The Second Week
Blijf op de hoogte en volg Marieke
20 Februari 2013 | Zuid-Afrika, Kaapstad
18-2, De huildag
Waarom de huildag? Omdat ik drie kwartier lang met een huilend kind op schoot heb gezeten. De eerste dag dat we er waren (Wat al heel ver weg lijkt maar eigenlijk gewoon vorige week is) viel ons al op dat er één meisje is die heel veel huilt, maar dan ook echt heel veel. Met als reden dat ze niet krijgt wat ze wil. Vorige week woensdag hebben we van de psychologe de volgende aanwijzingen meegekregen; ‘Pak haar op je schoot, met haar gezicht van je af, sla twee armen om haar heen en hou haar gewoon vast tot ze stil is. Dit kan de eerste keer wel een uur duren, maar als je het elke keer blijft doen zal het vanzelf beter gaan. Het is hierbij belangrijk dat je haar negeert, niet als een baby toespreekt maar wel zegt dat alles goed komt.’ Oké, de uitdaging hoeft in dit geval dus niet gezocht te worden en liet ook niet lang op zich wachten. Vanmiddag begon ze te huilen omdat ze geen juice maar water kreeg. Na haar vijf minuten genegeerd te hebben, heb ik haar op schoot gepakt en begon mijn test. Ik heb over het algemeen veel geduld met kinderen, maar dit was echt moeilijk. Ze schreeuwde, huilde en begon elke keer weer opnieuw. Na een lichte eeuwigheid was ze stil.. voor tien tellen. Toen ik vroeg wat ze wilde begon ze weer vrolijk opnieuw. Met moeite kan ik omschrijven hoe ongelofelijk gelukkig ik was toen ze ECHT stil was. Het voelde alsof ik de winnende punt met volleybal had gescoord, alsof ik de Mount Everest had beklommen, alsof ik de vier mijl lachend had uitgelopen, alsof ik net ten huwelijk was gevraagd, zo voelde het ongeveer. Ik vroeg haar of ze buiten wilde spelen, hierop schudde ze haar hoofdje. Ik vroeg of ze wilde dat ik haar op de grond neer zette, tot mijn verbazing schudde ze hierop ook haar hoofdje. Ik had echt gedacht dat ze het liefste meteen van mijn schoot sprong en zover mogelijk bij me weg wilde rennen. In plaats daarvan nestelde ze zich tegen me aan en viel in een diepe slaap. Hopelijk kunnen we haar vaker op deze manier ‘helpen’ en wordt haar gedrag uiteindelijk beter. Het klinkt nu misschien alsof het een vervelend meisje is, maar dat is niet zo. Ze is moeilijk en uitdagend, maar zien hoe je moeder wordt geslagen, een vader hebben die je nooit meer ziet en dan ook nog eens de hele tijd stagiaires hebben die in en uit je leven gaan is natuurlijk ook niet gemakkelijk.
Een ander hoogtepunt, een jongetje die naar me toekwam: ‘Auntie, pick me up’ ‘Why, do you want to cuddle?’ ‘Yes’. En vervolgens een prachtig klein jongetje dat om mijn nek hangt en zich stevig tegen me aan nestelt.
Vanmiddag had ik iedereen aan het kleuren, het valt me op dat de kids vaak vervelend beginnen te doen wanneer ze niet goed weten wat ze kunnen/moeten/mogen doen. Simpele maar effectieve oplossing; kleuren. En niet zomaar met kleurtjes, nee met de kleurpotloden die mijn lieve oppas kids hebben meegegeven. Dank je wel lieverds!!
Een van de vrouwen is geïnterviewd over het Centre, over wat ze heeft meegemaakt en waarom ze hier is. Ze was erg trots op zichzelf omdat ze niet heeft gehuild toen ze haar verhaal deed. Ik vind het ontzettend knap dat ze überhaupt haar verhaal heeft gedaan!!
Morgen zijn de andere drie vrijwilligers er niet dus moeten Diek en ik alle vrouwen 's ochtends bij langs om te kijken wie er is en wie er naar het werk is. Spannend, morgen alles samen met Diek en Lizzy regelen.
Mich heeft vandaag zijn eerste stagedag gehad, het is hem gelukkig goed bevallen. Het is alleen wel vervelend dat hij zover moet reizen. En dan ook nog eens alleen in de trein! Pfff ik vind het maar niets maar goed is niet anders. Gelukkig kan hij een aantal dagen in de week met ons huisgenootje Simone meereizen, dat scheelt in elk geval iets.
19-2, Part of the furniture
Vandaag zijn de drie vrijwilligers die er al het langste zijn vrij (Buddy, Niklas & Sophia) dus is het voor Diek en mij een nieuwe uitdaging om alles draaiende te houden. De dag verloopt snel en vrij goed. Het valt me zwaar dat de moeder van het meisje dat de eerste dag dat wij op stage waren zo hard huilde er is en het meisje weer overstuur maakt. De moeder van deze twee meisjes is door haar vriend in de brand gezet waardoor haar hele gezicht (en vast ook de rest van haar lichaam) één grote brandwond is. Best eng om te zien om eerlijk te zijn. Ook is ze heel mager omdat ze aan de drugs zit. Ze is naar het Centre gekomen omdat ze haar twee dochters weer wilde zien. De oudste dochter, van nog maar 18 jaar oud, heeft nu de voogdij over haar 12 jarige zusje omdat de moeder besloten heeft weer aan de drugs te gaan (Wat niet wordt getolereerd in het Centre) en terug bij haar vriend is. Het raakt me om te zien hoe overstuur het 12 jarige meisje was na het zien van haar moeder. Het raakt me dat ze haar moeder voor een man kiest die haar in de brand heeft gestoken in plaats van voor haar prachtige dochters te kiezen. Ik kan er niet bij dat een 12 of 18 jarige al zoveel heeft meegemaakt. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, ook al zie ik het nu met eigen ogen. Het is bizar, het maakt me heel moe omdat ik constant probeer het te snappen, te begrijpen hoe mensen zulke keuzes maken, hoe ik anderen kan helpen, waar de oplossing ligt, is er wel een oplossing? Het maalt constant in mijn hoofd en ik merk dat ik het moeilijk vind om dit onder woorden te brengen, op papier gaat het toch een stuk gemakkelijker.
We mogen weer op het kindje van de 23 jarige vrouw passen, wat ik een waar genot vind. Het is echt een schatje, met van die grote bruine ogen en de liefste lach ooit. Ik vind het schitterend om te zien dat hij lacht elke keer dat hij me ziet en volgens mij wel graag bij me is. Wanneer ik de kamer uit wil lopen om zijn luier weg te gooien begint hij te huilen. Zodra ik hem optil is het huilen weer klaar en neem hem met me mee. Het is echt genieten om hem zo lekker vrolijk en onbezorgd te zien, dat zorgt voor een zeker evenwicht. Naast alle ellende is er gelukkig ook nog wat onbezorgd geluk aanwezig in het Centre. Zijn moeder heeft hem geleerd dat wanneer ze iets heets drinkt, ze een grommend geluid maakt zodat hij weet dat het heet is. Hij vindt dit geluid zo mooi dat hij het nu regelmatig zelf maakt. Hij heeft dan ook een heel gesprek met Diek in deze gromtaal. Nog steeds kan ik niet beschrijven hoe bijzonder ik het vind wanneer een kindje in mijn armen in slaap valt, zoals dit kleine schatje ook weer doet.
Van de vrouwen krijgen we aan het einde van de dag het compliment dat ze niet hebben gemerkt dat de andere vrijwilligers er niet waren en dat we al echt deel van het meubilair zijn. Geweldig om te horen, echt heel erg leuk!
‘s Avonds gaan we met alle meiden van het huis hardlopen. Niet zo ver, eigenlijk maar een kippeneindje, maag goed, onder het motto ‘alles is beter dan niets’ voel ik me toch erg goed na onze hardloop actie. Vol trots kan ik vertellen dat Mich heeft gekookt en dat het erg lekker was. Ja, het wordt nog wel wat met ons ;)
‘s Avonds gezellig cocktails gedronken met Diek, Simone, Mich en nog wat mensen van het andere huis. Het was erg leuk, maar ik haat het nog steeds om daar over straat te lopen en zoveel bedelaars tegen te komen. It gives me the chills!
20-2, Break down
Stage was weer top, we leren een boel, mogen veel en krijgen er veel voor terug. Toch merk ik vandaag dat het wel erg heftig is. Thuis voel ik me erg moe en ben ik heel verdrietig. Ik weet niet precies waardoor, een mix van dingen denk ik. Zag de foto’s van Rich en Ireen van de loveshoot die ik hen cadeau heb gegeven, kreeg een lieve mail van mam, lieve berichtjes van Vonne en Brink, mis mijn lieve paard en het volleyballen.. Tja, en ik denk dat het nu begint door te dringen hoe heftig mijn stage is. Wat voor shit al die vrouwen en kinderen hebben doorgemaakt, hoe zo’n invloed ik op hen heb, wat ik kan betekenen maar ook wat ik fout kan doen. Was vandaag boos op een jongetje omdat hij op de banken sprong (ook na drie waarschuwing) dus zette hem op de gang. Toen ik hem na twee minuten weer ging halen zat hij huilend op de vloer. Ik weet niet waarom, ik heb goed gehandeld dat weet ik wel, maar het raakte me zo erg. Ik heb hem goed uitgelegd waarom ik boos op hem was en hem daar had neergezet en gevraagd of hij zich weer kon gedragen en ook weer uitgelegd wat ik daaronder verstond. Hij zei niets, maar toen ik mijn hand ophield en vroeg of het een deal was, legde hij wel zijn hand in mijn uitgestoken hand. Ik weet wel dat ik goed werk doe en ook wel goed met kinderen ben (Dat mag je best van jezelf zeggen toch?) maar soms.. pfff ik weet het niet. Vandaag zat ik er even doorheen denk ik. Alles bij elkaar, niet alleen stage maar ook de mensen die bedelen op straat grijpen me aan. Gisteren was er een vrouw die met een verhaal over kanker naar ons toekwam en geld wilde om naar huis te kunnen, zaterdag de twee jongens die ons zelfs bedreigden en zo gaat het maar door. Gelukkig is Mich hier, hij is heel lief voor me, heeft ook veel geduld met me en luistert naar mijn verhalen over stage.
Wat ik nu probeer te doen is de kids aan te leren me een high five te geven wanneer ze iets goeds doen en aan het einde van de dag als ik naar huis ga. Ze vinden die helemaal geweldig. Stiekem heb ik dit idee van mijn schoonmams gejat, die dat ook altijd met haar oppas kids doet.
Waarom de huildag? Omdat ik drie kwartier lang met een huilend kind op schoot heb gezeten. De eerste dag dat we er waren (Wat al heel ver weg lijkt maar eigenlijk gewoon vorige week is) viel ons al op dat er één meisje is die heel veel huilt, maar dan ook echt heel veel. Met als reden dat ze niet krijgt wat ze wil. Vorige week woensdag hebben we van de psychologe de volgende aanwijzingen meegekregen; ‘Pak haar op je schoot, met haar gezicht van je af, sla twee armen om haar heen en hou haar gewoon vast tot ze stil is. Dit kan de eerste keer wel een uur duren, maar als je het elke keer blijft doen zal het vanzelf beter gaan. Het is hierbij belangrijk dat je haar negeert, niet als een baby toespreekt maar wel zegt dat alles goed komt.’ Oké, de uitdaging hoeft in dit geval dus niet gezocht te worden en liet ook niet lang op zich wachten. Vanmiddag begon ze te huilen omdat ze geen juice maar water kreeg. Na haar vijf minuten genegeerd te hebben, heb ik haar op schoot gepakt en begon mijn test. Ik heb over het algemeen veel geduld met kinderen, maar dit was echt moeilijk. Ze schreeuwde, huilde en begon elke keer weer opnieuw. Na een lichte eeuwigheid was ze stil.. voor tien tellen. Toen ik vroeg wat ze wilde begon ze weer vrolijk opnieuw. Met moeite kan ik omschrijven hoe ongelofelijk gelukkig ik was toen ze ECHT stil was. Het voelde alsof ik de winnende punt met volleybal had gescoord, alsof ik de Mount Everest had beklommen, alsof ik de vier mijl lachend had uitgelopen, alsof ik net ten huwelijk was gevraagd, zo voelde het ongeveer. Ik vroeg haar of ze buiten wilde spelen, hierop schudde ze haar hoofdje. Ik vroeg of ze wilde dat ik haar op de grond neer zette, tot mijn verbazing schudde ze hierop ook haar hoofdje. Ik had echt gedacht dat ze het liefste meteen van mijn schoot sprong en zover mogelijk bij me weg wilde rennen. In plaats daarvan nestelde ze zich tegen me aan en viel in een diepe slaap. Hopelijk kunnen we haar vaker op deze manier ‘helpen’ en wordt haar gedrag uiteindelijk beter. Het klinkt nu misschien alsof het een vervelend meisje is, maar dat is niet zo. Ze is moeilijk en uitdagend, maar zien hoe je moeder wordt geslagen, een vader hebben die je nooit meer ziet en dan ook nog eens de hele tijd stagiaires hebben die in en uit je leven gaan is natuurlijk ook niet gemakkelijk.
Een ander hoogtepunt, een jongetje die naar me toekwam: ‘Auntie, pick me up’ ‘Why, do you want to cuddle?’ ‘Yes’. En vervolgens een prachtig klein jongetje dat om mijn nek hangt en zich stevig tegen me aan nestelt.
Vanmiddag had ik iedereen aan het kleuren, het valt me op dat de kids vaak vervelend beginnen te doen wanneer ze niet goed weten wat ze kunnen/moeten/mogen doen. Simpele maar effectieve oplossing; kleuren. En niet zomaar met kleurtjes, nee met de kleurpotloden die mijn lieve oppas kids hebben meegegeven. Dank je wel lieverds!!
Een van de vrouwen is geïnterviewd over het Centre, over wat ze heeft meegemaakt en waarom ze hier is. Ze was erg trots op zichzelf omdat ze niet heeft gehuild toen ze haar verhaal deed. Ik vind het ontzettend knap dat ze überhaupt haar verhaal heeft gedaan!!
Morgen zijn de andere drie vrijwilligers er niet dus moeten Diek en ik alle vrouwen 's ochtends bij langs om te kijken wie er is en wie er naar het werk is. Spannend, morgen alles samen met Diek en Lizzy regelen.
Mich heeft vandaag zijn eerste stagedag gehad, het is hem gelukkig goed bevallen. Het is alleen wel vervelend dat hij zover moet reizen. En dan ook nog eens alleen in de trein! Pfff ik vind het maar niets maar goed is niet anders. Gelukkig kan hij een aantal dagen in de week met ons huisgenootje Simone meereizen, dat scheelt in elk geval iets.
19-2, Part of the furniture
Vandaag zijn de drie vrijwilligers die er al het langste zijn vrij (Buddy, Niklas & Sophia) dus is het voor Diek en mij een nieuwe uitdaging om alles draaiende te houden. De dag verloopt snel en vrij goed. Het valt me zwaar dat de moeder van het meisje dat de eerste dag dat wij op stage waren zo hard huilde er is en het meisje weer overstuur maakt. De moeder van deze twee meisjes is door haar vriend in de brand gezet waardoor haar hele gezicht (en vast ook de rest van haar lichaam) één grote brandwond is. Best eng om te zien om eerlijk te zijn. Ook is ze heel mager omdat ze aan de drugs zit. Ze is naar het Centre gekomen omdat ze haar twee dochters weer wilde zien. De oudste dochter, van nog maar 18 jaar oud, heeft nu de voogdij over haar 12 jarige zusje omdat de moeder besloten heeft weer aan de drugs te gaan (Wat niet wordt getolereerd in het Centre) en terug bij haar vriend is. Het raakt me om te zien hoe overstuur het 12 jarige meisje was na het zien van haar moeder. Het raakt me dat ze haar moeder voor een man kiest die haar in de brand heeft gestoken in plaats van voor haar prachtige dochters te kiezen. Ik kan er niet bij dat een 12 of 18 jarige al zoveel heeft meegemaakt. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, ook al zie ik het nu met eigen ogen. Het is bizar, het maakt me heel moe omdat ik constant probeer het te snappen, te begrijpen hoe mensen zulke keuzes maken, hoe ik anderen kan helpen, waar de oplossing ligt, is er wel een oplossing? Het maalt constant in mijn hoofd en ik merk dat ik het moeilijk vind om dit onder woorden te brengen, op papier gaat het toch een stuk gemakkelijker.
We mogen weer op het kindje van de 23 jarige vrouw passen, wat ik een waar genot vind. Het is echt een schatje, met van die grote bruine ogen en de liefste lach ooit. Ik vind het schitterend om te zien dat hij lacht elke keer dat hij me ziet en volgens mij wel graag bij me is. Wanneer ik de kamer uit wil lopen om zijn luier weg te gooien begint hij te huilen. Zodra ik hem optil is het huilen weer klaar en neem hem met me mee. Het is echt genieten om hem zo lekker vrolijk en onbezorgd te zien, dat zorgt voor een zeker evenwicht. Naast alle ellende is er gelukkig ook nog wat onbezorgd geluk aanwezig in het Centre. Zijn moeder heeft hem geleerd dat wanneer ze iets heets drinkt, ze een grommend geluid maakt zodat hij weet dat het heet is. Hij vindt dit geluid zo mooi dat hij het nu regelmatig zelf maakt. Hij heeft dan ook een heel gesprek met Diek in deze gromtaal. Nog steeds kan ik niet beschrijven hoe bijzonder ik het vind wanneer een kindje in mijn armen in slaap valt, zoals dit kleine schatje ook weer doet.
Van de vrouwen krijgen we aan het einde van de dag het compliment dat ze niet hebben gemerkt dat de andere vrijwilligers er niet waren en dat we al echt deel van het meubilair zijn. Geweldig om te horen, echt heel erg leuk!
‘s Avonds gaan we met alle meiden van het huis hardlopen. Niet zo ver, eigenlijk maar een kippeneindje, maag goed, onder het motto ‘alles is beter dan niets’ voel ik me toch erg goed na onze hardloop actie. Vol trots kan ik vertellen dat Mich heeft gekookt en dat het erg lekker was. Ja, het wordt nog wel wat met ons ;)
‘s Avonds gezellig cocktails gedronken met Diek, Simone, Mich en nog wat mensen van het andere huis. Het was erg leuk, maar ik haat het nog steeds om daar over straat te lopen en zoveel bedelaars tegen te komen. It gives me the chills!
20-2, Break down
Stage was weer top, we leren een boel, mogen veel en krijgen er veel voor terug. Toch merk ik vandaag dat het wel erg heftig is. Thuis voel ik me erg moe en ben ik heel verdrietig. Ik weet niet precies waardoor, een mix van dingen denk ik. Zag de foto’s van Rich en Ireen van de loveshoot die ik hen cadeau heb gegeven, kreeg een lieve mail van mam, lieve berichtjes van Vonne en Brink, mis mijn lieve paard en het volleyballen.. Tja, en ik denk dat het nu begint door te dringen hoe heftig mijn stage is. Wat voor shit al die vrouwen en kinderen hebben doorgemaakt, hoe zo’n invloed ik op hen heb, wat ik kan betekenen maar ook wat ik fout kan doen. Was vandaag boos op een jongetje omdat hij op de banken sprong (ook na drie waarschuwing) dus zette hem op de gang. Toen ik hem na twee minuten weer ging halen zat hij huilend op de vloer. Ik weet niet waarom, ik heb goed gehandeld dat weet ik wel, maar het raakte me zo erg. Ik heb hem goed uitgelegd waarom ik boos op hem was en hem daar had neergezet en gevraagd of hij zich weer kon gedragen en ook weer uitgelegd wat ik daaronder verstond. Hij zei niets, maar toen ik mijn hand ophield en vroeg of het een deal was, legde hij wel zijn hand in mijn uitgestoken hand. Ik weet wel dat ik goed werk doe en ook wel goed met kinderen ben (Dat mag je best van jezelf zeggen toch?) maar soms.. pfff ik weet het niet. Vandaag zat ik er even doorheen denk ik. Alles bij elkaar, niet alleen stage maar ook de mensen die bedelen op straat grijpen me aan. Gisteren was er een vrouw die met een verhaal over kanker naar ons toekwam en geld wilde om naar huis te kunnen, zaterdag de twee jongens die ons zelfs bedreigden en zo gaat het maar door. Gelukkig is Mich hier, hij is heel lief voor me, heeft ook veel geduld met me en luistert naar mijn verhalen over stage.
Wat ik nu probeer te doen is de kids aan te leren me een high five te geven wanneer ze iets goeds doen en aan het einde van de dag als ik naar huis ga. Ze vinden die helemaal geweldig. Stiekem heb ik dit idee van mijn schoonmams gejat, die dat ook altijd met haar oppas kids doet.
-
20 Februari 2013 - 21:07
Ingrid:
Wat een verhalen heb wel toppie hoor
Ga volleyballen met balonnen of zo
Ingrid en Lars natuurlijk -
20 Februari 2013 - 21:40
Ina En Geert :
Het is erg goed te begrijpen dat het soms heel moeilijk voor je is, voorla als je niet meer begrijpt of je het goed of fout hebt gedaan. Maar denk dan altijd maar je hebt iets gedaan en dat is al goed, wantals je niets doet doe je het altijd foet zo moet je gaan denken. Ik zei ook altijd tegen mijn leerlingen en stagelopers doe iets en maak dan maar vergissingen en doe dat dan met overtuiging en flair, dat is beter dan stil in een hoekje gaan zitten afwachten. En bovendien van vergissingen en kleine foutjes leer je het meeste. Wij volgen je met veel plezier en horen graag hoe het verder gaat. Heel veel succes en veel sterkte.
Een dikke knuffel van Ina en Geert uit Ermelo. -
20 Februari 2013 - 22:53
Martha:
jij maakt een verschil -
20 Februari 2013 - 23:18
Mathilde:
Hey Marieke!!
Fijn dat ik mee kan lezen wat je meemaakt. Het is wel heftig! Had ik me ook wel voorgesteld maar kan me voorstellen dat je toch wel even van slag bent! Gelukkig zie en ervaar je ook de mooie momenten en voel je dat vrouwen en kinderen blij zijn dat je er bent. Wat gaaf dat onze (kleine) cadootjes zo goed van pas komen!
de kinderen vinden het ook fijn mee te lezen en vooral de verhalen van de pinguins natuurlijk. Maar dat heb je al vernomen. Leuk he dat Lisanne je mailt.
Veel plezier verder en sterkte met de moeilijke momenten!
groetjes, mathilde -
21 Februari 2013 - 08:12
Evelien:
Hey Marieke,
heb al je verslagen gelezen, wat heftig zeg, maar vind dat je het heel goed doet daar!!
Heel veel sterkte en veel plezier en succes daar nog!!
Groetjes Evelien -
21 Februari 2013 - 08:18
Mama:
Hey Mariekje,
Even wat stichtelijke woorden van je moeder: aan de situatie van de moeders, kinderen en bedelaars kun je niets veranderen. Maar blijf kijken naar wat jullie voor hun doen en hoeveel plezier je met name de kinderen geeft. Haal hier je voldoening uit! Dit zal altijd niet meevallen, maar dat is tenslotte waarvoor je daar bent.
liefs papa en mama
(waar blijven de verhalen van Michel?) -
21 Februari 2013 - 09:19
Mathilde:
Hee Marieke ik ben trots op je! Zo te lezen doe je het heel goed daar :) volgens mij kan ik me niet half zo goed voorstellen hoe lastig en naar het soms ook kan zijn te beseffen wat die kinderen en vrouwen daar mee hebben gemaakt. En nog steeds, door terug te gaan naar de man die je pijn doet..ongelofelijk. Maar door jouw levendige manier van vertellen kan ik me een voorstelling maken, ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Liefs Mathilde (en hoefjes van Mer, ga vandaag met haar wandelen het is mooi weer) -
21 Februari 2013 - 13:39
Lisanne:
Hee Marieke,
Wat een mooie en interessante verhalen om te lezen!
Heftig hoor, maar je omschrijft het mooi! Mooie verhalen om te lezen!
Veel plezier nog daar!
Liefs -
21 Februari 2013 - 18:21
Brink:
Ik hoorde laatst dat je om de drie maanden last krijg van heimwee...Bij jou gaat het iets sneller ;)
Blijf de verhalen heftig vinden om te lezen (rare zin) maar focus je op de mooie en leuke momenten en dan komt het echt wel goed! Ben erg blij dat je iemand bij je hebt waar je, je verhaal kwijt kan en dat hij ook de tijd voor je neemt :) Geef hem daarvoor maar een dikke knuffel van me.
Succes nog meisje!
Liefs <3 -
21 Februari 2013 - 19:57
Johan Van Der Molen:
Hallo Marieke
Leuk dat het goed gaat en dat Michel om je denkt. Kan je Michel ook wel een verhaal op papier laten zetten. Ik weet niet eens waar hij stage loopt, wat voor bedrijf het is en wat hij precies daar doet. We krijgen steeds van die korte antwoorden terug :)
Veel plezier daar en doe Michel de groeten,
Je (schoon)vader. -
22 Februari 2013 - 07:08
Marga:
Voordat ik naar mijn werk ga even het verhaal van Marieke lezen.
Pfffft heftig maar je doet wat je kunt doen. Idd ga volleyballen met balonnen goed idee van DE pony.
Heb je geen balonnen dan wil ik ze wel opsturen hoor!!!!! Friese balonnen in zuid afrika.
Kijk inderdaad naar het mooie van je stage en laat dat overheersen. Heb je een dipdag die mag er zijn maar maakt die dagen kort. JE DOET HET SUPER BITCH.........
Wat doet Mich voor een werk eigenlijk daar?
knuffel van Feikje en haar bitchy baasje :)
-
22 Februari 2013 - 23:01
Aukje Vd Molen :
hoi marieke
best veel heftig wat je daar mee maakt
veel succes en de groeten ook aan michel .
groeten jan aukje robby wouter doeiIIIIIIIIII -
23 Februari 2013 - 21:17
Tiny:
Hè meis je maakt veel mee hè? Wat een leerschool maar wat doe je het goed!!!
Het blijft moeilijk de hele wereld op je schouders te nemen,moet je ook niet willen.
Wat heb je een geweldige manier om ons te informeren en mee te laten leven,of we er zelf bij zijn.t ga jullie goed volg je op de voet Liefs mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
