Week 22

Maandag, Prieska
Vanochtend op tijd vertrokken vanuit Middelburg. De eindbestemming was Prieska, waar Michel zijn stagebegeleider Bertie woont. Ik heb Bertie al een paar keer gezien en mag hem erg graag, het is echt zo’n man waar je je snel bij op je gemak voelt. Onderweg was ik erg druk met de wasserette bellen. Volgens mij had ik het nog helemaal niet verteld, maar in Knysna hadden we (Mich en ik) was naar een wasserette gebracht, maar in Grahamstown kwamen we erachter dat we lang niet alles terug hadden. Er mist ondergoed, sokken en mijn favoriete trui die ik speciaal vanuit Nederland heb meegenomen omdat ik die graag mee wilde op reis. Het vervelend is dat er gisteravond sms’ten ze dat ze de was zouden opsturen naar Observatory (vlakbij ons oude huis), maar meteen daarna sms’ten ze dat het een foutje was. Dus vandaag weer gebeld. Dit keer kreeg ik er een ander vrouw aan die mij de schuld gaf van het verdwijnen van de was. Nou moet je je voorstellen dat we veelte vroeg opgestaan waren, net eten hadden gehaald –dus nog niets hadden gegeten- in een supermarkt waar ik nog lol had met een kassière omdat ik er in een hemdje stond en zij in onwijs warme kleren en nu voor de auto stond te bellen met één of andere trut die mij gaat vertellen dat ik alles fout heb gedaan. In één keer werkte er geen man meer bij hun, had ik geen bonnetje, had ik niet betaald, had ik nooit meer was dan wat zij hadden teruggegeven ingeleverd en ga zo maar door. Jemig wat was ik pissig! Terwijl ik dit typ begint mijn humeur spontaan weer om te slaan. Ik heb geloof ik nog nooit zo boos tegen iemand gesproken over de telefoon en nog nooit zo hard geëist dat iemand mijn spullen terug geeft. Maar daarentegen heb ik ook nog nooit eerder meegemaakt dat iemand mijn spullen houd. Ik was blij dat ik mocht rijden, ff wat afleiding.
Halverwege de reis zijn we gestopt en heb ik met de backpackers waar we rond die tijd in Knysna zaten gebeld. Gelukkig had ik een meisje aan de telefoon die perfect Engels sprak en er meteen voor me achteraan ging. De jongens waren in de tijd dat ik aan het bellen was foto’s aan het maken op de zo goed als verlaten snelweg. Hierna heb ik er natuurlijk aan mee gedaan, ik voelde me spontaan beter omdat er eindelijk iemand was die me wel geloofde en iets voor me deed. Het laatste deel van de reis moesten we nog een stukje off road, wat een makkie was vergeleken met het stuk off road eerder tijdens de road trip. Toen we eindelijk aankwamen bij Bertie en Allet (zijn vriendin) viel mij meteen de kleine pup op. Wat een schatje! Het is een mix tussen allerlei soorten honden (ik kom natuurlijk niet op de naam). Het was meteen erg gezellig. Bertie is gestopt met de band waar hij in zat en nu neemt hij de boerderij van zijn ouders over. Hij heeft allemaal noten, hele lekkere en koeien/stieren. We zijn met Bertie en Allet in een bakkie naar een plek bovenop een heuvel gereden, waar we biertjes hebben gedronken en hebben gebraaid. Het uitzicht was echt heel erg mooi. Beneden lag een rivier en om ons heen was het echt geweldig mooi. Vooral toen de zon onderging was het vet mooi. De pup, Tom Joad, kwam op mijn schoot slapen, zo lieffff!!! Hierna hebben we bij het huis wat rondgelopen en thee gedronken en na een klein poosje werd de volgende braai aangemaakt. Eerst hebben we nog een paar uur gezellig gekletst en daarna gezellig gegeten. Voor de rest was er een gigantisch groot stuk hertenvlees (ik moest er niet aan denken, maar de saus die erover zat zag er wel lekker uit) en voor mij was er salade en een groentepotje, heerlijk! We hebben de hele avond nog zitten kletsen en bier/wijn gedronken. Tom heeft heerlijk op mijn schoot geslapen en Ray was druk met de kat aan het knuffelen, die volgens Bertie onmogelijk is om te knuffelen. Geweldig idee van ons, aangezien we beiden allergisch zijn hehehe. Ook hebben we besloten om niet één nachtje maar twee nachten te blijven zodat we morgen nog de hele dag leuke dingen kunnen doen en even kunnen bij komen van het vele auto rijden de laatste tijd. Ik kan zo lachen met deze groep en bij Bertie en Allet voel ik me onwijs op mijn gemak, wat de rest volgens mij net zo ervaart.

Dinsdag, Strand
Vannacht verschrikkelijk geslapen. We slapen met zijn viertjes op één kamer (Twee stapelbedden) en dat ging zo ongeveer als volgt; Jelmer;; SNUUUURK SNUUUURK, Raymon;;; Blablabla doe er maar twee blablablabla, ik;; Michhhh je moet op een ander bed gaan liggen, ik wil ruimte, Michel;;; Neeheeeej ik lig goed zo. Al met al een geweldige nacht dus hahaha.
’s Ochtends hebben we heerlijk en uitgebreid ontbijt gehad. Hierna heeft Allet (Bertie was aan het werk op het land) ons naar een soort strandje gebracht. We zaten nu onderaan de heuvel waar we gisteren op gebraaid hebben. Het is echt geweldig weer wat meedraagt aan het strand/vakantie gevoel. Helaas kon Allet niet blijven omdat ze nog moest werken. Toen ze weg wilde rijden bleef het bakkie vastzitten, het achterwiel was voor de helft ingegraven. Gelukkig waren de jongens zo slim om stenen onder de wielen te leggen. Dit in combinatie met duwen, zorgde ervoor dat de auto weer los kwam. Al snel waren Mich en Ray op pad om leguanen en rode meerkatten (lijken beetje op stokstaartjes maar dan met een pluizige staart) te zoeken. Jelmer is zo dapper geweest om de rivier over te steken (mooi gezicht om te zien dat de stroming zo hard was dat hij in drie tellen drie meter afdwaalde naar rechts, gelukkig kon hij overal staan anders had ik als een Baywatch in actie moeten komen) en ik heb lekker een boek gelezen en in de zon gelegen. Later kwam Allet nog een bootje en visspullen voor de mannen brengen. Ray en Mich zijn al snel op pad gegaan met het bootje, wat eigenlijk een raft kano is (wat ik teveel moeite vind om elke keer te typen). De stroming zag er heel spectaculair uit op één punt, het water maakte daar ook veel kabaal dus eigenlijk hadden we verwacht dat het bootje daar flink tekeer zou gaan. Helaas viel dit erg tegen en zag het er lang niet zo spectaculair uit als gedacht. Hierna zijn de jongens gaan vissen, Ray is zo lief geweest om mij te leren hoe ik een werphengel moet gebruiken. Geen zorgen, ik vind vissen nog steeds verschrikkelijk. Arme beestjes een beetje een haak door de bek te jagen is nog steeds niet mijn ding, maar omdat Bertie al had gewaarschuwd dat ze er nog nooit iets hadden gevangen, dacht ik dat ik mijn worp wel kon oefenen. Ik bakte er uiteraard vrij weinig van, maar het was wel leuk. Mich en ik hebben ook geprobeerd te kanoën, we wilden eigenlijk tegen de stroom in, maar dit faalde onwijs. Ray zat bij ons in om te proberen vanuit de boot te vissen, maar ook dit faalde enorm omdat we de hele tijd afdwaalden. Toen we Bertie en Allet zagen aankomen zijn we dan ook maar gestopt. De mannen waren wel aan het vissen, maar niet dapper genoeg om het levende aas (krekels) dat ze hadden meegekregen aan de haak te rijgen, dus hierbij bood Bertie de helpende hand. Brrrr, niets voor mij, arme beestjes. Bertie en Allet hadden Tom mee, die ze bij ons lieten. Zelf ging ze nog even terug naar het huis.
Met Mich wilde ik nog een keertje op zoek naar leguanen, aangezien hij en Ray die hadden gevonden. Aangezien Tom net op mijn schoot lag te slapen, heb ik hem in mijn vest gewurmd en meegenomen naar boven, de heuvel op. Helaas lagen hier zoveel stekels op de grond (mijn schoenen lagen achterin het bakkie die Allet en Bertie weer mee hadden) dat mijn voeten het echt niet trokken om verder te lopen. Jammer genoeg heb ik dus geen leguaan gezien, behalve gisteren vanaf de heuvel. Ik kan trouwens niet beschrijven hoe leuk het is om zo’n pup bij je te hebben. Het is een monster, hij bijt overal in en denkt dat hij heel groot is, hoewel hij wel bang is als hij tegen de kat blaft. Maar tegelijkertijd is het zo’n schatje, vooral als hij slaperig is. Toen we terug waren kwam Bertie ook net thuis die ons meteen weer meenam. We gingen namelijk schieten! Het eigenlijke idee was om op ganzen te schieten, (hoewel mijn idee was om ze weg te jagen voordat ze geschoten konden worden) maar omdat het wat laat was hebben we op een bord met daarop een hert getekend geschoten. Eerst zijn de mannen gegaan, erg gaaf om te zien hoe leuk ze het vonden. Hierna ben ik gegaan, maar dan met een geweer die wat minder terugslag had. Het was de eerste keer dat ik schoot dus leek het ons niet zo’n puik plan om meteen met het zware geschut te beginnen. Of nou ja, ons.. ons.. ik nam gewoon alles aan wat er verteld werd aangezien ik bij god niet wist wat ik moest doen. Pfff wat was ik nerveus, lag ik daar op een matje met plukken wc papier uit mijn oren stekend om ze te beschermen tegen het lawaai met een geweer in mijn handen. Ik hoor mijn moeder al zeggen ‘kump dat wel goed?’. Na het eerste schot was ik meteen verkocht! Zo gaaf om door zo’n lens te kijken, je vinger op de trekker te leggen en dan met een grote knal een soort van vuur explosie vlak voor je te zien. En dan snel kijken waar het stof opwaait. Eén van de drie kogels van mij was vlak voor het hert, jaja ik blijf een vegetariër, raken zal ik dat lieve beestje natuurlijk niet. Ik moest meteen aan mijn broertje denken, hij had dat schieten ook helemaal geweldig gevonden!
’s Avonds hebben we heerlijk bij Bertie zijn ouders gezeten. Zijn ouders hadden een getrouwd stel met twee kinderen op bezoek. Erg leuke en vrolijke mensen. Hun jongste dochter deed meteen lekker gek met mij. Ik deed een beweging en dan deed zij het na, wat een schatje! We hebben heerlijk gegeten en daarna nog lang bij het vuur (Ze hebben een open haard, jippie) gezeten waar we gezellig hebben gekletst. Wel zijn we vroeg op bed gegaan omdat we morgen helemaal naar Kaapstad willen rijden, wat ons zo’n tien uur kost. Om nog wat tijd in Kaapstad door te kunnen brengen willen we om half zes, en voor Jelmer vijf uur, weg. Voor Jelmer vijf uur? Ja, voor Jelmer vijf uur, die is namelijk niet zo snel dus die gunden we stiekem wat extra tijd ;)
Oh wat ik nu vergeet en waar ik opdracht toe had om ook te vermelden: Jelmer, Raymon en Michel hebben nog een dam gebouwd bij de rivier. Heel mannelijk en stoer.

Woensdag, Kaapstad!
Ik HAAT wekkers en ik HAAT vroeg opstaan. Wauw nu klink ik net als Gargamel uit ´de Smurfen´. Vroeg opstaan is gewoon niet echt mijn ding, na zeven uur gaat het prima maar half zes is me echt te vroeg. Gelukkig hadden we gisteravond al zo goed als alles opgeruimd dus was het nu vooral een kwestie van aankleden en de laatste spulletjes in de auto gooien. Buiten was het nog donker en koud, heel koud. Gelukkig werden we warm begroet door Bertie en Tom, dat maakte de ochtend iets dragelijker. Oh en het idee dat Ray had voorgesteld om het eerste stuk te rijden zodat wij nog even konden slapen was ook niet verkeerd. Terwijl Ray aan het stuiteren was van een flinke bak koffie, zat ik met een ´rot op anders doe ik je wat houding´ een poging te doen tot wakker te worden. Nogmaals, ik haat afscheid en ook dit afscheid vond ik verschrikkelijk. Bertie en Allet en zelfs zijn ouders, zijn echt mensen waar ik/we goede vrienden mee zouden kunnen worden, alleen is dat op afstand iets lastiger. En de afstand Zuid Afrika, Nederland, is nogal een afstand. Ik hoop ze over een paar jaar nog een keer te zien, ik ben erg benieuwd hoe het dan met ze gaat. Ze willen een huis bouwen op de heuvel waar we hebben gebraaid, Tom Joan groeit natuurlijk op en zullen ze ook aan kinderen beginnen? Ik hoop dat we in elk geval met ze in contact blijven!
Terwijl we de off road weg weer opreden kroop ik dicht tegen Michel op om verder te slapen. Hij heeft me twee keer wakker gemaakt, één keer om te laten zien dat er een suïcidale haas voor onze auto hupte en niet aan de kant wilde gaan, en één keer om te laten zien hoe er twee gigantische Kudu’s voor onze auto langs sprongen. Erg lief dat hij me daarvoor wakker maakt want dat had ik niet willen missen natuurlijk, nog liever dat ik daarna weer verder mag slapen en hem als kussen mag gebruiken.
De reis naar Kaapstad was lang maar wel heel gezellig en eigenlijk best leuk. We hebben gelachen maar ook veel goede gesprekken gehad. Ik merk dat ik Jelmer en Raymon al beter leer kennen en ook al mocht ik ze voor deze reis al erg graag, toch heb ik het gevoel dat ik al closer met ze wordt en ze al grager mag. Hoewel ik ze soms ook wel de kop kan omdraaien, bijvoorbeeld als ze vlak voor het slapen een gigantische scheet laten of maar niet stil willen zijn. Maar nee, dat weegt niet op tegen alle leuke momenten.
Toen we eindelijk in Kaapstad aankwamen voelde ik me echt alsof ik thuis kwam. Het voelde wel heel erg gek om niet naar ons oude huis in Mowbray te gaan, maar naar een backpackers. Heel onnatuurlijk. We hebben een mooie backpackers gevonden, met iets verderop een beveiligde parkeerplek (waar Jelmer morgenochtend veelte vroeg de auto weg moet halen omdat overdag alles al gereserveerd is, arme jongen). De backpackers ligt in Long Street, een hele bekende straat in het centrum van Kaapstad. We zijn gezellig uit eten geweest en hierna nog een cocktail/bier gaan drinken en/of een toetje gaan eten. We hebben het niet zolang volgehouden als ik dacht in de stad. Iedereen was nogal gaar, ik denk dat ik van iedereen de meeste slaap heb gekregen in de auto (Mich kan prima door voor een kussen), wat vast de reden is dat ik nog een verslag aan het typen ben en de rest al slaapt. We hebben één kamer voor ons viertjes nu, wat ik wel heel gezellig vind omdat dit onze laatste dagen samen zijn. Het gaat allemaal zo snel, echt niet te zuinig. Aan de ene kant voelt het heel lang geleden dat we Ray en Jelm hebben opgepikt en aan de andere kant voelt het alsof we bijna niet weg zijn geweest uit Kaapstad. Wat dat betreft ben ik blij dat ik zo’n Japanner ben en alles opschrijf. Voor morgen hebben we een ritje op de hop on hop off bus gepland. Dit is een bus die je heel Kaapstad laat zien en waar je kunt uit en opstappen waar je maar wilt. Ook willen we Table Mountain op. Met de kabelbaan wel te verstaan, ik ga het monster echt niet nog een keertje pinnen!! Maar goed, ik ga nu eerst lekker slapen.

Donderdag, Jumping of a rock
Vanochtend redelijk uitgeslapen en daarna de keuze gemaakt om op de hop on hop off bus te gaan. Dit is een rode bus die doet denken aan de bussen die in London rijden en waar alleen maar toeristen in zitten. De bus heeft een open dak en rijd door de hele stad heen om je alle mooie plekjes te laten zien. Via oordopjes krijg je informatie te horen over de stad en over de historie. Het enige vervelende is de monotone stem die je hoort en daarbij zijn alle dingen die je worden verteld ongelofelijk positief, terwijl er ook negatieve dingen zijn op te noemen over Kaapstad. De eerste stop waar wij eruit zijn gegaan was bij Castle of Good Hope. Een kasteel wat eigenlijk beter omschreven kan worden als een groot fort. Er stond een grote muur, waarbinnen verschillende pleinen waren en waar je in verschillende kamers kon kijken, waaronder een martelkamer waar voornamelijk Jelm helemaal gelukkig van werd. Er was overigens niet veel te zien in deze kamer. We hebben de meeste tijd doorgebracht op de top van het gebouw. Vanuit hier had je een geweldig uitzicht op het plein van Kaapstad, met als achtergrond de Table Mountain. Na een complete fotoshoot hier zijn we weer verder gegaan op de bus. Onze volgende stop van Table Mountain zelf. Dit keer met de lift omhoog gegaan, geen denken aan dat ik dat ding nog een keer op loop. Het weer was onwijs mooi, het was heel erg warm en er was geen wolkje aan de lucht. Boven was het wel iets kouder maar jemig, wat een uitzicht. Ook al had ik het al eerder gezien, toch greep het me weer aan. Het is zo waanzinnig mooi. Al snel hadden we allerlei foto’s gemaakt en bedacht Mich dat het wel leuk zou zijn om een foto te maken waarbij het leek alsof hij van de Table Mountain afsprong. Dikke prima natuurlijk, dat is wel een heel gaaf idee. Dus hij sprong, ik nam de foto’s, ik bekeek de foto’s, ik wachtte nog wat langer, ik zei tegen Ray dat het toch wel erg lang duurde voordat hij weer zijn hoofd liet zien en uiteindelijk besloten Ray en ik toch maar te kijken waar hij bleef. We zagen allemaal mensen verrast opzij kijken. Het zal toch niet.. maar Mich komt altijd op zijn pootjes terecht dus is er niets aan de hand natuurlijk. Dacht ik. Tot ik over de rots keek en Mich nog net tegen de anderen hoorde zeggen; ‘it’s okay, I can stand up if I want to’. Hij zat nogal ongelukkig op de grond en greep naar zijn voeten. Shit, wel wat mis dus! Ik schrok nogal toen ik over de rots keek om eerlijk te zijn, het was zo’n twee meter hoog en ik zag alleen maar andere rotsen om op te landen en geen zachte land plek. Mich had ontzettende last van zijn voetzolen en kwam met moeite overeind om op het pad te gaan zitten. Hij dacht dat hij alleen even uit moest rusten dus liepen Jelmer en Raymon in eerste instantie verder. Ik zat bij Mich en heb hem van water voorzien en zijn voeten een beetje bekeken. Omdat ik wilde dat hij mee kwam naar de e.h.b.o. om zijn voeten te koelen zodat ze niet zouden opzwellen. Zodra hij ging staan viel hij bijna weer om. Hij werd helemaal duizelig en stond te wiebelen op zijn benen. Oké, snel weer gaan zitten dus! Gelukkig zag ik de andere twee nog in de verte dus heb ik mijn charmante vismarkt stem opgezet en ze geroepen om bij Mich te blijven. Eerst sjokten ze rustig op ons af, tot ik zei dat ze moesten opschieten omdat hij bijna flauw viel en ik de e.h.b.o. wilde halen. Toen hadden ze flink het tempo erin en liep ik snel naar de e.h.b.o post toe. god ik schaamde me dood, hoe leg je ooit uit dat je 23 jarige vriend van een twee meter hoge rots is gesprongen en nu zijn voeten pijn heeft gedaan? De mannen waren ook erg verrast dat het om een volwassen persoon ging en keken me in eerste instantie aan alsof ik iets heel vreemds vertelde. Zodra ze bij Mich waren hebben ze hem eerst aangesproken op het feit dat hij niet van het pad af had gemogen. Daarna gingen ze eindelijk naar zijn voet kijken en na wat voor mij veelte lang duurde, hebben ze eindelijk ijs op zijn voeten gedaan. Mich was bleek geworden en leek echt heel veel pijn te hebben. Uiteindelijk kwamen er andere e.h.b.o. mensen aan om een rolstoel te brengen. Ray en Jelm hebben Mich naar de rolstoel geholpen (Wat er grappig uitzag omdat Jelmer veel kleiner is dan de andere twee en Mich dus behoorlijk scheef liep, maar er ook heel zielig uitzag omdat Mich echt heel veel pijn had). In de rolstoel zijn we het hele pad over gegaan naar de liften toe. Toen we beneden waren heb ik Mich de hop on hop off bus weer in geholpen en zijn we verder gereden. Bij Waterfront zijn Jelmer en Raymon eruit gegaan om te kijken of we nog konden reserveren voor Robben Island. Mich en ik zijn naar het appartement terug gegaan. Ik heb Mich vanuit de bus naar het appartement gesleept en ben daarna op pad gegaan om de was op te halen (eindelijk schone was en alles terug gekregen), broodjes te halen bij de supermarkt en om ijs te kopen voor Mich zijn voeten. Hierna Mich zijn voeten weer omhoog gelegd (had ik al, maar hij wil nog wel eens eigenwijs zijn haha) en ijs erop gelegd. Het ziet er niet zo fraai uit, er zit een gekke bult op zijn linker enkel en hij heeft er ook veel pijn aan. Toen Raymon en Jelmer er weer waren zijn wij met zijn drietjes nog naar Camps Bay (een mooi stuk strand) gegaan. De zon was al aan het zakken, dus hebben we snel foto’s gemaakt op Camps Bay en daarna zijn we snel Signal Hill opgereden om hier de rest van de zonsondergang te kijken. Het uitzicht was erg mooi en het was erg gezellig. Hierna zijn we naar Mowbray gereden om de rest van de spullen van Mich en mij uit ons oude huis te halen. Anna-Marie deed de deur open en was helemaal verrast. Wat geweldig om haar weer te zien! Ook Miriam en Carla waren thuis, geweldig om ze weer te zien, helemaal leuk! Ik liep bijna mijn oude kamer binnen, puur uit gewoonte. Gelukkig bedacht ik me net op tijd want er wonen nu twee andere jongens in ‘onze’ kamer. Miriam heeft haar enkel kapot, ze was in Namibië en is daar weg gezakt in een duin waarbij haar been de andere kant op ging als haar voet. Pijnlijk! Gezamenlijk wijn gedronken en bij gekletst, was echt geweldig leuk. Omdat we nog niet hadden gegeten en de wijn er lekker inhakte bij mij, zijn we in Observatory uit eten gegaan met zijn drietjes. Het was wederom erg lekker en gezellig.
Toen we thuiskwamen lag Mich nog op bed een film te kijken. De nacht was erg onrustig, Mich had veel last van zijn voeten en lag te woelen en te doen. Ik heb een paar keer de dekens weer goed gelegd en samen hebben we gezorgd dat zijn voeten goed omhoog bleven en dergelijke.

Vrijdag, The beginning of the end
Bah, bah bah, vandaag alweer Ray op het vliegtuig zetten, shit het gaat allemaal veelte snel!! Vanochtend alle spullen ingepakt, helaas konden we niet naar Robben Island omdat alles volgeboekt zat. Vanochtend dus op zoek naar een plek om de laatste avond in Kaapstad door te brengen, helaas zonder Ray die we aan het einde van de dag al op het vliegtuig moesten zetten. Jammer genoeg ging het vinden van een slaapplek nog niet zo makkelijk als we hoopten. Na twee of drie uur zoeken hebben we eindelijk in Rondebosch een plekje gevonden. Rondebosch ligt heel erg dicht bij Mowbray, waar we eerst woonden.
Zodra we een plek hadden zijn we eindelijk gaan ontbijten. Hierna hebben we een wasstraat gezocht en zodra ook de auto schoon was zijn we naar het vliegveld gegaan. Hier hebben we Mich in een rolstoel gezet zodat het allemaal wat sneller ging. We hebben van het appartement waar we gisteren sliepen krukken mee gekregen. Super lief en dit helpt al een hoop maar toch heeft hij nog steeds veel moeite met lopen en gaat het allemaal vrij langzaam. Rolstoel was dus een perfecte uitkomst. Ik vond het echt balen om Ray uit te zwaaien, van mij had de vakantie samen nog wel een paar weken mogen duren. Zodra we weer in het appartement waren hebben we eerst rustig aan gedaan en daarna zijn we naar een film gegaan. We hebben onwijs gelachen en daarna snel wat gegeten. Mich hield het allemaal niet zo heel erg goed vol met zijn voet, ook voelde hij wat warm aan. Dus hierna snel naar huis en hem daar op een stoeltje bij het bad gezet zodat hij zijn voeten kon koelen. Op zijn enkel zit nog steeds een beste bult, hopelijk trekt dit snel weg want zo is het wel heel erg rot. Het is ook erg zielig om te zien hoe hij voort strompelt en soms bijna omvalt als hij ‘los’ staat.
’s Avonds nog koffers gepakt (Jelmer mag twee koffers mee dus kunnen we hem flink wat spullen mee geven), film gekeken en gezellig gekletst. Nu snel slapen en dan morgen is het zover;; dan vliegen we naar Namibië toe!! Ik weet niet of we daar regelmatig internet hebben, ik denk haast van niet.

Zaterdag, Namibië
Wow wat een slecht begin van het laatste deel van onze reis! Wel weer een heel avontuur, maar goed daar komen we straks wel op, eerst maar eens beginnen bij het begin.
Vanochtend veelte vroeg gewekt door de wekker. We hebben alle spullen verder ingepakt (wat heel lang duurde) en daarna kregen we een heerlijk ontbijt. Het ontbijt was erg gezellig, er zaten nog drie vrouwen van ik gok een jaar of dertig in het Guesthouse. We hadden ze gisternacht al horen lachen en dachten eigenlijk dat het meiden van onze leeftijd waren. Toen we ze dit vertelden lagen ze helemaal in een deuk. Ze kwamen allemaal uit Namibië en waren hier voor een girls weekend. Geweldig om te zien hoe zo’n lol ze hadden en hoe gezellig ze aan het kletsen waren. En het beste van hun weekend; hun mannen betaalden alles! Oké, daar teken ik ook voor! Ik zag me ook al helemaal zitten met Vonne en Brink. Ik vind toch dat we dat maar moeten instellen, één keer per jaar een lang weekend weg met zijn drietjes. Hoewel ik nu eigenlijk bij bijna al mijn vrienden en familie zoiets heb van; kom, laten we een weekend weggaan en aan onze band werken en een geweldig leuke tijd hebben. Maar goed, je zult zien dat zodra ik weer in Nederland ben er niets van deze goede voornemens terecht komt omdat iedereen, inclusief ik, het veelte druk heeft.
We hadden twee plastic tassen vol met kleren en eten/drinken die we wilden doneren aan iets of iemand omdat het niet meer in onze koffers paste. En dus kwam ik met het geniale idee om naar mijn oude stageplek te gaan om het aan hen te doneren. Tot mijn verrassing stemden Jelmer en Mich in. Oooh wat een kriebels had ik in mijn buik, ik hoopte maar dat alle kinderen en vrouwen er zouden zijn en dat ze me nog niet vergeten waren. Het voelde zo vertrouwd om weer dezelfde weg te rijden. Toen we voor het hek van het centrum stonden stapte ik uit om met de bewaker te praten. Hij herkende me nog en liet ons er in. Zodra ik het centrum binnen kwam lopen zag ik meteen één van de vrouwen waar ik mee had gewerkt. Na een heel hartelijke begroeting bracht ze ons verder het centrum in. Er waren mensen van de kerk dus zaten alle vrouwen in de lounge bij een kerkdienst. Met vlinders in mijn buik deed ik de deur open en wat toen gebeurde was mooier dan ik me ooit kon voorstellen. De vrouwen merkten me meteen op en kwamen allemaal op me af sprinten om me te knuffelen. God ik kon wel janken. Ik voelde me zo rijk en zo bijzonder, zo speciaal zo zo zo... ik weet het niet, ik kan het niet omschrijven. Het voelde zo goed, als een warme douche, als een liefde die beantwoordt word, als het weerzien van een oude vriend. En dat was ook hoe het was. Jammer genoeg waren lang niet alle kinderen er en ook een paar vrouwen niet. Op het moment dat één van de kinderen me zag zei hij meteen; Mariekaaaaah! En was helemaal blij. Geweldig, schitterend, kon ik maar hier blijven. Ik heb veel foto’s gemaakt met de vrouwen, met de kinderen geknuffeld en gelachen (hoewel er maar vier kinderen waren en de rest helaas weg was). Ook hebben we de nodige foto’s gemaakt. Wat heerlijk om weer met ze te praten en om te merken dat ik zo geliefd ben. Hoewel ik het nog steeds lastig vind om te snappen dat iemand zo blij van mij kan worden, draagt dit wel bij aan mijn zelfvertrouwen. Eén vrouw vertelde dat haar zoontje de dag nadat ik weg was haar vroeg om hem aan te kleden en zodra hij aangekleed was vroeg ‘When is Marieke coming?’. Toen zijn moeder had uitgelegd dat ik niet kwam was hij heel erg verdrietig geweest. Dit was het jongetje dat ik altijd meenam op de walk through. Het was erg bijzonder om te zien dat een aantal vrouwen waarvan ik dacht dat ze niet zoveel met me hadden helemaal blij waren om me te zien. Eigenlijk wilde ik niet gaan maar uiteindelijk kon ik natuurlijk niet anders.
We zijn doorgereden naar het tankstation waar de man van Comet Cars (auto huur bedrijf) ons zou komen ophalen om de auto mee te nemen, ons af te zetten bij het vliegveld en ons de borg terug te geven. Na alle off road avonturen wist ik niet zeker of we de borg wel terug zouden krijgen, hier maakte ik mij wel zorgen om. Gelukkig regende het en had hij niet zoveel zin om goed te checken. We kregen de borg dus gewoon mee terug en werden bij het vliegveld afgezet. Toen begon het feest pas echt. Jelmer dacht dat hij 30 kilo mee naar huis mocht nemen dus hadden we een heleboel spullen van ons en Jelmer in een koffer gepropt zodat Jelmer deze mee naar huis kon nemen. Helaas bleek op het vliegveld dat Jelmer maar 23 kilo mee mocht nemen. Dat werd dus overhevelen. En niet een beetje, maar heel wat kilo’s. Dit heeft ons meer dan een uur en heel wat geduld (moeilijk om te hebben als je moe bent en honger hebt) gekost. Toen het uiteindelijk maar toch was gelukt en ik snel een broodje had gekocht, zijn we gaan inchecken. Eerst dachten we dat we Jelmer na de douane weer zouden zien, maar gelukkig kwam Jelmer er net op tijd achter dat dit niet zo was. Na een snelle knuffel namen we afscheid van Jelmer en gingen wij door de douane heen. Mich heeft nog steeds veel last van zijn voeten, voornamelijk zijn linker. Er zit ook een dikke bult op zijn linker enkel. De onderkant van zijn voeten zijn redelijk blauw, nogal Smurf achtig. Het lopen gaat dus erg langzaam en ziet er ongemakkelijk uit. Komt ook doordat zijn krukken eigenlijk te klein zijn.
Na een snelle vlucht van twee uur waren we in Namibië. Tijdens de vlucht heb ik eigenlijk vooral geslapen dus weinig mee gekregen van de vlucht zelf. Toen we uit het vliegtuig waren en naar de balie van het auto bedrijf liepen waar Mich de auto had gehuurd, kwamen we erachter dat er niemand van het bedrijf nog aan het werk was. We hebben internet aangevraagd en Mich heeft vanaf de balie van een ander autobedrijf gebeld. En gebeld. En gebeld en gebeld.. het schoot niet op. We waren om zes uur geland en rond acht uur hadden we nog geen auto geregeld. Het bedrijf waar we gehuurd hadden was dicht en verder waren er ook geen auto bedrijven waarbij we konden huren. Gelukkig was een vrouw/meisje van een ander autobedrijf zo vriendelijk om voor ons te bellen. Zij kreeg het autobedrijf er wel aan en kreeg ze zover dat ze op ons zouden wachten. Met dit meisje en nog een collega van haar zijn we naar het autobedrijf gereden. Dit was drie kwartier rijden dus een erg grote gunst. Wel is het zo dat hun ook die kant op moesten, dus gelukkig niet helemaal om moesten rijden voor ons. Bij het autobedrijf aangekomen bleek er alsnog niemand van het autobedrijf te zijn. Wat een ongelofelijk rot begin van onze vakantie. Gelukkig wisten het meisje en haar collega wel een plek waar we konden overnachten. Het was wel wat prijzig (r600) maar om eerlijk te zijn sprongen we al een gat in de lucht dat we in elk geval een slaapplaats hadden gevonden.
Omdat we honger hadden wilden we op zoek naar wat te eten. Dit scheen nogal lastig te zijn. De jongen die hier de bewaker is nam ons mee naar een supermarkt. Maar die was dicht, dus weer terug naar het Guesthouse om op zoek te gaan naar een restaurant dat eten kon bezorgen. Helaas, ook geen succes aangezien ons nummer het hier niet doet en het beltegoed van de bewaker op was. Dus weer met hem op pad, dit keer naar een tankstation. Hier konden we eindelijk wat eten kopen. Het was ruim tien minuten lopen en ik zag aan Mich dat het lopen al slechter ging en het hem helemaal uitputte. Ik heb hem weer met zijn voet onder de kraan gestuurd (heb ik gisteren ook al een paar keer gedaan) en nu ligt hij braaf met zijn voeten omhoog. Het ziet er slecht uit nu, hoewel blauwe plekken als het goed is betekenen dat iets geneest, toch? Ach, altijd al een smurf willen daten ;)
De bewaker had het er trouwens heel erg druk mee dat hij wel met ons mee wilde reizen en dat hij ons van alles kon laten zien enzovoorts. Hopelijk werkt hij morgen niet want ik zou niet weten hoe ik zo’n enthousiaste jongen kan vertellen dat ik hem toch echt niet mee wil.

Zondag, Okahandja
Vanochtend vroeg wakker, mede door de wekker maar nog meer door Mich. Eigenlijk was het heel lief wat hij deed, hij gaf mij namelijk een kus, maar ik schrok er zo gek wakker van dat ik daarna niet meer in slaap kwam. Ik zou een hele slechte Doornroosje zijn.
Mich zijn voet is nu een soort smurfen huid. Het is blauw met hier en daar wat paars. Vrolijke kleurtjes gelukkig, hoewel zijn enkel nog wel flink dik is. Vanochtend de schoonmaakster, Michelle, de stuipen op het lijf gejaagd. Ik ging de kamer uit om haar te vragen om de Wi-Fi code zodat we alles konden regelen voor de auto. Alleen had ze ons er niet verwacht dus schrok ze nogal toen ik uit de kamer kwam. Kan natuurlijk ook komen doordat ik net wakker was, mijn haar alle kanten op zat, een pyjama aan had en nog oude make up onder mijn ogen had, maar ik geloof liever dat ze schrok omdat ze ons er niet verwachte. Gelukkig mochten we haar telefoon lenen (wel beltegoed voor haar betaald natuurlijk) om naar de auto zaak te bellen. Deze beloofden om binnen een paar uur ons op te halen zodat we afgezet werden bij het auto bedrijf. We hebben lekker in de zon gewacht met onze nieuwe duiven vriendjes. Ik hoor mama het al zeggen; wat lijk je toch op papa. Klopt, die zou dat ook gedaan hebben. Net toen ik gezellig met een man in gesprek was werden we opgehaald, beroerde timing maar wel fijn dat we eindelijk maar toch een auto zouden ‘krijgen’. Nog snel weer naar binnen gesprint om de schoonmaakster, Michelle te bedanken en een dikke knuffel te geven, wat een onwijs leuk en lief meisje!
Toen we aankwamen bij het auto bedrijf zagen we onze huur auto al staan, jippie ons avontuur kon eindelijk beginnen!!! Of niet natuurlijk.. Mich had niet genoeg tegoed op zijn creditcard staan dus konden we de auto niet betalen. Cash of via de bankpas mocht beiden niet. Shit shit shit! Nieuw tegoed zou pas over anderhalve week komen dus daar wilden we niet op wachten. Een ander auto bedrijf zoeken zou ook niet lukken aangezien iedereen credit card wil en en en.. Op een gegeven moment zelfs met de bank in Nederland gebeld voor advies. Na zo’n twee uur kwam de manager (een chagrijnige vrouw met hakken waarin ik nog geen twee uur zou willen/kunnen lopen) met het briljante idee dat we ook geld konden storten op de kaart en dat hun dit er dan morgen af zouden halen. Op die manier konden we de auto nu mee, met als voorwaarde dat als het morgen niet lukt met de kaart we de auto weer terug brengen. Beetje jammer dat ze hier niet eerder mee kwam, maar toch erg blij dat ze toch nog een beetje toegaf. Na zoveel tijd daar te zitten en te bedenken hoe we de auto mee zouden kunnen krijgen kon ik wel janken van frustratie. Maar na al die tijd was het moment dan toch daar, het moment waarop ik de auto startte (Wat niet de bedoeling was omdat ik hem alleen contact wilde laten maken zodat het raampje open kon, maar blijkbaar had iemand anders hem al half omgedraaid) en weg kon rijden. Eerst zijn we op zoek gegaan naar een plek om te lunchen en na de lunch hebben we wat boodschapjes gedaan en daarna zijn we op weg gegaan richting Swakopmund. Dit hebben we niet helemaal bereikt omdat ik erg moe was en de enige ben die kan rijden. Dus zijn we in een plaatsje, Okahandja gestopt, ook wel okéhandjeklap genoemd door sommige mensen *Kuch door Mich en mij kuch*. Hier vonden we al snel een mogelijke slaapplaats. Mich liep heen en kwam met een grijns van oor tot oor terug. Hij zei dat we er konden slapen maar dat dit wel een Christelijke slaapplaats was. Die vrouw vroeg aan Mich wat voor een kamer hij wilde, dus zei Mich dat het niet uitmaakte of het een tweepersoons bed was of niet omdat we anders de bedden wel tegen elkaar zouden schuiven. Haar reactie was; zijn jullie getrouwd? Waarop Mich natuurlijk zei dat ik zijn vriendinnetje was maar dat we niet waren getrouwd. Hierop vertelde zij dat dit een Christelijke slaapplaats was en zei Mich netjes dat we dan de bedden maar niet tegen elkaar zouden schuiven. Wat briljant ook weer, net iets voor ons om hier terecht te komen. Niet dat het erg is hoor, de vrouw is erg aardig en het huisje verschrikkelijk mooi, alleen hebben we allebei eigenlijk niets met het geloof.
’s Avonds zijn we nog uit eten geweest, het eten was lekker en de ober lachte om mijn grapje dus mijn avond was helemaal goed. Hopelijk kunnen ze morgen het geld van de credit card afhalen en kunnen we de auto houden, anders moeten we direct terug rijden en de auto weer inleveren. Nog even spannend of het echt allemaal goed is gekomen, maar we houden hoop.
Ohw ja, de bedden tegen elkaar aanschuiven is absoluut niet mogelijk aangezien ze netjes op hun plek vast geschroefd zijn.