Surprise parties & Holi fest

Ik moet mijn blog echt beter gaan bij houden. Moet nu Facebook raadplegen om erachter te komen wat ik ook alweer heb meegemaakt haha. Dinsdag was het weer tijd voor medical camp. Ik hou van deze dagen en spring dan vaak ook letterlijk mijn bed uit. Een van de voordelen is dat ik niet hoef na te denken welke kleren ik aandoe. Ik draag altijd mijn witte medical camp shirt –dat is een soort van verplichting- en daaronder knal ik een willekeurige broek die in zicht ligt. Meestal is dit mijn olifantenbroek. Het wordt eigenlijk tijd dat ik weer terug ga naar Thailand aangezien een van de broeken begint te scheuren. Maar ik dwaal weer af. Vandaag gingen we naar een nieuwe locatie die vlakbij Red Fort ligt. Het was een lange rit maar ik vind het altijd erg gezellig om met iedereen achterin het busje te kletsen. Vooral met Gary heb ik vaak lange gesprekken. Bij mijn laatste blog was een reactie geplaatst die me nogal had gekwetst en waar ik wakker van heb gelegen. Ook deed het me twijfelen aan mezelf. Wat voeg ik, niet als persoon, maar ik, als Aafke Anne Marieke Veen toe aan de levens van deze mensen? Maak ik echt zoveel verschil als ik denk? Gary is een man die op de een of andere manier aanvoelt als een oude vriend. Tegen hem ben ik heel erg open en durf ik alles neer te leggen zonder dat ik bang ben dat hij mij veroordeelt of dat zijn mening over mij verandert. Ik deelde dit met hem en deelde hardop mijn twijfels over mezelf. Hij keek me aan met die doordringende ogen van hem, gaf zijn mening over de kwestie die ik niet wil delen, maar hij gaf ook zijn mening over mij. Over Aafke Anne Marieke Veen en wat zij als individu bijdraagt, niet alleen hier maar overal ter wereld. Dit wil ik wel graag delen want dit vervult mij met vreugde. Gary omschrijft mij als volgt; you are such a loving person and you spread so much happiness, joy and love. Everywhere you go people feel loved because of you. Everything you do shows your love and it is an amazing thing to see. I don’t know how you do it but everything about you shows your love and passion. I have never met someone who can do this and nobody in the team does this the way you do it. People are drawn to you, even if you don’t speak the language, you tell them so much. You’re a unique person and I thank God that you are here with us.
Dat dus. Liefde. Dat is wat mij kenmerkt en wat ik hier toevoeg in de levens van deze mensen. En ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik aan mezelf twijfelde. Want ik zie het en ik voel het. De mensen hier komen naar me toe, soms wat verlegen of ongemakkelijk, maar zodra we oogcontact maken en ik een gesprek probeer te voeren, is dat weg. Ik kan dat. Zo, nu staat het zwart op wit. Ik kan dat! Ieder persoon is uniek en heeft zijn eigen kracht en ik geloof dat ieder persoon die kracht vanzelf een keer vind, op wat voor manier dan ook. Ik heb dat in Afrika gevonden en vind het nu weer terug. Het mag dan misschien wat simpel klinken want, kan niet iedereen liefde geven? Blijkbaar is iets wat ik doe uniek en anders dan hoe anderen dit doen. Voor mij is de grootste bevestiging als de kinderen blij van me worden. Zet mij in een metro met kinderen en ik, maar ook de kinderen, hebben de tijd van hun leven. Dit kun je Stefan trouwens navragen, die verbaasd zich er elke keer weer over hoe dat gaat met mij wanneer kinderen in de buurt zijn haha. Ik ben een persoon die dingen voor overgave doet en inderdaad, daar komt heel veel liefde bij kijken. Maar ook onzekerheid. Want hoe overtuigend ik dit hier ook neer zet, voor mij blijft het ook spannend om dit zo zwart op wit te zetten. Het heeft mij jaren gekost om zover te komen als ik nu ben. De eerste keer dat ik kon zeggen dat ik van mezelf hou was in Afrika. Na een ongelofelijk heftige maar mooie stage. Soms –in mijn hoofd hoor ik Michel zeggen; heel vaak bedoel je- ben ik bevestiging nodig. Ben ik geschikt/goed genoeg om dit werk te doen? Doe ik het goed? Mensen, mooie, pure, oprechte mensen, zoals Gary maar ook vele andere collega’s, zijn gelukkig nooit te beroerd om mij deze bevestiging te geven. Normaal zou ik mam of Mich hier voor vragen maar hier probeer ik deze bevestiging zelf zoveel mogelijk te zoeken in kleine dingen. De glimlachen van mijn collega’s wanneer ik op het werk aankom, de mensen uit de slums die zich voor mij openstellen ondanks een taal barriere, de kinderen die pure vreugde uitstralen wanneer ze mij zien, de bewakers beneden in ons gebouw die ons altijd begroeten en vrolijk Hindi tegen ons praten en maar hopen dat we het verstaan, zelfs de honden die me inmiddels kennen en begroeten voelen als een bevestiging. Ik zit hier op mijn plek. Ik doe goed en belangrijk werk hier en ja, ik maak een heleboel verschil en ik leer de mensen hier heel veel. Ik leer ze wat liefde is. De kinderen geef ik les dus leer ik buiten liefde om ook Engels, rekenen, manieren en ga zo maar door. Zo, dat was mijn preek. Amen.
Dinsdag was de meest relaxte medical camp die ik tot nu toe heb meegemaakt. De locatie was super, we zaten voor een kerk, heerlijk in de schaduw. Alle tafels, dus alle posten, naast elkaar. De mensen uit de slums zagen er heel verzorgd uit en roken lekker. Een vrouw rook zo lekker naar zeep dat ik stiekem een extra neusje vol heb genomen zodat ik die heerlijke geur wat langer in mijn neus had. Sommige mensen spraken zelfs wat Engels. Ik weet nu hoe je vraagt hoe iemand heet en aangezien de dokter een echt dokters handschrift heeft kan ik dat vaak niet van het papier aflezen. Dus vraag ik hoe de mensen heten, stel mezelf voor en kijk wat dan gebeurt. Sommige mensen vertellen alles over waar ze last van hebben. Waar ik naar luister en wat ik probeer te snappen. Wat nog best vaak lukt aangezien het geen moeilijke gok is als iemand aan zijn hoofd zit waar die dan last van heeft. We hebben veel patiënten gezien, wat zeer positief is. Na afloop kregen we een heerlijke maaltijd en na wat knuffels met een hond gedeeld te hebben was het tijd om weer terug te rijden. Op de terugreis hebben Gary en ik een heel lang gesprek over het geloof gehad. Hij vroeg zich af waarom ik niet geloofde en samen hebben we hier lang over gesproken. Hoewel ik niet geloof vind ik de verhalen uit de bijbel heel interessant om te horen en Gary verteld ze op een hele gepassioneerde manier wat het leuk maakt om naar te luisteren. De terugreis vloog voorbij!
In de avond ben ik naar Bachinthia, een hond met puppies die vlakbij ons gebouw woont, gelopen. Gisteren kregen we een tip dat deze hond puppies had en dat een meisje elke avond de honden kwam voeren. Pfff ik ben verliefd, draag mij maar weg hoor! Vier kleine, schattige, mooie, lieve puppies kwam eraan gewaggeld nadat ik uitgebreid begroet werd door Bachinthia. Na wat spelen zijn ze in mijn schoot in slaap gevallen. Ik heb het meisje dat ze verzorgd leren kennen en het klikt goed tussen ons. Hoewel ik tot op de dag van vandaag nog steeds haar naam niet weet. Ze zorgt ook voor een andere groep honden, die tegenover deze hond woont. Dit is een groep van zo’n 20 a 30 honden van verschillende leeftijden. Ik heb een nieuwe verslaving gevonden! De honden spelen met je, komen op je schoot liggen voor knuffels en ga zo maar door. Wat een heerlijke plek! En wat fijn om eindelijk iemand te leren kennen. Bij thuiskomst snel gedoucht want de vlooien liepen over mijn hele lijf heen. In de douche heb ik Judy leren kennen. Judy is slank, mooi, razendsnel en heeft een lange staart. Wel schrikken trouwens, als je in de spiegel kijkt en opeens een gekko ziet terug staren. Volgens mij waren we beiden nogal onder de indruk van elkaar haha.
Woensdag was een te gekke dag!!! We hebben de donaties uitgedeeld in een van de slums waar we regelmatig komen. Hier ben ik samen met Ammulu en Meenakshi heen gegaan in een riksja, volgepakt met tassen met kleding. De kinderen kregen eerst een hygiene les van Ammulu waarbij we samen nagels hebben geknipt van de kinderen. Daarna hebben Meenakshi en een vrouw die in slum woont en lesgeeft via TejasAsia de kleren uitgedeeld aan de kinderen. Dit ging heel georganiseerd en verliep rustig. Het was schitterend om te zien hoe blij de kinderen waren. Zodra ze iets kregen bekeken ze aandachtig wat ze hadden gekregen en lieten dit zien aan de kinderen die om hen heen zaten. Het mooiste moment vond ik toen ze het lokaal uitliepen en het aan hun moeders lieten zien. Die vrolijke gezichtjes toen ze naar buiten liepen met hun aanwinsten, prachtig! Ik wil dan ook graag nogmaals iedereen die wat gedoneerd heeft van harte bedanken. Dit heeft echt een groot verschil gemaakt in de levens van deze kinderen. Ammulu en ik hebben een filmpje ervan gemaakt die je kunt bekijken via de volgende link: https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=dS1D6w-x2Uc
Het was echt een dag om nooit meer te vergeten. ’s Avonds ben ik weer naar de honden geweest en heb ik het meisje weer gezien. Het was weer onwijs gezellig en leuk om met de honden te knuffelen en te kletsen.
Donderdag was het eindelijk zover; Stefan zijn verjaardag!!! Sushmita en ik hebben al een hele tijd geleden een surprise party voor hem georganiseerd dus had ik de dag vrij genomen zodat ik de nodige voorbereidingen kon treffen. Stefan en Sushmita gingen lunchen en ik heb ballonnen opgehangen, genoten van mijn buikpijn en de nodige wc bezoekjes, de taart en vissen in ontvangst genomen en Aamir en Aastha binnen gelaten. Omdat Steef al heel lang zegt dat hij graag een huisdier wil en Aamir en Aastha nog op zoek waren naar een cadeau, kwam ik met het idee om vissen voor hem te kopen. Dus nu hebben we vier mooie, grote, goudvissen. Aamir en Aastha hebben geholpen met de laatste dingen klaarzetten en toen was het tijd om te wachten. En dat duurde LANG!! Mijn broer begint een echte Indiaanse te worden. Wat betekent dat hij al later op komt dagen. Natuurlijk wist hij niets van het feestje mar we hadden afgesproken uit eten te gaan voor zijn verjaardag. Hij zou rond zeven uur terug zijn.... dus kwam hij om acht uur binnen. Neha was er ook een beetje vanuit Nederland bij via Skype. Zijn gezicht toen hij binnenkwam en ons zag, schitterend!! Hij was zo ongelofelijk verrast en blij. En toen hij ons had gezien zag hij de vissen en toen de taart. Heel erg leuk om hem zo gelukkig van verrassing naar verrassing te zien huppelen. De taart die we hadden laten maken bevatte een account die op zijn gezicht in de taart lag, een mac book met ‘happy bday’ erop en meer accountant spulletjes. Het was een super mooie en lekkere taart. En toen moest de grootste verrassing nog komen.. Na het uitpakken van een schitterende blouse met bijbehorende stropdas, mocht hij zijn Mac book uitpakken. Hij was zo ongelofelijk blij en verrast. Het liefste had hij geloof ik de rest van de avond achter zijn Mac book besteed haha. Het feestje was erg gezellig hoewel mijn buik me wel wat in de steek liet.
Vrijdag was nog erger dan ik had verwacht. Ik werd wakker met zo’n ongelofelijke hoofdpijn dat ik er scheel van zag. Ook mijn buik deed raar en mijn lichaam wist nou niet zo goed of die het warm of koud had. Dus heb ik me ziek gemeld en ben ik terug mijn bed ingekropen. Zaterdag heb ik ook niets gedaan behalve me ziek voelen en rustig aandoen. Super saai en niet echt mijn stijl. Wat wel heel leuk was is dat ik een pakketje uit Nederland kreeg van Marit met daarin spulletjes voor de kinderen. Potloden, gummetjes, puntenslijpers en stickers. Ik weet zeker dat ze het geweldig gaan vinden! Ook kwam een kaartje van Andries en Martha binnen. Mijn kast begint al mooier te worden met al die leuke kaartjes!
Zondagochtend zijn we vroeg met de metro naar Old Delhi gegaan. Hier wachtte Aamir ons op om naar de moskee Jama Masjid te gaan. Met een riksja zijn we die kant op gegaan. Steef en ik blijven enthousiast over deze manier van vervoeren. Het gaat snel, je ziet veel om je heen en het is niet zo warm. De moskee was indrukwekkend groot en bij de ingang kreeg ik een prachtige jurk aan zodat ik bedekt genoeg was. Naast de moskee stonden ook twee torens waarvan je in eentje naar boven kon lopen. Dit ging via een hele smalle trap en boven aangekomen was maar weinig ruimte beschikbaar om te staan. Wel was het uitzicht waanzinnig! Je kon over heel Delhi heen kijken en ook Red Fort heel goed zien. Na dit bezoekje hebben we wat gegeten een een klein restaurantje wat volgens Aamir heel bekend is. Het eten was heerlijk plus, wat ik erg leuk vond, is dat je kon zien hoe een deel van het eten werd gemaakt. Hierna ben ik een andere kant op gegaan als Steef. Ik was namelijk door een van mijn collega’s uitgenodigd om haar verjaardag te vieren. Hiervoor had ze me gevraagd om naar de kerk te komen. Eigenlijk heb ik hier niets mee maar ik mag haar erg graag en dacht dat meer collega’s aanwezig zouden zijn. de metro reis ging prima. De riksja ging op zich goed alleen was het lastig om de locatie te vinden. Na verschillende rondjes in de riksja waren we op de goede locatie en werd ik door wat studenten een trap opgestuurd. De tweede verdieping daar zou het zijn.. jaaaaaja. Dus ik loop een of ander gebouwtje in en ja hoor, op de tweede verdieping was inderdaad een zaal die was ingericht als kerk. Tot mijn verbazing was alleen Alisha aanwezig, geen van mijn andere collega’s. De preek was wel oké, hoewel ik het na vijf minuten wel had gehoord. Alisha zelf vertelde ook nog een en ander over haar leven. Wat mij wel verraste was dat ze vertelde dat ze het zo af en toe zo zwaar heeft dat ze zelfs de dag ervoor nog aan zelfmoord dacht. Na de dienst deed iedereen een rondje waarbij iedereen werd geknuffeld, voorgesteld en gezellige praatjes werden gemaakt. Al snel vertrouwden twee vriendinnen van Alisha mij toe dat ze een surprise party in Connaught place hadden georganiseerd. Dus, nadat Alisha eindelijk was uitgekletst, zijn we naar Connaught place gegaan met de metro. We waren toen met drie jongens en vier meiden. We zijn in het park gaan zitten en na een poosje kwamen de rest van de mensen tevoorschijn. Zo mooi om te zien hoe gelukkig Alisha was. Ze hadden taart meegenomen –wat we over Alisha heen hebben gesmeerd- plus drinken en chips. Het was een hele gezellig, diverse, groep mensen. Wel weer allemaal gelovig dus werd ook midden in het park gebeden en religieuze liedjes gezongen. Niet dat ik dit erg vind, ze hadden een gitaar en de liedjes waren leuk. Het was heel gezellig en mijn buik deed goed zijn best om me te laten genieten van het feestje. Ik ben wel wat eerder weg gegaan om toch mijn rust te pakken. Alleen reizen met de metro gaat goed. Het is gemakkelijk om te vinden waar je eruit moet en gelukkig zijn er speciale vrouwen cabines in de metro aanwezig.
Maandag was het weer tijd voor de schoolbus. Het was een warme dag en de kinderen waren mega druk. Zo af en toe is het wat lastig om afspraken te maken over wie wat doet omdat niemand zich echt aan de afspraken houd. Ik heb wederom les gegeven, wat weer super leuk was om te doen. Wel vermoeiend door de warmte en doordat mijn buik nog wat zeer doet.
Dinsdag mocht ik naar TKD hope school waar de kinderen druk bezig zijn met examens. Ik heb in Annu haar klas geholpen. Hier zitten de jongere kinderen die deze dag kleur examen hadden. Het was een rustig groepje en ik heb genoten van de kinderen die zaten te kleuren. Ik ben weer naar de honden toe geweest in de avond waar de bewaker waar de honden bij liggen wel erg blij mee was. Hij zei; ‘you, no come two days!’. Hahaha, wat een schatje hea! Ik hem uitleggen met wat Hindi en gebaren dat ik last van mijn buik had. Nou vooruit, dat excuus aanvaarde hij haha.
Woensdag heb ik op kantoor gewerkt en me zo nuttig mogelijk gemaakt. Daarna heb ik even gewinkeld in Ambience mall en nog bij Sushmita haar neefje gekeken die net twee dagen oud is. ’s Avonds was een pre Holi festival feestje beneden in het park gaande dus zijn we daar nog even heen geweest. Het was wel gezellig maar aangezien Steef niet zo van dansen houd zijn we niet te lang gebleven.
Vandaag was het tijd voor Holi fest! Dit is een hindoeïstisch feest dat in feite een combinatie is van een lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op het kwade en een Nieuwjaarsfeest. Ik heb in Afrika al eens een Holi fest mee gemaakt maar wilde altijd al de Indiase meemaken. De ‘echte’ zeg maar. Zodra Sushmita kwam zijn we naar beneden gegaan en gingen naar het feest toe. Iedereen smeert verschillende kleuren poeder over elkaars gezicht en wenst elkaar een happy Holi. Ook waren eindelijk de fonteinen gevuld met water. Maar dan wel gekleurd water! Al snel waren we mooi gekleurd en was het feest in volle gang. Super leuk om zoveel mensen van Park Heights te zien. De sfeer was geweldig, iedereen is vriendelijk en vrolijk en iedereen zag er geweldig uit met al die kleurtjes. Blijkbaar zijn er twee soorten kleurtjes, de permanente kleurtjes die na een paar dagen eraf gaan en de kleurtjes die je wel van je af krijgt wanneer je doucht. Uiteraard is mijn hand nog steeds roze en is mijn haar nog steeds mooi gekleurd. Maar wat was het leuk! ’s Avonds zijn we nog even bij het nieuwe neefje van Sushmita gaan kijken. Hij is zo lief! We hebben gedineerd met Sush haar schoonzus, broer en moeder. Later kwam haar vader ook nog even. Het is zo schattig om de ouders van Sush met de kleine baby te zien. En nog schattiger om haar broer met de baby te zien. Hij is zo lief tegen hem. De schoonzus van Sush heeft het nog wat moeilijk. Door de keizersnede heeft ze heel veel last van haar buik en kan ze haar zoontje niet eens vasthouden. Zondag verhuisd Sush haar broer naar Bangalore toe voor zijn werk. Haar schoonzus en neefje volgen zo’n 45 dagen later. Wat natuurlijk wel heftig wordt aangezien ze het dan zolang zonder haar man moet doen. Ik vind het knap.
Holi fest was te gek, net als de rest van mijn week. Eigenlijk wilde ik een kort blog schrijven over wat allemaal was gebeurd maar dat is mislukt haha. Tot de volgend keer.