The rest of Week 5

Woensdag, moving day
Verhuizen naar een ander kantoor, wat een feest. Sjouwen met zware spullen, de trap op en af. En tja, tactisch blijven als de drie anderen dan zeggen ‘we hebben geen zin meer’ en niets doen is niet helemaal mijn ding. Gelukkig werd er daarna weer doorgewerkt. Toch nog een preek gekregen omdat we het kantoor niet schoon genoeg hebben achtergelaten. Hier voel ik me natuurlijk wel erg schuldig onder, vooral omdat ik normaliter zou zijn gaan checken of het schoon en netjes genoeg is. Vooral omdat ik weet dat iedereen het hier smoordruk heeft. Stom excuus, maar voelde me vandaag zo slap als een vaatdoek. Mijn hoofd deed zeer, mijn wereld draaide en mijn buik was het er ook allemaal niet mee eens. Wilde er eigenlijk niet aan toegeven, maar na een vergadering ben ik toch maar richting huis gegaan. Gelukkig liep het toen al tegen het einde van de middag, maar toch. We hebben weer wat nieuwe taken gekregen die we moeten verdelen, Diek en ik mogen onder andere gesprekken met de kinderen gaan voeren. Hoe en wat horen we later maar ik kan niet wachten! Eigenlijk verder bijzonder weinig gedaan vandaag, vanmiddag wat geslapen en vanavond film gekeken met Katink en Diek. Voel me nu redelijk, hoofdpijn speelt nog wel wat. Maar goed, no time to get sick, morgen een workshop geven en de details rondkrijgen voor de support group.
Ohwww ja, gisteravond voor het eerst een kakkerlak in onze kamer! Getverpielekes! Hoewel ik moet zeggen dat ik Japie met mijn slaapdronken hoofd nog best schattig vond. Was ook erg blij toen hij in een gat in de muur kroop zodat Mich hem niet kon verbranden.
Ben erg benieuwd hoe het gaat worden nu we boven een kantoor hebben in plaats van beneden. Nu zitten we op dezelfde verdieping als de vrouwen en alleen vandaag al zijn er de nodige vrouwen binnen gekomen om te vragen of ze spullen mogen hebben of dat we op hun kind kunnen passen. We kunnen goed merken dat ze ons nu uitproberen en grenzen opzoeken. Bijzonder om te zien, soms zijn het net kleine kinderen die vechten om onze aandacht. Nu snel slapen en hopelijk ben ik dan morgen weer fit. Ook namens Japie, slaap lekker!

Donderdag, no workshop
Wat weer een gekkenhuis vandaag. Stage is druk druk druk, wat het altijd is en al redelijk went. Wanneer je de deur binnenloopt, is het de kunst om iedereen goedemorgen te wensen (wat al een hele taak opzich is aangezien de meesten al druk aan het werk zijn) en zo snel mogelijk naar je kantoor toe komen, zodat je hopelijk even kunt zitten. Er komen veel nieuwe vrouwen binnen, wat het voor mij erg lastig maakt om de namen te onthouden. Normaliter ben ik wel goed met namen, maar al deze Afrikaanse namen en dan ook nog zoveel.. tja, dat maakt het wel heel erg lastig. Ik vind het bijzonder om te zien hoe snel de vrouwen wennen aan hun nieuwe omgeving, soms zelfs al erg snel hun territorium verdedigen. Het zijn pittige vrouwen die hier terecht komen, wat natuurlijk een hele goede reden heeft.
Onze workshop ging helaas niet door, deze stond op een computer die gisteren gemaakt zou worden maar niet is gemaakt. Wel heb ik al een nieuwe in elkaar gezet voor volgende week, wederom over schoonmaken. Diek en ik willen ook graag een workshop geven over gezonde voeding. Het is erg goed te merken dat de vrouwen hier alleen maar naar de korte termijn kijken. Dus hun kinderen een zakje chips van 1 rand geven, in plaats van een gezond stuk fruit. De kinderen worden hierdoor nog drukker, willen niet slapen (wat ze tussen de middag op de crèche moeten), krijgen van ons op hun kop en zo is het cirkeltje telkens weer rond. Erg jammer, want de kinderen vinden fruit wel erg lekker.
‘s Middags naar de winkel geweest, vlak voor de winkel kwamen we een vrouw tegen die natuurlijk om geld schooide. Ze wilde geld om eten en drinken te kopen voor haar kinderen omdat ze geen werk kon vinden. Ik heb haar gezegd dat ik haar geen geld wilde geven, maar naar de winkel ging en daar wel wat drinken en eten voor haar kon halen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze was helemaal happy met haar fles drinken en bananenbrood. Ik moet toegeven dat dit een stuk beter voelt als gewoon geld geven, nu weet je tenminste zeker dat het geld goed besteed is.

Vrijdag
Diek en ik zijn met zijn tweetjes vandaag, de rest is vrij. Nou hebben we dit wel vaker en is dit opzich wel te overleven, maar man o man wat is het hard werken! Vandaag heb ik meer van de donation room gezien dan me lief is. Deze twee kamers liggen vol met donaties, de ene kamer met alleen kleding in vuilniszakken, de andere ook met zeep en alles erbij. Sinds we ons kantoor boven hebben komen er dubbel zoveel vrouwen binnen lopen met vragen of we eeeeeven voor hen wat spullen willen pakken. Als ze een ondertekend formulier hebben is dit prima, maar dat even is altijd een leugen. Het is een hel om iets te vinden in één van deze kamers, het stinkt er, is muf, te vol gepakt, een troep en de meeste kleren zijn niet eens gewassen voordat ze werden gedoneerd! Ik krijg altijd kriebels over mijn hele lijf wanneer ik in één van deze kamers ben geweest.
Gelukkig had ik ook nog een shift in de crèche, hoewel dat heel erg intensief was. De kinderen moesten eten en daarna slapen. Nou is het slapen vaak een groot probleem, de ene helft wil niet slapen en gaat etteren, de andere helft wil zich niet overgeven aan hun slaap. Met heel veel geduld is het mij en de vrouw die in de crèche werkte toch redelijk gelukt. Het is wel fijn dat deze vrouw nu in de crèche werkte in plaats van de vrouw die er altijd werkt, omdat het vaak haar kinderen zijn die gaan etteren en de rest wakker houden. Hoewel ik gek op haar kinderen ben, begrijp me niet verkeerd, vind ik het toch fijn dat zij ook eens kan ervaren hoe haar kinderen zich gedragen. Maar ook dat ik de kunst kan afkijken van haar manier om ze in slaap te krijgen. Nou was die manier niet heel denderend, voornamelijk veel dreigen, tik op de kont geven en blijven herhalen dat ze moeten slapen.
Overwerken is inmiddels niet nieuw meer, de dagen dat we op tijd naar huis konden zijn geloof ik wel voorbij. Vandaag werden we weer om tien voor vier gebeld of we nog eeeeeeeeven iets uit de donation room wilden halen. En net toen we dachten dat we klaar waren, kwamen er nog twee vrouwen die van alles uit de donation room moesten. Als beloning mochten we van en voor onszelf een pudding broodje en de lekkerste brownie ooit kopen! Wat zijn wij toch lief. Mijn brownie heb ik voor de helft gedeeld met een meisje die strak stond van één of andere drugs.
’s Avonds gingen we uit eten met een hele groep mensen van verschillende huizen. Erg gezellig natuurlijk. Tot Diek, Carla en ik alle drie loempia’s kregen als voorgerecht. Diek en Car hadden die met kip besteld en ik natuurlijk de vegetarische. Echter.. na een paar happen (ik had er al twee op) kwam Diek erachter dat er in die van hun helemaal geen vlees zat! Gatverdamme, dat betekende dus dat in die van mij kip zat! En ja hoor, nadat de anderen hadden geproefd bleek dit inderdaad het geval te zijn. Wat daarna gebeurde was allemaal niet zo classy of stijlvol, maar shit wat was ik in paniek. Ik ben naar de wc gerend en heb geprobeerd alles eruit te gooien, wat tot mijn grote frustratie niet lukte. Daarna zijn Mich en ik het restaurant uitgestormd, ik overstuur, Mich voornamelijk heel erg kwaad. We zijn in een bar wat verderop gaan zitten, waar Mich me heel lief heeft getroost en daarna heeft gedwongen nog wat te eten. De meiden van mijn huis waren super lief, kreeg allemaal lieve en bezorgde sms’jes of het wel goed ging. Achteraf blijkt dat het wel vaker gebeurd in dat restaurant, zo had de manager aan Diek en Carla verteld. Hij had hen ook nog gevraagd of hij als goedmakertje ons een gratis diner kon aanbieden. Euhhhh, nee! Ik ga daar echt niet weer eten. Heb me in tijden niet zo verdrietig en vies gevoeld. Hierna hebben we met een groep nog wat gedronken, wat erg gezellig was. We zaten met zijn zessen in de auto terug naar huis en eigenlijk kon ik niet wachten tot ik lekker in mijn bedje lag en een deken over mijn kop heen kon trekken om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Dit mocht echter nog niet zo zijn. We werden aangehouden door de politie omdat onze auto overbeladen was. Viel best mee, zaten maar met zes in de auto, maar dit was niet goed omdat ik voorin bij Mich op schoot zat. Wel spannend hoor, sta je daar met zes politie agenten om je heen. Gelukkig scheelt het dat we blank zijn, aardig deden, het excuus hadden dat we wagenziek werden (Waar we nog heel lief tips voor kregen van de politie) en vrolijke agenten hadden. We mochten hierna gewoon doorrijden, alleen moesten er dan vier op de achterbank. Wat een verschil met Nederland.

Zaterdag, Old Biscuit Mill & Carnaval
Vanochtend er redelijk op tijd uit om naar de Old Biscuit Mill te gaan. Dit is een markt waar we veel goede dingen over hebben gehoord. Op weg erheen zagen we veel kinderen die muziek maakten en dansten, een bekende manier om geld te verdienen. De markt zelf was erg leuk, maar toch viel het Mich en mij wat tegen. Er waren voornamelijk veel toeristen, wat we jammer vonden. We hadden iets meer een lokale markt verwacht, waar mensen zelfgemaakte dingetjes verkochten en alles. Dit was helaas niet het geval. Ook lukt het niet om met het hele huis bij elkaar te blijven, waar Mich en ik twee winkels hadden gezien, waren een aantal anderen nog met de eerste bezig. Gelukkig gaf dit niet zoveel, iedereen ging zijn eigen weg en vermaakte zich prima. Mich en ik hebben ook nog een chocolade tour gedaan. Erg interessant, denk ik dan want de man praatte zo snel dat ik niet heel veel heb gehoord. En ach, veel maakte het niet uit, het proeven kon ik toevallig wel heel goed. Zo goed, dat ik na tijd misselijk was haha. Hierna zijn we eerst naar huis gegaan, waar iedereen een siësta heeft gehouden.
‘s Avonds zijn we naar Scotts geweest, zo noemen we het huis vol met studenten die aan de Scott street staat. Originele naam hea? ;) Met een aantal mensen van dit huis zijn we wat gaan eten in de stad en daarna hebben we bij de carnavalsoptocht gekeken. Op weg hierheen hebben we met zes mensen in een taxi gezeten. Met zijn vijven achterin is toch wat krap kan ik je vertellen. De carnavals optocht was wel even leuk om te zien, hoewel Mich en ik het er wel over eens waren dat het goed zou zijn als er een selectieronde zou komen. Mensen boven de 50 en zwaarder dan 100 kilo mogen gerust uit de parade, geen probleem. Kijkt toch net iets fijner. Hierna uiteraard nog een drankje gedaan, was een erg gezellige plek en met erg leuke mensen.

Zondag, Table Mountain
Table Mountain, ze hadden het beter ‘there’s no way back’ mountain kunnen noemen. Mijn god, wat een klim zeg!! We werden vanochtend door dezelfde taxi chauffeur opgehaald als die ons gisteren had thuis gebracht. Een aardige jongen van 26 jaar oud, met een vrouw en een drie jarig kindje. Hij rijd de taxi omdat hij geld nodig was en dit hem leuk leek. Daarbij stelt hij zichzelf doelen om het leuk te houden, het doel nu is het kopen van een kinderwagen. Wat een schatje! We hadden zijn taxi centrale gebeld en speciaal naar hem gevraagd, keurig op tijd stond hij voor de deur. Achteraf bleek dat hij op eigen initiatief was gekomen, hij dacht dat we gisteren hadden gevraagd of hij ons om elf uur op kon halen, terwijl hij juist degene was die had gezegd dat we de centrale moesten bellen. Geeft niets, alleen werd ik halverwege de rit door een andere man gebeld die ook voor ons huis stond om ons op te halen. Foutje, bedankt.
De Table Mountain dus.. al zingend (naja, ik zong voornamelijk) begonnen we, smekend om het einde eindigden we. Wat een schitterende uitzichten, dat houd je echt niet voor mogelijk. Maar man o man, wat werd het stijl op een gegeven moment! Hijgend en puffend liepen we de berg op. Eerst was het pad nog wel redelijk te doen, hoewel je door de inspanning vanzelf begint te puffen als een vrouw die aan het bevallen is. Mich was er al vrij snel zat van, wat er in resulteerde dat hij naar boven RENDE (de gek), om zo snel mogelijk boven te zijn. Uiteraard werd dat niet langer als tien meter volgehouden. Wat een heerlijk gevoel toen we eenmaal boven waren! Ik snakte naar cola en vies vet eten. Normaal drink ik geen cola, maar een flinke koele slok vol met zwart vloeistof wat je ook nog eens energie geeft, daar tekende ik wel voor!! Wat een teleurstelling toen bleek dat we nog net iets verder omhoog moesten. Was wel heel bizar, boven op de berg trokken de wolken letterlijk langs je heen. Je stond/zat dus echt in de wolken! Nadat we een welverdiende maal hadden genuttigd en wat kaartjes/souvenirtjes hadden gekocht, zijn we met de kabelbaan weer naar beneden gegaan.
Omdat ik zo slim ben geweest om wel zonnebrand mee te nemen, maar niet te gebruiken, ben ik nu zo rood als een kreeft. Staat me best goed en zoals Rich al zei via de telefoon; Ik doe mijn haarkleur weer eens eer aan. De spierpijn voel ik nog niet, maar als ik vannacht kramp in mijn kuiten krijg kijk ik niet gek op. Het was een hele ervaring en ik ben blij dat ik het heb gedaan, maar dit is wel iets wat ik niet nog een keer ga doen.
Ik denk trouwens dat ik in mijn vorige leven een Japanner ben. Op één dag maar liefst 477 foto’s gemaakt, whoeps! Ik weet al wat mama denkt ‘je bent net ome Jans’ hahaha. Ohw ja, ook wel leuk om te vertellen natuurlijk, ben de berg op gegaan met Mich, Dieke, Carla en Miriam. Katinka is helaas (naja voor ons helaas) dit weekend weer naar huis en Simone had andere plannen. Heel leuk gezelschap zo, klikt echt super goed.
Even voor de zekerheid, ons adres is:
Struebensroad 44
Mowbray 7925 CT
Cape Town
South Africa
Mam dacht dat ik de postcode verkeerd had staan.. Dus bij deze. Dit is het adres met de postcode zoals het op Karlijns brief is gezet. Hoewel ik denk dat met postcode 7700 de post ook overkomt. Dit is namelijk de postcode die op andere post staat die hier aankomt. Erg vreemd allemaal dus. Ik denk/hoop dat beide postcodes ervoor zorgen dat het overkomt. Kan niet wachten tot we nog meer post krijgen! Zal binnenkort mijn eerste lading kaartjes ook versturen, leuk leuk leuk! Vind de mailtjes en reacties ook ontzettend leuk, moet toegeven dat ik iedereen ontzettend mis. Zou ook zo ontzettend graag iedereen alles hier laten zien. Laten zien waar ik stage loop, hoe mijn huis eruit ziet, waar ik boodschappen doe enzovoort. Probeer zoveel mogelijk foto’s te maken en op facebook te zetten. Hopelijk kan iedereen het daar zien. Oh en als je graag een kaartje wilt met daarop foto’s van hier, dan geef je maar een gil (moet ik alleen wel even je adres weten), kan die namelijk makkelijk via greetz.nl versturen.