Flink boekwerk ;)

Zaterdag
Het regent gigantisch hard wanneer we wakker worden en dit houd ook gestaag de hele dag aan. Onze plannen om Kaapstad in te gaan vallen hierdoor letterlijk in het water. We doen dan ook bijzonder weinig, behalve hopen dat de regen overgaat zodat we in elk geval boodschappen kunnen doen. ‘s Avonds maak ik het eten klaar, waarbij ik lekker hard muziek aanzet in de keuken. Genieten dus! Als toetje hebben Mich en ik halve perziken gekocht. Alleen.. is er nergens een blikopener te vinden, zegt Mich. Hij maakt het blikje op de meest primitieve manier ever open. Hij steekt het ding neer met een mes en zaagt het vervolgens open. De perziken smaken er niet minder om dus mij hoor je niet klagen. Toen Diek even in de keuken had gekeken, en daarna met de meest triomfantelijke lach ooit drie blikopeners omhoog hield lachten we ons kapot. Ik hoor het mezelf, en in mijn hoofd mama, al zeggen ‘mannen en zoeken..’ Helaas vinden we 's avonds een kakkerlak, we denken dat hij dood is omdat hij op zijn rug ligt, maar wanneer we hem aanraken (met een boekje wel te verstaan) begint het beest te spartelen. We hebben hem gauw naar buiten gegooid en daar verder gewalgd. Moest nog wel aan Sjaak denken en al haar waarschuwingen over kakkerlakken.

Zondag
Wat een heerlijk weer vandaag! Onze laatste vrije dag want morgen begint stage al voor Diek en mij. Mich begint op dinsdag dus heeft nog eventjes vrij. Mich pleegt zijn eerste moord, gewapend met een deo bus en een aansteker fikt hij een half levende kakkerlak op. Erg goor, maar als je ze doodtrapt leggen ze eitjes en als je ze laat leven dan kruipen ze weer naar binnen.
We besluiten naar Cape Town Centre te gaan om wat winkels te bekijken en wat van de omgeving te zien. Dit doen we door met een klein busje te gaan. Deze busjes rijden de godganse dag langs met uit het raam een ‘schreeuwers’ die heel hard fluit en schreeuwt naar iedereen die hij ziet lopen om maar mensen in het busje te krijgen. Vlakbij ons huis is een busstation dus daar lopen we heen. Daar aangekomen worden we naar de andere kant van de straat verwezen waar al snel een busje stopt die ons wel kan meenemen. Er zitten bijna geen mensen in het busje –wat nogal opvallend is want de busjes die wij hebben zien rijden zaten overvol- en de buschauffeur is aardig. Ik pis bijna in mijn broek van het lachen wanneer hij woedend word op een andere chauffeur die niet goed uit kijkt waardoor hij moet uitwijken. Niet dat ik dat per se zo grappig vond, aangezien er geen gordels in de busjes zitten vond ik dat eerder eng, maar zijn reactie was hilarisch. Als ik het zou filmen en aan Brink zou laten zien zouden we samen omrollen van het lachen. Met grootste gebaren zegt hij ‘you got eyes to look, so look!’ nadat hij een luide ‘stupid asshole’ liet horen. Hij praat er nog lang over door, tegen niemand in het bijzonder, wat maakt dat ik bijna echt in lachen uitbarst. In Cape Town aangekomen is het verschil goed te zien met Mowbray (de plek waar wij wonen), er zijn vele zwervers en schooiers te zien. De verschillen zijn gigantisch hier en ik voel me ook niet zo op mijn gemak en misplaatst omdat ik me zo rijk voel. Iets wat ik niet fijn vind om te voelen, liefst nam ik alle mensen mee naar huis, gaf ze een douche, een fatsoenlijke maaltijd en stopte ze wat geld toe, maar ik weet dat dit het probleem niet oplost dus probeer er maar zo min mogelijk naar te kijken. We zien het kasteel van Cape Town, een mooi gebouw waar ik snel wat foto’s van maak om daarna mijn camera snel weg te stoppen zodat die niet gejat word. We lopen door de stad, genieten van het uitzicht en lopen wat winkels in. We eten wat bij Nando’s, wat vrij bekend schijnt te zijn maar eigenlijk niet veel meer is als een relatief gezonde Mac Donalds. We lopen wat rond op zoek naar de zee, die we uiteindelijk niet zien omdat er een gigantische havenbouw voor staat. De busreis terug gaat wat minder chill. Eerst moeten we zoeken naar de opstapplaats, wat ons lukt wanneer een andere bus chauffeur een vrouw de opdracht geeft ons erheen te brengen. Hier komen we in een busje die langzaamaan helemaal word vol gepropt. Met bijna twintig man in het busje worden we vervoerd naar Mowbray. Erg prettig zit het niet, met zijn vieren op een bankje is niet zo goed te doen maar goed, het kost dan ook maar r6, wat neerkomt op €0.60. Ook bij ons in het busje zit een schreeuwer, eentje met onwijs mooie groene ogen. De man links naast me begint te zweten onder mijn arm, aan de andere kant zit gelukkig Diek en niet nog een vreemde. En nu zit ik weer in de tuin, heerlijk te chillen. De klusjesman is net langs geweest omdat onze voordeur niet meer op slot wilde. Gelukkig zit er nog een ‘gate’ voor zodat we wel veilig weg konden, maar erg fijn voelt het niet als de voordeur niet op slot kan. Het is gelukkig weer gemaakt en nu is hij aan het zorgen dat Mich en ik niet telkens vijf minuten moeten prutsen en schudden met de sleutel voordat we onze kamer in kunnen.

Eerste stagedag
Na een ontzettend beroerde nacht is het eindelijk tijd voor stage. Het slapen gaat nog niet geweldig, er komt veel licht onze kamer binnen waar ik heel vroeg wakker word, plus dat het natuurlijk bloedwarm is. Ook zijn er twee matrassen waardoor we elk aan een kant van het bed slapen, ben Mich dus regelmatig s’ nachts kwijt. We worden door Karin opgehaald 's ochtends, zij begeleidt ons naar stage. Ze is pas een half uur na de afgesproken tijd aanwezig, waar vooral Dieke om strest. In Nederland hoef je niet te proberen te laat te komen, vooral niet op de eerste dag, hier is het geen probleem. Onderweg pikken we nog een meisje, Marije op. Zij is Fries en loopt stage vlakbij ons. Het is een aardig meisje waar we ook nummers mee uitwisselen. Wellicht gaan we in de toekomst nog wat doen, aangezien we vlakbij elkaar wonen. Het Centre is anders als ik me had voorgesteld, om te beginnen moet je een hek door waar een bewaker staat die noteert wie je bent en wat je komt doen. Bij de receptie zitten allerlei vrouwen te wachten. We hebben eerst een gesprek met Hermien, die haar prachtige dochtertje van, ik geloof, acht maanden oud. Hermien verteld ons dat er gisteren een meisje van 18 jaar zelfmoord heeft proberen te plegen dus dat het nogal chaotisch verloopt allemaal. Ik schrik hier van, vooral als ik het hele verhaal van het meisje hoor. Haar moeder is hier gekomen met haar twee dochters, eentje van 17 en eentje van 12 jaar oud, omdat haar man haar sloeg e.d. De vrouw is terug gegaan naar haar man en heeft haar dochters achtergelaten. Het oudste meisje is 18 geworden en heeft haar zusje geadopteerd. Maar gisteravond knapte ze nadat haar vriendje haar voor de tweede keer heeft geslagen. Het is moeilijk te bevatten dat iemand zoveel pech kan hebben. Automatisch vergelijk ik haar met mezelf, wat zou ik doen? Zou ik het aankunnen? Zou ik proberen mezelf van het leven te beroven? Karin werd weggeroepen en vroeg of wij op haar kind wilden passen. Dus daar zat ik met dat mooie kleine meisje op mijn schoot. Wat een lieverdje, ze lachte de hele tijd en was lekker aan het spelen met een papiertje. Ook deed ze Dieke na toen deze gek deed met haar armen, erg leuk om te zien.
Na nog wat informatie werden we naar de crèche gebracht, hier verblijven de kinderen die niet naar school gaan. In de middag komen er andere kinderen bij die vanuit school komen. Het is een mooi gezicht, al die kinderen aan het spelen, maar ook erg dubbel als je bedenkt waarom ze in dit Centre zitten. Alle kinderen die hier zitten hebben of te maken gehad met wat voor manier van misbruik dan ook of hebben gezien hoe het hun moeder is aangedaan. Wanneer we buiten spelen met de kinderen roepen ze constant ‘Auntie’, waar ze ons – de stagiairs- mee bedoelen. Behalve ons is er ook een Amerikaans meisje, dat ook haar eerste dag draait op het Centre. Het buitenspelen is vermoeiend, het is warm en echt álle kinderen willen aandacht, maar ook erg leuk. Er is een klimrek met monkeybars waar de kids geen genoegen van kunnen krijgen. Wij moeten ze helpen door ze op te tillen, omdat helemaal alleen naar de overkant toch wat ver is. Een aantal grotere jongens kunnen het wel zelf en sloven zich voor ons door er bovenop te gaan zitten en te slingeren aan één arm. Het is geweldig dat je ze met één compliment ‘you’re so strong, I can feel your muscles’ zo aan het lachen krijgt. Je ziet ze groeien en genieten van de aandacht. Op een gegeven moment zegt een jongen grappend tegen mij ‘Auntie, my eyes hurt, I can’t see in the sun’, waarop ik hem opvang van het klimrek en zeg ‘quick, we most get to the shadows’. We rennen naar de schaduwen waar hij blijft staan, eerst lachend maar dan met een serieuze blik. Wanneer ik hem vraag of hij ook naar school is geweest, antwoord hij nee. De reden, zo verteld hij mij, is dat zijn zus gisteren naar het ziekenhuis is gegaan. Ik vraag hem of het weer goed komt, wat volgens hem gelukkig wel het geval is. Ik voel een strijd opborrelen, ga ik verder vragen terwijl ik deze jongen nauwelijks ken? Of ga ik proberen hem zo vrolijk mogelijk te maken en af te leiden van alle ellende? Ik besluit voor de laatste optie te kiezen. Het spelen met de kinderen is leuk, vermoeiend, intensief en leerzaam. Zo huilt één meisje aan één stuk door, aanvankelijk omdat ze haar zin niet krijgt. Ik probeer haar te troosten, wat niet lukt en besluit haar dan te laten staan en mijn aandacht op andere kinderen te richten. Het klinkt erg hard, maar als je huilt omdat ik je niet iets gevaarlijks wil laten doen en nog zes andere kinderen me roepen, dan is het voor mij wel eventjes klaar. Later vraag ik hoe het kan dat ze de hele tijd huilt. Er wordt me verteld dat dit zo is vanaf het moment dat ze een jonger broertje heeft gekregen. Er wordt hier heel anders op gereageerd dan ik gewend ben, ze pamperen haar, houden haar net zolang vast tot ze stil is en beloven haar dingen als a doll om haar stil te krijgen. Dit zijn dingen waar ik aan moet wennen, het is niet per se verkeerd dat wil ik absoluut niet impliceren, maar het is anders.
We ontmoeten nog wat meer stagiairs die al langer werkzaam zijn in het Centre. Buddy, een jongen uit IJsland waar ik me kapot om lach en die ik vanaf het eerste moment al mocht, Sophia, een Duits meisje en nog een Duitse jongen waarvan ik de naam constant vergeet. We hoeven niet zolang te blijven omdat Hermien snapt dat het vermoeiend is, al die nieuwe indrukken.
Op de terugweg nemen we weer een mini taxi. Dit keer mag ik voorin zitten, wat me prima bevalt. Mooi uitzicht, muziek, frisse lucht, mij hoor je niet klagen. De schreeuwer en ik gok dat het een vriend van hem was, namen nog de maling met me. Ze vroegen me of we on the top or on the bottom van het station eruit wilden. Ik verstond het niet dus vroeg ze het nog een keer, waarop de man zei; you want on top or on the bottom? De mannen en Diek lagen in een scheur van het lachen, ik had het nog niet verstaan maar vond alleen de pretogen van de schreeuwer en zijn vriend al zo mooi dat ik ook mee lachte. Toen ik uitstapte zei de schreeuwer ‘tomorrow, same place, same time, wait for me’ waarop ik zei ‘no, you wait for me’ ‘I wait for you, you wait for me, it works both ways around. Let me take you out before you leave again’. Hierop ben ik lachend doorgelopen, ik heb mijn eerste date in the pocket haha. Toen ik thuiskwam heb ik nog even met Vonne geskypt, erg fijn om haar stem te horen en gezellig te kletsen. 's Avonds hebben we niet veel meer gedaan, gesloopt van alle nieuwe indrukken, heb ik nog wat gelezen en ben gaan slapen.

12-2, De dag van de hond
Vanochtend met de mini taxi naar stage gegaan. Echter, zodra we de straat inreden waar we moesten zijn sloeg deze af naar links, terwijl we rechtdoor moesten. De man verzekerde ons dat we op het goede adres afkwamen dus bleven we maar zitten. We zijn ontzettend veel woonwijken rondgegaan, waarbij we in één woonwijk een hondje aanreden. De chauffeur drukte de rem ontzettend hard in waardoor het meisje naast me naar voren vloog. Gelukkig bleef ze nog wel zitten. De hond piepte als een malle, het geluid ging door merg en been heen. Maar rende gelukkig weg, hij had wel onder de auto gezeten maar gelukkig niet dood of ernstig gewond.
Dat we later op stage waren was geen probleem, iedereen komt wanneer die komt. Er was nog een nieuw Amerikaans meisje vandaag, Lizzy. Buddy en ik noemen haar Lizzy Mc’quire (Van de serie), wat ze niet zo’n mooie nickname vind. We hebben voornamelijk gepraat als stagiairs onder elkaar. Hermien kwam met ons praten over het Centre e.d. en daarna zijn we naar de crèche gegaan. Nog meer als gisteren vielen me de littekens bij de kinderen op. Nu ik weer ‘thuis’ ben komt dit wel hard aan. Kinderen met sigarettenwonden all over their body, een kid met een been vol brandwonden littekens enz. Het raakt me, grijpt me aan. Eén jongetje is in mijn armen in slaap gevallen. Na het middageten slapen de kids altijd (Wat ook wel nodig is met deze hitte). Ik had dit jongetje eten gegeven en in mijn armen viel hij in slaap. Zo schattig! Toen ik hem in bed legde werd hij echter meteen wakker. Ik heb hem lang gekriebeld en zachtjes vastgehouden tot hij zich weer overgaf aan zijn slaap. Hij sliep bovenop me en sloeg vlak voordat hij echt in slaap viel zijn beentje over de mijne heen. Ik heb heel lang naar hem zitten kijken zoals hij daar zo vredig lag. Stiekem ben ik tot over mijn oren verliefd, op alle kinderen, maar vooral op dit jongetje. Zo jong, zo puur, zo schattig. Ik hoop dat hem nooit iets is overkomen of gaat overkomen, hoewel ik van dat eerste nog niet zo zeker ben. Zo maakt hij heel weinig geluiden en is heel rustig, vergeleken met een ander meisje van zijn leeftijd zou je zeggen dat hij te rustig is. Ik denk aan mijn oppaskind Anoukje en aan hoe goed zij het heeft, hoe gezegend zij is en hoe ik hoop dat ze nooit zoiets naars zou meemaken als deze kinderen. Er is één meisje dat heel veel huilt (hier vertelde ik gister ook over), maar die ook heel veel nabijheid zoekt. Ze klampt je vast en knuffelt je helemaal, alsof ze je al jaren kent en niet wil dat je ooit gaat. Zij is ook het kindje met de brandwonden op haar been. Ergens ben ik nieuwsgierig wat er met elk kind is gebeurd, ergens hoop ik het nooit te weten te komen, hoewel ik weet dat dit je ogen sluiten voor de waarheid is.
Op de terugweg kwamen we in een ware party bus te zitten. De muziek stond veelte hard en de jongen (ik gok dat hij niet veel ouder was als ik) reed als een gek. Gelukkig weer heelhuids thuis. Er is nu een nieuw meisje in het huis, ook een Nederlandse. Ze lijkt me wel aardig, hoewel ik haar nog niet echt ken. Ben nu niet op mijn best, ben erg moe en zit veel te denken. Normaliter zou ik nu met mam praten en alles er even uitgooien, dit mis ik nu echt even. Even mijn hoofd op haar schoot, haar handen door mijn haar en gewoon praten. Of lekker een stuk met Merwin rijden of het er bij volleybal uitknallen.. Maar goed, het van me af schrijven lucht ook op en samen met Katinka (Afrikaans huisgenootje), Diek en zelfs Mich, willen we bij de hockeyclub gaan kijken of we daar mee mogen doen. Zie je het al voor je? Ik aan de hockey? Volgens mij ren ik het hele veld over sorry te roepen omdat ik iedereen mep met mijn stick haha. Maar goed, sport zal me zeker goed doen, daar ben ik heilig van overtuigd! Heb nu alleen weinig energie, maar ik weet dat stage gaat wennen en dat ik dingen weer in perspectief ga zien. Het is goed dat ik deze stage doe, ik kan mensen en voornamelijk kinderen, helpen. Wat is er nou mooier dan dat?
Van Karin hebben we al een mooi compliment gehad. Ze sms’te dat we leuke meiden zijn met een goede personality en dat we van waarde gaan zijn voor het Centre. Erg lief, ik hoop dat ze gelijk heeft. Ga er in elk geval mijn uiterste best voor doen.