Lesgeven en een Indiase bruiloft

Donderdag mocht ik mee naar de Hope school. Deze school staat aan de rand van een slum en is eigendom van Tejas. Ik heb deze school één keer eerder bezocht maar nu mocht ik er ook lesgeven. Wat begon met de vraag of ik ‘even’ op de klas wilde letten voor zo’n vijf minuten –de leerkracht kwam er zo aan- eindige in een hele ochtend lesgeven. Sta je dan.. opeens voor de klas.. met zo’n vijftien paar ree bruine ogen op je gericht. Onzeker begon ik met een ‘goodmorning’, waarop ik een overweldigend ‘goodmorning’ terug kreeg. Hej maar dat is leuk! Daar kan ik wel wat mee! Een stuk enthousiaster ging ik om me heen kijken wat ik kon gebruiken als lesmateriaal. We zijn een aantal dingen bij langs gegaan; lichaamsdelen –wat ze erg goed kenden-, fruit soorten, vormen en verschillende dieren. Op het papier van de vormen stond ook een hartje. Dus heb ik die mooie reebruine ogen geleerd om met je handen een hartje te maken. Moet je je voorstellen, al die mooie getinte, kleine, lachende, aan je lippen hangende, kindjes die een hartje in de lucht steken. Draag mij maar weg!
Hoewel de kinderen eerst heel goed luisterden, werd het al snel minder toen mijn lieve collega Anu besloot om haar zes jonge kindjes ook bij mij in de klas te zetten omdat zij zo weinig had. Gelukkig bleef ze wel bij me, wat voor het vertalen dan wel weer handig was. Ik heb de kinderen gevraagd om een tekening te maken van het dier waarvan ik ze een kaartje gaf. Sommige tekeningen zijn heel mooi geworden, andere kinderen baalden omdat ze een te moeilijk dier hadden. Al met al werden de kinderen al drukker. Achteraf kreeg ik te horen dat ze normaal na een uurtje altijd even naar buiten mogen. De ochtend word altijd afgesloten met een lunch. Dit bestaat uit rijst met nog iets erbij. De kinderen eten hier met hun handen en sommige nemen wat in een trommeltje mee naar huis om de rest van hun familie mee te voeden. Na de middag kwamen er oudere kinderen die voornamelijk hun huiswerk van de reguliere school wilden laten checken. Leuk om te doen maar wel snel klaar.
In de avond zijn Sushmita en ik naar de stand up comedy night vlakbij het appartement geweest. Het was een leuke avond en we hebben beiden hard gelachen. Jammer genoeg waren er veel grappen in het Hindi. Een aantal cabaretiers spraken alleen maar in het Hindi. Een man sprak in het Engels, tot de punchline kwam, dan ging hij in één keer over in Hindi. Beetje jammer.
Vrijdag mocht ik weer lesgeven op de Hope school. Gelukkig was ik ditmaal voorbereid. Zodra ik de klas binnen stapte lichtte de mooie ree ogen weer op en na wat knuffels en high fives ben ik met mijn les begonnen. Om 11 uur keurig een pauze genomen met de kinderen waarin ik ze ‘hoofd schouders knie en teen’ –maar dan in het Engels- heb geleerd. Leuk dat ze het vonden! Wat een hit! Ik had de clip gedownload op mijn mobiel dus jammer genoeg was het geluid niet zo hard en ook het scherm was niet zo groot, maar dat scheen weinig uit te maken. Wat een genot om de kinderen zo te zien genieten! Natuurlijk was het daarna lastig om ze weer een beetje rustig te krijgen dus was ik wel blij dat één van de andere leraressen bij mij in de klas kwam zitten –ik denk om te kijken hoe ik het deed- en ze een beetje tot rust maande.
Vrijdagavond ben ik naar Sushmita haar huis gegaan. Hier kregen we weer heerlijk eten voorgeschoteld en werd ik heel hartelijk onthaald.
Zaterdag was de eerste dag van de bruiloft van Sushmita haar oude college vriendin. Ik heb de hele dag zitten aftellen tot het eindelijk zover was om mijn mooie cocktail jurkje aan te doen. Ahhh wat heb ik toch een mooie kont in dat jurkje hahaha. Sush heeft mijn make up verzorgd en aan mijn haar heb ik bijzonder weinig gedaan. De avond was geweldig. Iedereen zag er ongelofelijk mooi uit en het bruidspaar al helemaal! Ik was niet de enige blanke. De bruidegom werkt in Zwitserland en vanuit daar zijn verschillende collega’s deze kant opgekomen om de bruiloft mee te maken. Toen het tijd was voor stukjes optreden heb ik genoten van de Bollywood dansen en me kapot geschaamd toen de blanken ging dansen. Ik bedoel... dat je blank bent betekend niet dat je ook als een blanke moet dansen. Ze deden een poging tot op de Bollywood manier dansen maar het zag er niet uit. Ik hoop dat niemand heeft gemerkt dat ik ook blank ben. In de zaal was een bank waarop het bruidspaar zat, een dansvloertje voor die bank, achter de bank verschillende tafels en stoelen en aan de zijkanten een bar en aan de andere kant een lopend buffet. Ondertussen liepen er ook nog allemaal mannetjes rond met eten en drinken. Net als in de film. Eten lukte mij niet omdat ik het zo spannend vond in mijn jurkje, op een echte Indiase bruiloft! Voordat ik naar India ging hoopte ik al voor een lange tijd dat ik ooit eens een bruiloft in India mee zou maken. Dat kan ik dus van mijn bucket list afstrepen. We hebben nog flink staan dansen –op Bollywood muziek, jazeker wel- en ik heb met volle teugen genoten! Het leukste is dat je na zo’n avond weet dat je nog twee functies mee mag maken.
Zondag was het tijd om mijn suits te passen en wat denk je... schouders te breed! Ze zijn op maat gemaakt maar omdat mijn schouders heel breed zijn en de rest –gelukkig- niet zo breed is, paste het voor geen meter. Ik kreeg met geen mogelijkheid die suits over mijn hoofd heen. (terwijl ik dit typ zit ik naast Sushmita en hebben we nog dikke pret hierom). Terwijl ik mijn armen in de mouwen had, die de lucht instaken, kreeg ik dat ding met geen mogelijkheid over de rest van mijn lijf heen. Ik; ‘Sushhhh help me, I’m stuck’, Sush; ‘okay, just... try to... okay, just let me..’. En maar rukken aan dat ding en maar rukken. Tot ik hem eindelijk aan had. Bewegen, wat was dat ook alweer? Gelukkig was het mannetje dat de suits had genaaid er nog en kon hij ze nog aanpassen. Enigszins depressief en mijn schouders vervloekend, zat ik vol spanning op mijn suits te wachten. Toen het mannetje ze weer kwam brengen durfde ik ze nauwelijks aan te passen. Gelukkig kreeg ik ze dit keer zelf aan en stonden ze ook nog eens erg leuk! Zelfs –of misschien wel vooral- de knalroze. Het zit heerlijk comfortabel en ik voel me er net een prinsesje in. Gisteren was de mehandi plechtigheid. Hoewel het hier allemaal niet zo plechtig maar vooral relaxed en leuk voelt. Zo zouden zaterdag avond een aantal mensen een optreden doen maar ze waren te laat dus gingen ze dat zondag doen. Ik hou daarvan. Wat maakt het uit wat er gebeurt, als je maar geniet en naar de oplossingen in plaats van naar het probleem kijkt, toch? Bij de mehandi plechtigheid waren allemaal mannetjes aanwezig die iedereen die dat wilde van henna tattoos voorzagen. Natuurlijk wilde ik dat wel! Nadat het gezet is moet je een poosje met je armen wapperen zodat het droogt. Daarna begint het leukste gedeelte; het zwarte brokkelt eraf –of je pulkt er een beetje aan- en de tattoo blijft over. Stefan en mama hebben mijn vader wijs gemaakt dat ik een permanente tattoo heb laten zetten hahaha. Arme papa geloofde het ook nog. Bij deze pap; het slijt er vanzelf weer af! Die tattoo op mijn bil met ‘I love papa’ daarentegen...
Van de bruid werden haar hele armen en onderbenen onder handen genomen. Het zag er werkelijk waar schitterend uit maar jeetje... wat moet je daar lang voor zitten en wat een priegel werkje. De bruidegom neemt ook een potje henna mee en daarmee wordt –zodra de rest van haar armen/handen zijn gedroogd- zijn naam ergens op haar hand verstopt die de bruidegom later moet zoeken. Het bruidspaar komt ongelofelijk aardig over en lijken zo gelukkig met elkaar. Heel mooi om te zien. De gasten die aanwezig zijn op de bruiloft komen ook erg vriendelijk over. We hebben met verschillende mensen gesproken, waaronder oude vriendinnen van Sush. Iedereen is ook zo lekker knuffelig. Dan word er afscheid genomen en meteen krijg je een knuffel. Ik hou daarvan!
Het bijgeloof van de henna is als volgt; hoe donkerder je henna de dag erna wordt, hoe meer je man van je houd. Het kan zijn dat ik Michel lichtelijk heb gedwongen om heel veel aan mij te denken die nacht... Het heeft in elk geval geholpen, mijn henna is super mooi donkerbruin geworden.
Vandaag –maandag 22 februari- zou ik naar de Hope school gaan maar door een nationale feestdag in de slum ging dat niet door. Op kantoor heb ik niet zo gek veel gedaan dus mocht ik op tijd naar huis toe. Omdat in Gurgaon, waar Steef en ik normaal wonen, nu rellen zijn, mocht Sushmita niet naar kantoor komen van haar baas. Gelukkig is mijn vrijwilligerswerk vlak bij haar huis dus heeft ze me op tijd weer opgehaald en heb ik nu mooi de tijd om dit te schrijven. Ik zal wat foto’s plaatsen en proberen dinsdag te schrijven over vanavond, het laatste deel van de bruiloft. Vanavond/vannacht –alle rituelen en dergelijke schijnen tot diep in de nacht te duren- is het dan eindelijk tijd om het bruidspaar officieel man en vrouw te verklaren. Ik mag mijn andere suit aan dus kan natuurlijk niet wachten tot het weer zover is om me klaar te maken en die kant op te gaan.