Tejas Asia en Qutab Minar

Op ‘vriendelijk’ verzoek van pap maar weer een update vanuit het mooie, warme Delhi. Afgelopen week is weer voorbij gevlogen, ik wou echt dat dat eens zou stoppen.
Wat ik helemaal ben vergeten ,maar wat wel leuk is om te weten hoe dat hier gaat is dat ik vorige week vrijdag na mijn werk met Ajay naar het postkantoor ben geweest. Ik had maar liefst 22 kaarten opgespaard. Via Facebook ben ik lid van de groep Tante Post. Een groep met van oorsprong Nederlandse vrouwen die inmiddels overal in de wereld wonen. We sturen elkaar post, gewoon, omdat dat leuk is. Dus zeker de helft van mijn kaarten ging daar naar toe. Hier kom je een postkantoor binnen waar de werknemers achter een balie ‘beschermd’ met plastic glas zitten. Je laat zien hoeveel post je hebt en dan krijg je de postzegels die je nodig bent. Er staan potjes met een kwast en lijm erin. Hiermee plak je de postzegels op je kaarten. Dus stond ik de postzegels van lijm te voorzien terwijl Ajay ze opplakte. Wat wel even duurde aangezien ik zoveel kaarten had haha. De postzegels zijn trouwens geweldig! Vorige keer had ik met olifanten en neushoorns, nu met moeder Theresa en speelgoed. Kaartjes versturen is super goedkoop, een postcard kost 25 rupees en een kaart of brief met envelop 45 rupees. Dit komt neer op €0.36 & €0.64. d
Zondag avond werd ik door Shivam –een goede vriend van Kritikia- opgebeld. Ik moest over tien minuten klaarstaan. Hij kwam me ophalen en we gingen bij vrienden van Kritika chillen. Oké, prima. Het was wel gezellig. Buiten Kritika en Shivam om was een goede vriendin van Kritika, volgens mij heet ze Aatika er en nog drie andere mensen. De muziek stond nogal hard dus eigenlijk was het vooral chillen op de muziek terwijl je tegen elkaar schreeuwde om te proberen een gesprek gaande krijgen. ’s Avonds begon het vet hard te stormen, eindelijk! Heerlijk om even wat regen te hebben.
Maandag was er een internationale groep van acht mensen aanwezig op kantoor. Ze zijn hier gekomen door een Christelijke organisatie en reizen verschillende landen door om over het woord van Jezus te verspreiden en vrijwilligerswerk te doen. Het gezelschap bestond uit een stel uit Brazilië, drie mensen uit Duitsland –waarop ik meteen heel vrolijk gutentaaaaaaag zei en daardoor volop in de schijnwerpers stond, woeps niet de bedoeling- een meisje uit Zwitserland, een meisje uit Canada en een meisje uit Sri Lanka die opgegroeid is in Londen. Een bijzonder gezelschap met mensen waarvan je spontaan vrolijk word en waarvan je merkt dat ze ongelofelijk open zijn met een groot hart. Het klikte meteen. Al snel had ik een compliment te pakken over mijn ogen. En dat terwijl ik ’s ochtends te moe was om echt aandacht aan mijn mascare te besteden dus in mijn ogen er niet zo mooi op stond.
Summer camp begon vandaag, een aangepast leer programma omdat het bijna vakantie is. We hebben spelletjes met de kinderen gespeeld –ik heb ze fop bal geleerd- en daarna was het tijd om met de kinderen te knuffelen, vonden hun. Ik vond het tijd om rustig te zitten en te kijken of ik wat kon afkoelen. Met kinderen die op je schoot springen en allemaal je aandacht willen gaat dat niet heel gemakkelijk. Ahhh natuurlijk meen ik hier niets van want wie wil er nou afkoelen als je liefde kunt ontvangen? Dat ik na tijd niet wist van wie het zweet op mijn kleren was neem ik graag voor lief haha. Ik snap soms niet waarom de kinderen me zo leuk vinden ik doe echt niets bijzonders. Maak gekke gezichten, gooi ze van me af als ik ze zat ben, kietel ze als ik ze irritant vind en verder.. volgens mij is het niet zo bijzonder maar de kinderen lijken het geweldig te vinden. Ook de tijdelijke vrijwilligers waren onder de indruk ‘the children really really love you.’ Soms denk ik wel dat ze geen keuze hebben omdat ik het niet kan helpen, ik hou gewoon van die kinderen dus ze kunnen me maar beter terug liefhebben haha. Heel eerlijk, volgens mij is er geen beter gevoel dan kinderen die je zomaar leuk vinden zonder dat je weet hoe je dat nou helemaal hebt gedaan.
’s Avonds nog even met Michel gebeld en daarna lekker lang tv gekeken. Dinsdag ging medical camp niet door dus ik had bedacht dat ik wel een dagje vrij kon nemen. Gewoon, omdat het kan.
Dinsdag heb ik eerst lekker lang uitgeslapen. Rond de middag ben ik met Kritika, haar zus en haar moeder naar de Sarojni markt geweest. Dit is een goedekope kleding markt die groot, druk en zeer populair en bekend is. Niet dat ik er ooit van gehoord had voordat Kritika me erover vertelde, maar dat terzijde. Ook een vriendin van Kritikia die ik zondag ook had gezien, Aatika, vergezelde ons. We hebben niet zoveel gekocht, de zomer collectie was nog niet binnen en hoewel alles goedkoop was, zat er niet zoveel soeps bij. Aan het einde van de dag hebben we heerlijk Indiaas gegeten, het moesten een paar snacks zijn maar het was zoveel dat ik de rest van de dag wel goed zat qua eten.
Woensdag ben ik naar Nizamuddin geweest. Ook hier wordt les gegeven door TejasAsia. Er is een kleine ruimte beschikbaar. Ik ben hier een paar keer eerder geweest waarvan een keer om donaties uit te delen. Samen met Ading, Alisha en Meenakshi in de bus wat keer op keer een waar genot is. In Nizamuddin heb ik de kinderen geleerd om vlinders te maken, wat een groot succes was. Mooi om te zien hoe de kinderen aan het knutselen zijn en vol trots je het resultaat komen laten zien.
Ajay was helemaal enthousiast aan het vertellen dat er een hele hoge berg stond, maar een kilometer verder rijden dan waar we normaal afslaan. Oké prima, laten we die maar bekijken dan. Opeens begon hij over het uitzicht te praten en begreep ik dat we al op de hele hoge berg waren. Er was inderdaad een uitzicht aanwezig maar echt een berg was het niet, meer een heuvel hahaha. We zijn wat hoge stenen opgeklommen en natuurlijk hebben we foto’s gemaakt, zo gaat dat als Ajay erbij is. We hebben ons slap gelachen om alle mensen die vol verbazing aan het kijken waren naar ons en vervolgens zo hard terug zwaaiden wanneer ik naar ze zwaaide, dat het leek alsof hun armen eraf zouden vallen.
’s Avonds moest ik van Steef mee naar de sportschool. Hij sleurde me nog net niet mee aan mijn haren maar verder moest moest moest ik mee. En ik wilde niehiehiehiehieeeeeet. Ik was moe en had geen zin. Uiteindelijk toch best lekker gesport, dus maar goed dat we gegaan zijn.
Donderdag was het eindelijk maar toch tijd voor medical camp. Vandaag gingen we naar Nizamuddin toe, hetzelfde slum als waar we ook lesgeven alleen is medical camp wat verderop in het slum. We hebben niet zoveel mensen gezien, ik geloof iets van dertig. Toen het kamp klaar was ben ik met de kinderen gaan ouwehoeren. Een van de verplegers van het ziekenhuis, Hem (tenminste, zo spreek je zijn naam uit ik weet niet hoe je het spelt) wilde ook meedoen. Ik was bezig met kinderen in de lucht gooien op het moment dat hij eraan kwam. Zijn letterlijke woorden; ‘just let me’. En ja hoor, eerste kind wat ie in de lucht gooit en opvangt, begon te huilen als een malle omdat hij zijn voetjes zeer had gedaan. Dus hop, kind in mijn armen en troosten maar. Mannen.. hahaha
De internationale groep vrijwilligers was ook mee wat wel gezellig was. Ze hebben ook nog een toneelstukje laten zien. Wat natuurlijk over God en Jezus ging en best leuk was. Ze sloten af met liedjes met dansjes erbij wat vrij hilarisch was. Ondertussen was er een meisje dat telkens op mijn schoot klom en een paar andere die stijf tegen mij aan kwamen zitten, wat een gezelligheid.
Op kantoor heb ik een heel gesprek gehad met een aantal van de vrijwilligers. Onder hen bestond veel nieuwsgierigheid waarom ik niet in God en Jezus geloof en hoe ik tegen het geloof aan kijk en meer van deze diepe vragen. We hebben het hier lang over gehad en één meisje vroeg zelfs of ze voor me mocht bidden. Euhm, jawel hoor. Ook al geloof ik niet, ik vind het toch bijzonder dat mensen hun liefde voor God met mij willen delen. Heel veel mensen vertellen mij dat alles wat ik moet doen is bidden en dat Jezus zich dan op één of andere manier aan mij zal laten zien. Ik weet niet, voor mij voelt het niet alsof er een God of een Jezus is, het klinkt to onrealistisch. Aan de andere kant vind ik het schitterend hoeveel steun mensen uit het geloof kunnen halen en hoe ze er altijd zeker van zijn dat in hoe zo’n diep dal je ook zit, er altijd iemand is die naast je loopt en je helpt. Interessant vind ik het zeker.
Jammer genoeg was dit de laatste dag van de internationale vrijwilligers dus moesten we afscheid nemen. Laat ik daar nou niet zo goed in zijn. Maandag zou Vicky haar laatste dag zijn maar door omstandigheden kwam ze toch niet naar kantoor. Dus dat was een afscheid zonder de kans om afscheid te nemen. Nu moet ik zeggen dat het dan toch beter voelt als je elkaar doei kunt zeggen, maar alsnog is het rot. Ik mocht ze wel en had het wel leuk gevonden om ze nog wat langer hier te hebben. Toen ik thuiskwam was ik zo moe dat ik de cola over mijn laptop heen gooide, die het gelukkig nog doet.
Vrijdag mocht ik weer naar TKD maar omdat ze een quiz deden in het Hindi was er niet zoveel aan voor mij. Ook kreeg ik in de ochtend te horen dat het kantoor vanaf de 17de dichtgaat tot de 4de van juli. Getverdegetver. Dat betekent dus dat mijn tijd bij TejasAsia in een keer een heel stuk is ingekort. Zoals je kunt begrijpen voel ik me hier flink rot onder. Voel me sowieso de laatste weken al wat minder happy omdat de tijd me hier veelte snel gaat en ik nog zoveel wil. Ik weet zeker dat ik na augustus terug kom. Het is gewoon nog niet af voor mij. Hoe moeilijk ik het ook vind om Michel weer een half jaar te moeten missen, ik wil graag mijn hart volgen en gelukkig steunt hij me hierin.
Na het werk ben ik naar Select City gegaan, een grote shopping mall. Hier heb ik Kritika, Rahet, Aatika (volgens mij heet ze toch anders maar ik weet het niet precies meer haha) gezien. Aatika ging zaterdag ochtend weer terug naar Bangalore waar haar ouders wonen, dus was dit een soort afscheidsfeestje. Eerst hebben we wat bij Dunkin donuts gegeten en daarna een toetje bij Big Chill. Wat ik eerst onzin vond... tot ik het toetje proefde. Werkelijk waar, goddelijk!!! We zaten met ogen dicht te eten en te genieten. Hierna bleven Kritika en ik met zijn tweetjes over. Wel kwamen we haar zus en moeder nog tegen, die zelf gingen shoppen en met ons mee terug zouden gaan. Ook wij hebben nog even geshopt en daarna zijn we bij Johnny Rockets gaan zitten om te kletsen en wat te drinken. En stiekem patat met kaas erover heen te eten. Het was super gezellig. Ajay zou ons weer naar huis brengen dus had ik al gewaarschuwd dat we hem dan wel op tijd moesten berichten. Wat erop uit liep dat ik pas een waarschuwing kreeg toen Kritika haar zus en moeder uit geshopt waren. Dat betekende dat we moesten wachten. Doordat het verkeer heel druk was, moesten we buiten ook nog even wachten. Nu vind ik dat niet zo’n probleem, mijn geduld is wel gegroeid sinds ik hier ben gekomen, maar voor hun was dat toch iets moeilijker. Afijn, toen Ajay er was zijn we terug gereden en hoewel ze ervan baalden dat het verkeer zo vast zat,–hun vader was thuisgekomen maar had geen sleutel mee dus stond voor de dichte deur- heb ik toch een gezellige avond gehad.
Zaterdag zijn we naar de Qutab Minar geweest. Dit is een van de beste voorbeelden van de islamitische architectuur in India. De toren bevind zich in de stad en ik zie hem elke dag op weg naar mijn werk, dus eigenlijk best schandalig dat ik er nog nooit was geweest. Het is de hoogste toren van India –als ik het goed heb begrepen- met zijn 73m. Ajay vergezelde ons, wat wel gezellig was. Ajay is een echte selfie king dus er zijn nogal wat selfies gemaakt deze dag. Ook anderen wilden constant foto’s van ons. Mijn favoriete moment was toen Steef super kwaad naar een man toe liep die mij ongevraagd aan het filmen was. Ik weet niet precies wat hij tegen de man heeft gezegd, maar zijn lichaamshouding liet niets te raden over. Ah, das mijn grote broer. Op een gegeven moment werd Steef alweer voor een foto gevraagd en vroeg hij waarom waarop de jongen eerlijk antwoorde dat het was omdat Steef een buitenlander is. Wat ik zo eerlijk vond dat ik hem haast de selfie gunde haha. Steef vroeg 500 rupees, wat de jongen dan weer gek vond haha. Wij hadden er wel lol om. Alleen het ongevraagd foto’s maken, dat irriteert me zo mateloos! Sta ik rustig een foto te maken, kijk ik op van mijn camera, zie ik twee mensen naast me staan te poseren en iemand anders een foto maken. Wat in de wereld.... waar SLAAT dat op? De enige uitzondering die ik maakte was toen een mam met zijn kleine dochter in haar mooie Indiase jurkje naar me toe kwam en vroeg of hij een foto van ons samen mocht maken. Ahhhh voor dat lieve kindergezichtje maak ik wel een uitzondering. Ik ben wel blij dat Steef en Ajay er zijn om de mensen ook weg te sturen. Hun reageren nog net wat feller dan ik doe wat voor mij heel fijn is omdat de boodschap dan nog wat duidelijker overkomt. Ik wordt zo af en toe helemaal gek en onwijs onzeker als iedereen me zomaar op de foto zet. Ja gek hea? Je zou denken dat ik er arrogant van zou worden dat zoveel mensen een foto van me willen, maar ik word er juist onzeker van. Ik ben en blijf een raar kind.
Hoe dan ook, het was hartstikke gezellig. Ik vind tijd doorbrengen met Steef sowieso geweldig leuk. Hoewel we samenwonen spreken we elkaar niet altijd evenveel. We zijn beiden vrij moe na werk dus kletsen doen we vooral in de weekeinden.
Sushmita is nog even langs gekomen in Haus Khas city en hier hebben we met zijn viertjes geluncht. Ik ben echt gek op paneer, een vegetarische vleesvervanger. Heel lekker zacht met een sausje erover wat je dan eet met roti of naan. Ook dit keer was het weer verrukkelijk. Ik hoop het op een dag zelf te kunnen koken.
’s Avonds zijn we nog eventjes gaan zwemmen waar ik mijn kleine vriendinnetje en haar opa nog zag. We hebben nog even gekletst en daarna moest ze helaas naar huis toe. Een kleine kletskous is het die me keihard uitlacht omdat ik haar naam niet kan uitspreken.
En nu is het weer zondag en ben ik wat dingen aan het regelen voor als mijn ouders, broertje en Michel langskomen. Oh en ik ben me mentaal aan het voorbereiden op het naar de winkel toe gaan. Daar heb ik nog niet zo’n zin in.
Ik wil jullie graag vragen om mijn crowdfunding pagina te delen met zoveel mogelijk mensen, op welke manier dan ook. Ik heb mijn doel op €2000 gezet omdat het eerst heel hard ging en er flink wat binnen kwam. Helaas is het nu wat stilletjes op mijn site, hopelijk red ik het nog want ook van de crowdfunding heb ik de eind datum naar voren moeten halen. Afijn, hierbij de pagina nog een keer en tot snel;
www.worldofcrowdfunding.com/food-and-education