Ik wilde hiervoor mijn Nin Jitsu les niet opgeven dus ging in mijn eentje. Het was een super leuke les, Ciara had zelfs brownies voor me gemaakt ter afscheid, super lief!! Met haar heb ik ook voornamelijk de oefeningen gedaan vanavond. Een hele goede keus want ze is super goed, absoluut niet voorzichtig met je (als in, ze durft je wel pijn te doen maar zal je nooit hard laten vallen of wat dan ook) en wij hebben samen een lol, dat is niet te zuinig. Zo ook vanavond weer. Samen hebben we nog een liedje voor Relic bedacht, die zat op te scheppen over zijn snelheid. Het liedje gaat zo (en ik zing hem met liefde voor je als ik je weer zie) ‘you’re to slow for the Relic flexibility’. En dat dan een paar keer herhalen. We hebben er zelfs een dansje bij bedacht haha. Je begrijpt het wel, ik ging stuk van het lachen. En ik heb eindelijk blauwe plekken opgelopen! Tadaaaaaa. Dit is me mijn hele kortstondige Nin Jitsu carrière nog niet gelukt, maar sinds maandag heb ik eindelijk blauwe plekken. Ik ga dit echt wel missen, voelde me echt een deel van de groep en heb onwijs genoten van de oefeningen.
Toen ik thuiskwam waren Jelmer en Simone er, was de laatste keer dat we ze zien voordat wij gaan rondreizen. We hebben nog even met bijna het hele huis (Miriam en Carla schoven later aan die hadden Björn op het vliegtuig gezet) gezeten en taart gegeten voor Sharon haar verjaardag. Hierna plat gegaan want om eerlijk te zijn was ik wel kapot en tja.. morgen laatste dag op stage. Ohw ja, daar heb ik vandaag nog snel muffins voor gemaakt zodat we die morgen aan de vrouwen kunnen geven.

Donderdag, Afscheid
Marco Borsato had ongelijk, afscheid nemen bestaat wel degelijk en ik haat het! Vanochtend de laatste walk through gedaan. Wat voelde dat naar en toch ook zo fijn en vertrouwd. Samen met mijn kleine vriendje aan mijn hand die het weer geweldig vond om op alle deuren te kloppen, liep ik daar met een heel gemengd gevoel. Eigenlijk kon ik vanaf het moment dat ik binnenstapte al janken. De vrouw die bij ons in het kantoor zit had een taart voor ons gemaakt, of nou ja, eigenlijk had haar moeder dat gedaan haha. Echt super lief en lekker.
Verder heb ik eigenlijk zoveel mogelijk tijd in de crèche met mijn geliefde kinderen doorgebracht. ’s Middags hadden we een afscheidsfeestje. Behalve Dieke en ik, gaat Ilse (onze supervisor) morgen weg en is Caley (heel lief meisje) terug gekomen omdat zij al eerder weg is gegaan maar nog geen feestje had gehad. We kregen nog een hele mooie toespraak en een gift bag, met een certificaat, sjaaltje en kaartjeshouder in, heel mooi en lief. Daarna werd er gevraagd of iemand nog wat wilde zeggen dus heb ik maar een speech gehouden, hoewel mijn eerste zin was ‘i’m not very good at giving a speech..’. Ook heb ik aangegeven dat ik het liefste wilde blijven waarop iedereen riep;; jaaaaaa blijf dan we hebben wel ruimte voor je! Een groot en lief compliment. Uiteraard hierna heel veel hapjes gegeten, een echte traditie binnen Saartjie Baartman wanneer iemand weggaat. Isa was ook nog langsgekomen, Isa heeft hier ook gewerkt en is een vriendin geworden van mij, maar ook van Caley. Het was een hele leuke verrassing dat ze nog even langskwam. Uiteraard ben ik daarna weer naar de crèche gesprint. Drie van de kindjes waren nog wakker (het was eigenlijk slaaptijd) en van de crèche teacher mocht ik hen wel mee naar buiten nemen omdat zij wel zag dat ik een zwak heb voor voornamelijk deze drie kinderen. Nou weet ik niet of ik een groter zwak voor deze drie dan voor de anderen heb, maar speciaal zijn ze zeker voor mij. Het zijn alle drie moeilijke kinderen waarvan iedereen in het begin gek werd. Deze drie kinderen zijn echt bijzonder en tja, misschien had de crèche teacher dan toch gelijk, want ik kon wel janken toen ik naar ze keek en bedacht dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zou zien. Zelfs nu ik dat zwart op wit zie staan kan ik wel weer janken, wat een rot gedachte zeg!! Echt niets aan! Ik had nog ballonnen voor de kinderen plak tattoos. Zodra de rest van de kinderen ook wakker was, hebben we hier een groot feest mee gemaakt. Ik vond het wel fijn dat ik alleen was met de kinderen, de crèche teacher en Niklas. Van de crèche teacher nog een groot compliment gekregen. Ze zei dat ze graag nog langer met me had willen samenwerken omdat er veel mensen zijn die van kinderen houden maar dat er maar weinig mensen zijn die ook echt met ze kunnen werken en die vanuit zichzelf echt kinder mensen zijn en ermee om kunnen gaan. Pff ik kon haar wel zoenen op dat moment! Wat een liefheid, wat een mooie en vriendelijke woorden. Ik werd er verlegen van en wist ook niet zo goed wat ik erop moest zeggen om eerlijk te zijn. Met heel veel moeite afscheid genomen van de crèche (hoewel ik nu pas bedenk dat ik vergeten ben foto’s te maken van de nieuw geverfde crèche) en de kinderen.
Hierna met Dieke alle vrouwen en kinderen nog één laatste maal bij langs gegaan met onze zelfgemaakt muffins. Pffffffffffffffffffffffffff. Dat was mijn voornaamste gedachte. Plus dat ik dacht;; ik wil blijven! Alle vrouwen geknuffeld, gesmokt en heel veel lieve woorden ontvangen. Zelfs van een aantal vrouwen waarvan ik dacht dat die niet zoveel waarde aan mij hechtte. Heel bijzonder om te zien en ik wilde wel dat het gefilmd was. Kan ik echt zoiets losmaken bij mensen? Kan ik in zo’n periode zoveel voor iemand betekenen? Maar hoe dan? Wat heb ik dan gedaan? Twee jonge meisjes die nog niet zolang in het centrum zijn bleven maar aan me vastplakken. Best raar want zo goed kennen ze me niet en ik hen ook niet. Ergens wel vleiend en ergens had ik het idee dat ze gewoon voelden en zagen hoe ik me voelde en dat kopieerden. Twee keer ben ik in tranen uitgebarsten maar heb mezelf snel herpakt. Het moeilijkste vond ik het toen één meisje (één van de drie kids waar ik vanmiddag extra tijd mee had besteed) maar aan me bleef kleven. Ze is helemaal meegelopen naar de poort. Onderweg werd ze nog heel boos op me, schopte en sloeg tegen mij en mijn tas aan. Ik heb het ervaren als pure onmacht. Ze wilde me niet laten gaan en bleef ook maar ‘NO’ zeggen. Ik kon wel janken. Dit meisje is het meisje dat zelfs in de nacht over mij praatte tegen haar moeder, ze heeft me meerdere keren ‘mommy’ genoemd en plakt altijd aan mij vast. Hoe kan ik haar nou laten gaan zonder dat ze denkt dat ik haar in de steek laat? Echt, mijn hart brak! Op de reis naar huis had ik ook echt geen zin om te praten of wat dan ook.
Thuis ben ik eerst gaan slapen, ik was zo boos, moe en verdrietig. Gelukkig was Mich heel lief voor mij. Hierna ben ik met Car en Miriam uit eten geweest. We hebben gegeten bij een super lekkere Mexicaan en zijn daarna wat gaan drinken. Eigenlijk was dit bedoeld als onze laatste ‘girls night out’ maar jammer genoeg vielen we allemaal bijna in slaap. Alle drie hadden we een drukke week gehad en wilden we eigenlijk wel graag slapen. Enigszins teleurgesteld gingen we weer naar huis, ik vind het wel jammer want had me erg op deze avond verheugd maar was zelf ook kapot dus vond het opzich ook wel prima. Toen ik thuis was kwamen Mich en ik nog tot de heerlijke conclusie dat we niet genoeg geld hadden om de dag erna de borg voor onze gehuurde auto te betalen, dus zijn we snel naar het station gelopen om te pinnen. God wat voelde ik me ongemakkelijk, in het donker pinnen, slim bedacht! Bijna een hartverzakking gekregen. Liepen we daar, ik met mijn broek vol geld (natuurlijk gaf het ding allemaal 100 rand briefjes, dus had ik een pakket geld van zo’n 5 cm dik), achter een kerel op de brug. Draait die kerel zich in één keer om en begint tegen ons te praten. Ik sprong nog net niet op maar veel scheelde het niet. In mijn hoofd ging ik mijn Nin Jitsu grepen bij langs en bereide me voor op het mes dat hij vast tevoorschijn zou toveren. Oké, dat deed hij niet, eigenlijk vroeg hij alleen hoe je hallo zegt in het Nederlands. Wellicht was ik iets te achterdochtig. Hierna snel gaan slapen, ik ben helemaal bekaf van deze week hoewel ik niet kan wachten tot we gaan rondreizen!

Vrijdag, Raymon
Vandaag is het dan eindelijk zover.. tijd om vriend numero uno van het vliegveld op te pikken. Met deze titel natuurlijk geen verrassing dat Raymon vandaag komt. Vanochtend begonnen met alles inpakken, wat nog best lastig is aangezien je een half jaar lang allerlei spullen hebt verzameld en alles natuurlijk all over the place ligt. Voordat we het doorhadden was het al tijd om Ray op te halen. Stonden we dan bij het hekje te wachten. Vliegtuig had vertraging dus hadden we genoeg tijd om rond te kijken. We zagen nog twee grote militaire vliegtuigen en dure auto’s eruit rijden. Of nou ja, ik zag ze alleen rijden en er niet uitkomen, goed opletten is niet altijd mijn ding. Later bleek dat Obama vandaag in Zuid Afrika is geland, dus wellicht waren dat zijn vliegtuigen. Helemaal zeker weten doen we het niet, want het kan maar zo dat hij ergens anders is geland natuurlijk. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik nooit op het vliegveld moet gaan werken. Ik kon de hele tijd wel janken. Zag ik een super oud echtpaar de poort door komen, lopen ze op een jong stel af en krijgen ze meteen een jonge baby in hun handen gedrukt, waarschijnlijk de eerste keer dat ze hun kleinkind zagen. Ja hoor, sta ik daar te janken. Minuut later komt er een man super vrolijk de poort door, rent er een klein jongetje op hem af, helemaal gelukkig. Zucht, sta ik weer bijna te janken. Toen was eindelijk het moment daar;;; Ray kwam eraan lopen!! Toch wel heel fijn om na zo’n lange tijd zijn gezicht weer te zien en weer met hem te kletsen. Ik zag Mich ook meteen helemaal opfleuren. Nu hij hier is merk ik toch wel dat hij zijn vrienden heel erg heeft gemist. We zijn eerst naar Claremont geweest om hier een kabel op te pikken voor Mich zijn nieuwe tweedehandse TomTom. Daarna hebben we lekker geluncht en Ray zijn eerst ervaringen met Kaapstad laten opdoen. Toen we weer thuiskwamen zijn zowel Ray als ik als een blok in slaap gevallen.
Hierna zijn we naar Observatory geweest, hier hebben we lekker gegeten en daarna sloten Miriam, Carla, Katinka en Johan aan. We hebben gezellig wat gedronken, tafelvoetbal gespeeld en zijn daarna wezen poolen. Het was een geslaagde avond en daarna zijn we als een blok in slaap gevallen.

Zaterdag, Jelmer & Garden Route
Vanochtend ontbijtje gemaakt voor de kerels. Hierna is vooral Mich druk geweest met zijn spullen pakken, dit had hij gisteren willen doen maar toen lagen Ray en ik te slapen en wilde hij ons niet wakker maken (lief!!). Dus eigenlijk de hele ochtend aan het opruimen en inpakken geweest. Mich en Ray zijn nog naar Claremont geweest, wel spannend om Ray voor het eerst in de auto te zien rijden, voelde me net een bezorgde moeder (wat ben ik ook een tut). En dat is waar ik nu ben, ik zit in de tuin met Car te genieten van de zon en van de laatste momenten in dit huis. Wel een dubbel gevoel, heel veel zin in rondreizen maar wel een heel gek gevoel om dit huis te verlaten.
Vanmiddag op weg naar het vliegveld gegaan. Ook Jelmer zijn vlucht had vertraging. Wat niet heel erg is, want wij hadden onwijze honger (dat mogen we zeggen want wij zitten in Afrika), dus we hebben nog snel even wat eten gehaald. Toen Jelmer er was zijn we meteen op weg gegaan de Garden Route op. Ik had een reservering gemaakt bij een Bed and Breakfast die anderhalf uur rijden was, zodat Jelmer niet nog langer stil hoefde te zitten. Of tenminste.. dat dacht ik. Helaas bleek de B&B die ik had gereserveerd vijf uur rijden te zijn van waar wij waren. We hebben dus maar een andere accommodatie opgezocht. We hebben nu een onwijs mooi plekje in Swellendam, echt gaaf. Een soort ‘wees goed voor de natuur’ plekje. Eigenlijk moet je het zien, uitleggen is nogal lastig. We dachten eerst dat we er niet in konden omdat er niemand was. Het vreemde was alleen dat alle kamers wel open stonden en niets op slot was. De eigenaars bleken even weg te zijn geweest om boodschappen te doen. Het is hier heel erg mooi en bevalt prima. Het is wel jammer dat we hier maar één nachtje zitten omdat je hier ook kunt paardrijden. Had ik wel erg graag willen doen natuurlijk!! We zijn heerlijk uit eten geweest in het centrum en daarna hebben we nog in een soort van lounge in de backpackers gezeten. Hier hadden ze een vuur, een spelcomputer die reageert op je bewegingen (Dus sta je de hele tijd voor lul doordat je mal beweegt) en een pooltafel. Genoeg om je mee te vermaken dus. We zijn desondanks op tijd naar bed gegaan. Raymon en Jelmer zijn nog moe van de vlucht en zelf ben ik nog erg moe van afgelopen week. Ik denk doordat ik zo slecht geslapen heb omdat ik zo op zag tegen het afscheid. Morgen gaan we naar een game lodge toe in Albertina en dan blijven we weer slapen bij Katinka en haar ouders. Ik heb er onwijs veel zin in en kan niet wachten.

Zondag, Game Drive, Stilbaai & Katinka
Vanochtend naar Albertinia gereden. Onderweg zagen we een ongelofelijk groot ongeluk, iets van drie auto’s waarvan er twee echt helemaal uit elkaar lagen, erg naar om te zien. Toen we aankwamen bij de Game Lodge zei ik; ‘kijk een koe..of een paard’ euhmm owh nee, het is een olifant. Vol verwachting in de jeep gaan zitten, onze tour gids was een jong vriendelijk meisje en bij ons in de auto zaten vier wat oudere, maar erg vrolijke en gezellige mensen. De tour ging in het Afrikaans, wat goed te verstaan is zolang het maar baie langzaam wordt verteld. De eerste stop was bij de olifanten, er waren er twee (een mannetje en een vrouwtje). Wat een gave beesten en wat stonden we mooi dichtbij. Wat hebben we veel dieren gezien vandaag en wat was het gaaf! Het park was vrij groot ik denk dat we een paar uur hebben rondgereden. Het enige wat we niet hebben gezien waren de neushoorns, die konden we helaas niet vinden. Wat gave momenten; op een gegeven moment stonden we tussen twee jonge giraffen in waarvan er eentje op een gegeven moment naast en voor onze auto langsliep. Gaaf gaaf gaaf!! Later stonden we naast de grootste, het mannetje nog wel. Normaal haat ik het om mensen te horen smakken, maar om dit beest zo te horen kauwen vond ik geweldig. Hierna liep hij rustig langs onze auto langs alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ook zijn er twee struisvogels langs onze auto gelopen. Oh wat was het mooi daar, ik heb echt zitten genieten en foto’s zitten maken als een Japanner (Sjaak, ik miste je als mijn mede Japanner). Een tour in het Afrikaans is wel erg vermakelijk, wat een leuke woorden hoor je voorbij komen. Toen we terug kwamen bij de auto viel het me op dat de auto niet meer reageerde op de sleutel. Dus hoppa, Ray en Jelmer de sleutel opmaken en ernaar kijken. Niets te ontdekken, dus de auto maar in. Geen denken aan dat het ding start! Bleek dat de lampen waarschijnlijk aan zijn blijven staan dus dat de accu leeg is getrokken. Ik heb hulp gevraagd en binnen 10 minuten konden we gelukkig weer op weg. Hierna hebben we nog een lunch gehad bij de Game Drive en daarna zijn we op weg gegaan naar Stilbaai. Hier is een mooi strand waar we hebben rond gelopen, foto’s hebben gemaakt en tekeningen in het zand hebben gemaakt (en als kerels dit maken weet je vaak al wat voor tekeningen dit zijn geweest...).

Aan het einde van de dag zijn we naar Katink en haar familie (Boy haar vader, Karien haar moeder en Johan haar broer) gegaan. Ik voelde me nog meer welkom als vorige keer. Het voelde echt een beetje als thuiskomen bij familie. Ik kan er nog steeds niet over uit hoe lief en gastvrij deze mensen zijn. Boy heeft direct een vuur aangemaakt voor mij omdat hij weet dat ik dat zo fijn vind. Heerlijke wijn gedronken en Karien had weer heerlijk eten klaargemaakt. Ik heb er echt van genoten om ook Jelmer en Raymon zo te zien genieten van de gastvrijheid en de vriendelijkheid van deze mensen. Het is echt zo gezellig daar, we hebben onwijs lang zitten kletsen. Met zijn viertjes hebben we nog even opgezocht wat we wilden doen en hierna zijn we gaan slapen. Ik merk wel dat het vermoeiend is om zoveel te ondernemen en er zo vroeg uit te gaan. Maar goed, heb het er graag voor over, uitrusten doe ik in Nederland wel weer.